Goedemiddag,
Ik heb mij zojuist hier geregistreerd om lotgenoten en antwoorden te zoeken.
Mijn hele leven lang ben ik al zenuwachtig en bang. Als kind was ik overal panisch voor. Het hypochondrische gevoel was altijd aanwezig bij mij, maar heb nooit paniekaanvallen gehad als kind. Wel heb ik een soort opbouwend zenuwachtig gevoel ervaren als kind, maar ik had dat redelijk onder controle.
Met hulp van een psycholoog kon ik mijn depressie/angststoornis uiteindelijk op 20/21-jarige leeftijd doorbreken.
Nu ben ik 25 en heb 2 maanden geleden 2 lichamelijke paniekaanvallen gehad. Ik was op mijn werk en mijn hart ging ineens naar een gigantisch hoog aantal slagen per minuut. Ik voelde hem in mijn borst. Een zwak gevoel begon te overheersen en ik ging naar de grond. Hierbij ondervond ik niet een direct paniekerig gevoel.
De ambulance werd gebeld en ik werd helemaal nagekeken. Voor de zekerheid werd ik naar het ziekenhuis gebracht en de internist verklaarde mij gezond.
De 2e hartklopping aanval was thuis. Nu ging het totaal los. Alsof de dam die ik jarenlang dicht had staan, open ging. Totale paniek en angst om een hartaanval te krijgen en mijn zelfbeheersing te verliezen. Weer de ambulance gebeld met de overtuiging een hartinfarct te hebben.
Uiteindelijk geen ziekenhuisbezoek, maar wel
medicatie. Ik smeekte de arts om me iets te geven. Het werd Oxazepam.
Met iedere dag en week werd het wel iets rustiger in mijn hoofd. Ik ben niet meer bang om gek te worden nu.
Één ding is blijven hangen. De angst voor een hartaanval. Ik ben er zo obsessief mee bezig. Op het werk gaat het prima en denk ik er niet niet aan. Maar thuis voel ik continue aan mijn nek om de hartslag te pijlen en of hij überhaupt nog wel klopt. De geest is zo overtuigd dat het iedere keer raak kan zijn, dat ik vol adrenaline en cortison zit de hele dag.
Dankzij een therapeut die een hersensscan kon maken met hersengolven en bèta waardes kon hij zien dat mijn fantasie hoog was en ik nu met mijn rechterhersenhelft denk. Hij gaf aan dat mijn brein het echt maakt en het brein geen verschil tussen fantasie en realiteit onderscheidt.
Ik ben zo bang dat het nooit meer stopt en dat ik hierdoor mijn onschuld ben verloren. De onschuld om vrij te denken en vrij in je hoofd te zijn.
Zijn er tips voor? Wat kan ik het beste doen, waar kan ik het beste heen bellen?
Excuses voor de enorme tekst, ik praat nogal veel.
Alvast bedankt voor alles waarmee jullie mij kunnen helpen.
Jasper
