In de heftigste periode, waren ook stadsritjes moeilijk. Het rijden gek genoeg niet, maar wel het stilstaan voor de stoplichten en de brug. Dan ging ik helemaal wiebelen van binnen.
De snelweg was ook lastig, was heel bang dat ik het zou krijgen, maar het vervelends vond ik dat onwerkelijke gevoel. Zo onzeker, dat ik dat niet meer deed, kleine afstanden wel, maar niet alleen 100 km.
En dat gaat nu steeds beter, ga gewoon naar cursus alleen, een half uur snelweg, heerlijk voelt dat. Een geweldige overwinning, het geeft zelfvertrouwen, dat je lichaam soms toch doet wat jij wil.
Want dat is het moeilijke soms, je lichaam doet andere dingen, die jij wilt. Geen controle meer over de zaken hebben, niets kunnen plannen (ik doe het wel), je weet nooit hoe je je voelt op dat moment.
Groetjes Sandra.
[/:]
