Hallo,

Ik ben gister bij de huisarts geweest omdat ik de laatste tijd last heb van angst/paniekaanvallen. Ook vertoon ik veel andere klachten van chronische hyperventilatie waarvan de vervelendste het onwerkelijkheidsgevoel is. Dit alles heb ik uitgelegd en ook duidelijk gezegd dat ik dus chronische hyperventilatie vermoed.
De huisarts wou echter niks weten van (chronische) hyperventilatie, omdat hij zegt dat dit slechts een symptoom is van een paniekstoornis en dat de oorzaken/'>oorzaak dus bij 'problemen in je leven' gezocht moet worden. Ik heb nu dus een afspraak met een psycholoog gemaakt, waar ik verder wel voor open sta maar ik vraag me echt af of ik wel dusdanige problemen heb, omdat ik mijn leven wel prima vind.
Wat moet ik hiermee? Ik had gehoopt de erkenning van chronische hyperventilatie voor mijn problemen te krijgen, maar wat ik krijg is eigenlijk de erkenning 'psychische problemen'...
Is het dan zo dat paniekstoornis de primaire oorzaken/'>oorzaak is maar dat de hyperventilatie de cirkel in stand houdt?
Heeft iets als HyperVen wel zin voor mij? Mijn CP is meestal lager dan 10 seconden..

Groetjes,

Herwieg

Wat je schrijft is een bekend verschijnsel. Veel huisartsen willen niet mee als het woord chronische hyoerventilatie valt. Ik ben zelf al vele jaren chronische hyperventilatieer waarbij het lange tijd goed gaat en dan weer een periode met flinke chronische hyperventilatie. Mening bezoek aan de huisarts(en) leverde alleen maar op dat ik anti depressiva kon krijgen of slaappillen. Mijn huidige huisarts raadde mij ook aan naar de psych te gaan wat ik dus gedaan heb. Deze vroeg mij na twee behandelingen al wat ik eigenlijk kwam doen omdat het hem omdat duidelijk was dat hij mij niet verder kon helpen. Let wel, dit was in mijn geval. Het kan nooit kwaad om met een buitenstaander te praten. Wellicht geeft het je de ruimte om de chronische hyperventilatie, als je die echt hebt, aan te pakken. Er zijn testen om uit te wijzen of je klachten te wijten zijn aan chronische hyperventilatie. Weet je dit eenmaal zeker dan kun je je ook concentreren op de werkelijke problematiek van het chronische hyperventilatie en de aanpak hiervan. Als jouw huisarts niet mee wil werken aan de chronische hyperventilatie test vraag dan na bij je verzekering waar dit wel kan.

Dankjewel voor jullie reacties.

Ben vandaag bij een andere huisarts geweest(die vorige was bij mijn ouders in het dorp en deze waar ik studeer) want die afspraak had ik nog staan.
Gelukkig dat zij al iets meer 'begrip' had voor de combinatie hyperventilatie en angstaanvallen en ze heeft me dan ook doorverwezen naar een fysiotherapeut om ademhalingsoefeningen te doen en de afspraak met de psycholoog is ook in behandeling.
Hoop dat ik hiermee verbeteringen ga zien..

Groetjes,

Herwieg

Hoi Herwieg,

Bij mij heeft fysiotherapie niet geholpen, dit lag overigens al in de verwachting van mijn fysiotherapeut. Zij leerde me goed te ademen, maar vond eigenlijk juist al dat ik een goede buikademhaling had. Bij chronische hyperventilatie gaat het ook niet echt om hoe je ademhaalt maar vooral om hoeveel en hoevaak.
Ik ben sinds een maand bijna dagelijks gaan zwemmen en heb hierbij ingeademd door mijn neus en met geperste lippen op elkaar uitgeademd door mijn mond (zodat uitademen wordt vertraagd). Als ik deze techniek niet toepaste was ik na 10 baantjes buiten adem, kreeg hartkloppingen, droge mond, druk op mijn oren, moeite met slikken, duizelig, bang om dood te gaan, flauw te vallen, onwerkelijk gevoel (etc. etc.). Als ik die techniek wel toepas zwem ik een half uur tot een uur, geen idee hoeveel baantjes want raak de tel kwijt en stop dan omdat ik het zwemmen zat ben, in plaats van dat ik denk dat ik verdrink. Sinds ik zo vaak zwem zijn alle psychische klachten en fobien als sneeuw voor de zon verdwenen. Heb nu nog wel lichamelijke klachten en probeer die de kop in te drukken middels HyperVen.

Maar goed, het kan zijn dat psycholoog en fysiotherapie bij jou helpt. Wilde alleen reageren want als het niet helpt moet je niet aan jezelf twijfelen. Twijfel eerder aan de medische wereld die chronische hyperventilatie ontkennen of onderschatten. Bij mij zeiden ze ook dat ik een paniekstoornis had en daardoor ging HyperVentileren. Dit is echt onzin want voor mijn chronische hyperventilatie zocht ik juist angst en spanningen op. Na een aanval vorig jaar kreeg ik fobien en angsten waar ik 23 jaar niet eens van zou kunnen hebben denken dat je daar uberhaupt bang voor kan zijn.

Gr.



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 26/04/2012 06:27 door Stentheman.

Bedankt voor je reactie Stentheman,

Ik hoor hier inderdaad van meerdere mensen dat ademhalingstherapie bij de fysio lang niet altijd helpt, erg jammer. Ben gister voor de eerste keer geweest en hij heeft me alleen wat basisoefeningen laten zien, maar moet nog paar keer terug komen zodat hij ontspanningsoefeningen en nog wat meer ademhalingsoefeningen kan leren. Heb gisteravond die basisoefeningen even geprobeerd maar ik kreeg het idee dat ik na de oefingen alleen maar erger hyperventileerde.

Erg herkenbaar ook wat je zei over nooit bang geweest zijn enzo en dan nu ineens na de eerste aanval wel. Ik merk ook dat sporten helpt, probeer nu zelf zoveel mogelijk hard te lopen, niet te hard maar gewoon wat rustiger en langer.

Groetjes,

Herwieg

Maar doe je ook al HyperVen? Dat in combinatie met fysio lijkt me wel weer erg goed. Al zeggen ze hier op HyperVen dat je naast de therapie eigenlijk geen andere ademhalingsoefeningen mag doen. Als ik jou was zou ik dan stoppen met fysio en met HyperVen beginnen. Ik ben net pas begonnen en heb bijna nergens meer last van. Heb een bizar drukke week achter de rug met kampioenschap ajax, koninginnenacht en - dag, huldiging ajax. Kortom afgelopen 5 dagen 4 dagen stomdronken geweest. Alleen gister bij de huldiging toen we met 60.000 man op elkaar gepropt stonden kreeg ik heel even een opgesloten gevoel en hyperventileerde toen. Maar dat was maar heel even, toen de schaal op het podium was was ik dat ook weer vergeten.

Wat de fysio mij wel had geleerd en wat ook wel helpt is ten tijde van een aanval volledig uitademen en ook alles eruit persen. Dan een heel klein teugje inademen en dan met geperste lippen zo lang mogelijk uitademen. Dit werkte bij mij wel, maarja dus alleen maar tijdens een aanval. Heb dat wel vaak toegepast na het zwemmen als ik merkte dat ik niet lekker werd.

Goed dat je bezig bent met sporten, dat heeft bij mij al 50% van de klachten weggenomen.

Veel succes in ieder geval!

ik doe nog geen HyperVen want ik wou eerst kijken wat de ademhalingstherapie me oplevert. Als dat niet helpt ga ik het wel serieus overwegen, maar het is me nogal onduidelijk wat HyperVen precies inhoudt, vandaar dat ik een beetje sceptisch ben.
Overigens merk ik inderdaad dat door de neus inademen en met getuite lippen uitademen erg prettig is. Probleem bij mij is alleen als ik hiermee stop en weer op mijn 'gewone ademhaling' overschakel(dus zonder na te denken) dat het juist weer erger lijkt te worden..

Ben jij nu trouwens wel weer begonnen met je studie? Ik heb afgelopen dagen ook koninginnenacht en dag gevierd en merk ook dat ik wat vaag in mijn hoofd wordt als het heel druk is enzo maar zo'n dag gaat nog altijd beter dan ook maar 1 uurtje ergens op moeten concentreren.
Achteraf gezien heb ik mijn burn-out waarschijnlijk al vanaf 1.5 jaar geleden opgebouwd. Veel te veel studeren en niet in een leuk huis op kamers zitten. Ook ik heb nog een tijdje een relatie gehad waar ik niet blij mee was, uiteindelijk wel na 1 maand piekeren uitgemaakt..
Het is waarschijnlijk allemaal een optelsom waarvan ik nu pas inzie hoe dom ik gehandeld heb, kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoop dat ik er snel weer bovenop ben, dan heb ik ook heel wat geleerd hiervan^^

HyperVen is niks anders dan proberen zo lang mogelijk je adem in te houden. Dit lijkt simpel maar doordat je het gestructureerd doet, tips en begeleiding krijgt is het erg effectief. Je doet maximaal 3 keer op een dag een sessie van ongeveer een half uurtje. Ik stond op het punt om een buteyko-cursus te doen van 300 euro, ben blij dat ik op tijd HyperVen heb ontdekt.
Ik ben niet meer begonnen met mijn studie, ga volgend jaar iets anders doen. Neem tot september de tijd om weer helemaal te herstellen. Ook ik kan me wel voor me kop slaan dat ik zo gemakzuchtig heb geleefd. Heb alles maar een beetje laten aanmodderen en niet echt bewust ergens voor gekozen. Maar juist daarom ben ik stiekem ook wel een beetje blij dat mij dit is overkomen. Ik zie het als een klap in me gezicht en heb er zeker veel van geleerd.