Hoi,

ik ga proberen mijn verhaal op te schrijven, zonder al te langdradig te worden.

Het begon bijna een jaar geleden. ik lag in bed en begon ineens naar lucht te happen. Ik had een heel gejaagd gevoel maar ben daarna toch in slaap gevallen. De dag daarop liep ik de hele dag weer naar lucht te happen (een benauwd gevoel). 's Avonds toen ik naast mijn dochter in bed lag sloeg mijn hart ineens op hol. Ik wist niet wat me overkwam, dacht nu is het gebeurd. Ben met mijn schoonvader naar de eerste hulp geweest, heb daar een paar uur met een hartslag van 170 p/m gelegen. Later bleek dat het door de paniekaanvallen kwam die achter elkaar kwamen. Er werd toen ook gezegd dat ik hyperventilatie had. Eenmaal thuis begon na twee uur weer mijn hart op hol te slaan. Ik weer terug naar de eerste hulp, weer ECG gemaakt, weer hetzelfde verhaal. Ik ben nog zo'n tien keer naar de eerste hulp geweest en de ambulance is zo'n twaalf keer geweest. Alle keren werd een ECG gemaakt. Elke keer niks op te zien. Ondertussen erachter gekomen wat hyperventilatie was en wat een angst/paniek stoornis was. Therapie gehad maar hielp niet echt. Durfde de straat niet meer op, durfde niet eens alleen thuis te zijn! Ondertussen bij de cardioloog geweest, holteronderzoek gehad, echo, ook alles oke. Maar niks stelde (en stelt) me gerust. Heel even psychofysiotherapie (voor de ademhaling) gehad maar door omstandigheden kon ik daar niet mee doorgaan.

Nu dus bijna een jaar later heb ik het gevoel dat het nooit meer overgaat. Het gaat met ups en downs, en het lijkt dat de downs er vaker zijn. Heb weer een holteronderzoek gehad waaruit kwam dat ik hartoverslagen had (3% slaat over) maar niet gevaarlijk. Maar dat stelde me ook niet gerust. Een tijd geleden voelde ik de overslagen als een bonk, nu voel ik het als een galopje, alsof m'n luchtpijp voor een paar seconde word afgeknepen. Kan het niet omschrijven het is een heel naar gevoel. Soms wel een paar achter elkaar. Gister stond ik te koken (m'n dochter was aan het spelen met ons neefje en nichtje) toen kwamen er weer een paar achter elkaar, ik wilde het liefst alles neerleggen en gaan liggen op de bank. Het enige wat ik dacht was: straks gebeurd er wat terwijl die kinderen hier zijn. Ik raakte in paniek maar kon het niet laten merken waar ze bij waren (misschien wel beter ook). En m'n hart ging weer wat sneller. Durf niet meer te fietsen, want ben bang dat het dan helemaal misgaat. Zit op fitniss maar ook dat doe ik niet meer. De hyperventilatie gaat voor mijn gevoel ook nooit meer over. Doe oefeningen (moet eerlijk bekennen niet regelmatig) maar niks helpt! Tel trouwens ook de hele dag m'n pols.

mijn klachten op een rijtje:

- hartkloppingen
- hartoverslagen (soms een bonk, laatst tijd als een galopje, gejaagd raar gevoel op mn borst)
- tintelingen
- koude handen, voeten
- angst, paniek
- gejaagd gevoel door m'n lichaam
- pijntjes door heel m'n lichaam

herkent iemand dit?

word er gek van

groetjes Maaike

Hallo Maaike,

Jazeker herken ik jou verhaal. Het zou wat dat betreft mijn eigen verhaal kunnen zijn. Ik heb
zo ook jaren doorgesukkeld. Hier een therapie , daar een therapie. Dan weer perioden dat
het beter ging en weer perioden dat het weer minder ging. Ik heb wel altijd geprobeerd om
wel alles te doen , hoe beroerd ik me ook voelde. En je angst niet aan je kinderen te tonen
herken ik ook.
Mijn kinderen zijn nu 22 en 21 en heb ze onlangs nog gevraagd of ze ook hebben gemerkt
dat ik soms zeer angstig was , maar ze hebben er nooit geen hinder van gehad.
Ik heb op een gegeven moment ademtherapie gevolgd , en toen knapte ik al behoorlijk op ,
maar de klachten waren niet helemaal weg.
Vorig jaar ben ik begonnen met HyperVen en nu na 9 maanden gaat het eingenlijk hardstikke
goed.Het is best even doorbijten met de therapie maar het resultaat mag er dan ook zijn.
Ik heb zo nu en dan nog wel een hartoverslag, vooral als ik ongesteld moet worden is het altijd
even minder. Maar ik raak er niet meer van in paniek.
Geloof me als alles onderzocht is , mankeer je echt niets aan je hart. Wat mij ook hielp was op het
moment dat je je rot voelt , rustig gaan zitten en dan alles maar over je heen laten komen en niet meer
tegen dat nare gevoel te vechten. Denken kom maar op met al die nare gevoelens en geleidelijk aan
zakken al die nare gevoelens af. Als je je er tegen gaat vechten komt er alleen maar meer adrenaline vrij
en gooi je als het ware nog meer olie op het vuurl Met alle gevolgen van dien.

Ik zou zeggen ga HyperVennen , het is echt de moeite waard en een leuke bijkomstigheid is dat het ook
nog te betalen is. En je kunt met je vragen hier altijd terecht.

Succes,

Groetjes Marjan

Hoi Maaike

Ook ik herken veel in je verhaal. Incl. klachten en onderzoeken.
Soms ben je ff opgelucht als je niets blijkt de hebben, maar dat blijft niet, want je
hebt immers klachten...dus weer angst als je het voelt en die angst geeft nog meer klachten.
Het bekende kringetje...
Wel waar wat Marjan zegt over: laten komen van de angst/paniek, want vechten er tegen geeft nog meer stress en
dus weer adrenaline, dus nog meer angst/paniek gevoelens, maar niet makkelijk om te doen.
Je zou het uit kunnen proberen als je alleen bent, want natuurlijk wil je je sterk houden als er anderen, maar zeker
je kinderen bij zijn.
Toch wordt er ook gezegd, dat je beter zo veel mogelijk moet bewegen om te adrenaline af te voeren,
maar tegelijkertijd tegen jezelf zeggen dat het normaal is dat je angstig bent, dan druk je het toch niet weg.

En dan ook nog de angst, als je je af en toe wel goed voelt, als ik het maar niet krijg..
al een reden om het wel te krijgen. Dus m.a.w. stress, stress, stress..

Ik weet wel hoe het allemaal zit, nu er aan werken... en soms lukt het al.

Sterkte en groetjes Vlinder