hallo,

De laatste tijd kamp ik weer met stevige twijfels en hoewel ze heel persoonlijk zijn, vraag ik me toch weer af of hyperventilatie mee de oorzaken/'>oorzaak kan zijn:

Met regelmaat van de klok ga ik mijn relatie in twijfel trekken, dat wordt dan direct een obsessie en 'k loop dan alles kapot te analyseren. Dat gaat dan van: zie ik hem wel echt graag, zijn wij wel goed voor elkaar, kunnen wij bij elkaar blijven, maken wij elkaar wel gelukkig, zijn allerlei kleine ergernissen geen tekens dat wij niet bij elkaar horen, en sterker nog: zijn die twijfels geen teken dat wij niet bij elkaar horen?... eindeloos...
Probleem is dat je natuurlijk nooit zekerheid hebt...
Nu, ik kan me soms slecht voelen binnen mijn relatie, zonder echte reden, en soms... lijkt het alsof ik alles vanop een afstand bekijk, alsof ik mezelf kan bezig zien met hem, maar dan zonder emotionele binding, alsof ik er niet letterlijk "bij" ben... en dat maakt me dan weer twijfelachtig en angstig natuurlijk. Nochtans is hij een grote steun voor mij. Misschien heb ik ook wel te hoge verwachtingen en wil ik het allemaal te perfect, of misschien horen we toch niet bij elkaar en voilà ik ben weer bezig...

Gedver en anderzijds merk ik heel goed dat mijn gepieker in de loop der jaren zich gewoon verplaatst van onderwerp, maar het gevoel is eigenlijk hetzelfde: eerst over mijn werk (maar daarvoor ook al over mijn persoonlijkheid), daarna over al mijn symptomen en nu over mijn relatie. En er zijn genoeg maanden dat ik niet pieker en dan gaat alles als vanzelf, dan vraag ik me niet af of ik gelukkig ben, dan ben ik het gewoon, weet je?

Goh, en ik weet ook wel dat dit heel persoonlijk is en dat jullie me hierin geen raad kunnen geven, zelfs als niemand zich hierin herkent, maar dat is net dat wat het zo moeilijk maakt... Ik zou hierin geen nood moeten hebben aan raad...

Ik zou wat meer moeten kunnen leven en wat minder piekeren... ik besef heel goed dat ik het zelf zit te verzieken, mijn algemene welzijn, maar het is zo moeilijk..., en ik vind het zo zielig van mezelf...

Sorry hoor, het moest eruit, het zit weer zo te borrelen...

kim

Hoi Kim,

Ik denk dat piekeren een beetje bij hyperventilatie hoort. Door de klachten die je lichamelijk hebt, zit je gewoon niet zo lekker in je vel. Je gaat daardoor wat meer over dingen nadenken en dat kan dan best wat negatiever uitpakken. Bij mij lijkt het alsof ik me, sinds ik hyperventilatie heb, makkelijker erger aan mensen. Ik vind sommige mensen in mijn omgeving heel druk, ik vind dat ze overdreven zijn of dat ze te veel pushen. Op de een of andere manier kijk ik anders tegen dingen aan. Door de hyper ben ik ook wat sneller kriegel/geïrriteerd, kan ik wat minder hebben. Zeker als de klachten heel hevig zijn, dan moet iemand in mijn buurt echt niet zeuren over dingen die er dan, wat mij betreft, helemaal niet toe doen. Of ik al boodschappen heb gedaan bijvoorbeeld!

Ik weet niet of jouw twijfel over je relatie wel echt alleen door de hyperventilatie komt. Je zegt dat je veel steun hebt van je partner, maar aan de andere kant twijfel je nogal. Als je je zo vaak afvraagt of hij het wel is, of je je relatie nog wel leuk vindt, moet je misschien eens nadenken wat je wilt. Of je wel verder wilt gaan. Als je twijfels hebt, in dit geval over je realtie, levert dat stress op. En daarmee hyperventilatie. Ik zeg NIET dat je het uit moet maken, dat is natuurlijk niet aan mij, maar uit jouw verhaal blijkt toch wel hevige twijfel. Had je die ook al voordat je ging HyperVentileren? Of komt het doordat je minder lekker in je vel zit? Als dat zo is, zou je hierover misschien eens met je vriend/man kunnen praten? Dan weet hij in elk geval dat het niet aan hem ligt!

Maar het is helemaal niet zo raar dat je twijfelt over dingen als je elke dag moet leven met onze rotklachten. Soms is het dan moeilijk om dingen positief te voelen en dan lijkt het vaak of iets opeens minder leuk is. Je zou eens voor jezelf moeten nagaan wat de reden is waarom je twijfelt: gewoon je vriend of éigenlijk de hyperventilatie. Misschien zouden dingen er voor jou beter uitzien als je je lichamelijk beter zou voelen?

Sterkte ermee!

Groetjes Rainbow

Erg bedankt voor je reactie!

We zijn enkele dagen verder en heb voor mezelf weer wat op een rijtje kunnen zetten. Die grondige twijfels en angsten, dat is iets wat in mij zit, dat heeft er altijd ingezeten en de laatste vijf jaar, maar misschien daarvoor al, is dat omgeslagen in chronische hyperventilatie.

Het duurt elke keer een hele tijd vooraleer ik besef dat ik weer aan het verdrinken ben in mijn symptomen. Ik richt me op alles om oplossingen en oorzaken te zoeken, maar zoek die nooit in eerste instantie in hyperventilatie (en maar goed ook, want het kan de oplossing zijn van alles want hyperventilatie legt eigenlijk elke keer heel mijn functioneren overhoop, en dan wordt het een gemakkelijkheidsoplossing- of oorzaken/'>oorzaak). Tot ik op een gegeven moment besef, zoals nu in het weekend, dat ik eigenlijk niet meer zit te piekeren over mijn relatie, maar piekeren over het piekeren en de angst zelf, weet je wel? Dan ben ik dus slecht bezig.

De realiteit heeft me al meermaals geleerd dat als ik me hyperventilatiegewijs goed voel, ik geen twijfels heb in mijn relatie, dat alles goed zit. ik creëer als het ware problemen zodat ik mijn angsten ergens op kan botvieren. Kom, mijn relatie is niet perfect, maar die perfectie heeft niemand denk ik. Het is alleen van tel hoe je daarmee omgaat.

Als ik zo'n periode heb, moet ik als het ware even de kans hebben om mijn hersenen stil te leggen, zodat er terug energie vrijkomt om rationeel te denken. DE manier om dit te doen, voor mij, is medicatie. Als ik overspoeld word en ik kan mijn gedachten niet meer te baas, neem ik de-anxit, eenmaal per dag, 1 pilleke, bijvoorbeeld 1 maand lang. Ik weet heel goed dat ik mijn heil niet moet leggen in medicatie, maar het is voor mij noodzakelijk om mijn benen terug op de grond te krijgen. Pas dan kan ik terug alles in juist perspectief plaatsen.

mmm, Piekeren is toch evengoed een symptoom van hyperventilatie he? Wel, ondertussen ben ik tegen de meeste (bij mij voorkomende) symptomen bestand, in die zin dat ik ze kan aanvaarden: hoofdpijn, maagpijn, dubbel en wazig zien, enorm duizelig zijn, angstig zijn, "er niet bij zijn"... noem maar op. Maar dat piekeren... dat zie ik, zoals gezegd, nooit als een symptoom, en daardoor kan bij mij de angst toeslaan en maakt het dat net alleen maar erger. Als ik die andere symtomen voel, denk ik: het is weer zover, wachten tot het over gaat. Aan dit symptoom ga ik tenonder omdat ik het niet kan zien en plaatsen. Het is ook geen toeval dat het om de zoveel maanden voorkomt: Mijn symptomen komen altijd in golven en periodes op, blijven een tijd en worden opgevolgd door een ander symptoom. Het piekeren is gewoon 1 van de zovele op rij, maar die kan ik niet gewoon laten passeren.
Het is net alsof hyperventilatie bij mij altijd op de loer ligt, en klaar is om me, net wanneer ik het minste oplet, een pootje te lappen. En omdat ik er dan al zolang geen last meer van heb gehad, kan ik gewoon niet zien dat het weer zover is. Ik moet altijd alert zijn, en anderzijds ook weer niet, want dat voedt de angst.

Klinkt dat allemaal vergezocht?

Sorry voor het lange bericht hoor, elke keer als ik hier kom, schrijf ik gewoon neer wat er in mijn hoofd komt en probeer ik zo alles op een rijtje te krijgen, misschien kan ik beter een dagboek beginnen, val ik jullie er niet mee lastig[:])[/:]

Groeten!

kim

Hey Kim,

Helemaal niet lastig hoor, jouw lange verhaal! Soms kan het deugd doen van alle gedachten eens op een rijtje te zetten door ze neer te typen. In mijn hoofd is het soms ook één grote chaos en dan neem ik gewoon een stuk papier en schrijf alles op ofwel flap ik alles hier neer op het forum en ik moet zeggen: dat lucht geweldig op[:])[/:]. Op die manier kan ik namelijk beter verbanden leggen tussen dingen die ik voel (zowel lichamelijk als psychisch) en dat helpt mij om zaken wat realistischer te zien.

Net als jij ben ik trouwens al mijn hele leven een piekeraar en dat is er de laatste jaren niet bepaald beter op geworden. Ik denk over alles veel te veel na (ook dagdagelijkse dingen) en daardoor worden ze soms onoverkomelijk. Het is inderdaad een vicieuze cirkel (daar gaan we weer met die cirkels [:][/:]). Wanneer ik erg veel last heb van hyperventilatie, dan ben ik enorm lichtgeraakt en down en vind ik eigenlijk niets meer leuk. Hierdoor begin ik te piekeren over het leven en ja, ook over mijn relatie dus. Dan vraag ik mij af of dit wel is wat ik wil en waar het in de toekomst naartoe moet. Als ik daar dan te diep over nadenk, dan word ik angstig en dan worden mijn symptomen weer sterker. En zo gaat dat maar verder...! Als ik het erg moeilijk heb, ben ik ook vaak kwaad op iedereen in mijn omgeving en dan neem ik het hen soms zelfs kwalijk dat zij zich wel goed voelen en normaal functioneren. Mijn vriend is dan uiteraard soms ook het slachtoffer van mijn uitbarstingen. Onze relatie is zeker ook niet perfect (maar zoals je zelf zegt, dat bestaat gewoon niet), maar vaak verdient hij het toch niet dat ik hem op die manier behandel en nadien heb ik dan ook dikwijls spijt van wat ik er op zo'n moment allemaal uitflap (soms wel erg drastische dingen namelijk [:]([/:])...

De symtomen komen bij mij ook in periodes en wisselen elkaar af. Het ene vind ik al gemakkelijker om te verdragen dan het andere. Dit weekend was ik bijvoorbeeld twee dagen NIET duizelig en ik vond dat echt geweldig. Zelfs vanmorgen viel het nog wel best mee. Nu voel ik het al terug een beetje en soms denk ik dat ik het mezelf aandoen door te zitten denken van 'voel ik het nu al terug?'. Het lijkt soms te mooi om waar te zijn als het er niet is[:][/:] en dan maak ik mij zelfs daarover al zorgen. Als het echt niet gaat, neem ik soms ook een pilletje. Ik heb een tijdje Xanax genomen, maar dat was een regelrechte ramp. Ik werd er nog duizeliger van, kreeg slappe benen en enorme paniekaanvallen als ik het niet innam. Toen heb ik beslist van dat niet meer te nemen en nu neem ik af en toe een Frisium. Dat werkt wel goed bij mij en ik heb er geen bijverschijnselen van. Ik probeer het wel zo veel mogelijk te beperken.

Voila, nu heb ik ook al zo'n lang verhaal geschreven[:][/:].

Groetjes,
Griet

Dank je voor je reactie...

Maar dat heb ik ook hoor, dat ik mijn vriend soms heel negatief benader... ongelofelijk dat hij dat een plek kan geven.... Ik meld het ook elke keer als ik onzeker ben, zodat we erover kunnen praten, maar als ik eerlijk ben... moest hij degene zijn die me zo bestookt met twijfels over onze relatie en verwijten af en toe, ik zou er moeilijk mee kunnen leven[:][/:]

Het is eigenlijk heel bizar hoe we, heel persoonlijk, ons laten meeslepen door bepaalde symptomen... Duizelig ben ik namelijk ook hééél vaak, in periodes van weken, en dan houdt het weer effe op. Daar ben ik vroeger erg ongerust om geweest en er zijn, natuurlijk, heel wat onderzoeken gebeurd, maar ze vonden niks en sindsdien neem ik het er gewoon bij. Daar ga ik echt niet vlug over piekeren, haha.

Maar het piekeren zelf! daar word ik gek van! Oh en ook: vele weken aan een stuk word ik wakker 's nachts met slapende armen, maar echt heel fel, terwijl ze gewoon liggen, dus zeker niet gekneld ofzo. De laatste jaren wordt dit steeds erger en erger, mijn slaap wordt er ongeveer 4 of 5 keer per nacht door verstoord (en daarbij nog eens duizelig wakker worden en snurkend vriendje[:][/:]) en eht doet serieus pijn. Een aantal maanden geleden heb ik dan toch maar de koe bij de horens gepakt en onderzoeken laten doen, heel erg hopend dat het iets "echt" zou zijn en geen hyperventilatie... Maar er werd bloed getrokken en ze deden allerlei tests en ze konden niets vinden.
Daar werd ik dan ZOOOO ongelukkig om. Kun je dat snappen? Eigenlijk zou ik blij moeten zijn dat er niet echt iets aan de hand is,maar tegelijkertijd denkik: houdt het dan nooit op? Hoeveel ga ik erbij moeten blijven nemen? Is dat dan echt allemaal ingebeeld? ik dacht dat het net zo goed ging... pffft klootzak hyperventilatie....

Hoho en als ik dan terugdenk aan de resultaten van de tests op hyperventilatie, word ik helemaal kregelig: de neuroloog zei namelijk: "neenee, er is helemaal niets mis met jou, ik zie wel dat je een beetje hyperventilatie hebt (dus nog niet eens chronisch, terwijl ik ALTIJD symptomen heb en ik nog nooit heb gehijgd of lucht tekort ben gekomen, en hoogstens 3 paniekaanvallen heb gehad), er gaat tijdens de testen teveel (of net te weinig? ik weet het nooit) zuurstof naar je hersenen. Een beetje hyperventilatie dus. godverdegodverdegodver, hij moest eens weten hoe dat mijn leven soms bepaalt... klootzak... niks mis... klootzak, [:]:||[/:] Haha, sorry hoor, maar ik voel het weer opkomen.
Er zal altijd wel wat werk aan me blijven. Nuja ik functioneer weer en ik kan weer genieten, dat is het belangrijkste.

Trouwens, neem nu al 5 dagen terug de-anxit en de twijfels over mijn relatie zijn verdwenen als sneeuw voor de zon... ik pieker niet meer, het kan me gewoon niet meer schelen of we bij elkaar zullen blijven of niet, of we goed zijn voor elkaar of niet enzoverder enzovoorts. Nu gaat het goed en de rest interesseert me niet... Dan is het toch echt wel duidelijk dat het hier gaat om hypeventilatie he? Anders zou ik toch blijven twijfelen en piekeren? of denk ik dat maar?

Groeten en geniet van een prachtig weertje!

kim

hoi kim,
eigenlijk herken ik mezelf een beetje in jouw verhaal. Ik ben ook een ongelooflijke piekeraar! Na vorig jaar een paar keer een zware hyperventilatie-aanval te hebben gehad ben ik door de huisarts op ad aangewezen geweest en ik moet zeggen het heeft geholpen ook al ben ik geen pillenslikster! Ik was ook begonnen met HyperVen maar er zat op den duur geen regelmaat meer in dat ik er uiteindelijk meegestopt ben. Ik heb dan ook 3 kinderen ging werken maar dat heb ik opgegeven omdat het daar allemaal begonnen is,oppas zoeken, man die in horeca werkt het bracht allemaal stress mee. Nu heb ik de ad afgebouwd omdat ik zelf wilde voelen wat er in mijn lichaam omging de dokter had namelijk anderhalf jaar gezegd maar dat zag ik niet zitten. Eergisteren op mijn 38 ste verjaardag heb ik de laatste pil genomen en ik voel me er goed bij ben ook terug met HyperVen begonnen en alles op zijn gemak moet ik zeggen heb geen paniekaanvallen meer en als die komen opzetten relativeer ik dat. IK moet zeggen in belgie zijn ze niet zoveel op de hoogte qua chronische hyperventilatie als in nederland. Ik heb nooit een test laten doen maar had wel alle symptonen ik herkende me volledig in het artikel dr.snitselaar. Nu neem ik de tijd ik jaag me niet meer af want wat ik heb meegemaakt heeft me de ogen geopend! Wel heb ik in mijn "zwarte peroide" een boek gelezen dat me enorm heeft geholpen"mindfullness" van edel maex het is ook een doe-boek dus als ik het moelijk heb grijp ik naar het boek en dat brengt me tot rust. Zie hier mijn verhaal.


groetjes catherine

Kim,

Ik begrijp je woede op de neuroloog wel een beetje want zoals je in mijn eerste post op dit forum (http://www.hyperventilatie.info/phorum/read.php?f=17&i=1617&t=1617) kan lezen heb ik zelf hyperventilatie maar is er ook in mijn geval geen enkele medisch "bewijs". Gelukkig heb ik een opleiding (bio-informaticus) die mij toelaat om in discussie te treden met de artsen en daardoor merk je dat er heel weinig artsen zijn die beseffen hoe erg de bijwerkingen zijn van hyperventilatie.

Ik lees dat je al een bloedonderzoek hebt laten doen en ik zou het aan iedereen aanraden die chronische hyperventilatie heeft. In de meeste gevallen (ik ben één van die uitzonderingen die de regel bevestigt) kan men heel veel leren over het al of niet hebben van chronische hyperventilatie. Let op dit is geen klassieke bloedprik en kan alleen maar in ziekenhuizen of gespecializeerde centra. Het gebeurt arterieel (in de slagader in de pols of lies) en men meet o.a. pH, pCO2, pO2, HCO3, Base excess, O2 saturatie, enz...
Heb je de resultaten van je bloedonderzoek nog? Zijn het dit soort tests die ze gedaan hebben?

Wie ben ik om je advies te geven over jouw relatie of gevoelens? Wat ik wel weet is dat het verdomd lastig moet zijn om met een partner te leven die hyperventilatie heeft want er is wel altijd iets mis met ons (piekeren, angstig, fobieen, humeurig, enz...).

Alain
P.S. Ik lees dat je de-anxit gebruikt wat me doet vermoeden dat je uit Belgie komt?

Dag Alain,

Ik kom inderdaad uit België, is dat specifiek voor de-anxit ofzo?

Het bloed trekken, dat had alleen met mijn armen te maken. Voor zover ik weet, hebben ze nog geen bloedonderzoek gedaan, arterieel dan, nee dat weet ik wel zeker.

Ze hebben zo'n ding op m'n hoofd gezet, met van die zuignappen en gel (sorry hoor, 'k ben een medische leek), ECG ? Nuja, ze vroegen toen om te HyperVentileren, en uit die test bleek dus dat er een verstoorde zuurstoftoegang naar mijn hersenen was... en daaruit besloot de neuroloog dat ik wat last had van hyperventilatie... Op één of andere manier was dat geruststellend, maar het leek alsof hij me ook niet kon garanderen dat dat het was, of eerder, dat het ZELFS dat niet was... Ik had specifiek gevraagd om onderzoek te doen naar hyperventilatie, dus ik heb nooit gesnapt waarom ze dat bloedonderzoek niet hebben gedaan. Nu, ik weet niet of je dat kunt snappen, maar ik ben er absoluut niet happig op om dat te laten onderzoeken, ALS ze daar niets op zien, zoals in jouw geval, ga ik daar toch weer een knakje van krijgen, vrees ik. Terwijl ik anderzijds heel veel nood heb aan zekerheid.

Maar ook, zoals je zegt: tot nu toe ben ik geen enkele arts tegengekomen die lijkt te beseffen hoe erg het eigenlijk kan zijn, en hoe ze het minimaliseren... dat maakt me zo klein. Ik vind je informatie anders wel heel interessant, misschien,als ik ooit het lef nog eens heb...

En over m'n relatie: ik besef heel goed dat ik hem soms wat aandoe, maar dat maakt het slechte gevoel alleen maar erger. We kunnen er WEL heel open over praten, en dat is al heel wat. éen van de ergste zaken waar ik het momenteel moeilijk mee heb is dat ik eigenlijk alles heb om gelukkig te zijn: goei werk, heel goeie collega's (ze zijn zowat m'n vrienden geworden), fijne vriend die ik erg graag zie, en voor het eerst in mijn leven toekomstperspectief (ik ben een melancholisch iemand die al vlug denkt dat m'n vroegere jaren de beste jaren waren, btw: ik ben er 26[:])[/:] ) want ik begin me te settelen en ga bouwen, en heb een heel fijne familie...
en toch en toch en toch ben ik dikwijls ongelukkig en dan ga ik me DAAR weer zorgen om maken, en dan is mijn relatie het eerste wat onder de loep genomen wordt. Terwijl ik gewoon zo bèn, ik ben altijd een twijfelaar en piekeraar geweest. En het moet ook is gedaan zijn met me daar zo op te fixeren. Ik ben nu eenmaal zo, door het me aan te trekken dat ik zo ben, maak ik het alleen maar erger, vind ik het zielig van mezelf en sla ik weer dubbel aan het piekeren (want er moet toch wel iets zijn)...

Ach, we doen maar rustig verder, misschien slijt het wel ooit en word ik wel een druppeltje dat zich vredig laat meedrijven met de stroom, 't zou geweldig zijn...

Bedankt voor de reacties trouwens iedereen!

kim

Hallo,

wil alleen maar zeggen dat we 2 maanden verder zijn... en het gaat weer uitstekend. Vanaf de moment dat ik de-anxit begon te nemen, kwam ik als het ware tot rust, stopte het piekeren en de angst, en blijkbaar ook daardoor de twijfels. Ik heb het deze keer drie weken genomen en nu dus alweer meer dan een maand zonder.

In de relatie gaat het super, het heeft eigenlijk nog nooit zo goed gegaan (hout vasthouden! tot de volgende opstoot![:][/:]) Het is alleen héél erg dat ik zo fundamenteel uit balans kan raken, als ik last krijg van mijn symptomen. En daar ben ik niet alleen slachtoffer van, maar ook mijn omgeving, echt heel erg...

Ik heb heel regelmatig daarentegen wel nieuwe klachten, maar ik ga er altijd vanuit dat het aan hyperventilatie ligt (is meestal ook zo), want anders is dat weer zo'n confrontatie. Heb weer een aantal weken last gehad van slapende armen (zijn vroeger al eens onderzocht, en alles ok), nu heb ik fel last van mijn rug (toch maar vanavond eens laten nakijken), en voel de laatste weken ambetante steekjes langs mijn hart. Van die laatste twee heb ik daarvoor nooit last gehad. pffff.

Het raarste vind ik, en dat heb ik altijd gevonden: ik heb vaak enorme opstoten in rustige periodes: zonder stress, goed uitgerust, geen spanningen, alles goed op het werk... en bam, ineens al mijn zekerheden weer effe weg. Ik snap het niet.... het is ook niet te linken aan net-een-heel-moeilijke-periode-achter-de-rug, als weerslag ofzo.

Nuja, ik denk maar wat

Groeten aan iedereen!
Ik vertrek trouwens zondag voor 11 dagen naar schotland met mijn lief. Rondtrekken. Hoera!! (voor het geval toch de-anxit meenemen [:])[/:]!

Kim