Hllo'
Ik ben een jongen van 20 jaar, en ik heb al meer dan een jaar
klachten die *verdacht* :'o veel lijken op deze
chronische hyperventilatie. Het begon nadat ik een aantal jaren allesbehalve van mijn leven genoten had. 4 jaar aan een stuk had ik onder enorm veel
stress geleefd, was ik constant oververmoeid. Ik was een opgefokte gameverslaafde die leefde met maar 1 doel: gamen, en alles moest wijken. Kwas totaal ni gelukkig, khad constant last van netelroos, kvoelde me angstig en onzeker. Eindelijk, na heel wat spanningen met school, thuis, kwam de verlossing. Ik begon voor het eerst mijn ogen te openen voor de wereld en het ging weer de goede kant op. Ik begaf me weer in de echte wereld. Vriendschap ! Liefde ! Dat zijn dingen die tellen in het leven. LEEF GODVERDOMME! Dacht ik.. Tot ik wied begon te proberen. Een mens moet toch eens nieuwe dingen proberen. Gevolg: in een maand tijd verandere ik van een lachende en blije sam, in een labiele, opgefokte stuiker. Ik kon totaal niet tegen de wiet! Ik had heel de tijd last van hartkloppingen; ik was 2 keer flauwgevallen op straat, kwas een wrak, kon niks meer. Thuiskomen, op bed liggen, uitgeblust en met zware hartkloppingen, s'nachts nachtmerries, dacht ik zou doodgaan of een hartaanval krijgen. Ik was een idioot, ik wilde niet luisteren naar de signalen van men lichaam, het kom me niet schelen, was ik maar dood. Gelukkig ging ik toen naar de psycholoog, ik moest er onmiddelijk mee stoppen. De volgende weken ofzo had ik constant hartkloppingen. S'nachts ijlde ik, khad soms steken in men borst. Na enkele weken verbeterde het, minder hartkloppingen, kreeg niet zon erge paniekaanvallen meer, etc ...
Dat is nu 1,5 jaar geleden. Sindsdien heb ik me eigenlijk nog geen enkele dag goed gevoeld. Ik voel me constant moe, heb een ijl/ licht gevoel in het hoofd, alsof er zo een wolk in je hoofd zit die je heel de dag door belemmert goed na te denken. Het wordt erger als ik mij ge
stresseerd voel of "weinig" (8 uur is soms al te weinig) geslapen heb. Soms minder, soms meer, maar nooit is het weg. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik hartkloppingen heb, weliswaar lichtjes, maar toch. Ik wou nu eindelijk van mijn leven genieten, doen wat elke jongere van mijn leeftijd doet. Maar net nu ging/gaat dat niet meer.
Ik begon fitness, maar elke keer na een inspanning voelde ik me duizelig, men hart klopte als een gek in men keel. Het was heel wazig in men hoofd, kging ver flauwvallen. Uitgaan tot in de vroege uurtjes en alcohol drinken ging niet meer. Kwas constant verdwaasd, kon niet tegen veel geluiden rondom mij, kan met moeite een gesprek volgen. Maar ik was vol goede moed en zou beter worden! Verschillende doktersbezoeken leverden niks op, ik had vage
klachten, kon het niet goed verwoorden wat er met me aan de hand was, moeheid, hartkloppingen, een "ijl" gevoel in het hoofd. Ook bloedonderzoek, bloeddruk, etc, niets kon fysisch aangetoond worden. "Wat bedoel je nu met een ijl gevoel, sneerde men moeder. Je moet duidelijker zijn!". Ik had het gevoel dat de dokter mij niet serieus nam. Het was gewoon wat
stress, negatieve gedachten, elke jongere heeft dat soms. Frustratie bij mij, het wou niet beteren. Op eigen initiatief dan naar de neuroloog geweest. Ik had ook al 2 keer iets gehad dat leek op een migraine aanval, dachten we. Dat verliep allemaal nogal onpersoonlijk, rap rap mijn verhaal doen. Op één van die scans was wel iets te zien, waarvan hij zij, dat heel men centrale denken belemmert werd, ofzoiets. Conclusie: Migraine. Oplossing: Medicatie. Twee grote dozen pillen. Kwerd er nog dwazer van! Direct gestopt, ik had geen migraine. Toen werd het echt slecht, het ijle gevoel verergerde en het was alsof ik in een vicieuze cirkel beland waar ik niet meer uitgeraakte.
Ik was compleet depressief. De machteloosheid die ik voelde. Het niet weten wat er aan de hand is. Kwerd er zot van. Ik heb vaak gedacht dat ik een hartafwijking had, of dat ik een tumor had, of iets anders.. Kheb dan ook nog een EEG ofzo gedaan, allé die scan waar je zo in moet gaan liggen enzo. Daar was niks op te zien. Was trouwens ook een hel om 20 minuten daaronder te liggen, kheb et 2 keer moeten stoppen omdak begon te
HyperVentileren.
Toch deed ik door met 1ste jaar hogeschool. Het kwam zelfs zover dat ik terwijl dat ik het examen maakte soms meerdere keren voelde dat ik het weer zou krijgen, en dan toch nog proberen ademen en overeind blijven. Ik zweette me kapot. Maar heb het dan toch uitgedaan. Nu zijn we al een hele tijd verder, en het is nog altijd hetzelfde. Kga ook naar een psychiater nu, maar die heeft nog nooits iets in de richting van chronische hypervantilatie gezegd. Hij weet volgens mij ook zelf niet wat ik heb. Kneem nu iets dat Welbutrin noemt, tzou
anti-depressiva moeten zijn, ma twerkt volgens mij geen kloten, want kben ni depressief, da is wa dak em al een hele tijd probeer duidelijk te maken. Nu zijn het de tweede examens, en tbegint mij -stillekesaan bui te worden-. Tga totaal ni. En niemand die er wa van verstaat hoe lastig dat het is. Ik stuit overal op onbegrip.
Nog andere
klachten die ik herken: slappe, onzekere benen, wazig zien, geluiden van veraf horen, angst om flauw te vallen, gek te worden,slaapstoornissen, concentratie- en geheugenstoornissen, dat spannend gevoel in je buik. Ook toen dat ik eens koorts had had ik er minder last van, en ik heb ook ergens gelezen dat dat ook zo is bij
chronische hyperventilatie.
Denken jullie dat ik
chronische hyperventilatie heb?
& Sorry voor het lange verhaal, kliet me nogal gaan, tlucht op om da eens neer te schrijven.