Hoi Griet,
Hier is Rainbow! [:]
)[/:]
Natuurlijk reageer ik graag op jouw berichtje! Ik ben
chronische hyperventilatie sinds 2005 en het zag er niet echt naar uit dat ik er heel snel van af zou zijn. Ondertussen werd ik er ook niet echt jonger op en ja, de biologische klok ging een beetje tikken. Ik heb ook heel vaak gedacht: 'Kan ik wel mama worden met al die duizeligheid?', 'Oh jee, als je zwanger bent kun je veel moeilijker ademen doordat je buik zou 'hoog' zit, kan ik dat wel?' Ik dacht er veel over na. Maar aan de andere kant weigerde ik gewoon om zoiets stoms als 'verkeerd ademen' de
oorzaken/'>oorzaak te laten zijn van misschien wel nooit mama worden. Het schijnt zoiets moois te zijn en dat wilde ik toch niet missen. Ik dacht: 'Je kunt tot sint juttemis (ken je die uitdrukking in Belgie, d.w.z. heel erg lang) wachten tot je
chronische hyperventilatie over gaat, maar misschien gebeurt dat niet binnen een paar jaar en dan kom je op een leeftijd waarop je eigenlijk een beetje oud wordt'. Uiteindelijk hebben we de stap gewoon genomen, klaar. Ik dacht echt: 'Ik zie het allemaal wel, we doen het gewoon'.
Spijt heb ik niet dat ik 'het risico' heb genomen. Helemaal niet! Ik was heel snel zwanger en ik had niet eens tijd om erover na te denken eigenlijk. Ik bleef wel
HyperVennen, maar daar werd ik binnen de kortste keren zeer misselijk van! [:]
?[/:] Ik kon de oefeningen de eerste 12 weken absoluut niet doen, want dan moest ik bijna overgeven. Als ik de oefeningen niet deed, was ik helemaal niet ziek. Na 12 weken lukte het me wel om 2x5 te doen, maar op een gegeven moment ging mijn buik in de weg zitten en stopte ik ermee. Ik kon mijn adem amper inhouden en ik had niet het gevoel dat het oefenen dan hielp. Maar als ik het goed heb
HyperVen jij toch sowieso niet he? Dan hoef je dus ook niet af te bouwen...Ik heb echt helemaal niet veel last van mijn
hyperventilatie. Natuurlijk, ik ben echt nog wel duizelig, maar minder dan voorheen. Eigenlijk gaat het zelfs beter dan toen ik trouw oefende! En geloof me, ik ben zelfs nu ik zwanger ben absoluut niet een type dat heel veel rust neemt! Ik werk tot vier weken voor de bevalling en ik ben eigenlijk altijd de laatste die naar huis gaat. Dan heb ik thuis nog veel te doen, ik had een bruiloft, vier verjaardagen achter elkaar, een dinertje, een uitje van het werk...Kortom: de drukte gaat gewoon door en ik kan het gewoon allemaal doen! Ik heb tijdens al die dingen geen last van
chronische hyperventilatie gehad!
De zwangerschap gaat [:](Y)[/:]. Mijn verloskundige kan alleen maar zeggen dat alles goed gaat met mama en haar babietje. Mijn bloeddruk bijvoorbeeld, supergoed, mijn ijzer, supergoed! Ik hou alleen nu vocht vast, maar verder heb ik niets te klagen gehad en ik hoop dat dat zo blijft. Ik doe nu zwangerschaps
yoga en daar leren we puffen. Dus: pff, pff, pff als je een wee krijgt. Lekker hoog ademen. Of ademen vanuit de flanken. Dat is voor ons
chronische hyperventilatie-ers helemaal niet goed natuurlijk, wij moeten geen bakken lucht in gaan ademen of juist gaan puffen en hijgen! Die oefeningen doe ik dus gewoon niet. Straks bij de bevalling laat ik mijn lichaam bepalen hoe het wil ademen, dat weet het zelf van nature het beste. Als dat met puffen moet, ok, maar ik ga daar niet bij ingrijpen. Ik laat het over me heenkomen en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed zal gaan qua
hyperventilatie. En anders ben ik maar duizelig!
Hoe het straks zal gaan met kindje weet ik niet. Het zal druk zijn, dat wel. Maar ook daarvan denk ik: 'Laat het maar komen'. Misschien vind ik wel gewoon een soort rust, waardoor ik niet zoveel
klachten heb? Ik weet niet hoe het is en dus probeer ik dat nog niet in te vullen...En mijn babietje slaapt ook veel, dus ik kan dan misschien ook even rusten. Het wordt best zwaar denk ik, maar ik heb ook een man die kan helpen he! [:]
)[/:] Zwanger zijn is echt wel bijzonder en als ik mijn buik heen en weer zie bobbelen en mijn babietje met het handje langs mijn buik strijkt, ben ik zo blij dat ik dat mee mag maken!
chronische hyperventilatie is het niet waard om zoiets te moeten missen!
Ik heb het al eerder gezegd hier, ik ben er trots op dat mijn lichaam een zwangerschap aan kan. Eerst zeurde ik alleen maar dat het zo stom deed, dat het ervoor zorgde dat ik me vaak bijzonder slecht voelde. Maar nu? Het kan een heel kindje maken en dan ook nog zonder
klachten! Dat is toch ook heel mooi? Ik kijk nu anders tegen mijn lichaam aan en dus ook tegen de
chronische hyperventilatie. Als ik me duizelig voel, ga ik gewoon door met wat ik aan het doen ben. Ik weet dat ik me ook goed kan voelen en dat mijn lichaam sterk genoeg is om de
chronische hyperventilatie te verslaan. Ooit. Tot die tijd geniet ik van al het moois!
Ik weet zeker Griet dat jij ook op een moment gewoon voelt dat je moederwens groter is dan je angst voor de
klachten! Ik kan de keuze niet voor je maken natuurlijk, maar kijk maar naar mij. Bij mij gaat het ook goed tot nu toe! Eenmaal
klachten wil niet zeggen dat je altijd
klachten zult hebben en zult houden! Dat hoeft helemaal niet! Ik ben weleens benauwd door de grote buik die tegen mijn longen drukt, maar dat zorgt niet voor extra
chronische hyperventilatie. Probeer je niet vooraf in te beelden wat zou kunnen gebeuren, probeer het los te laten. Wie weet fiets jij ook zo door je zwangerschap heen!
Ga eerst maar eens genieten van je trouwdag die nu echt dichterbij komt! Neem je tas met je '
hyperventilatie-overlevingspakket' gewoon mee, dat is helemaal niet raar. Ik duim voor je dat je een supermooie en gelukkige dag zult hebben! En daarna is het misschien tijd voor een babietje! Gewoon je gevoel volgen zou ik zeggen, dat is het beste wat je kunt doen!
Mocht je nog vragen hebben, ik wil ze graag beantwoorden. Ik post zelf niet meer, omdat ik nu dus niet
HyperVen, maar ik volg het hier wel! Vraag maar raak!
Liefs,
Rainbow
