Hey iedereen,
Hier ben ik weer maar eens... Na een relatief betere periode (lees: iets minder duizelig, iets minder hartkloppingen), krijg ik nu opnieuw de volle lading. Het lijkt alsof ik weinig kan verdragen, want telkens als ik in een drukke en
stresserende periode zit, slaat mijn lichaam tilt.
Ik heb het heel druk op het werk, mijn man was de laatste weken bijna nooit thuis door zijn werk (en ik ben niet zo graag avonden en nachten alleen) en mijn moeder moest allerlei onderzoeken ondergaan, kortom te veel voor mij dus... en daar gaan we dan weer. Het begint met gespannen nek- en schouderspieren - vooral 's morgens bij het wakker worden en 's avonds in bed -, last van mijn maag en buikpijn, dan komt de eeuwige duizeligheid en dan (als de
stress ten top gedreven wordt) komt mijn 'favoriete' symptoom, namelijk de hartkloppingen.
Ik ben voortdurend gespannen en angstig, heb weer negatieve gedachten, ben lusteloos en moe. Ik zit ook weer de hele tijd mijn hartslag te controleren, die uiteraard veel te snel is. Na mijn ontbijt neem ik 1 Temesta van 1 mg en die helpt mij min of meer de dag door. Ik ben dan minder duizelig en angstig en kan tenminste mijn werk redelijk doen. In de late namiddag beginnen de
symptomen echter opnieuw en elke dag herhaalt zich hetzelfde verhaal: als de moment er is dat ik naar huis kan vertrekken, adem ik compleet verkeerd, word ik nog duizeliger, tintelen mijn vingers en gezicht en krijg ik hartkloppingen. Die hartkloppingen gaan als volgt: ik voel eerst een hardere slag, dan slaat het een slag over en volgen er een paar snellere, kortere slagen wat een raar gevoel geeft in mijn borstkas (alsof er een vogeltje fladdert). Ik word dan altijd heel angstig. Voor de rest voel ik niets, hoor: geen misselijkheid, niet zweten,... Enkel mijn hart dat zijn eigen zin doet.
Die hartkloppingen duren meestal niet zo lang. Als ik naar huis fiets en ik moet nog boodschappen doen, dan heb ik er gegarandeerd nog veel last van in de supermarkt, vooral aan de kassa. Het bizarre is dat als ik thuis binnenkom het gewoon stopt. Kan iemand dit misschien verklaren?! Waarom heb ik dat telkens na een drukke werkdag of na een
stresserende periode? Ik heb dit nu al jaren lang, soms periodes niet, dan weer wel. Ik heb het al tegen verschillende dokters gezegd. Ik probeer mezelf er dan ook van te overtuigen dat, als het echt iets ernstig was, het er voortdurend zou zijn en niet af en toe. Bovendien zou het dan ook niet wonderbaarlijk stoppen op het moment dat ik ons huis binnenkom hé.
Ik word dus weer eens gek van mezelf en van mijn gedachten... Hopelijk komen er snel weer betere tijden aan...
Groetjes van een droevige Griet.
[/:]
)[/:]
