Hallo allemaal,

Ik begin echt zwaar depressief te worden, zo lijkt het. Ik ben vrijdag nog naar men psycholoog geweest en het ging iets beter, maar dat duurt nooit lang.
Ik ben vorig jaar men oma verloren en het lijkt alsof ik het niet kan loslaten. Ik voel me ech nu al maanden aan een stuk zwaar onwerkelijk (soms betere perioden), duizelig, boeren, naar in men hoofd, doemgedachten. Ik denk steeds na over de dood en ga hierdoor alles zo anders beleven. Ik kan gewoon niet meer genieten. Alles overanalyseren. Ik voel me mezelf niet meer. Als ik in de spieg kijk zie ik een vreemde. Angst voor controleverlies is zo sterk. Ik slaap onrustig. Ik wil vanalles beleven, maar elke dag is hetzelfde liedje.

Vrijdag was ik op weg naar de psycholoog in de auto en het leek alsof ik niet meer normaal kon functioneren. Alles leek nep. Ik had het gevoel niet in de auto te zitten alsof ik zweefde en onwerkelijk werd van mezelf en alsof alles trager ging. Ik was ook gedesorienteerd. Volgens men psycholoog komt het ook omdat ik mij al een week ofzo had afgezonderd van de buitenwereld. Dit alles zorgt ervoor dst ik niets meer durf ondernemen. Ik voel me echt depressief en ik kan het maar niet van me afzetten.

Eergisteren kregen we telefoon van het rusthuis dat men opa niet zo goed was. En ja ik maar wenen en ook begon ik aan men oma te denken. Had haar doodsprentje genomen en ik had om hulp gvraagd. Het leek zo surrealistisch en ik ben daardoor weer zo diep over alles gaan nadenken. Ik durf ook niet meer op straat. Stel je voor dat ik zou zwaar onwerkelijk worden of duizelig enzo verder. Zelfvertrouwen is echt weg. Ik overanalyseer mezelf ook de hele tijd.


Zijn er mensen die zichzelf hierin herkennen? Kan dit echt allemaal zijn van een verkeerde ademhaling??
Ik moest het even kwijt.

Alvast bedankt om te lezen.
Warme groet.
Kelly