Beste mensen,
Na een behoorlijke dip eind vorig jaar en helaas ook nog in januari (ik had het me iets anders voorgesteld dan het jaar te beginnen met 4 begrafenissen) gaat het nu langzamerhand wat beter.
Ik voel me nu meestentijds goed, met soms slechtere dagen ertussen, in plaats van andersom. Ik probeer zo bewust mogelijk om te gaan met spanning en dit zoveel mogelijk te vermijden. Als ik voel dat de spieren in mijn nek en schouders en die van m'n hoofd vast beginnen zitten, wordt het tijd voor wat bewuste ontspanning: even iets (anders) gaan doen, of even naar buiten. Ik ben ook zo opgelucht dat de dagen nu zichtbaar beginnen lengen en dat het soms al wat voorjaarsachtig aandoet. Leve de zon!
Op slechtere dagen gebruik ik nog wel homeopatische kalmeringstabletjes. Die helpen in ieder geval tegen het opgejaagde gevoel en de hartoverslagen. Maar helaas helpt niks tegen die loodzware vermoeidheid die soms opeens komt opzetten.

Zo probeer ik langzaam een beetje vooruit te komen. Gisteren ben ik zelf met m'n vriend een dagje naar Lille geweest. Na heel even wat kleine klachtjes als duizeligheid en lichte nervositeit toen we er pas waren, was de rest van de dag perfect! De zon scheen en ik voelde me eindelijk weer eens als vroeger. We hebben veel gewandeld, en ik had nergens last van. Soms als ik een erge hyperventilatie-dag heb dan lijkt het vaak of mijn conditie helemaal weg is, maar nu vroeg mijn vriend juist of we even konden pauzeren tijdens een wandeling om op adem te komen!
Helaas vandaag weer wat minder: hoofdpijn, vlekjes in beeld, slap gevoel, ik merk dat ik weer bewust met mijn ademhaling bezig ben zodat die soms ontspoort. En dan steekt toch weer die gedachte de kop op: wat als er wèl iets ernstigs aan de hand is? Stom hè dat een mens weer zo snel gaat twijfelen.

Zoals je kunt lezen kom ik mijn normale reguliere dagen met vallen en opstaan wel door. Maar nu staat er iets op stapel waar ik als een berg tegenop zie: ik moet volgende week drie dagen op cursus en dan ook echt drie dagen weg van huis, met hotelovernachtingen! Eind vorig jaar was er ook al een dagje weg georganiseerd door mijn werk, maar daar ben ik toen onderuit kunnen komen. Maar nu zal dat niet gaan, ik moet er naar toe in het kader van Permanente Educatie, en anders kan ik mijn certificering verliezen!
De gedachte dat ik daar drie volledige dagen in zo'n opleidingscentrum moet zitten... wat als ik opeens weer last krijg van hartklopingen of benauwdheid (en dan vast midden in de nacht natuurlijk). Ik weet dat ik zo niet mag denken, want dan gebeurt het zeker, maar ik vind het doodeng. Eén dag weg van huis en "op den vreemde" levert al hyperventilatie op, drie zie ik helemaal niet zitten...!

Hoi Veronique,

Ik voel met je mee, want ik herken je angst en het opzien tegen dit soort dingen. Wat mij nog weleens helpt, is proberen het zo positief mogelijk te benaderen. Dus in plaats van dit te beschouwen als een hindernis in je leven, kun je het ook als een uitdaging zien. Ik weet ook dat dit makkelijker gezegd is als gedaan, maar het is het proberen waard.

Je schrijft zelf dat het regelmatig ook beter gaat en was het in Lille ook goed gegaan. Zo kan dit ook gaan. Bedenk jezelf eens hoe je je straks voelt als het achter de rug is en het goed is gegaan. Ook al heb je een paar angstige momenten gehad, je hebt het wel weer gedaan!! Probeer te genieten van je hotelovernachting. Neem lekker 's avonds een ontspannend bad. Koop voor jezelf vooraf badolie, die je lekker vindt. Neem een leuk boek of een paar leuke tijdschriften mee.

Ik hoop echt van harte voor je dat je er goed doorheen komt. Ben benieuwd te horen hoe het gegaan is als het achter de rug is!

Liefs Margriet

weet je veronique,

ik heb sinds vier weken het begrip mindfullness helemaal onder de loep genomen. ik heb er ook over gelezen op internet, en heb een boek gekocht en gelezen. verdiep je er eens in zou ik zeggen, het geeft een hoop rust, je gedachten verdwijnen langzaam als je het een maand oefent.zo lijken er minder problemen te zijn, terwijl de problemen er nog wel zijn. je staat bewuster en intenser in het moment, in het zijn. als je bezig bent daar met de cursus, dan denk je aan niets anders, maar je focust je gewoon lekker op het interessante verhaal. als je s'avonds op je kamer zit alleen, dan denk je aan niks anders, maar geniet je van je rust, van je bed, van een leuk programma op tv, je drinkt lekker iets, eet wat, gewoon, rustig, en lekker.
zo gauw je gaat denken, dat kan ik niet, dan wordt het ook erg lastig. dit zijn irrationele gedachtes. zorg ervoor dat je gedachtes rationeel en reeel zijn. je creert zo meer rust, en een eerlijker beeld voor jezelf en alles wordt zodoende makkelijker.

ik hoop dat je er wat aan hebt.

groetjes[/:]

Hoi Veronique, ik snap zo goed wat je voelt en bedoelt
Maartje heeft gelijk, je moet je gedachten onder controle zien te krijgen. Hoe meer je er tegen op ziet hoe meer beren er op de weg verschijnen.
Ook al voel je de stress tot aan je kaken komen blijf gewoon denken: ik zie wel en laat t gewoon gebeuren allemaal. Ik pas dit nu dagelijks toe in mijn straatvrees en het helpt echt!
succes! erika

Hai Veronique,

Maartje heeft gelijk. Ook ik heb daar veel aan.

Wat een heel goed boek op dit gebied is en wat ook nog eens makkelijk om te lezen is, is:

Mindfulness | Edel Maex

Als je hem niet wil kopen, dan is hij ook te leen in de bibliotheek.

Mindfulness betekent: in het moment zijn.
Als je bijvoorbeeld aan het autorijden bent, dan ben je aan het autorijden en dan ben je niet in gedachte bezig met alles wat er mis kan gaan.

Het klinkt heel simplistisch, maar dat is het in feite ook.
Het boek van Edel Maex leert je hoe je dat voor elkaar kan krijgen.

Groetjes van Ellen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Lieve mensen,

dank voor jullie reacties!
ik ga me zeker in Mindfullness verdiepen. Voor de komende cursus zal dit helaas niet meer op tijd zijn, maar ik ga proberen me zo rustig mogelijk te houden en me inderdaad gewoon te focussen op waar ik mee bezig ben ipv wat ik voel.
ik moet er trouwens zelf met de auto naar toe rijden, een aantal collega's rijden mee omdat ze zelf geen vervoer hebben. nog een mijlpaal dus, want dat vind ik dus ook doodeng!
Maar ik wil ook niet toegeven aan mijn angsten omdat ik vrees dat ik anders thuis kom te zitten en helemaal niks meer durf. Dus ik ga het gewoon doen!
ik zal in ieder geval laten horen hoe het gegaan is.

Veronique