Hallo iedereen,

Als ik in de ochtend met de auto naar het werk rijd, ben ik altijd ongelooflijk duizelig en onwerkelijk. Nu ben ik sowieso 's morgens altijd wel belabberder dan 's avonds, maar het is heel storend dat ik op die manier moet rijden. Het vormt ook een cirkel natuurlijk. Als ik weet dat ik met de auto moet, word ik al angstig en gespannen. Soms moet ik zelfs wat langer wachten om te vertrekken omdat het echt niet gaat[:][/:]. Als ik dan in de auto zit, kan ik niet goed focussen op de weg (er hangt zo'n soort wolk of mist rond mij). Alles lijkt op mij af te komen, ik krijg het warm, begin te trillen, mijn hart klopt te snel, mijn handen worden gevoelloos,... Uiteraard word ik dan nog banger en heb ik schrik dat ik dan iets verkeerd ga doen. Soms moet ik mij echt beheersen om niet aan de kant te gaan staan.

Ik heb het vooral ook moeilijk als ik voor een verkeerslicht moet wachten of als ik een kruispunt moet oversteken. Snelwegen durf ik al een tijdje niet meer, maar nu durf ik dus ook nog amper op gewone wegen rijden. En dat terwijl ik vroeger heel graag met de auto reed... Het gekke is dat het wel beter gaat als ik een zonnebril opzet of het zonneklepje van de auto naar beneden toe. Dan lijkt alles minder op mij af te komen. Ik heb dat ook tijdens gesprekken: als ik mijn gewone bril afzet of lenzen uitdoe of als ik mijn zonnebril op heb, voel ik mij minder onwerkelijk en duizelig. Ik weet dat het waarschijnlijk gestoord klinkt, maar ik denk dat het met een sociale fobie te maken heeft. Ik voel mij gemakkelijk verlegen en beoordeeld en dan kan ik mij als het ware 'verstoppen'.

Ik neem nu al een tijdje Temesta Expidet (de minimumdosis, namelijk 1mg per dag) omdat ik echt niet meer kon functioneren. Ik neem dat pilletje 's morgens na mijn ontbijt en wanneer dat werkt, verdwijnen de duizeligheid en de onwerkelijkheid bijna volledig (ook in de auto). Ik wil echter niet mijn hele leven pilletjes nemen en zoek naar andere oplossingen. In therapie ben ik al geweest, maar dat helpt niet echt.

De paniekaanvallen op zich vind ik eigenlijk niet zo erg, maar wel het onwerkelijke gevoel en de duizeligheid. Heeft er misschien iemand tips voor mij?

Groetjes,
Griet

hoi Griet,,

Onder jou verhaal had je net zo goed mijn naam kunnen zetten........wat jij omschirjft is precies wat ik ook heb ervaren; ik heb echter zoveel paniekaanvallen in de auto gekregen daardoor, dat ik nu niet meer aandurf om auto te rijden.....door dat onwerkelijke en duizelige gevoel.

Ik weet dat dat lichte gevoel in je hoofd ontstaat door het HyperVentileren, dus het is wel heel belangrijk dat je goed je ademhaling onder controle hebt/krijgt.

Eigenlijk is dat mijn enigste klacht nog, dat onwerkelijke gevoel in mijn hoofd....

Het wachten voor een stoplicht, fille, voor een kruispunt houd maar op!! Ik ging op een gegeven moment allemaal sluiproutes zoeken, om maar door te kunnen rijden......afschuwelijk toch?

mijn eingste tip: BLIJF AUTORIJDEN!!! Zodra je het gaat vermijden ben je net zo ver van huis als ik!! en durf je niet meer. Realiseer je goed, at er niks gebeurt, je volet je weliswaar licht en naar in je hoofd, maar je valt niet flauw, en je komt altijd weer daar aan waar je wilt!!

ik vond en vind dat lichte gevolee in mijn hoofd ook de ergste klacht van alles!!

Hai Griet en Suzanne,

Depersonalisatie noemen ze dat en het is een ONTZETTEND VERVELEND GEVOEL.
Ik werd al bang van dat gevoel zelf. Ik reed helemaal geen auto meer en al helemaal geen snelweg meer. Ik heb door dit een flinke fobie opgebouwd en ik kan niets anders zeggen dan dat ik het eens ben met Suzanne. BLIJF RIJDEN !!!!, want er kan niets gebeuren...........het is alleen ontzettend naar.
Ik wist toen nog niet dat het van de chronische hyperventilatie kwam.

Wat ik niet begrijp is dat ik dit gevoel vrij in het begin van het oefenen met HyperVen kwijtraakte, terwijl een ander die precies hetzelfde oefent er maanden langer over doet.

Ik weet dat elk mens anders in elkaar zit en dat de klachten verschillend zijn, maar dit is iets waar ik nog geen verklaarbare uitleg voor heb gevonden, want volgens mij HyperVennen jullie allebei, dus ik zou zo graag willen dat jullie dit gevoel ook kwijtraken.

Rob kan jij uitleggen, waarom dit bij mij zo snel in het begin weg was en deze toffe vrouwen zo lang moeten HyperVennen voordat dit bij hun weggaat? Hoe zit dit "technisch" in elkaar?

Hi Ellen,

Het heeft vermoedelijk te maken met in hoeverre de oorzaken/'>oorzaak van de chronische hyperventilatie nog aanwezig is. Als die oorzaken/'>oorzaak weg is en men puur nog hyperventileert op basis van het verkeerd ingestelde ademcentrum, is het genezingsproces heel snel. Als met daarentegen nog steeds met de oorzaken rondloopt, gaat het veel langzamer.

Ook de aanwezigheid van innerlijke spanningen en stress maakt het genezen langzamer. Het is een soort resistentie van het zenuwstelsel tegen verandering. De stress maakt het moeizamer om wijzigingen aan te brengen in de hersenen. Daarom ook is het geheugen vaak veel minder in die situaties, omdat ook herinneringen d.m.v. veranderingen worden vastgelegd.

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Rob Gravesteijn
HyperVen

Hoi Rob,

Maar het is heel moeilijk te weten wat die oorzaken/'>oorzaak is.Ik ben honderden keer naar huisarts geweest maar nooit achter gekomen wat die oorzaken/'>oorzaak is.

Grtjes,
Pia

Hai Pia,

De oorzaken/'>oorzaak zal de huisarts ook niet vinden.
De oorzaken/'>oorzaak zit in de hoeveelheid stress die een mens kan verwerken, zoals bijvoorbeeld echtscheiding, overlijden, verliezen van je baan etc.

Maar het kan ook zijn dat een mens van zichzelf een druktemaker is en niet weet wanneer je moet stoppen of doorgaan.

Dat is voor jezelf heel belangrijk om uit te vinden, zodat je de oorzaken/'>oorzaak weet en daarmee rekening kan houden.

Nog even toevoegend aan wat Ellen al schrijft, de oorzaken zijn soms voor (en door!) ons zelf verborgen. Dat kunnen traumatische dingen uit het verleden zijn, maar ook dingen in het heden die we niet kunnen (of willen!) veranderen. Ook ons gedrag en /of 'overdreven' ambities kunnen een rol hierbij spelen. Soms is het veranderen van ons leven zo bedreigend an sich, dat we liever met de gevolgen (chronische hyperventilatie) leven dan de waarheid onder ogen willen zien. Maar dat is alleen in bepaalde gevallen gelukkig maar zo.

Het is ook belangrijk om te begrijpen dat het veranderingsproces een geleidelijk proces is. Het kost tijd, niet alleen het HyperVennen, maar vooral ook de aanpassingen die nodig zijn om ons gedrag en ambitie te veranderen. Ons onbewuste 'destructieve' gedrag moet eerst bewust worden gemaakt (als we er überhaupt al open voor staan!) en dan nog eens veranderd worden. En dat zijn processen die soms wel jaren kunnen duren. HyperVen pakt het fysieke aspect aan, we leren onze ademhaling te beheersen, herstellen de drempelwaarde van ons ademcentrum, maar de psychologische aanpassingen die soms (vaak?) nodig zijn, kosten veel meer tijd.

"Grappig" genoeg zijn het juist die klachten die ons:

a) doen inzien / ervaren dat we verkeerd bezig zijn
b) helpen / dwingen ons gedrag en ambitie aan te passen aan onze reële mogelijkheden

Daarmee heeft chronische hyperventilatie een corrigerende werking op ons 'destructieve' gedrag. Maar zoals gezegd, het kost veel tijd. Soms zelfs zijn chronische hyperventilatie'ers zo volhardend in hun gedrag en ambitie, dat zodra ze zich beter gaan voelen door het HyperVennen, ze al snel weer terugvallen in hun oude gedragspatronen, en dan toch weer de chronische hyperventilatie en stress klachten gaan ontwikkelen. Gelukkig is dat maar een kleine groep, de meesten van ons hebben "hun lesje wel geleerd" om het zomaar eens te zeggen.

Toch moeten we - als chronische hyperventilatie'ers altijd onszelf blijven monitoren en 'bewaken', om op een reële manier met de vereisten van alle dag om te blijven gaan. Ik merk dat ook vaak bij mezelf, als de omgeving het vereist heb ik de neiging om harder te gaan lopen. Ik heb voor mezelf daar een soort pavlov reflex van gemaakt, om mezelf op die momenten tot zeer rustig en weloverwogen gedrag te dwingen. En dat werkt! Maar dat heeft mij ook veel tijd gekost. Het is een kwestie van jezelf programmeren. Als je het maar vaak genoeg herhaalt, wordt het een automatisme (reflex). Ook hier geldt: de aanhouder wint!


Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Rob Gravesteijn
HyperVen



Bericht bewerkt (21-07-2008 19:25)

Rob Gravesteijn
HyperVen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

[:](Y)[/:]