ik wou vragen of er meer mensen zijn die bijna nergens meer van kunnen genieten omdat de klachten de overhand nemen ik kan me heel moeilijk concentreren omdat ik alleen maar bezig ben met de klachten je hele leven ligt overhoop ik wil zo graag genieten maar het is zo moeilijk en ik ben de hele dag moe hebben jullie dat ook groetjes stephanie

Hallo Stephanie,

Genieten is voor mij, net zoals voor de meeste mensen met hyperventilatie denk ik, ook heel moeilijk. Als je voortdurend allerlei klachten hebt waardoor je veel dingen niet meer kan/wil doen die andere mensen vanzelfsprekend vinden dan is dat ook niet verwonderlijk natuurlijk. Op restaurant gaan, sporten, uitgaan, op vakantie gaan, winkelen, naar de bioscoop, naar recepties of zelfs gewoon gaan werken, zijn voor mij soms onoverkomelijke opdrachten die mij massa's energie kosten op voorhand en tijdens. Ik ben meestal al moe voor ik vertrek en na afloop ben ik ronduit uitgeput. Hierdoor vermijd ik veel zaken en als ik ze toch doe, kan ik er niet van genieten. Dat maakt mij soms heel droevig en dan vraag ik mij af of ik de rest van mijn leven zo verder moet. Ik wil ook gewoon jong en zorgeloos zijn en genieten van leuke dingen zoals andere mensen dat doen. Alleen lukt het mij niet... Ik sleep altijd een ton zorgen en angsten mee die verhinderen dat ik gelukkig kan zijn. Ik zou bijvoorbeeld graag willen trouwen binnenkort, maar ik durf het gewoon niet. Ik krijg al een paniekaanval bij het idee alleen (misschien sommige mensen ook wel maar dan om andere redenen[:][/:]) en ik vind dat zo erg. Ik wil ook naar dingen uitkijken zonder bang te moeten zijn. Ik blijf er wel op hopen dat er een dag komt dat ik dit terug zal kunnen hoor! Ik wil de moed niet opgeven!

Groetjes,
Griet

ja helaas heb ik dat ook ik durf ook niet veel meer dagjes weg niet vakantie niet bioscoop uit eten niet ga zo maar door ik vind het zelfs eng om op visite te gaan bij familie ik ben wel getrouwd 4 jaar terug maar echt ontspannen was het niet ik dacht dat ik het niet zou redden zo bang was ik door alle klachten al je dromen vallen in duigen ik ga er ook vanuit dat het wel weggaat maar het duurt zo lang soms huil ik elke dag en soms voel ik me iets beter maar de goeie dagen zijn altijd korter dan de slechte dagen ik werlk niet dat kan ik niet aan ik heb een dochter en thuis voel ik me het veiligst maar ik heb thuis ook last van mijn klachten ik geef de moed ook niet op maar zwaar is het wel maar er komt een dag dan komt het voor ons allemaal goed groetjes stephanie

Dat niet meer genieten herken ik helaas ook. Ik moet ook veel afspraken afzeggen omdat ik me weer niet lekker voel. Balen is dat[:]([/:] Ik vind het wel moeilijk. Ik hoop dat ik ooit weer kan genieten.[:][/:]

Ik leef elke dag ook nog met de klachten. Ik vind de tintelende handen enzo nog geen eens zo vervelend. Wat bij mij heel vervelend is, is de sneeuw die ik voor men ogen zie. Maar toch geniet ik op dit moment van men leven. Ik leer met men ziekte omgaan en ik ga gewoon overal heen. Morgen ga ik met men vrienden paintballen bijvoorbeeld. Als ik daarmee bezig ben vergeet ik men klachten.

Mijn leven is ook heel rustig geworden, ik ga heel weinig uit of op bezoek bij mensen. Of dat alleen met hyperventilatieklachten te maken heeft weet ik niet, want ik ben ook een heel gevoelig persoon (HSP), dus ik kan gewoon niet goed tegen te veel indrukken om me heen.
Maar voor mij heeft dat weinig te maken met niet kunnen genieten hoor! Er zijn zoveel dingen om van te genieten, dat hoeven toch niet altijd 'grote' dingen te zijn, zoals uitgaan e.d.? Ik kan b.v. enorm genieten van mijn dieren en de natuur, van de frisse lucht, de wind door mijn haar, de zon op mijn gezicht, spelende honden, paarden die staan te eten in de wei.
Ik heb wel eens het gevoel dat veel mensen die kleine dingen niet meer zien en er dus ook niet van kunnen genieten. Kijk eens dichtbij je en geniet van wat voor je neus ligt, er is meer om van te genieten dat je denkt [:][/:]!

Groeten, Marja

Hoi allemaal,

Ik ben het helemaal met Marja eens. Genieten zit 'm ook in kleine dingen. Zo kan ik echt genieten van een middag fietsen in de zon bijvoorbeeld. Mijn vriend en ik fietsten gisteren door Maastricht en ik genoot daar echt van, zelfs de regen die ons overviel kon dat gevoel niet wegkrijgen! Of een dag met een mooie blauwe lucht, een vogel die in je tuin een wormpje zit te eten...Dat vind ik allemaal leuk!

Misschien heb ik makkelijk praten, want ik doe ondanks mijn hyperventilatie toch nog best veel. Ik ga uit eten, naar de sauna, naar de bios...Ik vind die dingen wel allemaal eng als ik me niet lekker voel, maar 'normaal' doe ik het gewoon. Aan recepties heb ik wel een hekel en aan verplichte studiedagen waar je in een kring opdrachten moet doen. Dan voel ik me opgejaagd en heb ik het gevoel dat ik niet weg kan.

Oooo, wat herken ik ook goed wat Griet schrijft. Ik wil ook graag trouwen en kindjes krijgen, maar de drukte maakt me al bang. Dat je verplicht moet staan voor de felicitaties, dat je niet eerder weg kunt, moet zitten in een kerk...Terwijl het me juist zo mooi lijkt. Toch kies ik eerder voor een kleiner feestje...Dat kan gelukkig ook! Kinderen wil ik ook graag, maar ze zijn vaak zo druk. Een collega van mij kreeg af en toe hyperventilatie tijdens haar zwangerschap en dan denk ik: 'Als ZIJ het al krijgt doordat ze door de baby niet voluit kan ademen, wat gebeurt er dan met MIJ?' Maar het heeft geen zin om daar nu over te denken. gelukkig snapt mijn vriend me erg goed, dat scheelt echt! Als ik liever 'klein' wil trouwen vindt hij dat ook goed...

Nou, ik ga dadelijk genieten van een goed boek. Dat lukt me goed. Morgen wel weer werken en daar zie ik ook vaak tegenop. Tegen van die dagen dat ik een en al watten in mijn hoofd heb...Afgelopen week had ik het alleen donderdag, dus dat viel mee. Maar ja, werken vind ik ook zo'n verplichting. je kunt niet zomaar thuisblijven...Moeilijk allemaal soms!

Groetjes Rainbow

Ja, ik herken dat ook heel erg. Loop nu al zo'n 2,5 jaar rond met hyperventilatie en nu dus chronische hyperventilatie en het wordt er allemaal niet beter op. Ik hoop dan ook dat HyperVen me iets van verlichting gaat geven. Ze zeggen dat acceptatie ook een eerste stap de juiste richting op is, maar ik vind dat zo moeilijk. Ik wil gewoon genieten. Maar ja blijkbaar werkt het niet zo.

Ook ik wil erg graag trouwen en kinderen krijgen. Dit laatste is al een lange droom van me, maar door chronische hyperventilatie ben ik wel erg bang geworden voor het idee. Niet zozeer het opvoeden ed., maar meer de zwangerschap zelf en de bevalling. Vooral dat laatste, dat is puur gericht op ademhaling[:]([/:] Zijn er lotgenoten die een kind hebben gekregen en last hebben van CVH of hyperventilatie? Ik ben erg benieuwd naar hun verhalen.

Ik probeer wel zoveel mogelijk dingen te doen en vooral niet weg te lopen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Vooral in mijn werk. Ik wil eigenlijk heel graag een leuke baan, waar je soms ook gewaardeerd voelt en leuke collega's hebt. Ik heb nogal wat vervelende situaties meegemaakt. Jammergenoeg weet ik ook niet goed wat ik wil. Dat is een van mijn grote problemen, en dat gepieker daarvoor maakt me ontzettend onzeker. Ja, je begrijpt, ik weet (gelukkig) wel een beetje waar mijn problemen liggen. Ik ben dan nu ook aan het solliciteren, maar vind het doodeng. Maar de situatie kan allemaal maar beter worden. Ik hoop ook dat als ik rust in mijn werk vind, ik van mijn chronische hyperventilatie af kan komen. Volgens mijn fysio, is lichaam en geest altijd een geheel, dus daar gaan we aan werken.

Groetjes,
Diana

Hoi Diana,

Eigenlijk zou dit misschien een ander topic moeten zijn, maar ik geef even antwoord op het bovenstaande.

Ik heb ongeveer 10 jaar chronische hyperventilatie en ben twee jaar geleden bevallen van een heel lief dochtertje. Ik zag ook enorm op tegen de zwangerschap en bevalling, maar als je de goede voorbereidingen treft, valt het reuze mee (bij mij in ieder geval). Ik heb na drie maanden een flinke hyperventilatie-aanval gehad, maar dat was denk ik meer van de schrik dat het echt gelukt was. Ik ben naar zwangerschapsyoga gegaan. Daar heb ik geleerd rustig te ademen. Ik ben bewust niet naar zwangerschapsgymnastiek gegaan, want daar leer je dat 'puffen' en dat vond ik te geforceerd. Bij zwangerschapsyoga adem je dus rustig in en uit en geen gepuf.

Tijdens de bevalling zelf bleef ik eigenlijk heel rustig en dat is allemaal goed verlopen. Daarnaast zijn er genoeg mensen aanwezig om je te helpen!

Ik heb met name meer last gehad in de periode na de bevalling. De hormonen gieren dan door je lijf en je bent toch wat labieler. Voor mij was het belangrijk om een goede achtervang te hebben in de vorm van mijn vriend en familie.

En over drukke kinderen kan ik niet meepraten: ik heb een erg makkelijk dochtertje die me in die twee jaar hooguit tien nachten heeft wakker gehouden!

Laat je door die stomme hyperventilatie in ieder geval niet weerhouden om kinderen te krijgen, want het is echt geweldig!

Groeten, Martine

Zo herkenbaar allemaal. Ik heb dagen dat de zenuwen door mijn buik gieren. Ik heb dan zo'n moeite om deze te negeren en gewoon mijn dingen te gaan doen. In huis iets doen gaat prima, maar buiten de deur, onder de mensen ed. is dan een zware opgave.
Toch ga ik eigenlijk altijd de deur uit en negeer mijn angst. Vaak is dat ook de beste oplossing en zakt de angst.

Ik wil mijn leven en het leven van mijn partner niet laten bepalen door mijn hyperventilatie.
Zo hebben mijn partner en ik kaartjes voor een concert vanavond in de schouwburg. Ik heb geregeld dat we precies bij de deur zitten, dus ik kan ieder moment de zaal uit. Omdat ik dit zo heb geregeld kan ik het aan om te gaan. Ik kan niet gewoon een kaartje bestellen en afwachten waar ik kom te zitten, maar ik kan in ieder geval wel gaan. zo heb ik zelf invloed op moeilijke situaties.

Sterkte iedereen. Groetjes Maartje