Lieve allemaal,

Al een tijdje lees ik mee met alle berichten die hier gepost worden en nu wordt het tijd om zelf ook eens wat te schrijven!!!
Ik dacht het wel alleen te kunnen maar dus niet! Ik hoop hier wat steun te krijgen.
Ik ben een vrouw van 34 jaar, woon samen en heb een prachtige dochter van 2. Ben vreselijk perfectionistisch en na de komst van mijn dochtertje (zwangerschap 9 maanden spugen en daarna 8 maanden borstvoeding) breekt dat me echt op. De combinatie van werken en ook nog thuis alles 100% willen doen heeft me ''overspannen'' gemaakt.
Ik ben al een tijd thuis maar nog steeds kan ik niet ontspannen en kan ik het niet laten om de dingen te doen die van mezelf ''moeten''.
Ook al ervaar ik heel veel lichamelijke klachten, ik ben dood en doodmoe toch weet ik niet waar het stopknopje zit. Ik voel me vreselijk gejaagd en zenuwachtig, heb huilbuien en voel me schuldig tegenover mijn meisje dat ik altijd zo moe ben. Volgens mij merkt ze er weinig van want nog steeds probeer ik leuke dingen met haar te doen, ook al heb ik daar soms echt geen energie voor!
Het gekke is dat mijn arbeidscontract sinds 2 maanden is beëindigd en dat daar dus geen schuldgevoel mHeer over hoef te hebben.
Ik dacht dat dat wel een stukje rust met zich zou meebrengen maar dat is zeker niet het geval.
Ik weet gewoon niet hoe ik de balans moet vinden en hoe ik moet omgaan met die vreselijke vermoeidheid!
Ik blijf dus maar sporten (2 keer per week) omdat uitrusten en niks doen niet helpt en je daardoor alleen maar moeier wordt. Kortom, ik vind het allemaal zo zwaar!!
Soms weet ik gewoon niet wat te doen en denk ik dat het nooit meer goedkomt.
Zou het kunnen zijn dat ik al een hele tijd chronisch aan het HyperVentileren ben?
Dat duffe gevoel in mijn hoofd, die onrust en hartkloppingen?? Ik ben nu net een paar dagen begonnen met HyperVen en mijn scores begonnen bij 25....dat is best laag.
De klachten en dat gevoel in mijn hoofd worden erger en nu weet ik het helemaal even niet meer.
Help!!!

Groetjes!!!


,
 

Hoi Anoniem77,

Heel vervelend dat je op deze manier moet leven. Hoe lang heb je die vermoeidheidsklachten al? Voordat ik mijn eerste hyperventilatie-aanval had gekregen was ik ook altijd erg vermoeid. Ik sliep denk ik wel 10-12 uur per dag en werd dan moe wakker. Had verder geen klachten en zolang ik maar zoveel sliep ging het wel prima. Zeker gezien jouw score van 25 zou het denk ik goed kunnen zijn dat je chronisch hyperventileert. Maar dat betekent dus wel dat er misschien een oplossing is! Dat je klachten erger worden zijn dan ook vrij logisch want je lichaam zal weer moeten wennen aan de nieuwe zuurgraad. Heel veel sterkte ermee en geef niet op!

Gr, Sten

Stentheman Schreef:
-------------------------------------------------------
> Hoi Anoniem77,
>
> Heel vervelend dat je op deze manier moet leven.
> Hoe lang heb je die vermoeidheidsklachten al?
> Voordat ik mijn eerste hyperventilatie-aanval had
> gekregen was ik ook altijd erg vermoeid. Ik sliep
> denk ik wel 10-12 uur per dag en werd dan moe
> wakker. Had verder geen klachten en zolang ik maar
> zoveel sliep ging het wel prima. Zeker gezien jouw
> score van 25 zou het denk ik goed kunnen zijn dat
> je chronisch hyperventileert. Maar dat betekent
> dus wel dat er misschien een oplossing is! Dat je
> klachten erger worden zijn dan ook vrij logisch
> want je lichaam zal weer moeten wennen aan de
> nieuwe zuurgraad. Heel veel sterkte ermee en geef
> niet op!
>
> Gr, Sten


Beste Sten,

Allereerst bedankt voor je reactie, echt heel fijn dat mensen reageren.
Ik ben altijd al te perfectionistisch geweest en een beetje angstig maar sinds de geboorte van mijn dochtertje is het erger geworden. Het lijkt wel alsof die verantwoordelijkheid extra spanning met zich meebrengt. De vermoeidheid is zeg maar langzaamaan na de geboorte ontstaan.
Ik ben al vaak bij de huisarts geweest maar die kan verder is vinden dus ja het zou dus best eens kunnen dat ik hyperventileer en dat betekent dat er hoop is :-))
Ik ga ondanks de verergering door met HyperVennen en ik zou zooooooo blij zijn als dit iets van mijn klachten kan wegnemen.....
Hoe is het met jou? Het feit dat je ook op dit forum zit betekent meestal niet veel 'goeds'.

Groetjes!!!

Hoi,

Vervelend als je zelf niet meer weet, zelfs de dagelijkse "normale" dingen zijn dan zo moeilijk!
Ik heb na mijn hele flinke aanval een tijd zo rond gelopen, weet denk ik dus wel aardig hoe je je voelt. Aan de ene kant is afleiding op dat moment fijn, aan de andere kant, moet je, als je weer gewoon thuis bent, het ook kunnen redden.
Ik ben toen begonnen met hardlopen, omdat mijn psychotherapeut toen aangaf, dat je lijf teveel adrenaline aanmaakt, terwijl je niks aan het doen bent. Dan kun je het maar beter gaan verbranden door te gaan sporten, in mijn geval hardlopen. Het is echt een beetje mijn houvast geweest; voelde ik me naar, dan ging ik hardlopen. Of gewoon een blokje om en je concentreren op een blaadje aan de boom....
's Avonds voor het slapen gaan, nam ik toen druppels van Bach, het ontspande een (klein) beetje....
Zo ben ik die periode door gekomen en wil nu er helemaal vanaf, daarom HyperVen.
Dus, ook al zie je het nu nog niet, hou vol, het wordt echt beter!!!!
Voor nu heel veel succes,

Groetjes,
Bianca

Ja dat perfectionistische herken ik wel en snap heel goed dat je verantwoordelijkheidsgevoel extra spanning met zich meebrengt. Toen ik nog met mijn vriendin had begon zij ook wel is over kinderen. Ik werd dan altijd heel nerveus en moet er de komende 10 jaar nog echt niet aan denken. Goed dat je doorgaat in ieder geval! Met mij gaat het stukken beter dan 2 maanden geleden. Toen had ik heel erg last van depersonalisatie, maar sinds ik ben gaan sporten en HyperVen doe ben ik weer compleet mezelf. Echt heerlijk. En niet echt vermoeid eigenlijk, maar doe verder ook heel rustig aan en alleen dingen die ik leuk vind. Ik weet zeker dat als je volhoudt en de scores wat omhoog gaan dat je je beter gaat voelen. Houd vol, ik zal je wel steunen want zit ook nog zeker 4 maanden op dit forum. Altijd als ik een sessie doe open ik het forum ook eventjes.

Zelfs nu met het HyperVennen wil ik het perfect doen.....zo van "gisteren zat ik op 70, dat moet ik toch vandaag ook halen"....
En moe, heel veel moe, dus allemaal heel herkenbaar.
Ook ik zit wrs nog wel even aan de HyperVen.....maar samen komen we er wel!!!

Gr. Bianca

Hallo Bianca,

Bedankt voor je bericht. Het is zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die er zo mee worstelt....hoewel ik het natuurlijk voor jullie wel heel vervelend vind.
Ook ik moet van mijn psychologe elke dag een uur naar buiten, wandelen of fietsen. Ik vind het een hele opgave, voornamelijk als ik zo moe ben. Ik kan me er dan bijna niet toe zetten en als ik dat wel doe dan voel ik wel dat het me rustiger maakt maar als ik thuiskom ben ik kapot!!!
Ik ga ook wel eens gewoon buiten ergens op een bankje zitten en om me heen kijken, ik voel dat ik daardoor ook iets rustiger word.
Jij bent er dus ook nog niet helemaal vanaf?? En nog hard bezig met HyperVen?
Ik heb net mijn oefeningen weer gedaan maar heb meteen weer hele erge druk op hoofd en oren. Je twijfelt dan toch steeds of je wel door moet gaan...heb jij dat ook niet?
Ik hoop zo dat er straks een dag komt dat ik wakker word en kan zeggen, jippie, ik ben fit en heb zin in de dag.....want zo is het gewoon echt niet zo leuk!

Jij ook sterkte, fijn dat dit forum er is dan kunnen we elkaar een beetje opbeuren ;-)

Groetjes,

Anoniem77

Stentheman Schreef:
-------------------------------------------------------
> Ja dat perfectionistische herken ik wel en snap
> heel goed dat je verantwoordelijkheidsgevoel extra
> spanning met zich meebrengt. Toen ik nog met mijn
> vriendin had begon zij ook wel is over kinderen.
> Ik werd dan altijd heel nerveus en moet er de
> komende 10 jaar nog echt niet aan denken. Goed dat
> je doorgaat in ieder geval! Met mij gaat het
> stukken beter dan 2 maanden geleden. Toen had ik
> heel erg last van depersonalisatie, maar sinds ik
> ben gaan sporten en HyperVen doe ben ik weer
> compleet mezelf. Echt heerlijk. En niet echt
> vermoeid eigenlijk, maar doe verder ook heel
> rustig aan en alleen dingen die ik leuk vind. Ik
> weet zeker dat als je volhoudt en de scores wat
> omhoog gaan dat je je beter gaat voelen. Houd vol,
> ik zal je wel steunen want zit ook nog zeker 4
> maanden op dit forum. Altijd als ik een sessie doe
> open ik het forum ook eventjes.


Sten,

Het rottige is dat ik juist moet genieten van dat kleine meisje wat ik op de wereld heb gezet. Ik doe dat deels natuurlijk ook wel maar ik ben veel te gespannen en moe en daardoor kun je gewoon veel minder genieten. Ik baal soms zo van mezelf....maar ja dat helpt ook niet.
Ik ga zeker proberen vol te houden en ik ben blij dat we dit met z'n allen kunnen doen op dit forum want soms heb je gewoon even een steuntje in de rug nodig van mensen die weten hoe het voelt....
Fijn!!!
Wat goed dat het zo goed met je gaat....houden zo!!

Gr. Anoniem77

Hoi!

Hoe is het vandaag gegaan? Wel even naar buiten geweest, van deze dagen moet je direct genieten en naar buiten gaan! Al kijk je maar naar de wolken en probeer je daar wat in te zien, of gewoon op een bankje zitten en om je heen kijken. Vooral belangrijk om het per dag of zelfs per uur te bekijken. Ik heb ergens de zin gezien: iedere dag is weer een nieuwe dag! Heb 'm op een briefje geschreven en op en plek gehangen, zodat ik 'm iedere keer zou tegenkomen, in de wc dus.....Nog een spreuk: het beste wat je kunt worden is jezelf! Ik was nooit van de spreuken, maar als je niet lekker in je vel zit, grijp je alles aan. Vooral de eerste heb ik best veel aan gehad, met name wanneer ik (weer) een kort lontje had naar mijn kinderen...
Maar ik probeer wel alles te blijven doen; werken, sporten, met vrienden afspreken. Wel heb ik goed gekeken waar ik mijn energie in wilde steken, vooral omdat ik daar niet zoveel van had. Het andere gewoon laten vallen, mensen begrijpen het (bijna) altijd, als je het eerlijk vertelt.
Ik heb vandaag last van hartkloppingen, maar ik ga gewoon door met HyperVen. Volgens mij kan het geen kwaad en dan ben je in ieder geal ergens mee bezig.
Succes!

Gr. Bianca

Zo'n spreuken kunnen je inderdaad even helpen op sommige momenten. Ik kwam laatst deze tegen en vond het ook wel een goede voor mensen (zoals ik) die even in een rotsituatie zitten:

"Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen"

Goedemorgen Bianca,

Ik ben gister inderdaad even naar buiten geweest ondanks de vermoeidheid en de hoofdpijn. Die nu toch echt wel vervelend begint te worden....
Heb best een beetje kunnen genieten van het zonnetje dus dat is fijn. Ik probeer ook alles te blijven doen maar ik kan nog niet echt een balans vinden.
Die spreuken zijn mooi, ik denk dat ik er ook maar eens briefjes van moet maken en ze ergens moet ophangen. Al helpt het maar een beetje als je ze af en toe leest.
Vreselijk dat je soms geen geduld hebt voor je kind(eren) en alles je teveel is toch? Ik voel me dan zo schuldig maar ik ben soms gewoon niet in staat om dat anders te doen.
Er zijn van die momenten op een dag dat ik denk, dit gaat nooit meer over en zo is er toch helemaal niks aan. Veel mensen om me heen snappen dit niet, ik heb alles wat mijn hartje begeert maar zij weten niet hoe ik me voel.
Een been breken is ook erg maar dan weet je wel wanneer het weer over is. Hier zitten we maar mooi mee opgescheept....pfff!
Als ik nu naar buiten kijk word ik ook niet echt vrolijk....nu maar een 'lesje' HyperVennen.
Hoe is het met jou? Hartkloppingen alweer minder?? Ik hoop dat je een fijne dag hebt ondanks het slechte weer...
Zet 'em op!

Groetjes!

Pffff, weer zo'n aanval van vreselijke hoofdpijn en vermoeidheid.
Op zulke momenten zakt de moed me in de schoenen.
Zal het toch niet iets anders zijn, dit is toch niet normaal??
Bah, bah, bah!

Ik wou dat ik meer voor je kon betekenen dan alleen maar zeggen dat het uiteindelijk goed komt. Het klinkt zo standaard, maar ik denk het echt. Ik heb ook heel zwaar in de put gezeten, maar zoals het nu gaat kan ik weer prima leven. Vandaag opgestaan, geHyperVenned, daarna gezwommen en kwartiertje in de sauna en voel me zo heerlijk en ontspannen nu. Zoals jij je voelt is niet normaal nee, maar dat is nou juist precies hoe iemand zich voelt met chronische hyperventilatie.

Ha die Sten,

Lief van je!! Ik weet dat je niet meer kan doen en ik waardeer je reactie echt heel erg.
Het komt vast op den duur goed maar op die hele slechte dagen is dat bijna niet te geloven....dat herken je waarschijnlijk maar al te goed.
Wat heerlijk dat jij je zo goed voelt. Hoe lang ben jij nu bezig met HyperVen???

Hoi!

Gelukkig zijn de hartkloppingen minder! Goed van je trouwens, dat je toch naar buiten bent gegaan!!!
Maar die hoofdpijn....die had ik wel de eerste paar dagen. Ik ben toen bewuster naar het inademen gaan kijken, volgens mij zette ik teveel druk op mijn keel en zo. Ik probeer nu echt de lucht in mijn longen vast te zetten en nu heb ik geen hoofdpijn meer. Ik wil trouwens gaan kijken of er een fysiotherapeut in de buurt is, die ook met HyperVen werkt. Misschien ook een idee voor jou? Dan weet je zeker dat je de juiste techniek gebruikt.
Hoop dat het vandaag wat beter met je gaat en zo niet, die dag gaat er vast snel aan komen!!! Je doet er in ieder geval goed je best voor!!!!!
Succes weer voor vandaag,

Gr. Bianca

Hoi Bianca,

Wat fijn dat de hartkloppingen minder zijn, houden zo!!
Wat die hoofdpijn betreft, ik zal eens letten op het inademen want ik heb inderdaad nogal moeite met het vasthouden dus misschien doe ik het wel veel te gespannen en krijg ik daarom zo'n pijn in mijn nek en branderig gevoel in mijn hoofd.
Het voelt in ieder geval heel dubbel, je doet iets wat op den duur goed voor je is maar je krijgt er vreselijk vervelende klachten van.
Goed idee om te gaan zoeken naar een fysiotherapeut die ook met HyperVen werkt, ik ben benieuwd of ik die hier in de buurt kan vinden.
Nou we gaan weer afwachten wat de dag brengt en om in jouw spreuk verder te denken, morgen is weer een nieuwe dag :-))
Jij ook succes voor vandaag!

Groetjes!

Jazeker Anoniem77, die onwetendheid of het allemaal wel goed komt is misschien nog wel het ergste. Ziek zijn is niet erg zolang je maar wel weet dat je hersteld. En dat is bij chronische hyperventilatie uiterst lastig in te schatten, al helemaal omdat je het gevoel hebt door niemand serieus genomen te worden en je machteloos voelt omdat niemand echt voelt hoe jij je voelt. Je wil dan niet als een aansteller overkomen, maar het gaat gewoon echt niet.
Ik HyperVen nu twee weken maar ik denk dat het grootste gedeelte van mijn herstel door het sporten is gekomen. Dat doe ik nu twee maanden. Toch merk ik door HyperVen ook weer een grote vooruitgang. Had voorheen tijdens het sporten dat ik wel redelijk snel buiten adem was, droge mond en moeite had met slikken. Dat slikken was zo erg dat ik dacht dat ik stikte. Dat heb ik nu niet meer. Doe ook fitness en kan nu meer gewichten tillen dan voorheen. Ik geloof 100% in HyperVen en dat geloof maakt mij mentaal ook weer sterker. Dat plus het idee dat ik denk dat ik chronische hyperventilatie overwonnen heb, of in ieder geval aan het overwinnen ben, maakt dat ik weer mezelf kan zijn en me goed voel.

Wat het inademen betreft. Ik adem zeg maar eerst volledig in door mijn buik, als dat niet meer gaat, adem ik nog volledig in door mijn borst. Ik ervaar geen klachten dus voor mij is het prima zo, maar misschien voor jullie een idee om alleen volledig via buik in te ademen? Want ik merk dat na borst inademen ik wel veel druk op mijn borst krijg. En zeker tegen het einde van de trial aan bouw je nog meer druk op omdat je middenrif zich samen trekt.

Inderdaad Sten, je zegt het precies goed. Op de 'iets betere momenten' kun je nog wel een beetje hoop hebben maar op de momenten dat het slecht gaat zie ik het gewoon niet zitten.
De laatste weken gaat het ook gewoon helemaal niet lekker en elke ochtend hoop ik weer dat het een iets betere dag wordt. Maar ik moet me daar ook niet teveel op focussen want dan gaat het volgens mij juist niet gebeuren!
Ik sport ook nog steeds wel veel, loop hard en doe bootcamp maar ook dat gaat op de slechte momenten ook niet echt lekker. Ik durf dan niet goed en ben steeds bang dat ik flauwval....maar dat heb jij dus helemaal niet?

Ik ga de volgende sessie proberen alleen via mijn buik te ademen, wellicht helpt dat.
Je hoort weer.

Groetjes!!

Ja ik weet precies hoe je je voelt. Bij mij is het zo erg geweest dat ik, op zijn zachtst gezegd, niet veel zin meer had in het leven. Waarom ik nu juist zo actief ben op dit forum is omdat ik hoop mensen te kunnen overtuigen dat er een uitweg is. Je moet alleen wel voor jezelf nagaan wat je ongelukkig maakt of wat stress veroorzaken/'>oorzaakt. Het eerste waar je dan aan denkt is denk ik wat je op moet geven. Bij mij waren dat veel dingen en ben dus gestopt met werk, studie en relatie en tegelijkertijd met sporten en HyperVen begonnen. Het werkt voor mij en voel me nu bijna schuldig om te zeggen dat ik weer gelukkig ben.

Het flauwval-gevoel heb ik heel lang gehad, ook tijdens of na het sporten. Ik begon met hardlopen en heb alleen maar rondjes om mijn flat heen gelopen. Ik durfde gewoon niet verder en was continu bang dat mij iets ergs zou overkomen. Stiekem dacht ik wel altijd: "ik hoop maar dat ik flauwval of een hartaanval krijg, dan weten mensen tenminste dat ik echt iets heb". Het is echter nooit gebeurd en kennelijk heeft mijn gedachte en lichaam mij behoorlijk voor de gek gehouden. Het is zonde van alle momenten die ik bewuster en prettiger mee had kunnen maken, maar ik kon er niks aan doen dat ik mij zo voelde.

Is bootcamp een groepssport of doe je het alleen? Ik denk dat het belangrijk is dat je je eigen tempo kan bepalen en je jezelf niet opgejaagd voelt tijdens het sporten. Als je merkt dat het niet meer gaat moet je meteen kunnen stoppen en rustig wandelen, zitten of liggen. Ik had er zelf de financien niet voor maar een loopband thuis zou optimaal zijn geweest.

Oh echt waar...nou gelukkig is het mij bij nog niet zo erg maar ik vecht me wel de dag door en dat is nou ook niet bepaald hoe ik het wil.
Ik snap wat je bedoelt met zoeken waardoor je ongelukkig wordt of stress ervaart. Moedig hoor dat jij alles hebt opgegeven, helemaal omdat je van tevoren niet weet of dat de goeie stap is.
Mijn werk heb ik al opgegeven dus dat scheelt al wat. Ik heb een kindje en die geef ik natuurlijk van z'n lang zal ze leven niet op :-) wat niet wegneemt dat het verantwoordelijkheidsgevoel wel af en toe een stressfactor is.

Wat betreft het sporten, ik loop hard met een vriendin en die kent mij goed en weet de situatie dus dat geeft al iets meer rust. Zij snapt dat ik me soms niet lekker voel en het even rustiger aan wil doen.
Bootcamp is met een groep en heel erg zwaar dus misschien moet ik dat een tijdje laten voor wat het is. Het gekke is dat het ook een soort van lekker is om even helemaal 'tot het gaatje' te gaan omdat ik dan geen tijd meer heb om na te denken over wat ik allemaal voel ofzo, Klinkt dat gek?
Haha dat rondjes lopen om je flat herken ik zo goed. Ik loop het liefst bij het ziekenhuis in de buurt dan kunnen ze met meteen helpen als ik neerstort...en net wat je zegt, het is nog nooit gebeurd.
Ook ging ik op hele slechte dagen in het restaurant/koffiehoek van het ziekenhuis zitten en dan werd ik iets rustiger, gewoon omdat ik weet dat als er iets gebeurt dat ze er snel bijzijn.
Als ik het zo typ dan besef ik me wel dat het echt erg is.....de meeste mensen vinden het ziekenhuis vreselijk en ik word er rustig van.

Het is wel heel fijn te lezen dat jij ook diep zat en dat het nu veel beter gaat. Er is dus echt hoop.....
Ik ben hard bezig, tijd voor mezelf nemen, sporten, gesprekken met de psychologe, HyperVennen, ik hoop dat dit op den duur z'n vuchten afwerpt en ik weer een beetje kan genieten in plaats van vechten....en tot die tijd blijf ik op dit forum schrijven en lezen want zeg nou zelf, er is niemand die je zo goed begrijpt als de mensen die het zelf ervaren.
Ondanks het slechte weer wens ik je een hele fijne dag!!