Hoi allemaal

Zijn er nog mensen hier die ook last hebben van depersonalisatie en dan bedoel ik echt niet kunnen herkennen in de spiegel, alles is vreemd alsof je leven je leven niet meer is???? Hoe gaan jullie daar mee om. Ik doe nu al bijna 4 maanden HyperVen maar merk echt geen verschil. Heb zelf nog in een ergere diep dal gezeten een maand geleden zo erg had ik het nog nooit. Ik doe het wel nu nog maar een keer per dag omdat ik bezig ben in me nieuwe huis ik savonds zo doodmoe ben dat ik geen HyperVen meer kan doen. Is dat erg helpt het dan ook wel als je het een keer per dag doet ?

Hoi Lauras,

Jemig, dat klinkt heftig, maar ik ben echt geen doktor of expert, ik kan je wat vertellen over mijn ervaring. Ik herken de depersonalisatie, dat heb ik gelukkig maar heel kort gehad in 2009. Vreselijk vond ik dat: de onverschilligheid, de leegte, de verwarring in mijzelf. Het duurt natuurlijk ook even voordat je door hebt dat er iets helemaal niet meer klopt. De maanden daarvoor kreeg ik steeds meer lichamelijke klachten, zoals pijn op mijn borst met uitstraling naar mijn linkerarm, zenuwaanvallen en ik begon steeds slechter te slapen. Ik herinner me dat ik me heel mechanisch voelde, heel vreemd. In mijn geval had hing het nauw samen met een postnatale depressie. Het was een vreselijk gevoel om niets meer te voelen bij mijn baby (terwijl dat de eerste maanden wel zo was geweest). Een combinatie van hormonen, AD medicijnen en allerlei voedingssuppelementen zoals visolie, magnesium, B12 etc heeft me er redelijk snel weer bovenop gekregen, zo'n 3 maanden duurde het diepste dal. Ik ben verder in de tijd begonnen met yoga en ben naar een haptonoom gegaan. Inmiddels heb ik het gevoel dat ik in het laatste staartje van de chronische hyperventilatie zit,
Heb je behalve de HyperVen hulp of steun van mensen om je heen? Of ben je onder begeleiding van een professional?
Sterkte en ik hoop voor jou snel op betere tijden!

Groet Terry



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 31/03/2011 22:28 door terremans.

Ja ik loop bij een psychotherapeut ofzo en zij heeft me aangemeld bij altrecht daar heb ik 26 april een afspraak. Ik heb ook paniekaanvallen gehad en pijn gehad en die pijn enzo. Maar daar is nu die 24/7 dp voor in de plaats gekomen.
Bij altrecht gaan ze kijken wat nou de beste therapie voor mij is ze zeggen dat het bij mij door angst komt en klopt ook wel want ooit is het gevoel begonnen toen ik een nacht niet had geslapen. Maar dat vaagde gelukkig weer weg tot ik ineens aanvallen kreeg van vervreemding toen ik alleen op me scooter zat duurde maar paar seconde. Ik werd er bang van en wilde altijd mij tel bij me hebben voor afleiding. Het werd zo erg dat ik van te voren als ik wist dat ik alleen ging zijn ik al bang was en logisch komt dat gevoel dan. In een enorme stress periode is het soort chronisch geworden. Het gaat gelukkig wat beter een maand geleden dacht ik echt neem me op maak me dood doe iets maar hier kan ik nie mee leven kom er niet meer uit. Gelukkig ben ik daar wel uit doormiddel van homeopathie. Ook adem ik al heeeeel lang verkeerd als van klein af aan en is een stuk erger geworden na mijn longontsteking.
In dat jaar is eigenlijk alles begonnen. Ik had toen me longontsteking en die ervaring met derealisatie. Er is echt iets fouts gegaan bij mij toen.
Ik heb wel meer goeie verhalen gehoord over haptonomie bij depersonalisatie veel mensen zijn er daardoor vanaf gekomen.
Lijkt me wel echt erg dat je niks meer voelt voor je kindje een hel lijkt me dat daar ben ik dus ook echt bang voor als ik kinderen ga nemen. Heb je daar nu helemaal geen last meer van ? Ik vind wel vaak me ouders zusje vriend familie enzo vreemd dat doet me ook echt heel veel pijn.
Maar ik geloof erin dat ik hier uit kom

Heftig verhaal! Lastig, toch, dat sneeuwbaleffect van angst. Dat je steeds banger gaat worden voor de angst en steeds verder die neerwaartse spiraal ingaat. Goed dat je naar Altrecht gaat! En ik geloof met je mee dat het weer helemaal goed komt met je!
Gelukkig heeft dat gevoel van vervreemding maar een paar maanden geduurd, maar bij de baby ervoer ik de dp het meest. Misschien omdat ik hem nog niet zo goed kende, hij was 4 maanden toen de dp begon. Want ik had dat zelfde nare gevoel van vervreemding ook bij mijn oudere zoontje, mijn man, mijn vriendinnen, mijn werk, mijn hobbies, mijn huis, mijn herinneringen etc. etc. maar daar had ik al een veel langere band mee opgebouwd, dus daar kon ik mezelf toch ook nog een beetje voor de gek houden.
Ik weet dat ik vaak tegen mijn man zei: ik weet dat ik dit vroeger leuk gevonden zou hebben, dus daarom doe ik het nu ook. Wie weet komt het gevoel terug. Dat ging dan bijvoorbeeld over naar de film gaan met mijn beste vriendin.

Weet je wat voor mij het mooiste moment was: de eerste keer na maanden in een soort donkere tunnel te hebben gezeten door die dp, ik geraakt werd door de lach van mijn baby. Oh..dat ik weer iets voelde! Het is bij mij weer snel de goede kant op gegaan en je kan je voorstellen dat ik de baby (die inmiddels 2,5 jaar oud is!) heel veel extra geknuffeld en gekust heb!
En eigenlijk heb ik pas sind januari van dit jaar dat ik niet meer bang benvoor een terugval, niet meer bang ben dat ik paniekaanvallen krijgen en niet meer bang ben voor mijn eigen gedachtes (en de paniekaanvallen enzo die daar dan weer uit voort kunnen komen).
Met de AD medicijnen ben ik al eind 2009 gestopt, de hormonen ga ik vanaf volgende maand afbouwen, ook ik heb er alle vertrouwen in dat ik weer helemaal de oude word!
Volgende week ga ik voor het eerst weer vliegen sinds jaren en ik denk dat ik sterk genoeg ben om het zonder pillen te kunnen. als het niet lukt, ook geen probleem, dan neem ik voor het eerst sinds maanden weer eens een kalmerende pil. Hoe dan ook, ik heb er zin in.
Succes bij Altrecht en schrijf je hoe het gegaan is?
groet
Terry

Wat super dat je er helemaal uit bent gekomen lijkt me idd echt geweldig. Ik hoop dat dat bij mij ook snel gebeurt. En ja ik zal laten weten hoe het is gegaan. Heel veel plezier op vakantie. Tenminste ik denk dat je dat gaat doen met vliegtuig of niet ?

Beste Lauras,

Heel herkenbaar. Bij mij helpt het juist om te HyperVennen als ik moe ben of erg gestressed. De resultaten zijn dan vaak minder in seconden maar ik voel me achteraf wel rustiger. Ik heb dit doorgezet na een advies van Rob. Dacht namelijk dat het alleen maar erger zou worden door te HyperVennen tijdens vermoeidheid.
Daarnaast ben ik begonnen met het inbouwen van een onstappingsmoment na een druk en gespannen gevoel. Soort meditatie door alle spieren los te laten en alle gevoelens van vermoeidheid en gespannengeid onbevoordeeld langs te laten komen en je daar vooral niet tegen te verzetten. Soms voelt dat heftig maar het geeft na een minuut of 10 veel ontspanning en meer kracht. Probeer maar eens!

Oke ik ga het proberen om dan toch maar twee keer per dag te doen. Herken je ook de depersonalisatie of alleen dat moe zijn ?
Bedankt voor je reactie!

Hallo,

Ik herken die depresonalisatie helaas maar al te goed.
Wat bij mij altijd helpt is een spierontspanningsoefening (die moet je zittend doen, maar ik doe hem altijd liggend) op ontspanningsoefeningen punt com. Maar elke andere zal ook helpen.
Dat het bij mij helpt komt omdat ik dan 'uit mijn hoofd' stap en mijn zintuigen gebruik.

Als dat niet kan, omdat je ergens anders bent, wil het bij mij nog wel eens helpen om mijn zintuigen te gebruiken heel kort, dus 'wat ruik ik? (op een feetsje bijvoorbeeld; rook, of de geparfumeerde vrouw naast me) Wat zie ik? (pratende mensen, een schilderij, etc.) Wat voel ik? (mijn billen op de stoel, mijn voeten op de grond, mijn rug tegen de leuning. Dus niet qua gevoel, maar echt zintuiglijk.).

Als dat niet helpt, pak ik soms mijn elstiekje dat om mijn pols zit (voor mijn haar) en trek er een beetje aan en laat het dan los, zodat ik een klein zweepslagje voel, dat helpt soms ook.

Maar het allerliefst ga ik gewoon slapen en hopen dat het voorbij is als ik wakker word.

Haha daar moet ik wel om lachen. Ik doe namelijk ook van alles HyperVen , sinds kort iedere dag fietsen, allerlei vitamine, homeopathie, zwemmen , werken, winkelen enz. Maar het liefst wil ik gewoon slapen en de volgende ochtend weer wakker worden en weer helemaal mezelf zijn. Of gewoon slapen tot me hersenen weer normaal zijn
Maar dat kan niet en daarom vecht ik er ook voor om hier uit te komen. Ik heb idd ontspanningsoefeningen gekregen van mij psycholoog maar durfde dat nog niet zo goed te doen vanwege dat ik dan nog meer gefocussed ben op mezelf. Maar als je daardoor uit je hoofd gaat ga ik het zeker proberen.