Hallo allemaal,

Ik ben nieuw op het forum, maar al 3,5 maand aan het HyperVennen. Ik lees wel al af en toe mee op het forum en herken veel in de verhalen. Ik heb 20 jaar geleden last gekregen van hyperventilatie. Ik fietste naar mijn werk en kreeg opeens geen lucht meer. Kwam helemaal overstuur op mijn werk aan en zo is het begonnen met de ellende. Ik heb in die 20 jaar meerdere 'overspannen' periodes gehad. De enige troost was dat het ook altijd weer over ging en er weer betere tijden aanbraken. Hoewel het nooit helemaal 'weg' was. Ik heb ook vanalles gedaan: psychotherapie, cognitieve training, autogene training, Mensendieck therapie. Daarmee is het me wel gelukt om in moeilijke situaties mijn angst onder controle te krijgen, maar ik ben er niet mee genezen. Afgelopen najaar had ik weer meer last en ben ik weer wat gaan "shoppen" op internet en kwam ik HyperVen tegen, waar de door mij felbegeerde genezing werd beloofd. De achtergrondinformatie sprak me wel aan en ik dacht baat het niet dan schaadt het niet...Ik heb geen sterke terugval dit keer en ben gewoon blijven werken en zoveel mogelijk doorgegaan met alles (met de nodige beperkingen).

Ik ben nu dus 3,5 maand bezig, merk duidelijke verbetering van de klachten, maar het ging bij mij zonder HyperVen ook altijd wel over, alleen kwam het na een tijdje ook weer terug. Dat kon een na aantal jaar zijn of na een aantal maanden. Die terugvallen hoop ik nu te voorkomen door HyperVen. Ik ben met 30 seconden begonnen en zit nu rond de 100, maar schommel nog wel tussen 80 en de 100. Ik ben dus nog niet zover dat mijn grafiek aan het afvlakken is en wil dan nog wel wat langer doorgaan.

Ik leef ontzettend mee met jullie allemaal en met de verhalen die ik lees en wil jullie allemaal veel sterkte wensen met het herstel van deze vervelende ziekte.

Veel liefs aan alle forumleden

Margriet

Hoi Margriet

Welkom op het forum!
Lief dat je ons een hart onder de riem wilt steken.
Jij bent in elk geval goed bezig. Van 30 naar 100 sec. !

Voor mijn gevoel heb ik een paar jaar last van chronische hyperventilatie, maar
achteraf schijn ik ook al meer dan 20 jaar te hebben.
Herinner me ook een verhaal van een fiets....
Snel ademen omdat ik een brug over moest, misselijk worden,
transpireren, door fietsen om zo snel mogelijk thuis te zijn.
Daar als een dweil over het toilet gehangen, terwijl het
water van me afliep, zo eng dat ik dacht dat ik het loodje ging leggen.
Daarna ijskoud en doodmoe.
Geen idee toen wat dat was, nu denk ik dat dat mijn allereerste
acute hyperventilatie aanval heb gehad.

Wat had jij voor klachten en waar heb je nu nog last van?

Jouw verhaal kan "bijna" bij de succesverhalen staan.
Heel veel succes verder!

groetjes Vlinder

Hoi Vlinder,

Dat zou inderdaad goed kunnen, dat dit je 1e hyperventilatie-aanval was.
Waar ik van het najaar weer last van kreeg; het begon op een warme dag in september op weg naar de supermarkt. Het zweet stond op m'n rug en in de supermarkt kreeg ik last van derealisatie en misselijkheid. Ik raakt helemaal in paniek, want ik was met m'n zoontje van 3 en was als de dood dat ik iets zou krijgen terwijl hij in de supermarkt met z'n karretje liep. Kwam bezweet en overstuur thuis, maar daar zakte het gelukkig weer. Ook had ik last van hartkloppingen 's nachts (en angst om dood te gaan). Vervolgens ging alles in een neerwaartse spiraal. Weinig energie en een nerveus gevoel gedurende de dag, soms het gevoel hebben te stikken. Een etentje met vriendinnen werd een kwestie van overleven (hoe kom ik de avond door zonder een aanval te krijgen). En dan denk ik ....daar gaan we weer. En dat terwijl alles in mijn leven gewoon goed ging. Het was alleen een wat drukkere periode. Daarom kan ik me ook wel vinden in de theorie van de alkalische grens waar je soms boven en soms beneden zit. Zo voel ik het ook. Ben gestopt met hardlopen en met fietsen naar m'n werk, want dan had ik ook last. Ik ben wel blijven werken en dansen (1 x per week) en boodschappen blijven doen.

Ik ben nu alles weer aan het opbouwen. Ik ga af en toe met mijn man in het weekend een stukje fietsen om daarin weer het vertrouwen te krijgen en probeer af en toe te gaan eten in het restaurant op mijn werk (want ik heb ook veel last van ruimtes waar veel omgevingsgeluiden zijn). Gelukkig gaat het allemaal weer een stuk beter. Ik heb weer meer energie en minder last van het benauwde gevoel. Ik probeer wel steeds een balans te zoeken (heb ik in de loop der jaren ook wel geleerd) tussen inspanning en ontspanning en niet over mijn grenzen heen te gaan. Dus alles weer langzaam op te bouwen en dat houdt ook in dat ik soms dingen ook afzeg als ik denk dat het me teveel energie gaat kosten. Het lichaam heeft nu eenmaal weer z'n tijd nodig om te herstellen.

En hoelang ben jij nu bezig? Heb je al het idee dat het voor jou werkt?

Liefs Margriet

Hoi Margriet

De theorie van de alkalische grens waar je soms boven en soms beneden zit,
schrijf je en daarin kan ik me ook vinden, want zou anders niet weten waarom
je je soms aardig voelt en het zomaar weer helemaal mis is.

Aan mij heb je niet veel qua HyperVenvorderingen, want ik ben gestopt omdat
de klachten ( of het nou stress is of ontlading was ) te erg werden.
Mijn grafiek bleef ook alsmaar hetzelfde.
Je heb vast wel ergens gelezen op het forum (door Rob geschreven)
dat als er zoveel stress is, dat het ademcentrum zich dan niet
kan aanpassen. Dus eerst moet er op een andere manier stress uit
en dan ga ik ws weer starten.

Jij bent weer lekker aan het opbouwen en goed dat je je grenzen in de
gaten houdt. Ja dat leer je wel.
Helaas is het leven niet altijd zo dat er om je heen niks gebeurd en dan krijg
je terwijl je aan de therapie bezig bent weer een nieuw portie stress erbij.

Maar goed, ik hoop dat jij daar niet mee te maken krijgt en door kan
gaan met bouwen! Schijnt zo te zijn dat als de buffers maar groot genoeg
zijn dat je dan weer veel meer kan hebben.

Beterschap en groetjes van Vlinder