hoi,allemaal

Wie herkent dit,ik kom net thuis op de fiets(de kinderen naar school gebracht)echt een prestatie van mij,maar moest de terugreis tegen de wind in fietsen
Verschrikkelijk wat en hel,mijn hart ging als een blok tekeer(ik dacht uiteraard vanalles)maar ben heeel blij dat ik toch thuis gekomen,en nu is mijn hartslag alweer redelijk normaal
Ben toch op de fiets gegaan om mijn angst aan te pakken,maar owee onderweg
Wie heeft dit ook of herkent dit
Ik heb dit al geruime tijd,wie heeft er tips hoe ik ermee moet omgaan onderweg op de fiets
Je kunt dan moeilijk gaan ontspannen op de fiets om je hart rustig te krijgen,ben ook bang dat mijn bloeddruk heel erg stijgt

groetjes baukje

Hoi Baukje,

Ik heb dit ook. Wordt dan angstig en krijg last van depersonalisatie. Ik fiets dus alleen kleine stukjes, binnen ons dorp. Maar ik ga er van uit, dat als we verder zijn met HyperVen, deze klachten dan ook verdwijnen? Klopt dit Ellen?
Sterkte. Ik weet wat je doormaakt.
Groetjes, Dorothé.

Hai Dorothé en Baukje,

Dat klopt. Deze klachten verdwijnen ook.

Maar wat wel belangrijk is is dat je jezelf niet extra angstig maakt, door bang te zijn voor de chronische hyperventilatie-klachten.

Er kan je niets gebeuren. Echt niet.
Constateer bij jezelf op zo'n moment dat je hart tekeer gaat, maar dat dat het enige is wat er aan de hand is en als je op zo'n moment gaat piekeren moet je gewoon een liedje op de fiets gaan zitten zingen, want....................je kan namelijk niet 2 dingen tegelijk doen. Het is piekeren of zingen. [:][/:] (Zingen kan ook in gedachte of neurie, dan horen mensen je niet. [:][/:])

Hartelijke Groetjes van Ellen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Klopt idd Ellen: Als ik met meer mensen aan het fietsen ben, heb ik er geen last van!
Groetjes, Dorothé.

dat klopt helemaal ,als ik met meer mensen aan het fietsen ben,heb ik het ook minder,ik zoek dan ook altijd afleiding,zoals vanmiddag op de fiets toen miojn hart op hol sloeg,keek ik steeds op mijn telefoontje
Maar heeft het ook niet met je conditie te maken ellen?mijn conditie is namelijk nulnul,ik durf nog niet te gaan sporten,wil het wel gaan doen,maar als je tegen de wind in moet fietsen,gaat je hart ook sneller(en bij ons nog sneller)denk als ik meer zou sporten het ook wel minder wordt

groetjes baukje

Hoi Baukje,

over dat sporten he, dat durfte ik de eerste maanden ook niet. Uiteindelijk wel gegaan, vond het dramatisch. Zat ik daar met zere ogen, licht in mijn hoofd en hartkloppingen op de fiets. Dacht dat ik er minstens af zou vallen, maar nee. Gewoon doorgezet, en het ging steeds beter.

Nu ga ik 2 à 3 x per week, en ik kan steeds meer. Heb tijdens sporten nergens last meer van.. Gewoon heel langzaam opbouwen, eerste keer ben ik maar een kwartier geweest.
Nu meestal een uur, 1,5 uur.

Groetjes en succes
claudia

Hoi Baukje,

Ik herken deze klachten ook. Ik kon een half uur hardlopen, maar toen ik een terugval kreeg, had ik na het hardlopen tintelende voeten en het gevoel om flauw te vallen. Ook op de fiets kreeg ik last van depersonalisatie en het gevoel dat ik geen adem kreeg. Dat durfde ik dus ook allemaal niet meer. Ik ben mijn conditie weer gaan opbouwen door thuis met DVD'tjes workouts te gaan doen. Langzaam opgebouwd en het voordeel is dat je meteen kunt stoppen als het niet goed gaat. Dat gaf mij het vertrouwen dat ik me weer kon inspannen zonder klachten te krijgen. Nu ben ik het fietsen weer aan het opbouwen en kan nu zelfs een route van ongeveer driekwartier samen met mijn man of zelf kleinere stukjes.

Succes met oefenen...het komt allemaal weer goed!!

Groetjes Margriet

fijn om te horen,dat je niet alleen bent met je klachten,maar bij heel veel dingen,bijvoorbeeld auto rijden (mijn ouders wonen nogal ver weg)kreeg ik ook ineens als ik alleen naar mijn ouders reed last van angst in de auto,maar toch blijf ik door de angst heen gaan,en blijf wel zo nu en dan naar mijn ouders te rijden,maar ik merk toch door het te doen de angst niet veel minder wordt
En ik kan nog wel een paar dingen noemen,ik blijf het toch doen ik ga steeds door de angst heen,maar toch elke weer die enorme spanning angst van te voren
Wie herkent dit ook?

groetjes baukje

ps vind het moeilijk uit te leggen

Hai Baukje,

Ik herken het uit duizenden.

Wat jij doet is het beste wat je kan doen.
De angst wordt nu nog niet minder, maar als je je oefeningen met HyperVen blijft doen, gaat je lichaam zich aanpassen en dan zal ook de angst minder gaan worden.

Ik heb niet gedaan wat jij wel doet en ik kreeg een paniekstoornis met straatvrees en dan ben je nog verder van huis. (Ik had toen nog geen HyperVen)

Dus................helemaal TOP wat je doet en er gewoon mee doorgaan, want er is geen reden om bang te zijn.

Hartelijke Groetjes van Ellen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hoi Baukje. Die angst ken ik ook maar al te goed. Ik heb een aantal maanden ook helemaal niets gedurfd of ondernomen. heel frustrerend!

Ik had al jarenlang last van lichte vermijdingsdrang en wat fobieen (bos,lift kleine ruimtes)
en sinds vorig jaar ging t na t overlijden van mijn vader fout.

Sinds ik HyperVen (10 weken) gaat t echt de goede kant op.
Ik werk weer 3 dagdelen waarbij ik 2x een half uur moet rijden (iets wat ik helemaal niet meer durfde). De eerste week met veel onrust en paniek. Nu gedachteloos ontspannen en meegalmend met de radio.
Het in vooral de herhaling die ervoor gezorgd heeft dat t nu weer gewoon vanzelf gaat. De dingen die ik maar een enkele keer doe met lange tussenposen blijven lastiger. Als je iedere dag de afstand naar je ouders zou rijden (kan practisch gezien natuurlijk niet) dan
zou t na 1 of 2 weken een soort gewoonte worden en dan blijft ook die enorme spanning weg.

Ook ik doe oefeningen in de keuken op muziek. Veilige omgeving waarin ik durf te springen dansen mezelf uit durf te putten. Daar groeit mijn vertrouwen van dat mijn lichaam echt wel inspanning aan kan. Nu moet ik t om gaan zetten buiten de deur. Ik heb al maanden niet verder gelopen als 100 meter buitenshuis en fietsen blijft bij een blokje rond mijn huis.

De lente komt eraan en ik heb mezelf voorgenomen dat ik net als t autorijden nu ook t wandelen en fietsen weer aan mijn leven toe wil voegen door t steeds opnieuw weer te doen. Iedere dag tot t weer een gewoonte wordt waar ik niet meer over na hoef te denken.

Het gaat lukken, daar ben ik van overtuigd! Het kringetje van angst waar ik en jij en eigenlijk wij allemaal in terrecht komen is steeds t zelfde en waar ik t bij de ene activiteit kan doorbreken...kan ik t ook bij de andere!
Het blijft hard werken maar we komen hier uit!
Heel veel succes, groetjes erika

Hey Baukje,

Die angst is heel herkenbaar. Ik durf nu wel alleen te wandelen maar fietsen, hardlopen en sporten is voor mij ook nog moeilijk.
Ik doe het nu in samenwerking met mijn fysio. Hij laat me op de home-trainer fietsen of de trap op en af rennen. Hij laat mij dan zien op zo'n hatslagmeter op de computer dat het heel normaal is dat je hart gaat werken en je ademhaling onder inspanning sneller gaat, maar dat ik niks ga krijgen zoals een hartinfart of zo.
Na de inspanning gaan we dan proberen om de ademhaling weer rustiger te krijgen op de goede buikademhalingmanier. Liggend met je handen op je buik.

Het zal nog wel even duren voordat ik het alleen durf, maar als ik het vertrouwen krijg dat er niks gebeurd zal dit ook wel weer komen.

groetjes jolanda

Bedankt voor jullie reacties,ik wil ook proberen om via fysio weer te gaan sporten,heb al ontspanningsoefeningen geleerd en wil nou ook op een hometrainer,het lijkt mij zo eng met de hartslagmeter te gaan fietsen,maar ga het proberen
oefening baart kunst zeggen ze altijd
groetjes baukje