Hoi Suzanne,
Jammer genoeg herken ik dit inderdaad maar al te goed! Ik kreeg 2,5 jaar terug voor het eerst enorme duizelingen, waardoor ik in paniek raakte. Ik kreeg het op een bomvolle kermis en ik vond het zo eng dat ik ging huilen. De vriendin waarmee ik op de kermis was, wilde wel mee naar huis en ik dacht dat ze het begreep. Niet dus. Ze zei dat ik als ik niet oplette en niet naar een psych zou gaan, in een kliniek zou kunnen belanden. Ze snapte duidelijk niet dat ik alleen maar paniekte door die duizelingen en dat die helemaal niet ver
oorzaken/'>oorzaakt werden doordat ik 'gek' was. Ik heb me echt moeten verdedigen en 'gelukkig' ziet ze nu in dat
hyperventilatie helemaal niet per sé iets met geestelijke ziekten heeft te maken. Zij zag mij al in een dwangbuis zitten, bij wijze van! Echt schokkend.
Op het werk snappen ze het wel, al weten ze niet hoe het voelt om hier elke dag met duizeligheid te werken. Mijn chef is heel begrijpend en zegt dat ik gerust even naar buiten mag als ik duizelig ben. Hij weet alleen niet dat dat niets helpt, aangezien wij onze adem moeten zien te regelen en
hyperventilatie natuurlijk ook gewoon buiten plaatsvindt. Ik heb een paar jaar geleden mijn vakantie afgezegd omdat ik te bang was voor de (paniek)
klachten. Dat begreep dus helemaal niemand. Er werd gezegd: 'Ach, dan had je denk ik niet écht veel zin om te gaan!' en 'Ik heb ook vliegangst, maar ik ga gewoon!' Tja, ik héb helemaal geen vliegangst (nou ja, niet meer dan vroeger), maar ik heb wel duizelingen die me eerst echt bang maakten. Als mensen niet weten hoe akelig dat voelt, redeneren ze als een kip zonder kop. Zelfs mijn moeder: 'Ach, je moet gewoon alles doen hoor!' en 'Je hebt niks, wie weet gaat dit ook wel weer VANZELF over!' Tuurlijk...vanzelf. Mensen weten het gewoon niet en misschien kunnen wij ze dat niet kwalijk nemen. Ik weet gelukkig ook niet wat het is om migraine te hebben, of altijd pijn te hebben...Maar vervelend is het wel!
Ik moest me heel vaak verdedigen, maar nu het al 2,5 jaar duurt zien mensen in dat ik me duidelijk niet aanstel. Uit testen kwam dat ik geen
hyperventilatie had (dat heb ik duidelijk wél, alleen zien de artsen dat niet omdat ik
chronische hyperventilatie heb en dus niet typisch als een
hyperventilatie-er adem) en nu denkt 'men' dat ik dus kennelijk echt iets onder de leden heb. Iets aan mijn evenwicht ofzo en dat wordt blijkbaar meer geaccepteerd omdat dat niet 'tussen, maar in de oren zit'. Dat is allemaal getest en ik ben zo gezond als een vis. Maar ik heb wél
hyperventilatie. Ach, laat ze dan maar denken dat een of ander raar virus mijn
klachten ver
oorzaken/'>oorzaakt. Als ik maar af ben van dat verdedigen. gelukkig snapt mijn vriend heel goed dat ik soms raar in mijn hoofd voel. Hij heeft migraine en wil soms ook even rustig zitten of gewoon even niet praten. Zo begrijpen wij elkaar. Laatst was ik zo dizzy dat ik niet met hem op de roltrap wilde in de C&A. Snapte hij volkomen. Heerlijk toch!
Groetjes Rainbow