Hoi,

Het is weer zover, ik heb vandaag weer een dag vol duizelingen. Vanochtend voelde ik me prima, maar de oefensessie ging erg slecht. Ik was maar liefst 22 seconden gedaald in vergelijking met gisteravond. Hoe dat kwam? Geen idee...Gisteren ging het eigenlijk best wel redelijk en toen ben ik op kraamvisite geweest. Af en toe kwam er wel een duizel, maar het ging ovewr het algemeen best. 's Avonds keek ik tv en toen voelde ik me ook goed. Maar vandaag is het weer rampzalig. Ik moest net bij mijn chef komen voor een afspraak en ik stond helemaal te tollen op mijn benen. Ik zwalk ook weer en ik merk dat ik flinke diepe ademhalingen aan het maken ben. Ik snap niet hoe het mogelijk is dat zoiets simpels als je ademhaling zoiets vreselijks kan veroorzaken. Ik ben keurig aan het oefenen, maar ik heb nog steeds heel vaak die duizeligheid. Het gaat hooguit één dag redelijk, wat een mager resultaat is. GEK WORD IK ERVAN!

Waar halen jullie de energie vandaan om maar door te gaan? Ik raak langzaam aan moedeloos en het is dat ik het leven nog steeds leuk vindt, maar anders zou ik het liefst onder het gras duiken, in een hutje op de hei gaan wonen...naar een warm oord vertrekken. Maar ja, dat kan allemaal niet. Ik heb een fulltime job, waar ik al maanden van baal. Maar door de hyperventilatie durf ik niet te solliciteren. Ik heb op het werk altijd erg veel last...Dat zegt misschien genoeg? Ik denk: 'Misschien moet ik maar weer een andere therapie proberen, maar als dat het ook niet is weet ik het niet meer!' Ik vertrouw op HyperVen, maar dat vertrouwen wordt nog niet beloond. Ik ben al bij een haptonoom en een psych geweest, maar die schrijven me af omdat ze vinden dat ik psychisch volkomen normaal ben (wat geloof ik wel zo is), totaal niet gespannen overkom en DUS geen probleem heb. Mijn huisarts vindt mij ook volkomen gezond en psychisch normaal, dus daar kom ik ook niet verder. Ik BEN ook normaal en gezond, maar heb al 2 jaar die klachten...Zo kan ik toch niet door???

Volgende week heb ik een teamdag van 12.00 uur tot 00.00 uur. We gaan met een bus en ik kan pas weg als de hele dag voorbij is. Vreselijk. Als ik zo zie welke klachten ik de laatste tijd heb, zie ik daar erg tegenop. IK WEET HET NIET MEER HOOR.

Een beetje een trieste Rainbow

Lieve een beetje trieste Rainbow,

ik snap heel goed dat je echt af en toe gek wordt van al die duizelingen. Ik kan maar niet blijven herhalen hoe knap ik het vind dat je toch gewoon leeft en je ding doet. Echt respect!!
Mijn grafiek daalde soms ook opeens. Waarschijnlijk ben je dan toch meer gespannen dan je denkt.

Ik kan dus ook vaker mijn energie niet vinden als ik zoveel klachten heb... Ik sta juist te kijken van jou dat jij wel gewoon gaat werken en nogmaals: daar heb ik echt respect voor!!
Maar ja, je weet ook mijn mening over werken he: als je volledig wilt herstellen is naar mijn mening toch echt rust nodig! Of werken aan de oorzaken/'>oorzaak.
Eigenlijk zeg je zelf al waar het een beetje aan ligt: je baalt van je werk.

Ik weet het ook zo'n 1 keer in de week niet meer. Dan denk ik ook: hier leef ik dus voor. Maar ik weet ook dat positief denken heel belangrijk. Wij gaan hier doorheen komen Rainbow en dan zijn we ZO sterk!!!

Veel liefs
Shannon

Shannon, bedankt voor je lieve antwoord! Gelukkig zakte de duizeligheid rond 16.00 uur vanmiddag weer weg en toen heb ik toch nog even normaal kunnen werken. Of het knap is dat ik ga werken weet ik eigenlijk niet. Het is meer een kwestie van niet anders kunnen. Ik woon nu nog alleen en ik heb de centjes gewoon nodig. Mijn vriend zegt altijd: 'Ach, als jij zou besluiten dat je wilt stoppen met werken dan doe je dat toch gewoon? Dan redden we het wel met mijn salaris'. Nou verdient hij een pak meer dan ik, maar toch, ik wil ook niet helemaal stoppen. Ik zou wel heel graag part-time werken, maar dat kan nu dus nog niet. Misschien als er kinderen komen? Bovendien heb ik nogal sterk de neiging om niet anders dan anderen te willen zijn. Ik wil niet dat anderen zeggen: 'waar is Rainbow?' en dat de collega's moeten zeggen dat ik het even niet meer trok. Stom, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik wil graag dat alles normaal is en normaal blijft doorlopen. Ik probeer dus ook een normaal sociaal leven te hebben en dat lukt aardig. Maar soms cancel ik een afspraak omdat het te druk wordt. Mijn agenda liep weer vol en dus dacht ik: 'Foei! Cancel minstens drie dingen!' en dat heb ik nu gedaan...

Ja inderdaad, dat werk zit me niet meer zo lekker. Ik werk er al bijna 10 jaar en het gaat me vervelen. Elke dag hetzelfde. Maar de collega's en het bedrijf zijn zo leuk en ach, ik kom de dagen wel door...Maar eigenlijk zou ik iets anders willen, iets met kinderen bijvoorbeeld. Maar daar ben ik niet voor opgeleid en ik ben dan niet zo'n durfal die gewoon gaat dóen wat ze écht leuk vindt! Maar je hebt gelijk dat dat werk een stressfactor is. Ik heb het altijd heel leuk gevonden en ik was heel gemotiveerd om hogerop te komen. Maar ik zit daar nu aan mijn tax zeg maar en kan niet meer omhoog. Als ik iets nieuws mag doen is het weer leuk, maar toch sluipt het een beetje. Maar het is ook normaal om na zoveel jaar iets anders te willen...tel daarop op dat ik veel hyperventilatie heb op het werk en ja, dan wordt het best moeilijk. Tijd om eens na te denken wat ik dan wil...

Trouwens, ik vind het juist weer goed van jou dat jij aan jezelf denkt en alle tijd neemt om beter te worden! Ik ben altijd loyaal naar het bedrijf en sta altijd voor iedereen klaar, ook met een wattenkop. Ik vergeet mezelf vaak. Begrijp me niet fout he Shannon, niet dat jij een egoist bent natuurlijk! [:][/:] Maar je snapt vast wat ik bedoel. Ik vind het goed dat jij alleen maar aan je herstel werkt en dat je jezelf zo belangrijk vindt om dat gewoon te doen. dat is pas SPIRIT! Daar kan IK dan weer wat van leren! Ik ben dan ook blij voor je dat het beter met je gaat en je duizels een stuk minder zijn. Nu nog die drempel dat je ook overdag weer graag naar buiten gaat en dan ben je er gewoon!

Nogmaals: bedankt voor je antwoord en we komen er wel. Al is het soms héééééél zwaar! Maar ik laat me niet kisten...nou ja, soms een heel klein beetje dan...Maar ik hou moed!

Hallo Rainbow en Shannon,

Rainbow, Ik ben blij dat je je intussen al terug iets beter voelt hoor! Ik vind het erg voor jou dat je je zo triestig voelt...

Vorige week heb ik zo'n hele week de ene duizelige rotdag na de andere gehad. Ik dacht dat ik er gek van ging worden. En maar doorgaan met mijn leven en mijn werk, net alsof ik mij perfect normaal voel. Soms denk ik net als jij dat ik niet goed bezig ben door steeds te blijven werken en te negeren dat ik behoefte heb aan rust. Bij momenten ben ik wel trots op mezelf dat ik nog altijd mijn toch wel drukke job kan blijven doen, maar langs de andere kant vrees ik dat ik hierdoor roofbouw pleeg op mijn lichaam. Ik zou ook zo graag niet meer moeten gaan werken, want daar heb ik uiteindelijk toch wel het meeste last van chronische hyperventilatie en vooral van duizeligheid. Ik tol gewoon de dag door en ben altijd blij als ik 's avonds naar huis kan. Niet echt een gezellig vooruitzicht om zo nog jaren door te moeten gaan hé. Vergaderingen, gesprekken, opleidingen,...: allemaal de hel voor mij. Jammer genoeg maken ze wel een vrij groot deel uit van mijn job.

Net als jij, Rainbow, droom ik soms dat ik de moed kan verzamelen om mijn leven helemaal anders in te richten en te gaan doen wat ik graag wil (weet je nog, de olijfgaard?!). Misschien zal ik mij dan ook geestelijk meer in evenwicht gaan voelen?! Vorig jaar ben ik pas van werk veranderd en ik voel me er nu al niet echt gelukkig meer. Misschien wel door die chronische hyperventilatie en het feit dat ik moeilijk kan functioneren of misschien is het net omgekeerd? Ik zou net als jou, Shannon, het lef willen hebben om de tijd te nemen om terug tot mezelf te komen, maar ik hol maar verder. Ik heb schrik van de reacties van de mensen uit mijn omgeving [:][/:]. Ik ben eigenlijk bang om als laf te worden aanzien als ik 'wegvlucht' van mijn probleem. Dus blijf ik met mijn wattenhoofd voor mijn pc zitten, dag in dag uit, en maar hopen dat het snel weekend of vakantie is.

Ook in mijn sociaal leven ondervind ik veel hinder van chronische hyperventilatie, maar daar kan ik het nog vrij goed controleren. Gaan eten, iets gaan drinken, naar een concert, ik doe het graag en ik wil het ook niet laten afpakken. De ene keer gaat het al wat gemakkelijker dan de andere en als het mij te veel wordt dan zeg ik soms wel een aantal afspraken af.

Ik blijf hopen dat ik op een dag weer eens naar mijn werk zal kunnen fietsen met een helder hoofd en dat ik volledig 'normaal' aan mijn bureau zal kunnen zitten of naar een afspraak zal kunnen gaan: geen schrik meer voor alledaagse situaties, geen gevecht meer met mezelf. Deze week gaat het namelijk weer iets beter dan vorige week (lees: ik tol iets minder keren rond mijn as in één minuut dan vorige week[:][/:]) en dat geeft mij weer wat moed.

Veel sterkte allebei en als het even niet zo goed gaat, dan kunnen we elkaar nog altijd troosten!

Groetjes,
Griet

heey Griet en Rainbow,

Ik heb jullie verhalen gelezen. Ik zal even mijn verhaal kort vertellen. Ik ben zelf altijd voor gegaan. Ik studeerde zang, het 1e jaar. Ik vond het eigenlijk niet zo heel leuk, maar ik ben altijd blijven wachten tot het leuk werd. Na een maand kreeg ik al klachten en zo werden ze steeds erger. Ik ben altijd blijven doorzetten. Perfectionistisch uiteraard. Ziek zijn en toch niks willen missen, toch naar school gaan en maar doorzetten!!! Ik vond het vreselijk toen mensen aan me zagen dat ik het niet meer trok. En maar smoesjes verzinnen van: het gaat wel. Totdat het echt niet meer ging. De ene bewustzijncontrole verlies na de ander. 1 keer dacht ik zelfs dat ik niet meer thuis zou kunnen komen. Ik lag de hele tijd op de grond van moeheid, uitgeput en zo. Toen heb ik echt heel lang erover gedaan om thuis te komen. Raar genoeg was het toch niet genoeg. Want een maand erna zocht ik een baantje erbij en ik ging nog af en toe naar school. Toen is het pas echt fout gegaan. De ene aanval na de ander. Ik moest stoppen. Ik kon niks meer en zat vervolgens overspannen en met de klachten thuis.

Ik wil jullie echt niet bang maken of zo hoor, maar jullie snappen waarom ik op een gegeven moment MOEST stoppen. Ik kon gewoon niet meer. Nu een jaar later gaat het zeker beter, maar de klachten beheersen nog altijd mijn leven. Daarbij heb ik echt een trauma van dat jaar waarin ik chronische hyperventilatie kreeg, dat ik dat eerst moet verwerken.

Groetjes
Shannon