Hoi allemaal,
Ik ben normaal niet iemand die reacties plaatst op forums en al zeker niet iemand die snel een gesprek hierop zou beginnen. Ik ben gisteren heel toevallig bij deze site uitgekomen en er zijn toch verschillende zaken/problemen waarin ik mezelf herken. Ik maak mij echt zorgen en daarom even mijn verhaal...

Ik ben 25j, mannelijk en heb altijd een goede conditie gehad. Ook zelden of nooit problemen met mijn gezondheid. Tot ongeveer een dikke twee maanden geleden. Ik heb het laatste jaar best een moeilijk jaar gehad, maar ben niet iemand die hier graag over praat. Ondanks alle privéproblemen, heb ik mij toch nog met alles geamuseerd en veel dingen gedaan om mn gedachten te verzetten. Sinds het nieuwe jaar, heb ik een drukke periode gehad. Zowel op het werk als prive. Ben gaan snowboarden, naar Parijs geweest, carnaval gevierd... zeer druk gevulde weekends. Daarbovenop ben ik in oktober vorig jaar beginnen te trainen om een marathon te lopen. 3 a 4 keer in de week 10 tot 20km lopen. Dit ging mij telkens goed af.

Tot een dikke 2 maanden geleden. Het carnavalsweekend stond voor de deur en ik heb 4 heel vermoeide dagen gehad. De laatste avond, juist voor we nog een laatste pintje wilden drinken, kreeg ik ineens mijn eerste "aanval". Ik weet nog dat het heel angstig aanvoelde. Vooral de steken in mijn hart en borststreek die doortrokken naar mijn linkerarm waren beangstigend. Ik ben toen ook samen met mijn vader onmiddellijk nr de dokter gereden. Die zei dat het gewoon oververmoeidheid was en dat ik rustig moest blijven. Ik kreeg een slaappil en verder was het opgelost volgens hem.

Dat ging ongeveer een week goed, alhoewel dat ik een beetje een vies gevoel bleef hebben in mijn borststreek. Een week later hadden we een familieuitstap. Heel leuk, maar wel vermoeiende dag. Toen kreeg ik het savonds op de terugweg opnieuw, maar nog veel erger, wel 3 of 4 keer na elkaar. Op dat moment dacht ik echt dat ik een hartaanval kreeg. Het ergste was dat ik nog 1u30 id auto moest zitten (langste rit van mijn leven). Eenmaal terug in bekende omgeving, zijn we naar de spoed gwst. Hier heb ik 3 a 4u gelegen. Ze hebbe tests gedaan, hartfilmpje gemaakt, bloed getrokke... Alles was nrml,behalve dat ik een iets mindere zuurstofopname had. Dat kwam volgens hen gewoon doordat ik mij had zitten opjagen in de auto. Ze hebben me naar huis laten gaan. Als ze enige twijfel hadden, zouden ze mij zeker daar gehouden hebben.

Naar het trainen van mijn marathon toe, hebben ze mij via de spoed in half maart toch naar een cardioloog gestuurd, om mij gerust te stellen. En inderdaad. Ik heb een fietstest moeten doen, een echografie laten maken... Ik moest geen schrik hebben dat ik iets zou krijgen volgens de cardioloog. Toen was ik gerust.

Dat is even goed gegaan. Ik dacht dat ik hersteld was, dus ben ook terug het huis uit gekomen. Na een avondje uit te zijn geweest en iets minder te hebben geslapen, heb ik het weer gekregen, een "aanval". Het gekke is, ook al hebben ze mij zoveel gerustgesteld bij de dokter, ziekenhuis, cardioloog... ik ben er nog steeds niet gerust in. Als het gebeurt denk ik soms effectief dat mn hart zn laatste slagen slaat :-s Ik word duizelig, steken in mijn armen en hart... verschrikkelijk gevoel. Eenmaal dat over is, bonst mijn hart de komende vijf minuten als een gek en moet ik bedaren. Eigenlijk weet ik op dat moment simpelweg niet wat mij overkomt, want het is zo overweldigend, in de slechte zin dan

Ik merk dat de aanvallen erger zijn en meer komen als ik moe ben of de dag voordien iets heb gedronken (hoeft niet veel te zijn, zelfs al bij 4pintjes). De echte paniekaanvallen heb ik meestal savonds als ik in bed lig. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik ben mij heel bewust van mijn lichaam sinds het allemaal gebeurd is. Ik sta er mee op en ga ermee slapen. De steken in de armen heb ik regelmatig, het ongemakkelijke gevoel rond het hart en de borststreek heb ik bijna continu. Nu is er de laatste dagen ook bijgekomen dat ik regelmatig hoofdpijn heb en heel gespannen kaken. Het lijkt in het algemeen wel als ik mijn lichaam niet meer kan ontspannen. Lijken dit symtompen van chronische hyperventilatie en is het normaal dat ik ctu zo gespannen ben?

Ik ben altijd een levensgenieter geweest, maar de laatste 2 a 3 maanden lijkt dat allemaal weggeveegd te zijn. Iedereen uit mn omgeving merkt het ook. Daar waar ik eerst degene was om samen te komen, naar de film te gaan, te sporten, een pintje te pakken, spontaan op vakantie te vertrekke... heb ik nu nergens meer zin in. Dat gevoel wil ik niet langer hebben en ik wil terug van het leven genieten, maar weet op het moment niet echt meer hoe. Die angst moet zeker weg gaan, maar toch blijf ik steeds het gevoel hebben dat er iets niet goed zit in mijn borst, gewoon door die pijn die ik blijf hebben...

Is het normaal dat ik dit zo lang blijf voelen in mijn borstreek, armen, kaken...? Ik zou terug naar de dokter gaan, maar die zal toch weer hetzelfde zeggen, dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Maar zo voelt het voor mij niet aan!

Alvast bedankt voor het lezen van dit veel te lange verhaal
grtjs Niels

Hai Niels,

Jouw verhaal is voor zovelen onder ons heel bekend.
Veel vervelende klachten en niets kunnen vinden.
Het wegvallen van je levensvreugde en de constante allertheid op je lichaam.

Heb je al eens op je gemak onze site gelezen: www.hyperventilatie.info.
En je kan ook eens op je gemak forum 3 lezen, want daar worden heel veel vragen beantwoord die we regelmatig krijgen van mensen.
Ik hoop dat je hiermee wat duidelijkheid kan krijgen in je klachten.

Als je vragen hebt stel ze gerust en ik hoop dat er nog andere forumgangers reageren op je verhaal zodat je weet dat wat je ervaart niet vreemd is en dat je je gesteund voelt.

Hartelijke groetjes van Ellen

Antwoorden die door de Stichting HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hallo Niels,

Het lijkt er sterk op dat je roofbouw hebt gepleegd op je lichaam. Veel activiteiten, druk op het werk, feesten, alcohol gebruik, hardlopen, mogelijk laat naar bed, drukke weekenden. Het is een klassiek verhaal in die zin, dat veel mensen moeten leren dat hun lichaam beperkingen heeft. Tijdens dit soort perioden kan je de lichaamsbuffers behoorlijk onder druk zetten. Het gaat lang goed, maar op een gegeven moment is de grens bereikt en ga je over een kritiek punt heen. Het is zaak om e.e.a. uit te sluiten zoals Bilo ook al aangaf. Of het ook echt een ontwikkeld chronische hyperventilatie syndroom is, kan ik zo ook niet zeggen.

Stress lijkt mij evident gezien het verhaal wat je hebt neergezet. Waar je in ieder geval mee moet beginnen is een aantal stappen terug zetten en je lichaam tot rust brengen. Wandelen en rustig fietsen zijn een goed begin. Maar vooral ook voldoende nachtrust en mogelijk wat minderen met alcohol zijn een belangrijke tweede. Het lichaam kan zich in een manisch-depressieve modus zetten. Na heel veel activiteiten (manische fase) gaat het lichaam heel vaak over naar een depressieve fase om te compenseren. In die fase is het lichaam extreem moe en ontbreekt de zin en kracht om dingen te ondernemen. Je moet erg oppassen dat je niet in een manisch depressief syndroom terecht komt, waarbij je lichaam continue schakelt tussen deze twee modussen…

Rob Gravesteijn
HyperVen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Eerst en vooral bedankt voor de reacties allemaal! Op deze site rondkijken en over het probleem lezen + beseffen dat ik niet de enige ben die dit meemaakt, stelt mij raar genoeg een beetje gerust... Het is inderdaad zo geweest dat ik een beetje te veel hooi op mijn vork heb genomen. Sinds het allemaal gebeurd is, heb ik het ook een stuk rustiger aan gedaan. Vroeger gaan slapen, gestopt met mijn trainingen (alleen idd nog eens rustig gaan fietsen), bijna niet meer weg gegaan en al zeker niet meer laat, weinig tot geen alcohol gedronken... Ik heb het gevoel dat als ik mij hier niet aan hou, dat het dan helemaal misloopt en dat vieze gevoel krijg ik niet weg. Het is ook op die momenten (vb na een avondje wat langer op te zijn gebleven) dat ik het krijg. Een van de vervelendste symptomen is voor mij ook dat ik slecht slaap. Ik denk te veel na en denk met momenten dat ik gek word van paniek, of gewoon gek word.

Ik zou idd graag terug naar de arts gaan en proberen erachter te komen wat het juist is.. Het probleem is dat ik nu al weet dat hij gewoon gaat zeggen dat ik wat moet rusten en mij niet druk moet maken. Dus misschien beter even een andere dokter opzoeken... Als het inderdaad allemaal te wijten is aan stress + roofbouw aan mijn lichaam, is het dan normaal dat ik dat stekerige gevoel in mijn borst/hart en armen blijf hebben en dat ik er toch zo lang over blijf piekeren? Of heeft het lichaam inderdaad terug veel tijd en andere zaken nodig om de buffers terug aan te vullen? Ik zou liefst (natuurlijk zo snel mogelijk) gewoon terug verder gaan en doen wat ik deed, natuurlijk rekening houdend dat mijn lichaam ook grenzen heeft, maar hoe langer dit duurt hoe minder ik er in geloof... Groetjes!

Hoi Niels,

Jouw verhaal is exact het mijne. Ik heb 8 maanden met die aanvallen rondgelopen. Sinds ik een maand geleden ben gestopt met werken, gestopt met studie, relatie heb verbroken en rustig ben gaan sporten gaat het veel beter. Ik kan je zeker ook het programma HyperVen aanraden want sinds ik dat doe heb ik bijna nergens meer last van.

Je blijft die klachten houden omdat je lichaam zichzelf heeft aangeleerd om altijd teveel te ademen. Dit was voor mij moeilijk voor te stellen want ik dacht dat ik goed ademde en had ook totaal niet het idee dat ik gestresst was. Maar toch is het zo. En even een weekje wat minder doen of een weekje weg was voor mij niet voldoende om mijn lichaam weer te ontspannen.

Je moet in ieder geval niet het geloof in de goede afloop opgeven. Nu doe je erg rustig aan, maar dit zal zeker niet voor altijd zo hoeven zijn. Ik heb het ajax kampioenschap en koninginnenacht en -dag kunnen vieren als van ouds.

Bedankt voor je reactie Stentheman! Het doet goed om te horen dat iemand met gelijkaardige problemen toch zijn leven heeft kunnen herpakken!

Ik ben dit weekend eens naar een andere dokter geweest. Deze luisterde wel meer naar mijn verhaal. Ze vertelde dat de symptompen die ik vertoonde, toch wel overeenkwamen met in paniek schieten en HyperVentileren. Ze vond het wel gek dat het na zo n lange tijd nog altijd duurde, met name dan voornamelijk de paniek die ik soms heb en de hartkloppingen. Ze merkte aan mn ademhaling dat ik teveel door mijn mond ademde en met momenten ook vrij snel. Ze heeft mijn bloed getrokken omdat de symptomen die ik vertoon ook in enige zin overeenstemmen met die van iemand met schildklierproblemen. Die uitslag krijg ik straks.