Hallo allemaal!

Ongeveer 1,5 jaar geleden kreeg ik mijn eerste paniekaanval terwijl ik op de autostrade reed. Hartkloppingen, angstzweet, wazig zien,...had het gevoel dat ik ging flauw vallen achter het stuur! Heb toen in paniek de eerste afrit genomen en na een half uurtje verdwenen de klachten. Had toen wel een heel lage bloeddruk, was vermoeid, zat in een drukke periode op het werk en zat in een "liefdes-crisis". Die ervaring echter heeft mij toen zo bang gemaakt dat ik de autostrade ben gaan vermijden. De paniekaanvallen zijn zich toen gaan uitbreiden. Was op de duur bang om met de auto te rijden, daarna ook de bus, trein,... Was vooral bang om de controle over mezelf te verliezen! Over een periode van enkele maanden was ik zo slecht dat ik heel de dag door hartkloppingen had en een benauwd gevoel en duizeligheid. Dacht dat ik een hartaanval kreeg! Maar mijn hart bleek na onderzoek perfect in orde! Om een lang verhaal kort(er) te maken, op dit moment heb ik alleen nog last van luchthonger, zuchten, geeuwen,... Waardoor ik sinds 3weken met HyperVen begonnen ben, maar de angst voor de autostrade blijft! Ben al enkele keren met mijn vader gaan "oefenen", maar ben dan zo gespannen en paniekerig en alleen durf ik écht niet, want weet zeker dat het dan weer mis gaat! Ik wil ook daar vanaf!

Iemand tips of soortgelijke ervaringen?

Sarah

hoi sarah,

ook ik heb dat gehad. Totaal in de paniek en niet meer durven rijden.
nu als ik het voel opkomen, ga ik liedjes neurien, je ademt op deze manier goed uit.
dat is me ooit aangeraden door een arts en ben ik nooit vergeten.

groetjes judith, steeds een stukje verder de snelweg op.

Hallo Sarah,

Ik weet niet of je mijn bericht over autorijden (gepost op 04/03/2007) op dit forum al eens gelezen hebt? Ik herken jouw gevoel namelijk heel erg goed want ik heb dezelfde hevige schrik op een autostrade. Toen ik leerde autorijden was ik al geen held op een autosnelweg, maar het ging toch vrij goed. Intussen, na enkele paniekaanvallen, word ik al paniekerig bij het idee alleen al dat ik op de autostrade moet gaan rijden. Net als jij oefen ik regelmatig (samen met mijn vriend), maar elke keer als hij voorstelt om te gaan rijden, word ik enorm zenuwachtig en zoek ik excuses om niet te moeten gaan. Ik ben dan altijd boos en vooral teleurgesteld in mezelf, maar de schrik en paniek overmannen mij elke keer opnieuw. Ik ben net als jij bang om de controle over mezelf te verliezen, zeker als ik alleen in de auto zou zitten en heb ook gelijkaardige symptomen zoals jij: enorm warm krijgen en beginnen zweten, duizelig worden, slappe benen, hartkloppingen en vooral niet duidelijk meer kunnen focussen op de dingen die rondom mij gebeuren. Dat vind ik zo griezelig want ik ben bang dat ik door mijn hevige angst op dat moment niet meer goed ga kunnen opletten of dat ik ga flauwvallen. Ik wil dan zo snel mogelijk van de autostrade af. Vorige keer moest ik van mijn vriend (en op aanraden van mijn therapeut) blijven rijden tijdens een paniekaanval. Het was een afschuwelijke ervaring, maar uiteindelijk is er (zoals steeds[:][/:]) gelukkig niets gebeurd. Erna was ik wel volledig verkrampt en in de war...

Ik ben altijd jaloers op mensen die overal (en alleen) naartoe durven rijden. Ik zou dat ook zo graag willen, die vrijheid om zonder angst alleen een langere afstand af te leggen. Volgens mijn therapeut is er maar één manier om van de schrik vanaf te geraken en dat is gewoon blijven rijden om zo tot de conclusie te komen dat er niets misgaat. Klinkt wel heel gemakkelijk, maar is het totaal niet. Ik blijf maar vermijden op dat vlak. Bij mij helpt het trouwens om, net als Judith, mijn radio wat luider te zetten en mee te zingen. Is inderdaad een goede tip van haar. Ik leid mezelf ook vaak gewoon af (of doe daar alleszins een poging toe[:][/:]) door te babbelen over allerlei onbenullige dingen.

Vanavond ga ik samen met mijn vriend naar Gent voor een etentje met vrienden en hij heeft aan mij gevraagd om terug naar huis te rijden zodanig dat hij iets kan drinken. Nu zit ik daar dus sinds gisteren al de hele tijd over te piekeren (duidelijk geval van anticipatieangst dus) waardoor ik helemaal geen zin meer heb in vanavond. Ik ben nu al bang en gespannen en zit al te hopen dat hij uiteindelijk toch zelf zal willen rijden[:]([/:]. Ik zou het zo graag willen doen, maar waarom wil het dan maar niet lukken?!

Groetjes,
Griet

Hoi Sarah,

Heel herkenbaar je verhaal. Ik heb niet zo heel veel last meer van paniekaanvallen alleen er rest nog steeds een stukje angst voor het autorijden. Het rare is dat ik dit voor de chronische hyperventilatie erg leuk vond.
Toch blijf ik nog steeds rijden. Ik weet namelijk dat het alleen weggaat door het te blijven doen. Ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan, maar uiteindelijk lukt het. Je moet voorkomen dat het geen fobie gaat worden. En de tips die andere geven werken echt. Ik ga bijvoorbeeld als ik merk dat er een aanvalletje aan zit te komen, iemand bellen. Je gaat dan weer normaal ademen.

Heel veel succes en zet hem op!!

Groeten Ramoon

Bedankt allemaal voor de reacties!

Het doet me echt deugd te weten dat er nog mensen dit soort angst ervaren. Ik besef dat ik mijn angst moet overwinnen door te stoppen met vermijden en gewoon doen tot de angst stilaan weg gaat. Ik vind het alleen zo vreselijk dat ik eigenlijk een gevaar op de weg word wanneer ik bv "zwarte plekken" begin te zien! Ik probeer ook afleiding te zoeken door bv een leuk muziekje op te zetten, enz... maar soms is het gewoon te sterk!
Dat anticiperen heb ik ook enorm. We zouden met vrienden op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk deze zomer en ik wil zo graag ook een stukje rijden, maar word al paniekerig als ik er nog maar aan denk! Wanneer ik meerijd met iemand op de autostrade ben ik trouwens ook niet op men best, maar dan kan ik tenminste al geen ongelukken veroorzaken!
Ben er in ieder geval al een stuk op vooruit gegaan, dus we komen er wel zeker? Zou vanavond weer eens gaan oefenen (want ben al enkele weken aan het uitstellen), so wish me luck! En in "nood" is er altijd de pechstrook zeker?
Hoe is het bij jou gegaan vrijdag Griet?

Groetjes van de wegpiraat!

Hallo Sarah,

Ik heb vrijdag uiteindelijk niet gereden omdat ik het al de hele avond aan het besterven was bij het idee alleen al. Mijn vriend vond het gelukkig niet erg, maar ik moest dan wel beloven dat we dit weekend gingen oefenen. Ik wilde zelf ook heel graag oefenen, maar toch zat ik al het hele weekend in gedachten allerlei excuses te bedenken waarom het niet zou gaan. Ik heb vooral niet graag dat we op voorhand al bespreken wanneer we zullen gaan rijden dus mijn vriend laat het initiatief altijd aan mij over. Zondagvoormiddag moest ik gaan stemmen en dat is sowieso al een gebeurtenis waar ik zenuwachtig van word om verschillende redenen: veel mensen, rechtopstaand moeten aanschuiven, een hele rij zittende mensen die je 'aanstaren' als je de stembrieven in de bussen moet steken[:][/:],...

Ik was dus gisteren bijgevolg al duizelig opgestaan en dat werd er in de loop van de dag niet beter op. Toch heb ik mijn moed bijeengeraapt en heb ik in de namiddag voorgesteld om met de auto te gaan rijden. Ik dacht bij mezelf dat ik, als het echt niet ging, de autostrade nog altijd kon vermijden. Toen ik een beetje had rondgereden, wou ik toch de oprit naar de autosnelweg nemen. Aan het kruispunt begon ik echter al enorm te zweten, mijn hart klopte verschrikkelijk hard en ik werd slap en duizelig. Uiteindelijk heb ik de parallelweg genomen en ben ik een eindje verder aan de kant gaan staan. Ik zat te trillen als een gek en ik had het heel warm. Ik ben gewoon in tranen uitgebarsten en heb echt zitten snikken als een kind door de teleurstelling. Toen ik terug wat gekalmeerd was, ben ik terug beginnen rijden en heb ik mezelf moed ingesproken. Ik heb dan toch de oprit genomen en heb een heel stuk gereden, ben er dan terug vanaf gereden en dan er weer op en het hele stuk terug. De eerste honderden meters waren heel moeilijk en had ik spijt dat ik het toch gedaan had, maar na een tijdje begon het beter te gaan en werd ik rustig. Ik was alleszins blij en trots dat ik het geprobeerd heb!

Ik denk ook trouwens dat ik nog altijd op de pechstrook kan gaan staan, als het echt niet gaat. Ik moet altijd het gevoel hebben dat er een uitweg is, anders word ik paniekerig. Als ik met iemand meerijd, dan heb ik normaal geen last. Misschien omdat ik dan niet het gevoel heb dat ik iets verkeerds kan doen en dat ik de verantwoordelijkheid draag?

En Sarah, ben jij gaan oefenen gisteren en hoe is het gegaan?

Groetjes,
Griet

Hey Griet,

Sterk dat je toch nog gaan rijden bent, ook al voelde je je slecht die dag! En helemaal sterk dat je uiteindelijk toch nog de autostrade op bent gegaan! Proficiat!!! Weer een stap dichter he! Ik ben gisteren ook gaan oefenen. Had het heel het weekend vooruit geschoven en heb zondag om 21h30 beslist dat als ik wéér zou uitstellen, ik spijt zou hebben achteraf. Hoe dichter de oprit naderde, hoe warmer ik het kreeg en hoe meer ik ging bibberen. Heb één moment gedacht om langs de kant te gaan staan wanneer de oprit naderde maar toch doorgereden. Mijn autoradio was in reparatie, dus heb heel de weg als een gek zitten ratelen tegen mijn medepassagier, maar het hielp! Mijn aandacht was afgeleid en heb het er vrij goed vanaf gebracht. Ook de weg terug genomen via de tegenovergestelde autostrade, dus mission completed! Ik neem (tot hiertoe) wel steeds dezelfde weg en de volgende stap zou moeten zijn dat ik op een minder bekende snelweg ga rijden...
Dat gevoel van weg te kunnen geraken herken ik zo goed! Heb bv ook meer last in tunnels, liften, vliegtuig,... beetje claustrofobisch dus! Wat je beschrijft bij het stemmen zondag is ook op mij van toepassing!
Hoe lang heb jij eigenlijk al last van chronische hyperventilatie en hoe is het bij jouw begonnen?

Groetjes...

Hoi Sarah,

Wat goed dat ook jij jouw 'mission impossible' tot een goed einde hebt kunnen brengen! Ik herken heel goed dat gevoel van het altijd te willen uitstellen en dan de paniek die toeslaat op het moment dat de oprit dichterbij komt.

Ik heb intussen al ongeveer zeven jaar hyperventilatie. De eerste keer dat ik een aanval kreeg, was tijdens mijn examens in het eerste jaar aan de universiteit. Ik zat gewoon op mijn bed te studeren toen ik mij plotseling heel raar begon te voelen. Ik wist niet wat mij overkwam en ben in paniek naar beneden gelopen. Mijn ouders hebben mij naar de huisdokter gebracht en die zei dat het een aanval was van hyperventilatie veroorzaken/'>oorzaakt door examenstress en faalangst. In de weken erna heb ik er verder geen aandacht meer aan besteed en is het ook niet meer teruggekomen.

Twee maanden later ging ik echter met mijn vriend en zijn ouders op reis en moest ik de eerste keer in een vliegtuig zitten. Op de dag dat we gingen vertrekken, kreeg ik onverwacht weer een paniekaanval tijdens het middageten. Die eerste maanden had ik dus slechts sporadisch een aanval, maar niet lang daarna overleed mijn grootmoeder met wie ik een heel goede band had en toen is het eigenlijk mis beginnen gaan. Langzaam en zonder dat ik er mij van bewust was veranderden de acute paniekaanvallen in een chronisch probleem. Aangezien mijn grootmoeder overleden was ondermeer door hartproblemen fixeerde ik mij in het begin (nu soms nog) vooral op symptomen (hartoverslagen, hartkloppingen, snelle hartslag) die daar mee te maken hadden. Nadien volgde nog een hele reeks andere klachten die elkaar afwisselden en waarvoor ik elke keer naar de huisdokter ging: niet goed kunnen slikken, brok in mijn keel, extreme misselijkheid, tintelingen,...

Intussen (her)ken ik deze klachten jammer genoeg al en ga ik bijna nooit meer naar de dokter. In al die tijd ben ik echter nooit meer echt zonder symptomen geweest en heeft mijn angst zich uitgebreid naar een heel aantal verschillende situaties: restaurants, winkelcentra, vliegtuigen, autosnelwegen, kerken, opleidingslokalen, op mijn werk,... In tegenstelling tot in het begin zorgt dat ervoor dat ik mijn dagelijks leven verplicht een stuk heb moeten aanpassen aan chronische hyperventilatie en dat er een heleboel dingen zijn die ik intussen niet meer durf of niet meer graag doe. Vooral dat vind ik jammer, omdat ik namelijk het gevoel heb dat ik veel mooie dingen mis of dat ik er niet ten volle van kan genieten door de angst.

Toen ik twee jaar geleden ging samenwonen is dan eigenlijk de duizeligheid begonnen waar ik momenteel het meeste last van heb. Op een bepaald moment was het zo erg dat ik na een paar jaar eindelijk de stap heb durven zetten om in therapîe te gaan. Voordien durfde ik het niet omdat ik mij schaamde en duwde ik mijn probleem steeds verder weg. Bij de therapeut is gebleken dat chronische hyperventilatie bij mij veroorzaken/'>oorzaakt wordt door een aantal factoren zoals mijn persoonlijkheid (gebrek aan zelfvertrouwen, perfectionistisch, heel gevoelig, te veel begaan met andere mensen en een aangeboren angstige ingesteldheid) en door verschillende omgevingsfactoren (onder andere een overbezorgde en angstige moeder en een vader die door zijn werk niet voldoende thuis was tijdens mijn kindertijd waardoor ik zijn rol en verantwoordelijkheid binnen ons gezin voor een groot stuk heb overgenomen). Dit alles heeft zich tijdens mijn puberteit allemaal opgestapeld in mijn lichaam en geest en door een soort 'triggereffect' (examenstress en overlijden van mijn grootmoeder) is dat allemaal naar boven gekomen. Ondanks dat ik dat nu wel allemaal weet en de verbanden wel zie, lukt het mij toch nog steeds niet om er ook effectief iets aan te doen [:][/:]. Ik blijf nochtans hopen dat het mij ooit zal lukken om er definitief van verlost te raken!

Het is nu wel een erg lang verhaal geworden hoor, maar dan weet je hoe het bij mij allemaal begonnen en verlopen is...

Groetjes,
Griet

Als jullie de rest kwijt zijn: zie nieuwe thread vermijding bij chronische hyperventilatie!

groet,
Hester