Net als vele anderen zal ik mezelf even introduceren op dit forum. Ik ben een man van 35. Ik ben sinds 4 sagen met HyperVen bezig. Aangezien het mij wel eens goed lijkt om mijn chronische hyperventilatie-geschiedenis eens op te schrijven (al was het alleen al voor de ‘bewustwording’) zal ik dat hier doen, zodat ik mijn pre-HyperVen-ervaringen meteen met jullie gedeeld heb (Ik kan niet beloven dat dit een kort bericht wordt ).

Mijn eerste kennismaking met hyperventilatie was in november 1999. Ik zat aan mijn bureau op mijn werk en kreeg ineens een enorme pijn in mijn rug (zo tussen de schouderbladen). Mijn eerste reactie was: ‘Mijn hart….ik ga dood’: blinde paniek waardoor mijn spieren uiteraard nog meer aanspanden en dus de pijn alleen maar heviger werd. In paniek het kantoor verlaten om een stukje te gaan wandelen. Hielp voor geen meter aangezien de paniek bleef. Daarna naar Albert Heijn gelopen (100 meter) en een pak sinaasappelsap gekocht (dat ik dat nog weet….zo’n eerste kennismaking met hyperventilatie blijft je blijkbaar tot in het kleinste detail bij…..zo van: waar was ú toen……….). Geen idee waarom maar ik dacht dat het drinken wellicht verlichting zou bieden (daarnaast: ik drink nooit sinaasappelsap….vreemd…). Dat deed het dus niet. Een collega (en toenmalige baas) zag mij en herkende dat ik zat te HyperVentileren (waarvoor nog steeds enorme dank..) en vond dat ik maar naar huis moest gaan en de eerste paar dagen niet meer terugkomen om bij te komen.

Dat werden dus 3 maanden. In die periode vreselijk mezelf tegengekomen op allerlei gebied maar ook heel veel over mezelf geleerd: ik kwam erachter dat ik eigenlijk alle eigenschappen heb die chronische hyperventilatie kunnen bevorderen: perfectionist, snelle prater, binnenvetter, geen ‘nee’ kunnen zeggen, groot gevoel van rechtvaardigheid (en dus heel slecht tegen onrecht kunnen; vooral voor anderen.) etc.

De eerste dag na de eerste aanval ben ik meteen naar de huisarts gegaan. Ik zei dat ik dacht dat er iets met mijn hart of longen was en vertelde wat er de vorige dag gebeurd was. Hij zei daarop de woorden (en ik geloof dat weinig artsen dat zeggen als ik zo het forum lees): ‘ik wil best naar je hart en longen kijken maar ik zal niets vinden. Je hebt een burn-out waardoor je last hebt van hyperventilatie en waarschijnlijk zelfs chronische hyperventilatie’. Hierna inderdaad toch naar hart geluisterd, naar longen geluisterd en natuurlijk niets gevonden. Hij heeft me toen via mijn werkgever (die mocht betalen) naar een therapeut gestuurd. Een 12-tal sessies gehad die op zich best goed hielpen (was RET-therapie met ontspanningsoefeningen en confrontatie-opdrachten.

Met name deze confrontatieopdrachten waren nogal eh….confronterend… Voorbeeld:

Therapeut: Waar heb je laatste keer een acute paniekaanval gehad?
Ik: In de rij voor de kassa bij de Gamma.
Therapeut: En ben je toen weggegaan of heb je afgerekend?
Ik: Ik zei toch dat ik een paniekaanval had?! Weggegaan natuurlijk!
Therapeut: Ok. Dan ga je morgen om 5 uur bij de gamma 3 artikelen kopen. Eentje links in de winkel, eentje rechts en eentje achterin. Daarna zoek je de drukste kassa uit en ga je afrekenen. Je gaat niet weg! Je valt niet flauw! Echt waar dat gebeurt niet!
Ik: Nee dat weet ik (verstandelijk wel…gevoelsmatig op het moment zelf natuurlijk niet meer).

En dan de dag erna al de hele dag zenuwachtig (heel raar: ik was echt NOOIT eerder bang voor kassa’s (ze doen ook meestal niets )) en nu ineens wel. Toen viel me voor het eerst een van de belangrijkste mechanismen van mijn probleem op:

Indien ik later op de dag of zeer binnenkort iets moet doen waar ik wellicht me dan minder zeker/prettig bij voel (lees: waar ik niet zomaar weg kan) dan heb ik de hele dag last van een Hyper-gevoel (symptomen beschrijf ik later nog wel).

Ik ben toen naar de Gamma gegaan en heb 3 dingen gekocht: en natuurlijk niets gebeurd. Niet flauw gevallen. Niet ineens dood neergevallen etc.

Om de eerste periode af te sluiten: ik ben na 3 maanden weer voorzichtig gaan werken. Nog 2 maanden later werkte ik weer volledig en dat heb ik tot nu nog steeds volgehouden.

Wat er na de burn-out is overgebleven is een altijd in meer of mindere mate aanwezige….ja hoe noem ik dat? Alertheid? Angst? Onrust? Ik denk een combinatie van deze zaken. En daar heb ik nu echt genoeg van….

In de periode na mijn burn-out ben ik eigenlijk nooit echt klachtenvrij geweest. Altijd sluimert er wel een angst voor een ziekte of de onrust voor iets wat ik nog moet doen. Over het algemeen kan ik eigenlijk ondanks dat nog best goed functioneren. Ik ben inmiddels manager, ik werk, doe leuke dingen etc. Maar toch: echt volledig ontspannen en onvoorwaardelijk genieten lukt maar zeer zelden.

En bijna niemand die het aan me merkt: ik ben eigenlijk bijna altijd vrolijk (en dat ben ik dan ook echt), ik schijn ontspannen en zelfverzekerd over te komen en mensen verwachten dit niet van me. Als ik het aan iemand vertel is er vaak een boventoon van verbazing: ‘JIJ???’

Naast deze altijd aanwezige spanning heb ik af en toe ook nog wel eens een echte paniekaanval (puur door chronische hyperventilatie). Dat komt bij mij bijna altijd als ik ‘niet weg kan’. Ik heb namelijk de onbedwingbare drang om als ik een aanval voel opkomen alleen te zijn. Ik kan dan echt niemand om me heen hebben. Als ik alleen ben gaat het ook altijd meteen weer wat beter (totdat ik eraan denk dat ik weer terug moet naar de fase voordat ik weg ging). In veel situaties verzin ik iets om weg te kunnen zodat ik niet hoef te vertellen waarom (zou er toch schaamte bij zitten? Ik vraag me dat wel vaker af maar kom meestal tot de conclusie dat het eerder te maken heeft met niet het hele verhaal willen uitleggen maar direct weg kunnen).

Naast de situaties dat ik niet weg kan (of dat het raar is als ik weg ga….) (vergaderingen, openbaar vervoer, theater, feestjes etc) kan een aanval bij mij ook worden getriggerd door lang te concentreren en dan ineens te onspannen. Lijkt wel of de ontspanning de trigger is. Voorbeeld: na 600 km te rijden aan een stuk zonder problemen even tanken en dan sta je te tanken en dan ineens komt de aanval.

En nog zo eentje: inspanningsangst: voor de eerste keer tijdens een voetbalwedstrijd (ik heb 2 jaar gevoetbald, tussen 2001 en 2003) in een keer een aantal ‘hartoverslagen’. (trouwens ook tijdens een rustmomentje). Blinde paniek natuurlijk. En daarna: vóór elke wedstrijd al last van overslagen. Zo erg dat ik eigenlijk een hele tijd niet meer durfde inspannen laat staan sporten (en verstandelijk weet ik het wel: als ik al last heb voordat ik ook maar iets gedaan heb is er natuurlijk geen enkel verband tussen klacht en inspanning…maar ja….zeg dat maar tegen mijn psyche….)

Dat was volgens mij best wel een volledige intro….

En nu dus sinds 4 dagen aan het HyperVennen! Ik hoop zo dat ik er zo vanaf kom. Ik vind de verklaring van de werking plausibel dus ik heb er best vertrouwen in.

Daarnaast ben ik na het lezen van dit forum weer een stuk wijzer geworden. Ik wil trouwens Ellen en Rob complimenteren met hun uitgebreide en deskundige commentaren.

Ik laat uiteraard weten wat de eerste resultaten zijn (nee, niet de scores, de resultaten )! Daarnaast ben ik natuurlijk wel benieuwd of mijn verhaal overeenkomsten vertoond met andere mensen hier!

Gegroet!

Mark2

Hey Mark,

Ik heb je verhaal gelezen en herken er inderdaad veel in.
Ikzelf heb ook geen last van tintelingen, onwerkelijk gevoel, spierpijnen, ....
Enkele maanden geleden - toen ik m'n dipje kreeg - wel last gehad van angsten, paniekaanvallen. Ik ben nog steeds niet tuk op drukke plaatsen. Echte aanvallen blijven gelukkig uit.
Waar ik het meeste last van heb, is het feit dat ik me nooit volledig kan ontspannen: dikwijls een drukkend gevoel op de borstkas, willen zuchten of geeuwen....
Voor 100 % kunnen genieten, zonder zenuwachtig gevoel en een beetje meer energie: daar ga ik voor!
Ik ben nu iets meer dan 2 maanden aan het oefenen met ups en downs. Ik heb al meer periodes dat ik goed ontspannen ben. Maar ik voel dat ik in periodes van stress, vlug herval. Dus, het blijft oefenen.

Bij Chyperventilatie zijn er verschillende gradaties en ik heb er 2 ervan gecopiëerd hieronder.
In m'n 'dipje', zat ik ergens rond de 75 denk ik. Nu ergens rond de 50 ? (naar m'n gevoel toch) en ik hoop binnen enkele maanden volledig 'vrij' te zijn.

- 75
- regelmatige hyperventilatie aanvallen, continue vermoeidheid, fobieen, enz.
- bloed zit op de alkalische grens
- er zijn heel kleine kooldioxide buffers aanwezig

- 50
- grensgevallen: af en toe komen aanvallen voor of alleen maar ellendig voelen en af en toe angsten
- bloed zit net boven de alkalische grens, maar valt er af en toe toch weer onder
- er zijn wel kooldioxide buffers aanwezig, maar bij spanningen en stress zijn die onvoldoende om te compenseren.

Succes met het oefenen en misschien tot nog eens op het forum!

Groetjes,
Hannelore

[:][/:]

Hoi Hanneloore,

Bedankt voor je reactie. Helaas is je aanname dat ik geen last heb van verschijnselen als onwerkelijk gevoel en tintelingen niet waar. Ik wou best dat het zo was.....

Ik zal de symptomen even opsommen waar ik last van heb:

- onwerkelijk gevoel. Het gevoel dat ik er niet bij ben en dat alles langs me heen gaat
- duizelingen (soms de hele dag door sluimerend). Met name in gesprekken kan ik mij compleet duizelig voelen en ook dan is mijn (waarschijnlijk verkeerde) reactie: 'weg hier!'
- hartoverslagen (soms de hele dag door, soms alleen als ik ontspan na iets warvoor ik me heb 'opgeladen'
- spierspanningshoofdpijn
- benauwd gevoel (met name tijdens een aanval)
- wazig zien. Het gevoel dat ik een bril nodig heb
- vlekken zien...van die bewegende vlekjes
- darmklachten: gerommel en diaree
- spiertrekkinkjes

Eigenlijk dus het hele scala.....

De dingen waar ik meeste last van heb zijn toch wel de eerste 2. Deze symptomen dreigen er wel eens voor te zorgen dat ik dingen ga vermijden. Dit gebeurt ook wel eens maar ik probeer toch echt zo veel mogelijk zaken te blijven doen.

Als ik jouw verhaal lees dan herken ik dat precies uit de beginperiode van mijn chronische hyperventilatie. Mijn therapie was er echter op gericht om de irreële angst voor zaken weg te nemen en niet op mijn ademhaling. Ik denk en hoop echt voor je dat jij doordat je de andere kant van het probleem aanpakt geen last gaat krijgen van de 'andere' symptomen!

Veel succes met oefenen!

Mark

Hallo Mark,

Jouw verhaal is zeer herkenbaar voor mij, zowel de symptomen die je beschrijft als de situaties waarin je paniekaanvallen krijgt. Ik weet trouwens ook nog precies wanneer ik mijn eerste hyperventilatieaanval heb gekregen. Dat was namelijk op mijn verjaardag acht jaar geleden en helaas heb ik het nog steeds.

Ik ben net als jij perfectionistisch en kan moeilijk 'nee' zeggen. Ik wil altijd goed doen voor anderen en vergeet daardoor mezelf wel al eens. Op mijn werk speelt mijn karakter mij dus ook wel eens parten. Ik ben nog vrij jong, maar heb een job met redelijk veel verantwoordelijkheden en een hoge werkdruk en dat weegt wel eens door. Zeker omdat ik altijd alles perfect wil doen...

Bij de huisarts ben ik in de beginperiode ontelbare keren langsgeweest met heel uiteenlopende klachten (maagklachten, duizeligheid, hartkloppingen en -overslagen, slikproblemen, spierpijn aan rug en schouders...). Mijn grootste angst was (en is nog steeds) dat ik iets aan mijn hart heb. Door de bijna voortdurende duizeligheid en het onwerkelijk gevoel ben ik ook bang om flauw te vallen in het openbaar. Die angst is wel al iets verminderd, maar steekt bij momenten toch telkens terug de kop op.

Ik ben een aantal jaren in behandeling geweest bij een therapeut die ongeveer dezelfde methode hanteerde als jouw therapeut: ik moest mezelf confronteren met mijn grootste angsten om dan tot de conclusie te komen dat er niets gebeurde. Bij mij was én is dat onder andere uit eten gaan in een druk restaurant, recepties en feestjes, autorijden (vooral op snelwegen), vergaderingen, kerken, supermarkten (en dan inderdaad vooral het aanschuiven aan de kassa),...

Ik moest leren dat ik niet zomaar flauwval (is mij trouwens nog nooit overkomen - hout vasthouden) en dat flauwvallen bovendien ook niet erg is. De therapie heeft mij geholpen om een moeilijke periode door te komen, maar heeft mij niet genezen. In de situaties die ik hiervoor beschreven heb, duikt nog altijd de angst op en krijg ik nog regelmatig een paniekaanval. Ik anticipeer ook nog steeds op dergelijke momenten in de zin van 'straks moet ik boodschappen doen en het zal druk zijn en ik moet een product hebben dat achteraan in de winkel ligt en dan moet ik aanschuiven aan de kassa'. Het resultaat is dat ik al begin te HyperVentileren alvorens ik de supermarkt binnenstap. Toch geef ik hier niet meer aan toe. Als ik één ding geleerd heb is het van niet te vluchten voor de aanvallen, gewoon de confrontatie ermee aangaan en nadien blij zijn dat je niet vermeden hebt.

Niettemin zal ik in vergaderingen, restaurants, bioscopen en dergelijke altijd zorgen dat ik op een voor mij 'veilige' plaats zit. Dit betekent dicht bij de deur of het toilet of zo. Ik ben dan ook altijd gespannen, maar mensen merken dat niet aan mij. Ik heb ook allerlei kleine (foute) truukjes om mijn angst te verbergen, zoals pepermuntjes eten, snuiten, in mijn handtas rommelen (nogal moeilijk voor een man natuurlijk), mijn bril schoonmaken,...

De angst voor paniekaanvallen en de hyperventilatie beïnvloeden mijn dagelijks leven in sterke mate. Net als bij jou, merken veel mensen dit niet aan mij want ik slaag erin om alles te doen wat anderen ook doen. En wat ik echt niet kan of durf, kan ik perfect maskeren en verbergen. Het is natuurlijk niet altijd goed om jezelf te forceren om zogenaamd 'normaal' te zijn, maar ja.

Ik ben een vrolijk persoon en ik hou van leuke dingen gaan doen en ik vind het dan ook jammer dat ik vaak gespannen ben en het voor mij niet altijd gemakkelijk is bepaalde zaken te doen die voor anderen vanzelfsprekend zijn. Toch hoop ik erop dat ik ooit eens terug onbezorgd gelukkig zal kunnen zijn...!

Ik wens je alleszins veel succes met het HyperVennen en welkom op het forum!

Griet

Hai Griet en Mark, wat is alles toch herkenbaar!!!!!

Ongelooflijk en ik maar denken (jarenlang!!!) dat ik de enige persoon op de aardbol was die zo raar in elkaar zat. En dan niet te weten dat het chronische hyperventilatie is...
ALs we dat toch eerder geweten hadden...maar ja.....het zal wel zo hebben moeten wezen...

Een maand of 5 heb ik heel trouw geoefend met de HyperVen, na talloze andere therapien en dokters.

Maar de reaktie waren heel heftig, er zat zoveel opgeslagen stress door alle jaren heen, het was niet grappig, maar we hebben door gezet. Iedere keer even stoppen met HyperVennen om mijn lijf rust te gunnen en te wennen aan de nieuwe zuurgraad.

Maar toch kwam ik er niet helemaal. Ellen en ROb (en meer op het forum hier) hebben me over de streep getrokken om Anti depressiva te gaan gebruiken. Jarenlang heb ik dit tegengehouden en wat dom!!!!

Na drie maanden heftige stressontladingen ging het zijn werk doen......en echt!!!!.....het is rustiger aan het worden!

Drie weken geleden ben ik op een koor gegaan, gisteravond mijn eerste uitvoering gehad. De hele avond in een kerk gezeten, lang op het podium gestaan.....met de generale 2 uur gestaan...

En dan weten jullie wel hoe moeilijk dat is.......En ik heb het gedaan!!!! Zonder enige vorm van spanning, niet zenuwachtig, niks....ik stond er gewoon rustig....

Het is ongelooflijk...ik ben zo blij...dacht echt na 13 jaar, dat dit nooit meer haalbaar zou zijn voor mij.

Ik kon geen boodschap doen, zonder hartkloppingen, algehele leegloop, staan ging hooguit een minuut, daarna werd ik heel beroerd, zweten, gespannen, je kent het hele verhaal.

Ik ben nu ook weer voorzichtig begonnen met HyperVennen, want ik ben er ook nog niet....

Na drukte ben ik nog steeds heel erg moe, op gewoon....en ga ik toch weer zuchten ed...
Dus we gaan weer lekker verder.

Hebben jullie hier iets aan, ik denk het wel[:][/:]

Groetjes Sandra.

Hoi Griet en Sandra,

Het klopt wel dat je als je voor het eesrt de klachten krijgt je denkt dat je zelf de enige bent die zo in elkaar zit. Het is dan ook nauwelijks uit te leggen aan personen die er nog nooit last van gehad hebben.

Herkennen jullie ook het feit dat je voordat je een inspanning moet leveren je eigenlijk al helemaal blokkeert? Dat je adem veel te 'hoog' zit en dat je eigenlijk voordat je begonnen bent al bekaf bent?

Ik woon bijvoorbeeld een kilometer of 5 van mijn werk af. Ik zou eigenlijk best met de fiets kunnen gaan. Maar 2 dingen houden mij tegen:

1. Vaak als ik gefietst heb dan moet ik echt even bijkomen. Maakt niet uit hoe lang de rit was: gewoon zo gauw ik afstap (of bij een stoplicht stil sta) wordt ik duizelig en heb ik het gevoel dat mijn hart heel erg tekeer gaat. Dit vind ik op zich niet zo erg, tenzij ik meteen na de rit moet gaan praten/luisteren. Dan heb ik echt het gevoel dat ik wegwil (en dan zo snel mogelijk). Mijn theorie hierbij is de volgende (graag respons van Ellen of Rob of dit enigzins kan kloppen): Ik denk zelf dat de verhoogde ademhalingsfrequentie tijdens inspanning er voor zorgt dat je dezelfde verschijnselen krijgt als wanneer je hyperventileert. Je lichaam reageert op de hogere zuurstofbehoefte van je spieren hetzelfde als bij een hyperventilatie-aanval: snellere ademhaling, hogere hartfrequentie. Aangezien wij inmiddels weten hoe het voelt om te HyperVentileren (en als organisme hebben 'besloten' dit als niet prettig te ervaren) worden de normale reacties op inspanning geïnterpreteerd door je lichaam als 'niet prettig'; dus als hyperventilatie. Tweede oorzaken/'>oorzaak zal hem liggen in te snelle schommelingen van de CO2-waarde..

2. Doordat ik weet dat ik zo kan reageren wordt ik al onrustig voordat ik ook maar een meter gefietst heb. Dit soort mechanisme zit natuurlijk wel geheel tussen mijn oren. Hier verwacht ik eigenlijk pas vanaf te zijn als nummer 1 een tijdje niet is voorgekomen.

@Griet: Jij kunt dus ook functioneren terwijl je grote verantwoordelijkheden draagt? Dit herken ik dus precies. Heb je daardoor niet ook soms het gevoel dat je al je energie in die zaken steekt en de slechte momenten bewaart voor als je even niets hoeft? Dat heb ik namelijk een hele tijd gehad.

Ik ben blij dat er lotgenoten zijn. Niet om het geheel extra dramatisch te maken maar juist om te horen dat ook andere mensen met dezelfde zaken rondlopen en ook eigenlijk gewoon doorgaan.

Groet!

Mark

Hey Mark,

ik moest gewoon huilen toen ik jou bericht las, zo herkenbaar. Ik ben namelijk nu 26 (jij was volgens mij ook zo oud toen het bij jou begon), en ben er nu een paar maanden achter dat ik chronische hyperventilatie heb. Ik heb ook alle klachten die daar bij komen kijken.... Bij mij begon het ook zo opeens (tenminste zo leek het), ik zat met een vriendin te kletsen, en opeens dacht ik dat ik stikte, het was alsof mijn neus en keel dichtsloegen en ik geen adem meer kon krijgen. Alsof er iets knapte in mijn hoofd....

Maar voordat ontdekt werd dat het hier om chronische hyperventilatie ging, ben ik 1st door een medisch traject gegaan, waardoor ik eigenlijk ben gaan hypochonderen.... (is dat wel een werkwoord???[:])[/:])

Nu moet ik langzaam aan weer van mijn angsten afkomen (want die zijn niet bevordelijk voor je ademhaling). Ik mag van mijn dokter geen medicatie gebruiken (iets ontspannends), want ze is bang dat ik daar verslaafd aan raak. Belachelijk vind ik, want heb het nooit dagelijks geslikt, alleen op hele rotdagen wil ik wel eens wat nemen, maar probeer het 1st altijd op te lossen door rustig te blijven of pak wat homeopathisch. Verder ga ik vanaf volgende week naar psycholoog, want ik besef wel heel goed dat het bij mij ergens vandaan komt .....

Ik herken mijzelf ook heel erg in jou verhaal over dat je vd buitenkant een sterk en zelfverzekerd persoon lijkt, en ik ben idd ook een lachebek, heb een sarcastische vorm van humor dus weet overal wel wat uit te halen!

Vond het iig erg fijn om een verhaal te lezen wat zo dichtbij de mijne lag! Bedankt!


[:](Y)[/:]

Groetjes Bernice

Hoi Berinice,

Het was niet mijn bedoeling je aan het huilen te brengen...

Ik heb ook nog nooit iets van antidepressiva gehad. De psychische kant is inderdaad behandelbaar bij een psycholoog/psychotherapeut. Volgens mij zijn er bij chronische hyperventilatie 2 dingen aan de hand:

1. Fysieke component: door je tekort aan CO2-buffers gaat je lichaam te snel in de modus 'vluchten/vechten'.

2. Psychische component: doordat je bepaalde symptomen op bepaalde plekken en in bepaalde situaties hebt doorgemaakt ben je overdreven alert op je lichaam en op deze situaties.

De psychische component is er volgens mij eentje voor de psychotherapeut. Voor de eerste kunnen we bijvoorbeeld HyperVen gebruiken.

In ieder geval: heel veel succes en ik hoop dat je er minder lang last van hebt dan ik!

Groet!

Mark

Hai Mark, fietsen is voor mij ook nog steeds lastig.

Na 100 meter krijg ik soms al zere benen en na een kilometer ben ik buiten adem......

Raar maar waar, we doen het nog steeds niet helemaal goed....

Groetjes Sandra.

Hey Mark,

Ik heb precies hetzelfde, het gevoel te hebben
'weg te kunnen" . En dat is altijd op momenten waarop je het leven kunt voelen en meemaken. Ik heb het al 12 jaar en de oorzaken/'>oorzaak(en) zijn al lang geleden verwerkt.

Ik doe nu zo'n 3 weken HyperVen (2x per dag) en merk dat het werkt. Ik kan nu beter in sociale situaties mij bevinden zonder dat gevoel van "weg te moeten kunnen" .
Dat is echt heerlijk. Voor het eerst in 12 jaar hoef ik geen excuses te maken om onder een afspraak uit te komen.
Nog steeds kan ik duizelig worden. Vandaag in de bib nog. Maar toch kon ik daarna, bij ouders van een klasgenootje van mijn zoon, blijven eten toen ik spontaan werd uitgenodigd.

Het heeft toch met een soort van "minderwaardigheidsgevoel" te maken denk ik. (als mens)

Herken je dat ?
groet,
Rob

Hoi Rob,

Goed om te horen dat het HyperVennen bij jou werkt! Ik ben nu zelf een dag of 10 bezig en merk in ieder geval dat ik me al wat minder laar leiden door duizeligheid enzo.

Dat minderwaardigheidsgevoel heb ik eigenlijk ziet zo. Bij mij is het meer andersom. Ik ben in veel situaties in mijn leven 'degene die de beslissingen maakt/moet maken'. Op momenten dat ik last krijg van duizeligheid en dergelijke heb ik denk ik last van het feit dat ik 'mezelf niet wil laten kennen'. Het is niet zozeer dat ik me dan ten opzichte van de ander ongemakkelijk voel maar meer in mijn eigen onrust.

Uiteindelijk denk ik wel dat het eigenlijk op hetzelfde neerkomt. Je komt in bepaalde situaties waarin je eigenlijk jezelf zou willen zijn maar dit niet kan/mag (om wat voor reden dan ook). Het gekke is dat ook al zijn de oorzaken van de primaire hyperventilatie opgelost (net zoals bij jou), je door de chronische hyperventilatie juist weer onzeker kan worden over je rol in dit soort situaties.

Vraagje: Je gevoel voordat je zoiets gaat doen (bijvoorbeeld je 'tussen de mensen begeven') heb je (als je al onrustig bent) dan in eerste instantie onrust over hoe je je gaat voelen (lichamelijk) of over hoe je je gaat gedragen (ten opzichte van de anderen)? Bij mij was het bij mijn eerste ervaring met hyperventilatie allebei het geval maar nu altid alleen het eerste. Daardoor ben ik in zo'n situatie denk ik extreem gefocust op de lichamelijke kant van de chronische hyperventilatie. Had jij deze focus de laatste keer dat je ging eten en je jezelf kon ontspannen niet?

Groet!

Mark