Hallo iedereen,
Gisterenavond lag ik in mijn bed en toen dacht ik eraan dat ik de rolluik vergeten sluiten was. Ik stapte uit bed (misschien te hevig?) en plots leek het alsof mijn adem of hartslag even 'blokkeerde'. Toen ik terug in bed ging liggen, bleef ik een licht vervelend gevoel hebben op mijn borstkas en sloeg mijn hart af en toe een slag over. Daar word ik dan zo bang van (ondanks dat ik dat al zeer vaak heb gehad) dat de adrenaline door mijn lichaam raast en dat ik geen oog dichtdoe. Afschuwelijk gewoon.
Ik word soms gek van mijn angst voor het feit dat ik iets aan mijn hart heb. Soms zijn er periodes dat ik het kan relativeren en dat ik mezelf ervan kan overtuigen dat er niets aan de hand is en dan zijn er weer periodes dat ik volledig geobsedeerd ben door het idee dat ik een hartafwijking heb. Dat kan uitgelokt worden door iets dat ik gelezen heb of op tv gezien heb of gewoon doordat ik lichamelijk iets ervaar, zoals hartkloppingen of duizeligheid (ik denk dan namelijk dat ik duizelig ben omdat mijn hart mijn bloed niet genoeg meer rondpompt). Als ik ergens nog maar het woordje 'hart' zie of hoor, word ik al nerveus. Ik heb al massa's dingen opgezocht op het internet, maar dat maakt alles veel erger. Ik lees alleen maar dingen die schijnbaar allemaal van toepassing zijn op mij en dan denk ik 'voila, daar heb je het bewijs'. Het is echt een cirkel waar ik niet uit geraak en die telkens opnieuw begint. Ik probeer nu alles te vermijden dat met hart of hartziekte te maken heeft, tot in het extreme zelfs (bijvoorbeeld verhalen in de media over bekende personen die iets aan het hart hebben) en tegelijk word ik er ook naartoe getrokken. Ik vermijd ook zware inspanningen hierdoor.
Ik ben een periode ook altijd bezig geweest met het controleren van mijn hartslag. Die ging namelijk voortdurend te snel. Heb dit meerdere keren laten checken door een dokter, maar er was niets aan de hand. Gewoon té nerveus en té gefixeerd op de hartslag en té weinig sport (ah ja, want dat durf ik niet haha). Bloeddruk en hartritme was perfect normaal. De overslagen kwamen door de
hyperventilatie en zijn onschuldig. En toch blijf ik dus met het idee zitten dat ik hartritmestoornissen heb... Dit wordt dan nog eens versterkt door het feit dat ik een 9-tal maanden geleden een heel
stresserende periode heb gehad en ik toen een soort fibrillatie heb gehad. Het begon gewoon door mij te bukken en toen ik mij rechtzette voelde ik een lichte druk op mijn borst en klopte mijn hart zo snel dat ik de aparte slagen niet meer kon onderscheiden. Ik was natuurlijk in volle paniek want ik was alleen thuis. Ik heb onmiddellijk de dokter gebeld en die kwam een uur (!) later. Tegen dan was het al beter, maar was ik heftig aan het
HyperVentileren. Ik ben toen volledig onderzocht en conclusie: niets aan de hand, te veel spanning op korte tijd die ik opgekropt had en die uit mijn lichaam moest (overschot aan adrenaline en een hart met zeer gevoelige receptoren daarvoor). Ondertussen (hout vasthouden) gelukkig niet meer gehad. Het is alleen dat de gedachte eraan voortdurend terug opduikt en soms mijn leven bepaalt.
Als ik al die feiten dan optel en ik ben in mijn piekerperiode[:]
[/:]dan word ik dus gek van mezelf want dan ben ik toch zo overtuigd van het feit dat er iets mis is met mij hé. Ik hoop alleszins dat ik ooit eens uit die negatieve spiraal kom hoor. Ik zou ooit toch graag kinderen willen en bevallen is en blijft natuurlijk een zware inspanning[:]
[/:]. Daar pieker ik dus nu ook al over. En zo blijven we bezig natuurlijk... Zijn er mensen die zich herkennen in dit verhaal of een stukje ervan?
Groetjes,
Griet
P.S.: Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het echt weer eens kwijt.
