Hallo allemaal,

Wie herkent dit: tijdens het oefenen/ bij het inhouden van mijn adem voel ik regelmatig nadrukkelijk mijn hart kloppen. Dat kan ik nog wel als "normaal" ervaren, want je hebt toch een beetje druk/ spanning in je lichaam bij het inhouden van je adem, allerlei borstspieren staan strak etc.

Maar ik voel mijn hart ook heel vaak kloppen gewoon in rust als ik niet aan het oefenen ben. Misschien komt het door (te nadrukkelijk?) oefenen.
Ik voel het uiteraard met name is gewoon stil zit.
Ik zou heel graag van jullie horen of jullie dit herkennen, want het maakt mij vaak onrustig en angstig. Ik wil benadrukken dat het geen hartkloppingen, hartbonzen etc is.

Bedankt alvast voor jullie reactie!
Groetjes, Marjolijn

Beste marjolijn, ik denk dat ik weet wat je bedoeld, het zijn een soort hartkloppingen die je meer in het middenrif voelt, alsof er iets heel ernstigs met je gaat gebeuren, het overkomt mij vaker en dat is zo hevig en dan ben ik ook angstig, maar schakel dan meteen over, en tracht me over te geven aan dat gevoel, wat er ook gebeurt, en het niet te bevechten. Het kan dan soms wel even duren voor dat het rustiger wordt, maar het wakkert in ieder geval niet verder het paniekgevoel aan. Ik zat net op internet toen mij dit overkwam, terwijl het aan de gang is schrijf ik deze woorden. Het is inderdaad een afschuwelijk en angstig makend gevoel, maar verder gebeurt er niets, het zijn altijd onze gedachten die ermee gepaard gaan die het feitelijk nog erger maken. Of dit door het te nadrukkelijk oefenen komt weet ik niet, ik ben er gisteren pas mee begonnen. Ik had dit tevoren ook al.

Ik hoop dat je enige herkenning vindt in deze woorden. Groetjes Henny.

Hallo Marjolein, ik kwam zojuist een paasage in een boek over hyperventilatie tegen, ik zal het letterlijk weergeven: Bij sommigen ontstaat een opgeblazen gevoel in de maagstreek, en mogelijk pijn in de buik en (of) hartkloppingen. Het opgeblazen gevoel is een gevolg van het feit dat de ingeslikte lucht blijft vastzitten in het slijm van de maag. Dit kan inderdaad wat pijn veroorzaken door gespannenheid. Zo kan de opgeblazen maag ook een hogere druk dan normaal uitoefenen op het middenrif, dat dan op haar beurt een extra druk geeft op het hart. Een gevolg hiervan is een lichte drukstijging op je hart tegen de thrax (borstkas).

Zoals ik al aangegeven had in mijn eigen verhaal gisteren, ben ik een boek aan het lezen "hyperventilatie ontmaskerd "van Chris Lenaerts, je krijgt een heel goed inzicht in alles wat er met je gebeurt.

Dus dit nog even ter aanvulling, groetjes Henny.

Hoi Marjolein,

Ik herken het ook heel goed. Tijdens het oefenen voel ik mijn hart ook kloppen (inderdaad door de druk die je zet en de stilte om je heen), maar in het dagelijks leven ook. Vandaag voel ik me prima, maar net voelde ik toch opeens mijn hart even kloppen. Klop, klop, klop. Ik zat gewoon achter mijn bureau en ik voelde het in mijn hals kloppen. Ik denk dat het een echte hyperventilatie-klacht is. Het schijnt ook iets te maken te hebben met het extra aanmaken van adrenaline. In het boek wat Henry beschrijft (een heel goed boek trouwens) staat dat volgens mij ook. Niks om je zorgen over te maken, maar wel een raar gevoel. Mocht je het er toch niet op hebben, ga dan even naar de dokter, maar ik denk: zuiver hyperventilatie.

Groetjes Rainbow

Dank jullie wel voor jullie snelle reacties en fijne antwoorden.
Rainbow, jij bent ook al een tijdje bezig. Ik vroeg me af of jij herkent dat je lang nog last houdt van allerlei klachten en mn angsten.
Ik ben nu ruim drie maanden bezig en aangezien er wordt aangegeven dat veel mensen met vier maanden zich een stuk beter gaan voelen, houd je toch hoop.
Ik merk nu nl dat ik fysiek misschien iets minder klachten heb, maar nog wel heel maklleijk doorschiet en wat mij nu erg belemmert, is dat ik mij zo angstig kan voelen.
Herken jij dit na een tijd lang HyperVennen?

Hoi marjolijn

slik je ook medicijnen? Ik merk namelijk dat mijn angsten beduidend minder zijn geworden doorde combi HyperVennen en stjanskruid. ben nu vanaf 13 oktober met beide bezig, dus bijna 2 mnd. Ik ben echt heel positief over het verdere verloop, zeer hoopvol gestemd. Langzaam maar zeker krabbel ik terug in het leven, ben er nog niet, maar ben echt op de goede weg.

Heb vandaag en gisteren lage scores, door priveomstandigheden, en dan merk ik accuut dat het chronische hyperventilatie mijn zwakke plek is, en voel mijn hart nu echt een paar keer harder kloppen tijdens de sessies.

Hoi Suzanne,

Ik gebruik alleen af en toe oxazepam bij echte pieken. Maar de laatste tijd gebruik ik vaak 's ochtends een halfje al gelijk, omdat ik vooral het alleen onderweg zijn naar mijn werk (terwijl het echt een piepstukje is...) heel eng vind en 's ochtends heb ik vaak ook iets meer last dan 's middags (misschien alleen al door het psychologische proces dat ik dna naar huis mag?

St Janskruid heb ik in het begin geprobeerd, maar daar voelde ik me echt ziek bij, dus dat durf ik niet meer te gebruiken.

Ik probeer nu op "natuurlijke manier" mijn serotonine/ hormoonhuishouding op peil te krijgen: melk drinken, bananen eten, bewegen.

Fijn dat het jou zo helpt/ Ben klein beetje jaloers [:][/:] Nee hoor, het is je heel erg gegund! Heb je nog andere suggesties/ tips?

Groetjes, Marjolijn

Hoi Marjolein,

Zelf ben ik, met tussenpauzes, al sinds juli 2005 aan het oefenen! Dat is een lange tijd. Soms dacht ik dat ik er was en dan stopte ik dus. De klachten kwamen dan toch weer terug. Ik merk wel dat ik duidelijk verbetering ondervind. Maar ook ik glijd heel makkelijk terug als ik te snel stop. Ik ben geneigd om te denken dat ik er ben als ik me een tijdje goedvoel. Terwijl ik dan echt nog even moet doorzetten om helemaal klachtenvrij te worden. Eigenlijk heb ik 'alleen maar' enorme duizeligheid door de chronische hyperventilatie, maar die maakt me wel makkelijk angstig. Nog steeds. Ook al weet ik dat ik niet zal flauwvallen, toch word ik nog steeds bang als ik me zo voel. Ik merk ook dat ik soms terugzak in mijn scores door omstandigheden. Nu ben ik snipverkouden en ja, dan is het niet gek dat je scores enorm dalen. Ik zit nu op 46...Gisteren en vanmorgen lukte het oefenen helemaal niet, ik moest teveel hoesten en niezen. Straks ga ik weer door, als ik me beter voel. Ik probeer nu echt een aantal MAANDEN achter elkaar te trainen, wat ik nooit eerder heb gedaan. Hooguit een paar weken achter elkaar...Dat bleek wel voldoende om me beter te gaan voelen en ervoor te zorgen dat ik steeds meer ben gaan doen, maar het was niet genoeg om te genezen. Ik moet dus ook nog doorgaan, maar doordat ik me steeds beter voel (en dus ook steeds sterker) lukt me dat tot nu toe wel goed. We houden vol, net zolang tot we ons echt genezen kunnen verklaren!

Groetjes Rainbow

Hoi Rainbow,

Dank voor je antwoord!
Heel herkenbaar! Duizeligheid was en is mijn grootste klacht ook. Daar is het mee begonnen, toen het echt heel heftig werd (jaren daarvoor al vage klachten: buikklachten, heel af en toe een keer duizelig, etc.)
In 2003 heb ik daar mee thuis gezeten. In 2004 ofzo HyperVen besteld. Toen steeds af en toe geHyperVend en weer gestopt.

Tussentijds heel veel andere dingen geprobeerd, maar niets hielp natuurlijk.
Voorjaar 2006 weer eens een echte poging willen starten, maar toen kreeg ik een vervelende bijwerking (pijn in mijn hals) waardoor ik toch weer afhaakte.

Nu in 2007 in september echt gestart en trouw twee keer per dag, tenzij ik echt heel veel bij-effecten had, dan een keer.
Ik had het zo gehad met mezelf: niet doorzetten en er wel vanaf willen, dat gaat gewoon niet samen!
Dus nu ijzeren discipline en zo hoop ik er vanaf te komen. Door maar jarenlang met klachten door te lopen, heb ik het voor mijn gevoel ook veel erger gemaakt: nu ook steeds bang voor hartklachten/ hersenbloeding en angsten daarvoor en angsten om weer zo beroerd te worden als ik alleen op pad ga, dat voor mijn gevoel de weg terug ook veel langer zal duren dan de richtlijn van 4 maanden, maar als ik er maar vanaf kom en hopelijk jij en alle anderen met mij!
Ik zou bijna zeggen: als we er vanaf zijn, moeten we elkaar maar eens ontmoeten op een groot HyperVenfeest olv Rob en Hester![:][/:]
Succes!

Marjolijn

Haha, het grote Hyperfeest!! leuk idee.

Marjolijn, ik wil je echt ( en de anderen ook) een hart onder je riem steken: ik ben nu 2 maanden bezig, en ik voel me zoveel beter al als een paar maand geleden!! Gisteren heb ik me echt de heledag (!) mijn oude ik gevoeld, geen naar gevoel in mijn hoofd, gewoon de winkles in kunnen, geen aanvallen, echt zo heerlijk.
Ik heb het 2 mnd heel consequent gedaan, ik ben wel de ziektewet in gegaan, en ik ga ook echt niet eerder aan het werk als dt ik helemaal hersteld ben, detijd wordt me ook gegund, dus ik maak daar dankbaar gebruik van.

2 sept ben ik ingestort, heb heel watafgejankt toen, en me doodongelukkig gevoeld, en nu, ik voel me echt zoveel sterker!!

WE WORDEN BETER!!! ECHT!!![:])[/:][:])[/:][:])[/:][:])[/:]

He Marjolijn,

Ik herken je verhaal wel hoor. Ik heb zelf sinds voorjaar 2005 chronische hyperventilatie en ben toen ook gewoon door blijven lopen. Deels uit onwetendheid (verkeerde diagnoses) en deels omdat ik (en de dokter!) dacht dat het met rust over zou gaan. Doordat ik maar door ben blijven lopen heb ik het ook van kwaad tot erger gemaakt. Vlak voordat ik HyperVen ontdekte dacht ik vaak: als er nu niet snel verbetering komt dan trek ik 't echt niet meer! In eerste instantie kreeg ik door HyperVen stressontladingen en voelde ik me soms alleen maar slechter. Ik hield mezelf dan staande door te denken, wat is erger nu door de zure appel heen bijten of chronische hyperventilatie blijven houden. Nu lijk ik over de grootste 'hobbel' heen, ik begin me echt beter te voelen en daarmee komt ook het vertrouwen dat het goedkomt! Houd vol Marjolijn er komt echt een dag dat je denkt: he ik voel me wat beter!'Misschien nog een tip voor jou: het boek: hyperventilatie, adviezen voor wie lucht tekort komt van Dinah Bradley. Er staan verhalen in van mensen die chronische hyperventilatie hebben gehad (ook veel mensen die dachten dat ze het aan hun hart hadden!). Heel herkenbaar allemaal en 'prettig' om te lezen.
Veel sterkte verder en dat feestje doen we hoor!

Groetjes,
Carola