Hallo

Ik had even een vraagje, ik zag vanmiddag een vrouw flauwvallen .
Ik vond het doodeng, en nu laat me dat niet los met als gevolg zelf weer duizelig, omdat
ik dan erg bang ben om zelf ook flauw te vallen. Heel raar maar als een ander wat heeft of overkomt ben ik zelf zo bang dat ik het ook krijg. Dat zal wel met de paniek te maken hebben, herkennen jullie dit ook?
En dan denk ik er zo lang aan , dat ik zelf ook weer klachten krijg,en het ging zo goed de laatste weken. Maar er hoeft maar iets te gebeuren,en ik heb mijn klachten weer terug.
Groetjes Stephanie

Hoi Stephanie,

Ja, dat herken ik wel. Ik ben vaak zo duizelig dat ik ook denk dat ik ga flauwvallen. Vanmorgen ging het goed, maar vanmiddag voelde ik me toch wat minder. Toen ik over de gang op kantoor liep, was ik bang dat ik zou vallen. Dat is nog nooit gebeurd in die twee jaar. Wij zijn al bang DAT het gaat gebeuren, terwijl je bijna nooit écht valt. En als dat al gebeurt, is er altijd wel iemand om je op te rapen. Vaak denk ik hoe lullig het zou zijn als ik flauw zou vallen, maar dat is je eigen interpretatie. Bijna niemand vindt dat lullig, hooguit vervelend voor degene waarbij het gebeurt. Mijn collega valt vaak zomaar flauw, laatst nog bijna in een winkel. Ze is op haar hurken in die winkel gaan zitten. Nou, ze gaat nog gewoon daar naar binnen hoor. Ze laat zich niet afschrikken omdat ze anders geen leven heeft. Ik vind dat heel knap, want ik probeer alles te doen om flauwvallen te voorkomen. Maar we maken het in ons hoofd erger dan het eigenlijk is. Waarschijnlijk kwam die vrouw gewoon bij en ging ze door met wat ze aan het doen was. Denkt ze gewoon: 'Het kwam vast door de warmte' en schaamt ze zich verder niet. En waarom ook? Ik zag ook een keer een man op straat overgeven. Tja, dat kan gebeuren. Dan vind ik dat alleen maar zielig voor zo'n man, maar ik denk niet: 'Wat een rare!' Zelf zou ik me doodschamen...Omdat het MIJ zou gebeuren...Raar he? We moeten die schaamte, want dat is het vaak vooral als je het mij vraagt - wij moeten sterk zijn en niet zo zwak om flauw te vallen -loslaten. Wat maakt het uit? Tja, ik vind dat ook moeilijk. Maar probeer het toch los te laten en ga er maar van uit dat je door hyperventilatie vrijwel nooit écht flauw schijnt te vallen. En laat het anders maar gebeuren, hoe vervelend ook. Maar da's makkelijk gezegd, ik weet het...

Groetjes Rainbow

Hoi Rainbow

Dank je wel voor je reactie,dat had ik even nodig. Ik ben al wat rustiger.
Ik denk inderdaad ook dat we het zelf doen,maar de dingen loslaten dat is voor ons juist zo moeilijk he. We moeten loslaten,en dat zal nog wel komen. En inderdaad
die vrouw kwam weer bij,en begon gewoon te lachen,alsof er niks aan de hand was.
Dat vind ik zo knap,ik wou dat ik dat kon. Maar wij komen er ook wel,daar geloof ik in.
Wij moeten ook onze angst en schaamte overboord gooien,maar oooh wat is dat moeilijk.
Ik wens jou ook sterkte ,en een prettige avond

Groetjes van Stephanie

En inderdaad in die 5 jar dat ik er last van heb,ben ik ook nog nooit flauwgevallen.
Maar de angst he [:]:|[/:]
Groetjes Stephanie

Hey Stephanie,

Heel herkenbaar. Flauwvallen (overgeven soms ook) in het bijzijn van andere mensen is voor mij ook één van mijn grootste angsten. Ik weet niet waar die angst precies vandaan komt, maar zoals Rainbow zegt heeft het veel te maken met schaamte en schrik voor wat mensen over je zullen denken, het oordeel van anderen dus. Ik ben ook zeer dikwijls duizelig en voel mij vaak alsof ik elk moment kan gaan flauwvallen. Toch is het, net zoals bij jou, in al die jaren nog NOOIT gebeurd. Belachelijk gewoon eigenlijk dat ik er dan toch zo bang voor blijf, denk ik dan[:][/:]. Ik heb het ook al eens meegemaakt dat de kassierster in het Kruidvat flauwviel achter de kassa. De meeste mensen reageerden er zelfs niet eens op. Wat ik ook wel erg vind natuurlijk[:])[/:], maar wat dan weer bewijst dat de meerderheid van hen flauwvallen absoluut niet zo gruwelijk vindt hé. Ik daarentegen was compleet in paniek uiteraard. Van mijn therapeute moest ik eens een enquête opstellen over flauwvallen om na te gaan wat de mensen in mijn omgeving erover dachten en of zij er dezelfde zaken aan koppelden als ik deed (namelijk: je belachelijk maken, teken van ziekte of zwakte, paniek, mensen blijven zich dat herinneren...). Uiteindelijk bleek uit mijn zeer professionele enquête[:][/:] dat NIEMAND er hetzelfde over dacht als ik. De meesten vonden het een onopvallende gebeurtenis die ze snel terug vergeten waren en ze waren zeker niet van mening dat je je belachelijk maakte op dat moment... dus waarom maak ik er mij dan zo druk over?! Ik heb er geen antwoord op. De angst duikt vooral op in specifieke situaties waar ik flauwvallen aan vastkoppel: drukke winkels, café, concerten en ook vaak op mijn werk. Ik wankel soms door de gang naar het toilet of sta te wiebelen aan de kopieermachine en dan ben ik 's avonds dankbaar dat ik die dag weer eens niet flauw gevallen ben.[:])[/:] Ik begrijp jou dus héél goed hoor!

Groetjes,
Griet