Mogge,

Ik heb even iets waar ik met jullie over wil praten:

Ik ben bijna 34 en eigenlijk wel toe aan kinderen. Ik zou het erg leuk vinden om mama te worden, maar ik ben er door mijn chronische hyperventilatie ook wel een beetje bang voor. Een collega van mij, die normaal nooit hyperventilatie heeft, kreeg tijdens haar zwangerschap namelijk klachten. Toen zeiden mensen: 'Ja, maar je kunt ook minder goed ademen doordat je baby in de weg zit'. Dat heb ik dus onthouden. Ik heb natuurlijk al hyperventilatie zonder dat er een baby in de weg zit! Dat vind ik dus al een beetje eng, ik ben bang dat ik meer klachten zal krijgen.

Daarbij komt nog, dat het hebben van een kind vaak drukte betekent. Afgelopen week kwamen mijn twee neefjes slapen. Dat ging best goed, maar ze werden om 05.00 uur wakker en ik dus ook. Zo'n gebroken nacht breekt me dan weer op. Ik weet niet of ik het zou trekken hoor, twee kinderen die naar school moeten en naar de sportclub en die je moet verzorgen...

Nu weet ik dat je natuurlijk niet meteen twee kinderen van 5 en 7 hebt en dat je het natuurlijk opbouwt. Maar toch. Nu hoor ik vaak wel dat je tijdens een zwangerschap niet per sé last hoeft te hebben van dingen die je normaal wel hebt. Mijn vriendin heeft zware migraine, maar tijdens haar zwangerschappen had ze nergens last van. Door de hormonen. Mijn chronische hyperventilatie gaat wel de betere kant op overigens, door HyperVen. Maar soms ben ik bang dat ik met kinderen weer te veel hooi op mijn vork ga nemen. Maar ja, ik wil wel heel graag kinderen en ook wel op korte termijn. Herkent iemand dit dilemma?

Groetjes Rainbow

Hallo Rainbow,

Ik herken het dilema niet, ik heb al twee kindjes, maar ik begrijp je dilema heel goed!!
Mijn advies aan jou zou nu zijn: gun jezelf de tijd om hiervan te herstellen, werk consequent met HyperVennen, en als je dan je klachten goed onder controle hebt, wat staat je dan in de weg?

Mijn kinderen kosten inderdaad energie, maar ik los dat op door op tijd mijn bed in te gaan 's avonds. De gebroken nachten duren geen jaren hoor, en het voordeel bij je eerste is, dat je gewoon overdag lekker kan bijslapen, je past echt je leven erop aan hoor.

En ben je zwanger, laat je dan begeleiden door bijv een fysio, ga zeker naar zwangerschapsyogam dat zal heel goed voor je zijn.

Wes niet bang hierin, maar volg je gevoel!

succes!

suzanne

Hoi Suzanne,

Bedankt voor je aardige mail! Ik heb er echt wat aan! Vooral die opmerking dat je met een baby overdag kunt bijslapen, deed me goed! [:][/:] ik denk wel altijd: 'Ik wacht tot mijn chronische hyperventilatie over is!', maar dat duurt nu al 2,5 jaar en ondertussen heb ik ook al een paar leuke banen laten schieten omdat ik niet durfde te solliciteren. Het is toch wat he, dat je die rotklachten je leven zo laat bepalen! Ik wil dat deze keer toch niet doen, want straks ben ik 37 ofzo en dan moet ik door de hele medische molen omdat ik extra risico's loop...Het blijft wel moeilijk. Als ik zwanger ben, wil ik zeker die yoga gaan doen! Ik denk dat dat wel iets voor mij is. Gelukkig gaat het langzaam de betere kant op, maar ik moet nog wel blijven oefenen. Maar zelfs als ik nu zwanger wordt, heb ik toch nog negen maanden om te oefenen! [:])[/:] Nogmaals bedankt voor je steuntje in de rug!

Groetjes Rainbow

Hoi rainbow!

Ik ben blij dat je er wat aan hebt! Je hebt helemaal gelijk hoor, die rotklachten beheersen je leven, en dat moet toch niet mogen!
Informeer wel even voor de zekerheid ( misschien weten de mensen van deze site dat?) in hoeverre je kan blijven HyperVennen als je zwanger bent. Beter maar even zeker weten he?![:][/:]

Ik hoop echt dat het gaat lukken bij je hoor, en als het zover is: geniet ervan, en laat dan je zwangerschap maar overheersen ipv de chronische hyperventilatie, zet hem op he?!

Hoi Rainbow,

Ik herken je dilemma wel, ik ben nu 36 en zou toch ook wel kinderen willen, maar door al die klachten, en oja het gebrek aan een man [:][/:] , weet ik ook niet hoe dat zou moeten en of het er van gaat komen, de tijd begint toch wel te dringen.

Heb ook gehoord dat je klachten tijdens een zwangerschap vaak mee kunnen vallen/veranderen, misschien moet je het er op wagen, en iig tot die tijd zoveel mogelijk oefenen als dat je helpt, maar blijft een lastig dilemma

groetjes Marjolein

Hoi Rainbow,

Ik herken jouw dilemma maar al te goed. Ik ben gek op kinderen en mijn vriend zou het liefst morgen al een baby hebben[:][/:], maar ik ben er zo bang voor[:][/:]. Ik twijfel net als jij of ik de zorg voor een kind wel zal aankunnen omdat ik al zo'n problemen heb met mezelf. Ik heb ook schrik om het kindje psychisch te belasten door mijn angsten en ben ook bang dat ik enorm bezorgd (om niet te zeggen 'paranoia') ga zijn waardoor ik nog angstiger word.

Ook de medische kant van het 'zwanger zijn' en moeten bevallen jagen mij schrik aan. Je hoort vaak van die afschrikwekkende verhalen over wat vrouwen allemaal kunnen krijgen als ze zwanger zijn (onder andere hyperventilatieaanvallen en dergelijke)...
Anderzijds hebben de meeste vriendinnen van mij die al kinderen hebben zulke dingen helemaal niet meegemaakt. In de meeste gevallen loopt een zwangerschap gelukkig heel goed. Het bevallen is voor iedere vrouw natuurlijk spannend en griezelig, maar als ik vrouwen op televisie zie bevallen (dat hijgen, die krachtinspanning,...) dan vraag ik mij altijd af of mijn lichaam (lees: mijn hart[:][/:]) dat wel aankan. Ik ben namelijk bang van grote inspanningen en ik weet niet of een bevalling te vergelijken valt qua krachtinspanning met een aantal kilometer joggen?![:][/:]

Ik denk ook altijd van 'ik stel het uit tot mijn hyperventilatie gedaan is', maar dat kan nog wel lang duren. Trouwen heb ik ook altijd uitgesteld omdat ik hoopte genezen te zijn en nu ga ik het toch doen. Misschien moet je met kinderen ook gewoon het knopje omdraaien en denken 'ik kan een goede mama zijn of het nu mét of zonder chronische hyperventilatie is'. Veel dingen lopen in realiteit veel gemakkelijker dan in de scenario's die zich op voorhand in jouw hoofd afspelen. Ik zou uiteraard liever niet duizelig achter een kinderwagen lopen, maar ik wil ook mijn dromen niet laten afnemen door chronische hyperventilatie!

Groetjes,
Griet

Hoi Griet,

Laat je niet gek maken door wat anderen zeggen hoor! Elk vrouw beleeft een zwangerschap en bevalling op haar manier, dat heeft met zoveel factoren te maken! De een piept al als er een scheet dwars zit, en de ander hoor je totaal niet klagen. Als je bnag bent voor de chronische hyperventilatie tijdens de bevalling biijv. ga lekker op zwangerschapsyoga, daar zul je veel aan hebben dan, en geef duidelijk aan bij je verloskundige wat je angsten zijn, zodat hun er ook vanaf weten. Wat ik al eerder zei, het voordeel van je eerste kindjes, is dat je overdag lekker kunt gaan lapen als je hummel ook slaapt. Je stemt je leven vanzelf erop af.

Laat je niet tegenhouden door de chronische hyperventilatie, want je krigt er zoveel moois voor terug, echt! Laat je niet gek maken door alles wat kan gebeuren, want mijn gyn zei destijds: dan zou geen vrouw meer zwanger mogen worden. Als jij je verantwoording neemt door gezond te leven en vldoende te rusten, dan komt het echt helemaal in orde hoor!

Hallo Suzanne,

Je kunt blijven HyperVennen tijdens de zwangerschap, zolang het in overleg met de huisarts en/of gynaecoloog gedaan wordt. Dat is belangrijk omdat zij een volledig beeld hebben van de medische situatie van de persoon in kwestie en daarom veel beter kunnen beoordelen wat eventueel de gevolgen zouden kunnen zijn. In de laatste weken van de zwangerschap denk ik dat het beter is om te stoppen. Het kan dan weer worden opgepakt na de bevalling. Maar zoals gezegd, altijd in overleg met de behandelend arts.

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Rob Gravesteijn
HyperVen

Hallo rob,

Dank voor je antwoord. het is echter niet voor mij hoor, ik ben inmiddels "voorzien"[:][/:]
Maar ik denk wel dat Rainbow en Griet hoer wat mee kunnen!! Dank jewel.

Beste Rainbow,

Ik heb/had ruim 10 jaar last van chronische hyperventilatie voordat ik met HyperVen begon. Ik ben pas na mijn eerste bevalling (2005) begonnen met HyperVen en heb de zwangerschap en bevalling dus met chronische hyperventilatie doorstaan (wat klinkt dat zwaar...).

Ook ik heb voordat ik zwanger werd natuurlijk gedacht: ojee, je hoort vaak dat mensen juist bij een bevalling gaan HyperVentileren..., moet ik hier wel aan beginnen... Om die reden ben ik bewust naar zwangerschapsyoga gegaan om te leren ontspannen en goed te ademen. Daarnaast heb ik een hele nuchtere vriend die me goed heeft gesteund. Ik kan hier wel vertellen hoe ik het heb ervaren, maar iedereen reageert weer heel anders op het zwanger zijn, dus ik weet niet of je er wat aan hebt.

Ik was tijdens de zwangerschap iets labieler/vermoeider dan anders, maar dat is niet abnormaal. Tijdens de bevalling was ik de nuchterheid zelve (?) en heb ik nergens last van gehad. Ik zat in zo'n roes dat je helemaal geen tijd hebt om aan hyperdepiep de denken: een en al afleiding! Mijn vriend stond wel met betraande oogjes naast me (ha, ha!). Kortom, ik had me druk gemaakt om niets. Inmiddels ben ik weer zwanger (bijna zes maanden) en het gaat me nu nog beter af dan de vorige keer (nagenoeg geen klachten).

Wat betreft een leven met kinderen, tja, ik (sorry, wij) zijn gezegend met een erg makkelijk kind, dus ik weet niet of mijn verhaal maatgevend is. Het scheelt in ieder geval als je een vriend/man hebt die je chronische hyperventilatie begrijpt en je dus op de moeilijke momenten kan steunen.

Goed, sorry voor het lange verhaal, maar de kern is eigenlijk: je maakt je vooraf vaak drukker dan nodig (zoals zo vaak met chronische hyperventilatie). Ik merk dat mijn kind ook voor een hoop ontspanning zorgt!

Groeten, Martine

Hai, ik heb een conditie van niks, hijg al van traplopen, fietsen gaat haast niet meer, hart bonkt bijna de hele dag door. Maar heb wel 5 kindjes, de vijfde gekregen terwijl ik chronische hyperventilatie had (al wist ik toen nog niet dat dat het was).

Maar tijdens de bevalling ging het gewoon goed, je lichaam is een raar mechanisme, op het moment dat het echt nodig is, doet het het goed.

Groet Sandra.