Hey Griet,

Bedankt om je verhaal te doen, heb er veel in herkend! Bij mij is het ook begonnen met enkele acute (paniek)aanvallen. Zat toen in een drukke (overgangs)periode van student naar eigen praktijk uitbouwen (als kinesiste), een relatie van 6jaar verbroken, terug thuis gaan wonen na 5jaar op kot (in Gent by the way),... Veel aanpassingen en onzekerheden dus, terwijl ik alles graag gestructureerd zie en de touwtjes liefst in eigen handen heb! Typisch perfectionistisch gedrag dus...
Die eerste aanval was trouwens op de autostrade, vandaar die angst. Spijtig genoeg is het ook bij mij langzaam aan een chronisch probleem geworden, net terwijl ik dacht dat ik er vanaf aan het geraken was omdat de paniekaanvallen begonnen af te zwakken. In het begin deden de klachten mij vermoeden dat ik een hartafwijking of zoiets had, terwijl de focus nu vooral op mijn ademhaling gericht is. Loop heel de dag door te zuchten, geeuwen, benauwd gevoel alsof ik niet genoeg lucht krijg, etc...

Ik probeer zo weinig mogelijk dingen te vermijden, maar ik betrap mezelf erop dat ik bepaalde zaken uitstel of afwimpel. Zoals naar een (druk) concert gaan, winkelcentra, overvol café, vliegen, tunnels, ... en vooral die autostrade natuurlijk! Zeker dingen die ik alleen moet doen vormen een struikelblok, zelfs iets idoot als naar de kapper rijden en daar 2uur zitten wachten stel ik liever uit. Net daar heb ik het (zoals jij) moeilijk mee... Zou zo graag niet meer (moeten) denken of ik me slecht voel, of ik iets wel of niet zou doen,... Gewoon onbezorgd genieten is er nog maar zelden bij en dat terwijl ik voordien zo zelfstandig en ondernemend was en liefst alles zelf regelde!
Ook vind ik het jammer dat er nog zo weinig algemeen bekend is over chronische hyperventilatie, waardoor ik regelmatig op onbegrip stuit. Het is zo moeilijk uit te leggen aan mensen en vind het dikwijls beschamend want wij zijn toch niet "ziek"? Als ik dan van die reacties krijg als: " Steekt ge het niet gewoon in uw hoofd?" of "Je moet er tegen vechten" (euh ja... dat doen we de hele dag!), dan word ik zo kwaad! Ik verlang echt niet dat iedereen constant vraagt hoe het met me gaat, maar toch...een beetje empathie zou geen kwaad kunnen. Daarom vind ik wel steun in dit forum. Alleen al weten dat er mensen zijn die hetzelfde voelen...

Heb tot hiertoe nog geen echte therapie gevolgd, buiten ontspanningstechnieken en ademhalingsoefeningen bij een collega, die trouwens niet veel geholpen hebben. Mijn huisarts sprak over gedragstherapie bij een psycholoog, maar heb het gevoel dat dat ook niet echt zal helpen aangezien ik ondertussen wel ongeveer uitgedokterd heb hoe en waarom chronische hyperventilatie bij mij begonnen is en hoe ik erop reageer. Momenteel zijn het vooral de fysieke klachten die mijn vermijdingsgedrag uitlokken en daarom ben ik sinds een maand bezig met HyperVen. Het lijkt mij logisch, dus ik hoop dat ik zo een einde kan maken aan deze rotte situatie?!
Wat volg jij van therapie en wat zijn jouw ervaringen ermee?

Vanavond weer gaan oefenen op de autostrade, zit nu al te geeuwen...

Groetjes van een medechronische hyperventilatie'ertje

Hoi Sarah,

Net als bij jou, zijn bij mij de paniekaanvallen ook stilaan beginnen afzwakken en werd het heel onopvallend een chronisch probleem. Bij mij verlegt de focus zich regelmatig van mijn hart naar mijn ademhaling naar mijn spieren naar mijn duizeligheid en terug. Ik ben eigenlijk nooit nog zonder klachten.

Wat therapie betreft: toen ik in het begin paniekaanvallen had ben ik een tijdje in behandeling geweest bij mijn schoonmoeder (ook kinesist net als jij) en daar heb ik ontspannings- en ademhalingsoefeningen gedaan. Bij mij heeft dat eigenlijk weinig tot niets geholpen dus ben ik daarmee gestopt. Toen de chronische hyperventilatie alleen maar erger werd en ik vooral veel last van duizeligheid kreeg, ben ik naar een psychotherapeut gegaan. Daar ga ik nu nog steeds naartoe, maar zij is enkele maanden geleden verhuist en daardoor kan ik maar één keer in de maand meer gaan en dat is te weinig. Deze therapie helpt wel in die zin dat het geruststellend is om van een objectief en deskundig persoon te horen dat jouw klachten niet abnormaal zijn en het is aangenaam om uitleg te krijgen over het mechanisme dat aan de basis ervan ligt. Ik heb in mijn jeugd geen traumatische ervaringen gehad of zo en ik heb geen echte psychologische problemen, maar zij heeft mij wel geholpen om bepaalde zaken te detecteren in mijn persoonlijkheid en in mijn verleden die ervoor zorgen dat ik nu chronische hyperventilatie heb. Zij helpt mij ook om met sommige moeilijke situaties te leren omgaan en om mijn (vermijdings)gedrag te analyseren.

Op mentaal vlak heeft de gedragstherapie mij zeker al geholpen en sta ik sterker in mijn schoenen. Bepaalde situaties bekijk ik anders en met sommige mensen kan ik anders omgaan. Mijn karakter verandert er uiteraard niet door dus dat angstige en perfectionistische blijven wel. Lichamelijk blijven de klachten wel voortduren en het zijn juist die klachten die mij telkens opnieuw bang maken en doen HyperVentileren. En zo kom ik dus in die vicieuze cirkel terecht waar veel mensen op dit forum inzitten. Andere therapieën heb ik nog niet geprobeerd. Ik neem wel af en toe een kalmeerpilletje (lichtste dosis van Frisium, vroeger Xanax maar was veel te zwaar) als het echt niet goed gaat. Meestal is dit in een werksituatie (namelijk een vergadering, opleiding, interview,...) en zelden thuis.

Groetjes,
Griet

Bedankt Griet voor je reactie!

Bij mij zijn het inderdaad ook de lichamelijke klachten die mij bang maken en dingen doen vermijden. Traumatische ervaringen of echt abnormaal veel stress heb ik niet, maar uit die befaamde viscieuze cirkel geraken is wat anders!
Het liefst van al wil ik van de lichamelijke " ongemakken" af (hopelijk met HyperVen), want ik weet bijne zeker dat de rest dan vanzelf volgt. Om van de negatieve gedachten, angst, paniekerigheid en vermijdingsgedrag verlost te geraken, heb ik toch beslist om ook gedragstherapie te gaan volgen bij een psycholoog. Misschien krijg ik nog meer inzicht in mezelf en slechter zal ik er niet van worden! Het was toch even een drempel waar ik over moest, maar kijk morgen maak ik een afspraak!

Ik hou je op de hoogte!

Ben jij ondertussen ook met HyperVen bezig?

Veel "beterschap" en ik weet zeker wij allemaal uiteindelijk ook zonder chronische hyperventilatie zullen zijn!

Sarah.

Hey Sarah,

Ik heb gelezen dat jij al gestart bent met HyperVen en dat je al een paar betere periodes hebt gehad. Wat goed zeg! Ik ben nog steeds niet met HyperVen bezig. Eigenlijk durf ik niet zo goed omdat ik ook al een aantal verhalen gelezen heb van mensen wiens klachten erger werden. Nochthans lees ik veel positieve ervaringen en heb ik al een aantal keer op het punt gestaan om HyperVen aan te schaffen. Ik denk dat ik het toch maar ga doen...

Momenteel zijn de duizeligheid en hartkloppingen bij mij beter, maar heb ik (zie ander bericht op dit forum) nu last van een verdoofd en tintelend gevoel in mijn rechtervoet. Sinds vanmorgen is mijn voet iets beter (gisteren was het zelfs helemaal normaal), maar nu heb ik een licht verdoofd gevoel aan de achterkant van mijn rechterdij. Heel vervelend allemaal. Herken jij dit of heb jij hier, kinesist zijnde, een verklaring voor? Ik heb al eens gedacht dat het komt door met gekruiste benen een hele dag aan mijn pc te zitten, maar ja, dat doe ik al zo lang. Ofwel komt het echt wel door slechte doorbloeding door chronische hyperventilatie, gezien dat andere mensen op dit forum het symptoom herkennen?! Ben gisteren alleszins een heel eind gaan wandelen (op hoge hakken) en dat was geen enkel probleem.

Groetjes,
Griet

heey allemaal,

ik kan heel goed meepraten over vermijding bij chronische hyperventilatie. Toen ik mijn eerste aanval kreeg, dacht ik echt: wat is er aan de hand? Ik schrok er wel van, maar leefde gewoon door. Toch merkte ik steeds meer dat het langzaam bergafwaarts ging met me. Ik kreeg echt vage klachten en dat maakte me echt bang. Na 3 aanvallen in week gehad te hebben, had ik besloten om dan maar binnen te zitten en maar beter te worden. Nog steeds geen idee wat er verder met me aan de hand was. Ik was thuis doodsbang om flauw te vallen. Dat was echt mijn grootste angst. Naar buiten durfde ik niet meer. Ik moest soms wel eens naar de supermarkt. Daar werd ik dan zo bang dat ik meteen weer naar huis wilde. Ik had psychologische hulp dat mijn vermijding niet nog verder ging. Maar mijn klachten werden zo erg dat ik maar alles ben gaan vermijden. Nu 1 jaar verder zit ik nog steeds thuis. Sommige dingen moet je gewoon doen en daar kom je (helaas en aan de ene kant gelukkig) niet onder uit, maar als ik kan vermijden doe ik het. Ik ben er trouwens pas 4 maanden later! achter gekomen dat het chronische hyperventilatie was!

Nu heb ik nog steeds hulp, maar ik ben gewoon nog steeds zo bang om het ooit terug te krijgen, dus durf ik mijn leven nog steeds niet echt op te pakken.

HyperVen werkt wel echt, mijn klachten zijn met 80% verdwenen.

Binnenkort begin ik met medicatie en hoop ik uit de cirkel te komen.

groetjes
Shannon

Hey Griet,

Die tintelende voet en dij van jouw herken ik zelf niet, maar heb regelmatig wel hetzelfde "voos" gevoel in mijn aangezicht en armen. Normaal zou ik bij deze "uitstralingsklachten" denken dat ze vanuit de rug komen, als er een zenuw geprikkeld wordt ofzo. Heb je last van je rug? Gezien de chronische hyperventilatie en het feit dat de klachten soms ook weg zijn en verbeteren bij wandelen, zal dit hoogstwaarschijnlijk niet het geval zijn. Het is inderdaad zo dat de weefsels bij chronische hyperventilatie minder doorbloed worden en stilzitten achter je bureau met je benen gekruist doen daar geen goed aan! [:][/:] Bij mij helpt het om wat extra te bewegen, zo stimuleer je de doorbloeding. Je kan bv van op je stoel rondjes draaien met je voeten of eens opstaan en wat rondwandelen. Dat zijn natuurlijk maar hulpmiddeltjes, maar eens het met je chronische hyperventilatie wat beter gaat zal ook dit ongemak wel verdwijnen.
En wat HyperVen betreft... Ik stond er in het begin ook kritisch tegenover, maar door er wat extra over op te zoeken, sta ik er wel achter. Het zou misschien kunnen dat je klachten in het begin even erger worden, omdat je koolzuur leert opsparen en je ademcentrum dit niet gewoon is en dus reageert. Maar het is zeker niet zo dat dit dan permanent is en wanneer je blijft oefenen wordt het uiteindelijk alleen maar beter. Bij mij is het alleszins niet slechter geworden, integendeel heb vandaag weer een (zo goed als) chronische hyperventilatie-vrije dag gehad! Stond er thans alleen voor in de praktijk en heb het heel druk gehad.
Het is soms moeilijk om vol te blijven houden met oefenen, maar ik geloof niet dat CHRONISCHE hyperventilatie vanzelf over gaat. Je hebt niets te verliezen Griet en je loopt er nu al zo lang mee! 7jaar als ik me goed herinner? Begrijp me niet verkeerd, ik wil je niet "overtuigen", maar het is volgens mij een mooie kans om er voorgoed vanaf te geraken en ik gun het iedereen want weet hoe wreed het soms kan zijn...
Heb vandaag een afspraak gemaakt met een gedragstherapeut. Volgende week donderdag mag ik gaan. Ben benieuwd! Ik hoop dat ik door de combinatie fysieke oefening en mentale bijsturing nog sneller resultaat boek.

Groetjes...

Sarah

Hey Shannon,

Wat naar voor je dat je nog steeds zo bang bent om buiten te komen. Ik begrijp je angst om 'het' terug te krijgen wel hoor! Maar je moet maar denken; wat is het ergste dat je kan overkomen? Ok je kan misschien flauwvallen. So what, je zal na een tijdje wel weer bij je positieve komen en verder is er niks aan de hand! Klinkt simpel he, maar dat is hetgene wat ik mezelf probeer wijs te maken, wanneer ik iets ga vermijden uit angst voor een paniekaanval. Want uiteindelijk is hyperventilatie iets vreselijk akeligs, maar dood kan je er niet van gaan. Je hebt blijkbaar toch al veel vooruitgang geboekt als je klachten al voor 80% verdwenen zijn! Geweldig toch!
Ik ben vandaag de 4e dag op rij (voor 95%) klachtenvrij wat natuurlijk een fantastische gewaarwording is, maar toch ben ik ook nog bang en onzeker. Ben er bijna zeker van dat het één van de dagen weer slechter zal gaan en dat is een foute instelling, I know.[:]NO[/:]
Vind het thans merkwaardig want heb het verschrikkelijk druk op het werk! Draai dagen van 8u tot 21u en toch voel ik me (lichamelijk) vrij goed!? Misschien heb ik gewoon geen tijd om me slecht te voelen of er teveel bij stil te staan? Geen idee, maar van mij mag het zo nog lang doorgaan![:]TOP[/:]
Misschien kan medicatie (tijdelijk) er inderdaad voor zorgen dat je de cirkel doorbreekt. Ik wens je alvast heel veel succes!!!

Sarah.