Ha Teunise, ja..daar moet je even doorheen. Ik durfde dat ook nooit, maar nu wel. Ik zeg gewoon, nee......dan ben ik er niet, ik moet goed mijn grenzen in de gaten houden en anders ga ik er over heen.
Ik geef verder geen uitleg, moeten ze maar zien wat ze er van vinden, Ik heb tegenwoordig liever, dat iemand iets gek vind van me, dan dat ik de vrolijke San uithang en ik met de gebakken peren zit. (heeft lang geduurd hoor)
En dat weekend....dat heb ik ook jaren gehad. Nu sta ik op een normale tijd op, natuurlijk geen kwart over 6, zoals door de weeks[:]
?[/:], maar om een uur of 8.
Ik onbijt rustig en daarna ga ik gewoon aan de slag. Haal even een bed af, doe een paar wasjes, ga een poosje naar de stad, maar ik ga zeker niet meer hangen de hele dag.
Want daar wordt je hondsberoerd van. De andere kant is, dat je lichaam natuurlijk wel tot rust moet komen van de wekelijkse drukte, maar ik ga gewoon op tijd naar bed. Soms wordt het natuurlijk wel eens 12 uur, maar meestal zit ik toch op de bank te slapen.
Ja...heel ongezellig voor manlief, maar hij ziet, dat ik aan het opknappen ben en daar ben ik zo blij mee......de rest komt vast ook nog......
Ik ben al zolang moe en ellendig, dat hij hier ook blij mee is. En alles gaat nu eenmaal niet tegelijk over. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan, en er lekker aan toe te geven.
Tuurlijk zeg ik ook vaak, als ik tijdens een mooie film, waar ik me op verheugd heb, na 10 minuten in slaap val........en met de aftiteling weer wakker wordt.....gggrrrrr.....
Maar daarna zeg ik vrolijk: zo, dat heb ik weer te pakken, die film kijk ik van de week lekker onder de koffie of tijdens de boterham, iedere keer een stukje.
Zo, dat was weer een heel verhaal, wat hebben wij elkaar toch veel te vertellen altijd.
Maar zo kunnen we elkaar helpen toch?
Liefs Sandra.