Beste allemaal,

Na nu ongeveer 4 maanden bezig te zijn met HyperVennen en het forum lezen, leek het mij tijd om ook een bijdrage te leveren. Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen kan helpen. Het is nog niet een heel positief verhaal, omdat ik net een periode heb moeten stoppen door een flinke terugval, en nog volop bezig ben met herstellen. Maar ook deze verhalen kunnen helpen Niet vervelend bedoelt, maar soms voelde ik me hopeloos worden van alle succes verhalen die ik lees tussen de trails door (dat knopje 'succesverhalen'..). In het begin was het juist heel fijn om te lezen en inspirerend, maar naarmate ik langer bezig was en het minder goed ging dan de meeste mensen rapporteerden bij de succesverhalen, werkte het juist averechts.. Ervaren anderen dit ook zo?

Ik heb veel nagedacht over chronische hyperventilatie en denk achteraf dat ik het al heb sinds mijn 13de. Ik zat toen op wedstrijdzwemmen en deed mee aan open water wedstrijden. Bij de start van deze wedstrijden is het altijd heel erg druk en vaak is het water heel erg koud. Op een keer was het extra druk en koud en bij de start trapte er iemand heel hard tegen mijn borst (per ongeluk) net toen ik naar adem snakte door de kou. Ik kreeg geen adem en viel flauw.. In het water.. en zakte naar de bodem. Gelukkig zijn er duikers en heeft iemand mij uit het water gevist. Ik was nog steeds half buiten bewustzijn en ben naar het ziekenhuis gebracht. Daar kreeg ik mijn eerste, hele heftige hyperventilatie aanval. In het jaar daarna moest ik volledig onderzocht worden (hart, longen, alles). Ze konden niets vinden, maar mijn hyperventilatie aanvallen bleven. Vooral tijdens trainen voor het zwemmen. Mijn toenmalige kinderarts heeft me uiteindelijk gezegd dat ik 'mijn eigen medicijn was' en als ik het voelde aankomen maar '10 seconden mijn adem in moest houden'. Ik heb nooit een diagnose gekregen. Uiteindelijk zijn de hyperventilatie aanvallen weggetrokken. Wat denken jullie, zou ik al vanaf toen hyperventilatie hebben gekregen?

Ongeveer 1.5 jaar geleden kwamen er weer hyperventilatie aanvallen (ik ben nu 28) tijdens een erg stressvolle periode op mijn werk. Ik werk als onderzoeker en had een heel stressvolle laatste fase van mijn proefschrift (begeleider burn-out, ruzies op het werk, nieuwe baan vinden). De klachten die ik in het begin had waren nog mee te leven. Ik was af en toe wat duizelig, vooral als ik veel moest praten, ik was moe en huilerig. Ik ben in die tijd ook naar een psycholoog geweest voor depressieve klachten. Omdat ik ook asthma heb moest ik elk half jaar op controle komen. Bij een controle vonden ze mijn adem patroon vreemd. Er zaten geen pieken in en het leek of ik niet voldoende uitademde. Ik klaagde ook over een 'hard' middenrif. Alsof het 'vast' zat. Eigenlijk had ik toen moeten weten dat ik (weer? nog steed?) hyperventilatie had. Ik ben uiteindelijk naar een ademhaling fysiotherapeut geweest. Alles leek wat beter te gaan.

Toen nam ik een baan aan in Amerika en moesten mijn toen vriend en ik halsoverkop trouwen en verhuizen. En mijn proefschrift moest af. Dat allemaal in ongeveer 4 maanden tijd. Na de verhuizing voelde ik me raar. Mijn klachten werden steeds erger en ik kon me maar niet rustig voelen. Mijn klachten waren: duizelig, gevoel flauw te vallen, onwerkelijk gevoel, nachtmerries, onrustig, tintelende vingers, steken op mijn borst, hartkloppingen, moeheid, etc. Ik dacht eerst dat het gewoon stress van de verhuizing was en dat het wel over zou gaan, maar het werd eerder erger. Omdat het gezondheidssysteem hier heel anders werkt (gericht op medicatie en testen doen, ipv op geruststelling) en de verzekering niet goed geregeld is (duur), werd ik ook steeds banger dat ik ziek was. Ik heb van alles gedacht: hart problemen, borstkanker, leukemie, ms, etc.

Ik weet niet goed hoe het kwartje viel, maar ineens bedacht ik me dat het misschien wel hyperventilatie was en ging ik daarop zoeken. Ik kwam toen op de website van HyperVen en ben meteen begonnen. In het begin ging het goed en stegen mijn scores. Nu ongeveer 4 maanden later is vooral mijn duizeligheid beter. Ook de tintelingen gingen weg en de hartkloppingen. Ik wilde net gaan vieren dat het beter ging toen ik ineens flinke krampen in mijn middenrif begon te krijgen. Na een paar dagen flinke krampen en buikpijn had ik besloten even te stoppen. Misschien had ik geforceerd?

Nu ben ik na ongeveer 4 weken net weer 1 week bezig en het gaat nog niet zoveel beter. Ik heb nog steeds last van mijn middenrif (veel hikken, pijn, kramp, ribben doen pijn, zij doet pijn) en nu heb ik sinds een week of 2 ook last van mijn onderbuik en rug. Ik heb in het verleden al veel andere pijn klachten gehad, zoals bekkenbodem problematiek (overbelastte en te strakke spieren) en onverklaarde pijn in mijn benen, maar nog nooit iets aan mijn maag. Ik maak me nu weer opnieuw druk dat het iets ergs is en daar krijg ik weer extra stress van.. Het schiet niet op

Het is een langer stuk geworden dan mijn bedoeling was, maar ik hoop dat het iemand aanspreekt/helpt.

Mijn vragen aan jullie:

- Is er ook iemand die na een terugval (>2-3 dagen, heftig en met nieuwe symptomen) weer begonnen is/was. Hoe gaat/ging dat?
- Zijn er meer mensen die last hebben van buikkramp, zij pijn en een overspannen middenrif? Ik moet ook veel hikken.
- Worden andere soms ook hopeloos als ze lezen dat andere snel opknappen en enorme score veranderingen beschrijven? Hoe gaan jullie daarmee om?

Heel veel sterkte aan iedereen die ook met chronische hyperventilatie kampt!

Marr

Hoi Mar,

Ik herken echt een hele hoop van wat je zegt, vooral het gevoel van dat harde middenrif. Ik heb daarbij vaak het gevoel niet goed uit te kunnen ademen. Ook herken ik de duizeligheid heel erg (icm oorsuizen), dat is iets waar ik ondanks de HyperVen therapie maar niet vanaf kom. De rest gaat wel beter, ik heb meer energie, doorgaans minder hartkloppingen.
Wat ik ook blijf houden is dat mijn spieren snel verzuren. Een dagje efteling met de kids, en ik weet bijna niet meer hoe ik in de auto moet zitten van de pijn.

Maar, ik probeer nu niet meer van alles te denken. Soms schiet het wel eens door mijn hoofd - zou ik Lyme hebben, of fybromialgie - of iets anders vaags waar artsen over heen kijken. Maar ligt dat niet juist aan de basis van de neiging tot hypochondrie die er een beetje bij komt kijken, het wantrouwen, ook naar artsen toe. Dus, ondanks dat ik al bijna 4 maanden bezig ben (ik ben kennelijk ook wat langzamer), gun ik mezelf gewoon nog wat langer. Ik ga eens rustig bekijken wat dat doet. Ieder heeft zijn eigen traject hierin.

De steken op de borst, het onwerkelijke, de neiging tot flauwvallen, veel boeren en oprispingen (maagkramp?), ik herken het allemaal en het is allemaal een stuk minder geworden. Ik heb naast HyperVen ook Guasha behandelingen bij een massagetherapeut. Dat helpt wel iets tegen de pijn op de borst, maar een wondermiddel is het niet. Terugvallen heb ik nog met regelmaat gehad, dan heb ik 7 a 10 rotdagen en daarna gaat het wel weer.

Heel veel succes en blijf volhouden. Als je al zo lang aan hyperventilatie lijdt, dan kan het ook niet binnen 4 maanden opgelost worden. Dat heeft tijd nodig.

Groetjes

Beste Sandra,

Heel erg bedankt voor je berichtje!
Het helpt om te lezen dat er meer mensen langer bezig zijn en terugvallen hebben (ook al gun ik het natuurlijk niemand!).
Ik ga proberen om net als jij mezelf meer rust te geven en geduldig te zijn.

Warme groet,
Marr

Hoi Mar, fijn dat je je verhaal ook deelt op het forum. Ik vind het zelf altijd wel prettig om herkenning te vinden in anderen! (voor jou natuurlijk minder fijn dat je hier zo'n last van hebt).

Ik heb alle succesverhalen al wel tig keer gelezen haha, verbaas me er inderdaad soms over hoe snel mensen zo hard vooruit gaan. Maar wij lopen er ook al wel vrij lang mee denk ik, dus het kan maar zo zijn dat het daarom bij ons ook wat langer duurt voor we er weer af zijn (ik had mijn eerste aanval op m'n 17e en ben nu bijna 30, met vage klachten tussenin en de eerste zware aanvallen kwamen weer terug, nu zo'n 5 maand geleden). Het zou best kunnen dat jij al vanaf toen hyperventilatie hebt gekregen maar er verder niet bij stilgestaan hebt, net als ik.

Die pijn die je ervaart kunnen best je spieren zijn inderdaad, misschien merk je dat nu je lichaam weer leert ontspannen? Ik weet het niet hoor, ik zeg maar wat haha. Ik kan natuurlijk alleen maar spreken vanuit mijn eigen ervaring. Ik heb zelf sinds 2 week behoorlijke spierpijnen in rug, nek schouders, armen en snel verzuurde bovenbenen. Ik begin dat nu te voelen, omdat er schijnbaar lange tijd veel onbewuste spanning op stond en het nu begint te ontspannen! (aldus mijn fysio).

Geef niet op, en word niet hopeloos! het lichtje aan het einde van de tunnel lijkt soms ver weg maar blijf vast houden aan de momenten dat je je goed voelt (want zie je wel? je kunt je wel goed voelen).

Succes! En jij ook sandra!

liefs wenn

Hoi,

Ook ik heb de succesverhalen 1000x gelezen. Aan de ene kant helpt dat wel op een moment datje je slecht voelt. Je denkt: waarom zou het mij dan niet helpen? Aan de andere kant ging ik helemaal niet zo vooruit als anderen. Dat was dan frustrerend. Soms las ik dat mensen bv van 35 naar 85 gingen. Ik heb nooit een stijgende lijn, bij mij is het een platte lijn met wat ups en downs. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat kan. Stress zeggen ze dan. Maar ik werk al 2 maanden niet meer (was een grote stressbron), ik sport, doe ontspanningsoefeningen en heb eigenlijk niets meer om me erg druk over te maken. En toch ga ik niet omhoog of heel langzaam. Ik haal nu opeens wel 80-ers, dus het lijkt beter te gaan. Maar zo'n therapie waarbij je mooi stijgt en dan afplat zodat je weet dat je kunt stoppen, dat heb ik ook niet. En ik HyperVen al 10 jaar, met tussenpozen. Zodra ik me beter voelde stopte ik. Blijkbaar altijd te vroeg, want de chronische hyperventilatie kwam toch weer terug. Nu blijf ik braaf een paar maanden oefenen, om me echt beter te voelen en niet terug te vallen.

Ik ben nu weer een week of 3 bezig en consequent 2x per dag. Mijn duizeligheid is echt een stuk minder (ook door de rust die ik nu heb omdat ik even thuis zit) en ik voel mijn hart ook minder. Ik ben echt overtuigd van HyperVen, voor mij is het het enige dat lijkt te helpen. Ook al heb ik rare scores, de klachten verminderen en daar gaat het om. Nu niet te snel stoppen! Overigens heb ik ook nek- en schouderpijn sinds een week. Misschien is dat ook wel een ontlading?

Het zou goed kunnen dat je jaren chronische hyperventilatie hebt zonder dat je het weet. Wat je mee hebt gemaakt klinkt best wel heftig. Zelf heb ik chronische hyperventilatie gekregen in 1993, ik was toen pas 19en ging studeren. Daarna is het 12 jaar weg geweest en nu heb ik het sinds 2005 altijd, gelukkig wel met heel veel goede periodes. Zeker dankzij Hypperven! Maar nu moet ik het voor eens en altijd de nek om gaan draaien. :-)

SUCCES!

Beste Clare & Wendy,

Bedankt voor jullie reacties!

Wat vervelend dat jullie ook al zolang met chronische hyperventilatie lopen.. En stiekem fijn om te horen dat het niet bij iedereen even soepel verloopt (ook al wens ik dat jullie wel toe!). We moeten er maar doorheen vrees ik.. En de tijd nemen om te herstellen.

En Wenn, wat je zegt over dat we misschien nu pas voelen dat onze spieren al jaren gespannen waren klinkt wel logisch. Toen ik bij een ademhaling fysiotherapeut in behandeling zat voor mijn ademhaling zei zij ook dat je middenrif raar kan reageren als je het weer gaat gebruiken na jaren van borstademhaling. En je maag en darmen kunnen er ook op reageren omdat die al die tijd geen op en neer gaande beweging hebben gehad. Maar heb nu wel erg veel pijn aan mijn onderste ribben Hopelijk trekt het snel weg..

Zet um op dames!!

Liefs,
Marr

Zo te lezen hebben op dit moment meerdere mensen het moeilijk ik volg het progamma al ruim 3maand en ik steek maar niet vooruit ik word er zo onzeker en m'n vertrouwen over de progamma neemt af en dan lees je 100000x de succes verhalen pff..
heb soms het gevoel dat het zelfs erger word met de klachten en alles ik ben zo vermoeid en naar ik wil zo graag weer genieten.... En leven ook als ik gewoon tv kijk word ik angstig om niks



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 16/11/2016 18:14 door Alayne.

Hoi Alayne,

Vervelend dat je je zo naar voelt
Ik weet precies waar je het over hebt. De succesverhalen beuren in het begin op, maar kunnen je extra onzeker maken als je al weinig (zelf)vertrouwen hebt en het niet zo makkelijk lijkt te gaan. Mijn klachten zijn ook al een paar keer erger geworden. Het duizelig voelen en mijn tintelende voeten en handen zijn wel echt minder, maar ik heb er weer nieuwe klachten voor terug gekregen.. Om gek van te worden!

Ik wordt ook angstig uit het niets. Soms als ik in bed lig of als ik aan het werk ben. Het lijkt erbij te horen..

Hou vol! En houdt ons op de hoogte!

Liefs en sterkte!
Marr

Hoi mar bedankt voor je berichtje dat beurt echt zeker op!!

Ik heb ook in de afgelopen maanden dat de klachten zich steeds verwisselen ene periode met veel tintelingen in gezicht en steken in het borst, volgende periode weer heel naar in het hoofd.

Hoe gaat het op werk heb je daar wel energie voor??

@ Alanya: Het is niet altijd makkelijk op werk nee.. Ik moet er gveel doen en mijn to do list lijkt eerder voller dan leger te raken. Vooral toen ik nog pas net aan de therapie begon was het echt afzien. Ik had de hele dag dat duizelige gevoel en moest soms even op de wc tot mezelf komen. Soms kreeg ik paniekaanvallen, vooral tijdens meetings (gevoel niet weg te kunnen waarschijnlijk). Dan ging ik ook 'even naar het toilet'. Dat is nu gelukkig voor een groot deel over. Nu ben ik vooral heel moe en ik heb nog steeds die vervelende buikpijn.

Over de buikpijn gesproken: er was nog wat opmerkelijks gebeurd twee dagen terug. Ik dacht 'laat ik ook maar eens aan ontspanningsoefeningen gaan doen'. Ik had namelijk steeds meer het gevoel dat de buikpijn vastzittende emotie en stress is. Ik heb veel vervelende dingen meegemaakt de afgelopen jaren, maar nog maar weinig emotionele reactie erop gehad.. Ik deed een oefening waarbij je eerst je spieren moet aanspannen en dan loslaten. Toen ik bij mijn buik kwam en deze na aanspannen weer moest ontspannen begon ik ineens helemaal te schokken en vreemd te huilen (vrijwel zonder tranen). Ik had er niet echt gevoel bij, geen echt verdriet, meer een soort ontlading. Vond het maar vreemd, maar heb het laten gaan. 'S avonds kwam het nog een keer, ongeveer 1 minuut. Nu het wonder: mijn buikpijn was opeens weg. Ik heb die nacht heerlijk geslapen.

Helaas zijn gisteren voor het slapen gaan mijn klachten weer teruggekomen. Ik was heel zenuwachtig voor gaan slapen ('als ik maar niet weer buikpijn heb en wakker lig'). Uiteraard kreeg ik dus buikpijn en heb ik de hele nacht liggen piekeren over mijn buikpijn en niet kunnen slapen. Vandaag voel ik me waardeloos Waarschijnlijk zit er nog een stuk meer stress vast in mijn buik en moet ik nog een paar keer.. pffff. Ik heb ook wel veel moeite met loslaten van emotie en weggeduwde stress. Iemand daar nog tips voor?

Iemand ook al eens zo'n stressontlading gehad bij een ontspanningsoefening? Voel je je daarna beter? Of had je meerdere ontladingen nodig?