Hallo iedereen,
Ik weet dat er al veel over dit onderwerp geschreven is, maar ik wil toch even een aantal dingen kwijt...
In de beginperiode dat ik
chronische hyperventilatie had, had ik heel regelmatig last van hartkloppingen, overslaan van het hart en mijn hart dat op hol sloeg. Dat is gelukkig al veel minder geworden (op een sporadische aanval na), maar sinds enkele dagen heb ik enorm veel last van hartoverslagen. Ik heb een
stresserende periode achter de rug op het werk en dat zal er ook wel mee te maken hebben.
Wat voel ik juist:
- mijn ademhaling is voortdurend ontregeld en ik adem hoog en oppervlakkig in mijn borstkas
- ik kan niet diep inademen en het lijkt alsof ik lucht tekort heb
- mijn spieren in mijn nek, schouders en borstkas zijn gespannen
- vaak buikpijn en gezwollen buik (vooral 's avonds), af en toe buikkrampen
- ik moet vaak kuchen, zuchten en geeuwen
- duizelig en gespannen
- niet kunnen concentreren
- dingen vergeten (vind ik wel griezelig)
- regelmatig het gevoel dat mijn hart een slag overslaat, het voelt eigenlijk meer alsof er eventjes een spiertje dichtknijpt in mijn borstkas (doet geen pijn, is alleen vervelend gevoel). Het duurt altijd maar een seconde (soms wel enkele keren na elkaar). Als ik dan aan mijn hartslag voel, is die heel normaal. Als ik druk met iets bezig ben of als ik gewoon rustig neerzit voor de pc, heb ik het meestal niet. Wel als ik rondloop of tegen iemand babbel. Ik heb het ook niet de hele dag door, maar telkens op bepaalde momenten. Erg bizar allemaal[:]
[/:].
Ik word er zo zenuwachtig van en daardoor wordt het erger natuurlijk. Ik ben er ook erg op gefixeerd en zit altijd te denken 'het zal toch weer niet zijn' en 'voel ik nu iets'. Als ik 's morgens wakker word, dan is dat het eerste waar ik aan denk. Ik heb dat nog periodes gehad en dan is het weggegaan door mezelf ervan te overtuigen dat het niet erg is. Ik moet nu gewoon weer eens de knop kunnen omdraaien hé. Heb het al zo vaak gehad en het is telkens terug verdwenen dus ja...
Wat ik ook denk is dat de spanning die ik nu voel, voortkomt uit het feit dat ik de laatste tijd moeite heb om mijn gevoelens te uiten. Ik heb ondervonden dat bij ons huwelijk iedereen nerveus en ontroerd was en ik voelde mij ook zo, maar er kwam niets uit[:]
[/:]. Ik heb de indruk dat ik daardoor alles opkrop en dat het achteraf tot 'ontploffing' komt. Ik heb nare dromen 's nachts en de dag na ons huwelijk heb ik 's nachts een paniekaanval gekregen waarbij mij hart op hol sloeg en dat heeft twee uur geduurd. Nu heb ik veel
stress op het werk en hebben we een huis gekocht en weer zitten mijn gevoelens geblokkeerd. Resultaat: paniekaanvallen en
chronische hyperventilatie. Herkennen jullie dit? Wat kan ik eraan doen want ik vind het vreselijk dat ik blijkbaar geen emoties meer kan uiten?!
Sorry voor het lange verhaal... [:]
[/:]
Groetjes,
Griet
