Hallo,

Ik wou eens vragen of jullie ook problemen hebben met autorijden? Ik namelijk wel...
Ik heb altijd graag met de auto gereden en was tot onlangs een ontspannen chauffeur ondanks het feit dat ik ook al hyperventileerde toen ik leerde autorijden. Sinds een jaar of twee is echter die eeuwige duizeligheid begonnen en begon ik bij mezelf te merken dat ik steeds minder met de auto reed. Op momenten waar ik vroeger altijd zou voorgesteld hebben om te rijden, gaf ik nu de sleutel snel aan iemand anders. Eerst durfde ik niet meer op de autosnelweg rijden en nu is het al uitgebreid naar gewone wegen (heb een paar keer een paniekaanval gehad toen ik alleen in de auto zat op een kruispunt). Ik vermijd het nu dus keer op keer om te moeten rijden.

Op de autosnelweg heb ik eerst en vooral schrik om in te voegen en wanneer ik aan het rijden ben, zit ik altijd maar te denken dat ik er niet onmiddellijk af kan als er geen afrit in de buurt is. Ik voel mij dan heel akelig worden: duizelig, gevoel flauw te vallen, ijl in mijn hoofd, zweten, trillen, snelle hartslag,... Ik moet mij echt beheersen om dan niet op de pechstrook te gaan staan. Het ergste vind ik nog dat het lijkt alsof mijn bewustzijn 'versmalt', alsof ik niet meer goed zie (situaties en afstanden niet meer goed inschat) en hierdoor heb ik schrik dat ik een ongeluk ga veroorzaken of dat ik ga flauwvallen achter het stuur. Dit alles zorgt ervoor dat voor mij op een autosnelweg rijden de hel is. Voor mijn werk moet ik soms opleidingen volgen en dan zorg ik altijd dat er iemand mij wegbrengt en terug komt halen. Ik voel mij dan zo stom. Ik ben 27 jaar en ik durf niet of amper met de auto rijden. Ik heb schrik dat mijn collega's dit te weten gaan komen...

Vandaag werd het mij echt te veel (weer die stomme duizeligheid) en kon ik niet stoppen met wenen. Mijn vriend heeft mij toen gezegd dat ik op zijn minst moest proberen rijden om mij beter te voelen. Ik ben dus in de auto gestapt en heb eerst in de buurt wat rond gereden. Uiteindelijk ben ik dan toch op de autosnelweg gereden en daar was het weer... pure paniek! Ik ben wel blijven rijden, ondanks dat het net was alsof ik ging flauwvallen (niet echt geruststellend voor mijn vriend en de onwetende weggebruikers maar ja[:][/:]). Nu zit ik hier voor mijn computer: trillerig, duizelig, maar toch ook wel opgelucht en een beetje trots op mezelf. Hopelijk durf ik het volgende week nog een keer...

Groetjes,
Griet

Hoi Griet,

Ach meiske toch, wat een vervelend verhaal! Het is heel vervelend dat je je zo rot voelt door al je klachten en dat je zelfs niet meer in de auto durft. Weet dat je niet de enige bent daarin! Zelf heb ik gelukkig juist nooit last in de auto, misschien doordat ik ben afgeleid, maar er zijn heel veel mensen die niet (meer) durven rijden. Sommigen hebben ooit een ongeluk gehad of ze zijn gewoon erg onzeker. Bij jou komt het door je hyperventilatie. Hoe vervelend het ook is, schaam je er niet voor hoor. Ik durf af en toe met moeite een broodje te halen in onze kantine! Nou, dan is niet durven auto rijden helemaal niet zo raar! Wees niet boos op jezelf omdat je het nu niet meer durft! Ik vind het heel goed van jouw vriend (wat een schat) dat hij met je is gaan rijden. Als je dat vermijdt, krijg je straks dat je inderdaad niet meer op gewone wegen durft te rijden. Hij probeert je dat af te leren, wat ik echt goed van hem vindt. Ach, dan zit je maar met zweethanden achter het stuur...Hij zit naast je en kan op je inpraten. Bovendien is het een goede afleiding.

Als je ECHT niet durft, denk ik dat je je gewoon moet laten rijden, want dan wordt een autorit een ramp. Als je je onzeker voelt ben je ook geen veilige chauffeuse natuurlijk. Onthou dat er echt een tijd komt dat je weer fluitend in de auto stapt. Alles hangt af van je klachten. Als die over zijn, vind je het rijden vast ook niet meer eng. Tot die tijd ga je lekker naast je vriend zitten of neem je hem mee als rij-instructeur. [:][/:] Wees maar blij dat hij je zo goed begrijpt! Ik denk dat anderen je ook zouden begrijpen hoor, als je het zou uitleggen. Het is alleen maar heel goed van jezelf dat je aanvoelt dat je het nu te eng vindt en dat je, voor je eigen veiligheid en voor die van anderen,. even niet alleen in je bolide stapt! Niemand die dat raar zal vinden lijkt mij!

Blijf oefenen en voor je het weet gaat het van VROEMMM en weg is Griet in de auto! Beetje bij beetje zal het steeds weer beter gaan! Succes!

Groetjes Rainbow

Hey Rainbow,

Bedankt voor de bemoedigende en lieve reactie!

Het is inderdaad vervelend dat je bepaalde alledaagse dingen niet meer durft, maar ik wil dat aantal situaties toch niet doen toenemen hoor. Autorijden is voor mij nu echt wel een grote stap geworden, maar net als jij heb ik ook soms problemen om een drankje te gaan halen in de eetzaal of een brood bij de bakker. Toch blijf ik deze dingen consequent zo veel mogelijk doen want 'vermijden doet lijden', denk ik dan[:][/:]. Het is niet gemakkelijk om dit aan personen in jouw omgeving uit te leggen en ik weet dat ik mij niet zou moeten schamen, maar ik doe het dus toch[:][/:]. Gelukkig probeert mijn vriend mij zo goed mogelijk te begrijpen en is hij inderdaad een schat dat hij mij aanmoedigt om te gaan rijden op de autosnelweg. Ik ben wel eens boos op hem omdat ik vind dat hij mij forceert, maar dat ligt dan meer aan het feit dat hij mij confronteert met wat ik niet durf. En dat is af en toe een harde confrontatie natuurlijk, maar het is wel de enige methode. Ik begeef mij toch voor alle veiligheid in de nabije toekomst nog niet alleen op de autosnelweg, maar ik hoop erop dat het ooit beter zal gaan!

Groetjes,
Griet

Voor mij is autorijden ook helemaal niet zo vanzelfsprekend Griet. Ik heb sowieso pas op mijn 38e mijn rijbewijs gehaald. Voor die tijd dacht ik nl. dat het niets voor mij zou zijn, omdat ik me altijd heel snel (door anderen) opgejaagd voel, en je daar juist met een auto in het verkeer niets tegen kan doen. Maar ja, toen gaf mijn vriend (schatjes zijn het toch hè...)me rijlessen kado voor mijn verjaardag [:]([/:]; ik schrok me dood, maar ben het wel gaan doen. Pas na 5 examens slaagde ik, niet omdat ik slecht reed, maar puur door de examenspanning. Maar goed, op mijn 38e had ik dat papiertje dus. En dat was maar goed ook, want toen gingen we verhuizen naar een boerderij 'in the middle of nowhere', waar je dus echt een auto nodig hebt om nog ergens te komen.

Maar autorijden zal nooit mijn hobby worden en blijft af en toe voor angstige momenten zorgen. Ik heb nu eenmaal altijd veel moeite met dingen die snel gaan omdat ik heel veel tijd nodig heb om dingen te verwerken en alles in me op te nemen. In mijn auto kan ik die tijd niet nemen, want door de snelheid waarmee je rijdt moet je ook snel beslissingen kunnen nemen en dingen snel kunnen inschatten. Daarom kan ik zo moe worden van autorijden, omdat ik mezelf dan vaak min of meer moet forceren. Gelukkig heb ik nog nooit hyperventilatie-verschijnselen gehad tijdens het rijden, maar toch voel ik me wel vaak onzeker met rijden. Dat is bij mij niet zozeer op de snelweg, maar vooral als ik ergens naar toe moet rijden waar ik nog nooit geweest ben. Dan ben ik bang dat ik verkeerd rijd en iedereen achter me zit te duwen en te jagen. Op zulke momenten kan ik niet meer functioneren en nadenken en raak in in paniek, begin te zweten en kan wel huilen. Toch blijf ik het af en toe wel doen. Gisteren ben ik nog naar mijn nicht in Breda gereden, die net verhuisd is. Een uur in de auto en dan ook nog in een stad (gelukkig aan de rand van de stad) naar een vreemde plek moeten rijden. Het zweet stond in mijn handen, maar het is gelukt, en daar voelde ik me toch ook wel weer heel goed over [:])[/:]!

Ook al ligt het probleem bij jou iets anders, toch kan ik je heel goed begrijpen, want ook voor mij zal autorijden nooit vanzelfsprekend worden. Ik probeer mezelf wel te overwinnen in dingen die ik net aankan (zoals gisteren), maar b.v. in mijn eentje in een wildvreemde binnenstad rijden, dat kan ik niet aan, te veel angst. Dan moet er echt iemand bij me zijn, dan durf ik dat wel. En zo moeten we allemaal steeds weer uitzoeken wat we nog net wel kunnen en durven en wat niet.

Ik denk trouwens dat als je het gewoon eerlijk zou vertellen tegen collega's en vrienden, er nog best veel mensen zouden zijn die er begrip voor hebben, want het komt echt bij meer mensen voor dan je denkt.

Groeten, Marja

Hoi Griet,

Je verhaal komt helemaal overeen met het mijne. Ik heb op zich alle klachten onder controle, alleen blijft er een bepaalde schrik jegens autorijden zitten. Het stomme is dat ik voor mijn klachten overal naar toe reed en dit ook erg graag deed.
Ik heb ook een aantal paniekaanvallen in de auto gehad en vaak denk ik 'ik hoop dat ik het niet ga krijgen'. Vaak is het zo wanneer dat je dit denkt je natuurlijk een aanval gaat krijgen.

Ik ben 'gewoon' door blijven rijden, omdat mijn verstand het van mijn gevoel moet blijven winnen. Dit wil niet zeggen dat dit makkelijk is, in tegendeel. Het levert me alleen wel veel op. Ik ben bang dat ik anders namelijk in een isolement terecht kom, omdat de auto mij veel vrijheid geeft. En ik zal om op mijn werk te willen komen, met de auto moeten. Dus ik moet wel.

Ik zou zeggen, doorzetten, vertrouwen terug winnen en trots op jezelf zijn dat je het doet en van je vrijheid genieten die de auto je geeft.

Groeten Ramoon

Hoi Griet,

Ik ben zelf net begonnen met HyperVen en heb sinds 1,5 maand ook een psycholoog.
Ik heb zelf ook vaak hyperventilatie (met duizeligheid) tijdens het autorijden waardoor ik ook niet meer graag reed. Ik ben het evengoed wel altijd blijven doen maar dan geen lange ritten meer. Vroeger vond ik autorijden juist leuk dus ik baalde er behoorlijk van dat die hyperventilatie je zo in dingen kan beperken.

Ik vertelde mijn psycholoog dat ik autorijden niet prettig meer vond omdat ik dan regelmatig hyperventileer en me daardoor niet veilig voel in de auto. Zij gaf mij toen als tip om te zingen tijdens het autorijden. Dan schijn je minder snel te HyperVentileren. Ik zing nu al een paar weken enthousiast mee met de radio (gelukkig hoeft niemand dat aan te horen, want meestal zit ik alleen in de auto) en tot nu toe lijkt het bij mij aardig te werken. Kennelijk heb je door te zingen minder kans om te snel te gaan ademen, waardoor een hyperventilatieaanval minder snel optreedt. Dus ik zou zeggen, probeer het eens. Misschien werkt het bij jou ook en rijd je binnenkort weer lekker rond.

Groetjes,
Danielle

Bedankt iedereen! Ik ben blij te horen dat ik gelukkig niet helemaal alleen op de wereld ben met dat vervelende probleem. Ik zet ook door en probeer net als jullie, ondanks de klachten te blijven rijden, al zijn het voorlopig maar korte stukjes. Een auto betekent inderdaad vrijheid en die zou ik niet graag opgeven hoor! Het is effectief zo dat ik op voorhand al danig gefixeerd ben op het feit dat ik een aanval ga krijgen in de auto waardoor ik al spontaan begin te trillen en zweten voordat ik zelfs nog maar ingestapt ben. En tja, wat er dan gebeurt is geen verrassing... De tip van het zingen probeer ik zeker eens uit, Danielle, maar ik bestel dan wel alvast ooordopjes voor mijn passagiers[:][/:]. Dus zingen... en (hopelijk) rijden maar!

Groetjes,
Griet