Hoi Ellen,
Dank je wel voor je antwoord, het doet mij heel goed om jouw persoonlijke verhaal te lezen. Sinds ik op dit forum ben en regelmatig discussies van andere lees denk ik zelf steeds vaker dat ik misschien wel helemaal geen postnatale depressie heb gehad, maar ook vooral
chronische hyperventilatie.
Jouw ervaring met de overgang tot nu toe stemt me blij, dat geeft me hoop! Vind het wel heftig dat je zolang hebt moeten lijden/wachten/ondergaan voordat je de
chronische hyperventilatie de baas werd. Ik vind 2 jaar al lang! En eigenlijk begin ik het nu pas allemaal te verwerken en te accepteren. Ik praat er ook maar weinig over met mensen, omdat de meeste mensen er toch vooral een psychisch waardeoordeel over geven (in de trant van 't is ook druk met 2 kinderen of je hebt ook zoveel meegemaakt), waar ik me niet goed in kan herkennen.
Andere vragen heb ik op dit moment niet, maar ik merk dat ik het fijn vind om nu mijn verhaal te doen op dit forum, maar ja, dat maakt deze bijdrage dan wel heel lang. Voor wie wil....
Het begon allemaal toen mijn zoontje ruim 3 maanden was en ik twee weken daarvoor met de borstvoeding was gestopt, omdat ik niet meer genoeg voeding had (mogelijk ver
oorzaken/'>oorzaakt door een mirena spiraal die ik 6 weken daarvoor had laten plaatsen) De eerste klacht was druk op mijn borst met uitstraling naar mijn arm. Vervolgens begon mijn hele lichaam te trillen, ik sliep heel slecht, kreeg paniekaanvallen, kon niet goed inademen, de adrenaline gierde door mijn lichaam, was zenuwachtig, had hartkloppingen en ga zo maar door.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat het echt uit het niets kwam, dat het niet gestuurd werd door gedachten, maar binnen een paar weken was ik wel een wrak, ik had geen idee wat er met me aan de hand was en voelde me met de dag onzekerder worden. Terwijl ik de maanden ervoor heel goed in mijn vel zat, energiek was, sliep als een os en ziels gelukkig was mijn tweede gezonde lieve jongen.
De huisarts had geen goed beeld van wat het wel was, maar volgens hem was het zeker geen pnd. Hij dacht meer aan een gewone depressie. Ik snapte er helemaal niets van, ben op onderzoek uit gegaan en kwam zo op een pnd uit. Omdat veel
klachten overeen kwamen en omdat de borstvoeding zo abrupt gestopt was.
En bij mij kwam wel de depressie na een paar weken, en de depersonalisatie. Ook werd ik hypochrondisch, maar ik kreeg geen gekke gedachten naar mijn baby of naar mijn andere kind. Ik kon het nieuws niet meer kijken zonder het op mezelf te betrekken en te
HyperVentileren en ik had sterk het vermoeden dat ik gek aan het worden was. Ik piekerde me suf, was geobsedeerd door de dood en ondertussen schaamde ik me dood. Uiteindelijk moest ik me ziek melden op mijn werk, ook dat was een hele zware beslissing. Moest ik ook nog naar buiten treden met mijn verhaal.
Viia het internet kwam ik bij een natuurgeneeskundige gespecialiseerd in PND. Zij heeft veel voor me betekend, zij kwam bij mij uit op een postnatale uitputting, wat zoveel wil zeggen dat al je mineralen en vitamine voorraden in je lichaam op zijn door de zwangerschap en borstvoeding en evt. andere zaken. Zij legde de relatie uit tussen alle bovenstaande
klachten en het tekort aan progesteron, waarbij ze door het aanvullen van de voorraden de progesteron weer op niveau wilde brengen. Op haar advies ben ik toen ook met
AD medicijnen begonnen.
Daarnaast was mijn ongesteld ongelooflijk heftig en lang en tegelijkertijd de cyclus heel kort. Doordat mijn oudere zus een paar jaar daarvoor al met dezelfde hormonale problemen kampte, maar in Amerika woont, waar er veel progesiever met hormoonissues wordt omgegaan, wist ik van de hormoontherapien af en toen ik in september 2009 door een kortstondige zwangerschap merkte dat alle
klachten weg, helemaal weg waren!!! was het voor mij duidelijk dat het aan de hormonen lag. Toen de zwangerschap na 6 weken afbrak en de
klachten heftiger dan ooit terugkwamen was er geen twijfel meer. Voordat ik die hormonen voorgeschreven kreeg door de huisarts, pffff.... maar het is gelukt in december 2009 (voordat ik aan de hormonen ging, ben ik weer met de
AD medicijnen gestopt, vooral omdat ik mezelf wilde bewijzen dat ik helemaal niet gek was).
De intensieve vitamine kuur en de progesteron hebben in het jaar 2010 gemaakt dat ik mezelf grotendeels weer herkende, wat een opluchting! Ik heb twee keer geprobeerd de progesteron af te bouwen en tot twee keer toe werden de lichamelijke
klachten erg heftig, maar vooral de obsessie voor de dood en daarbij behorende inktzwarte gedachtes kwamen weer terug en dat vond/vind ik heel moeilijk te verdragen. Ik heb dan ook begin dit jaar de beslissing genomen, samen met de gynaecoloog, om weer aan de
AD medicijnen te gaan en de hormonen af te bouwen. Zoals ik al schreef, ik kreeg het gevoel dat de progesteron iets maskeerde, dus dat het probleem toch eigenlijk ergens anders ligt. Daarom ben ik dus zelf met de
HyperVen begonnen.
Ik had trouwens nog nooit van
chronische hyperventilatie gehoord, het was dat in de afgelopen herfst een bevriende verpleegkundige dacht dat ik
chronische hyperventilatie had en zodoende ben ik er op gaan surfen en uiteindelijk hier terecht gekomen, omdat wederom de
klachten hier beschreven zo overeen kwamen met de mijne.
Het raakt me enorm, dat ik in het eerste jaar van mijn baby zo'n afwezige moeder ben geweest: of ik was aan het huilen, of ik was aan het piekeren, of ik dacht dat ik dood ging enz enz. Als ik hem in mijn armen had, dan voelde ik niets (door de DP, denk ik). Pas als hij ging lachen en mij diep aankeek, dan werd er iets geraakt in mij. Dan voeld ik wat licht in mijn leven. Vreselijk, nog steeds vreselijk moeilijk om te accepteren.
En zo heb ik voor mijn gevoel mijn beide kinderen en mijn partner opgezadeld met een hele moeizame periode. De daarbij behorende schuldgevoelens bij mij...... En ik snapte er helemaal niets van..... En nog steeds eigenlijk niet, maar nu, na twee jaar worstelen met hormonen en
AD medicijnen, haptonomie en
yoga, heb ik mij er bij neergelegd dat het nu eenmaal zo is, dat het bij mijn leven hoort en dat ik dol blij ben met de
AD medicijnen (die er bijv. in de tijd van moeder niet waren, voor haar heb ik zoveel meer begrip gekregen, misschien zelfs wel meer respect!)
En dat door de hormonen en de
AD medicijnen de schade aan de kinderen beperkt is gebleven, dat het eigenlijk maar een korte periode van een paar zwarte maanden is geweest dat ik vooral mijn jongste geen liefde kon geven, maar de pijn en de frustratie daarover is toch nog niet helemaal weg.
Vastbesloten om te zorgen dat ik er zo goed mogelijk uitkom, ga ik door met de
HyperVen. Ik vind het trouwens echt prettig om te doen, het voelt als mediteren. Hopelijk kan ik net als jij, Ellen, over een tijdje zeggen dat ik
genezen ben.
liefs
Terry
ps mocht iemand meer over de natuurgeneeskundige of de pnd deskundige willen weten, dan geef ik je graag meer info.
