Beste mede-
HyperVenners,
Op dit moment overwin ik een angst, nl. de indruk dat als ik eens vertel hoe
HyperVen me aan het vooruithelpen is, ik me morgen wellicht terug rottig zal voelen. En de twijfel, die soms nog zwaar toeslaat.
Maar aangezien ik nu twee maanden bezig ben en me erg vaak optrok aan berichtjes van anderen (Maruska, o.a. erg sterk aan de jouwe), ook al kwam ik er soms wat beangstigende tegen, nu is het mijn beurt om wat te vertellen.
Even "in het kort" : begin maart 2013 stortte ik in. Ik vond het toen nog nodig om mijn ha te vragen me nog twee extra werkdagen te geven om de zaken wat net achter te laten
om vervolgens twee weken thuis te blijven om tot rust te komen. Rust? Het was een hel. Het voelde als doodgaan 24/7. Twee weken? Wellicht hervat ik volgende week het werk, na 10 maanden.
"Burnout" viel al snel bij de ha. Mijn
klachten ontwikkelden zich dan ook al met mondjesmaat sinds mei 2012 en gestaag sinds september 2012 met eind december 2012-begin januari 2013 enkele weken thuis, kotsmisselijk en vol buikkrampen op de bank (dan weer a.h. werk want ik had me twee dagen beter gevoeld ...). Maar ik snapte er niets van. Ik een
burn-out, ik de super
stressbestendige? Ok, ik had me "wat overwerkt", maar vanwaar kwam dan al die pijn? Ik
hyperventileerde duidelijk acuut maar enkel i.g.v. ondraaglijke pijn (en mijn pijngrens is al vrij hoog). En van
chronische hyperventilatie had ik nog niet gehoord en niemand die ik kende ...
De zoektocht kon beginnen :
Adductorentendinitis, maar ik ben geen voetballer. En kan dit zo'n pijn doen? Blijkbaar wel maar de kine hielp niet, ook al deed ik een uur per dag oefeningen, driemaal kine per week, ...
Mindfullness maar ik was er te slecht voor, mijn lichaam voelde zo raar dat ik geen bodyscan aankon. Uiteindelijk eind maart via spoed in het UZ, kijkoperatie wegens verborgen appendicitis. Ik dacht : die appendix eruit, over twee weken sta ik terug op het werk. Maar die appendix was ok. Diagnose spasmofilie. Oorzaak : overwerk. En weinig begeleiding, een artikel uit een tijdschrift van één pagina. En Neurontin als
medicatie, en
medicatie voor spastische darmen en een hele andere reeks, zo'n 30 pillen per dag.
Pasen 2013 : ik kon niet meer voor mijn kinderen zorgen, ik kon niets meer. Twee meter stappen was teveel en het voelde raar zonder dat ik het kon definiëren. Een vriendin organiseerde het verjaardagsfeestje voor mijn kinderen bij haar thuis, ik ging een uurtje langs ... Een uur slapen per nacht was veel, overdag enkel met iemand in de buurt want ik durfde me niet meer overgeven aan de slaap (dat besef ik nu), het was te beangstigend. En zo begon de strijd tegen mijn lichaam want ik begreep er niets van ... Deze strijd zette zich lang door. Nog dokters, proffen, spoed in een ander UZ en een AZ, ... Redomex dan maar proberen tegen de pijn, ik kon er allemaal niet tegen, zelfs niet tegen een vierde van de instapdosis. En ik wou het dan ook niet meer slikken. Maar ik durfde niets meer : de schoolpoort was een hel al wou ik zo graag net dat nog kunnen, voor m'n kinderen en m'n gezin zorgen. Maanden craniosacraaltherapie, met alle goede bedoelingen maar het gaf niet de doorslag. Op spoed werd ik afgedaan als een aansteller .. Het zat in m'n hoofd. Nog therapieën, massa's geld, maar niet het beoogde resultaat, al moet ik zeggen dat iedereen me wel iets heeft geleerd. Maar de
klachten bleven en werden sterker.
Mijn ha bleef me steunen, dat moet gezegd, maar we vonden niet hetgeen me eruit hielp. En eerlijk, ik was nog steeds zo gehaast om te gaan werken.
Eind juni een Mayrkuur. Het eerste lichtpunt. Een week voelde ik me beter, maar daarna was ik terug aan af, al ben ik overtuigd dat het mijn algemene toestand sterk verbeterde.
In juli sleurde m'n moeder ons een week mee naar de zee, het zou me goed doen. Ik hield me sterk maar deed het meer voor de anderen dan mezelf. De dame van wie we al jaren huren aan zee (en die me jaarlijks zag genieten en zich nu sterk zorgen over me maakte) stuurde een prof. (nr. 5!) die er ook huurde voor een gesprek op 'n avond. Begin augustus terug thuis spraken we af. Ik met een boek aan echo's, scans, bloedonderzoeken, ... Hij suggereerde me een capnografie wegens
chronische hyperventilatie. Maar de lijst van afspraken stond vol tot oktober.
Mijn man en ha overtuigden me toch naar Italië te vertrekken. Ik wou niet, zag me eindigen in een ziekenhuis daar, want ik dacht nog steeds dat er een erge ziekte over het hoofd werd gezien ... Maar we vertrokken en met de megacoaching van mijn man (wist niet dat hij dat kon
) was het haalbaar, soms zelfs fijn! Ik liet alles los. Ik was erdoor, dacht ik. We eindigden een weekje in Frankrijk, bijna
klachtenloos. Gedaan met alle pijn, trillingen, pulsies, benen die precies niet van jou zijn, krampen, gevoelloze delen, rillingen, ... Zo'n 40-tal
klachten, ze waren weg.
Maar eens terug in België, het schooljaar herbegon, kwam alles terug. Maar we konden toch niet zomaar naar Italië verhuizen, of Frankrijk! En dan begin september eerder dan verwacht de capnografie. Diagnose
chronische hyperventilatie met mega-angsten tot gevolg. Cognitieve gedragstherapie opstarten. Héél interessant en een grote en fundamentele bijdrage tot nu toe maar ik bleef zitten met het gevoel er niet te geraken zo.
Ik struinde nogmaals het internet af, niet meer op zoek naar ernstige ziektes, al kwam ik ze wel weer tegen en maakten ze me bang. Dit keer met de juiste zoekterm "
chronische hyperventilatie".
En zo vond ik
HyperVen. Maar ik startte er niet direct mee want de gedragstherapie zou toch moeten helpen en hoe zou ik als medische leek via internet de oplossing vinden, dat kon gewoon niet.
Eind oktober, op een zeldzame goede dag, reed iemand me aan. Het was een zwaar ongeval, ik kwam er behouden uit maar de slag was groot. Toch, ik
hyperventileerde niet (merkbaar). Toen drie dagen na het ongeval alles ineenstortte en de
klachten zich terug hels manifesteerden, las ik terug de
HyperVensite.
Op 9 november startte ik
HyperVen. Ik geloofde er eigenlijk niet in (wel in de uitleg, niet in het feit dat dit de oplossing zou zijn) en ik baalde van de termijn van 4 maanden minimaal, maar om één of andere deed ik het toch. Ik startte aan 41,5 sec.
De eerste weken waren niet fijn maar ik zat al zo diep dat ik op twee megadiepe dagen na, het volhield. De scores gingen boven de 70 sec.
Toen stuurde de bedrijfsarts me op vakantie. Onder ons twee, geen kids. Op het vliegtuig naar de zon. De eerste dagen waren een ramp, de laatste dagen als de hemel.
HyperVen ging wel mee, ook al daalden de scores lichtjes!
Terug thuis was er even een dal maar ik hield vol en had een zalige kerstweek. Als het eens minder ging was het een kwestie van uren, geen dagen, weken of maanden.
Weer dacht ik dat ik er was. En mijn scores stegen ineens weer sterker.
30 december kwam het precies allemaal weer terug. Even erg of erger dan in het voorjaar van 2013. En angst! En pijn! Ik verminderde op aanraden van Rob de trials per sessie maar zette door. 8 dagen duurde het. En nu is het precies weer door en verhoogde ik terug naar 2x10 trials/dag.
Volgende week ga ik terug werken, ik wil deze angst dat ik dat niet kan ook overwinnen. Maar als het niet lukt, dan zal m'n lichaam voorgaan deze keer. Ik voel me alvast gesterkt met het idee dat ik er wel zal geraken. Sinds
HyperVen kan ik ook in België tot rust komen! Het einde is in zicht. Al zal het nog wel balen worden wanneer het echt pas volledig komt!
Intussen is het veel te laat, dringend gaan slapen! Maar dit luchtte op. Hopelijk heeft iemand er iets aan
.
Aan anderen met een dip of twijfelaars qua start, ik zou doorzetten of het minstens proberen (wel lang genoegd volhouden!!). Ik ben een kritisch persoon maar denk dat
HyperVen de doorslag kan geven, naast alle andere
HyperVenraad.
Rob en
HyperVenteam, jullie zijn goud waard! Doe zo voort! En wellicht tot hoors nog!
Grts!!
. Voor mij was het ook een hele drempel om op een forum mijn verhaal te doen aan "vreemden", maar ik merk inderdaad ook dat je veel aan elkaar kunt hebben door elkaars verhalen te lezen, herkenning en tips uit te wisselen.
