Mogge,

Gisteravond had ik een feestje in een café. Nu ben ik al niet zo'n feestganger, maar door mijn hyperventilatie vind ik het al helemaal niet zo prettig om in zo'n zaak te staan. Gelukkig vond ik weer mijn oude vertrouwde en altijd nodige statafel waar ik aan kon hangen. In het begin ging het allemaal nog wel, maar langzaamaan kwamen de duizels weer in mijn hoofd omhoog. Ik stond te kletsen en dat gaat bij mij altijd verkeerd. Blijkbaar verlies ik dan zoveel CO2, dat ik problemen ga krijgen? Het werd steeds erger en ik moest echt op die tafel hangen om niet onderuit te gaan. dat is toch niet normaal?

Hebben jullie dat ook, dat je gaat hyperen en klachten krijgt als je staat te praten? Ik heb het niet altijd, maar wel vaak. Zeker op feesten. Dan kun je dat soort klachten natuurlijk niet echt gebruiken!Ik wil dit soort dingen niet gaan mijden, maar prettig is het niet. Hebben jullie tips hoe je de chronische hyperventilatie kan beperken terwijl je praat?

's Avonds in bed lag ik heel diep te ademen, de ademhalingen duurden ook heel lang, vooral de inademingen. Daarna viel ik toch in slaap, met een pleister op mijn mond. Nu ben ik weer lekker duizelig. Ik ga met mijn fysio werken aan mijn algehele conditie, want door de chronische hyperventilatie is die nogal achteruitgegaan. Mijn lichaam kan ook niks meer hebben wat dat betreft. Hopelijk komt het binnenkort weer goed!

Groetjes,
Rainbow

Hey Regenboog,
Ik herken het hyperen met praten wel en ook ik ga regelmatig opstap ondanks mijn chronische hyperventilatie. Tja elke zaterdagavond thuis zitten is ook niet alles dus dan ga ik de confrontatie maar aan.
Ik herken het dan verder ook dat ik liever sta of ff ergens tegen aan leun dan dat ik ergens zit.
Meestal heb ik dan in het begin van de avond wel last en soms ook moeite met praten. Naar mijn idee heb ik dit puur omdat ik er op dat moment al wat last van heb. Als ik dan ook nog een gesprek met iemand aan ga blijf ik er dus opletten waardoor ik dan moeilijk kan praten. Althans voor mijn gevoel haal ik dan tijdens het praten te weinig adem.

Gedurende de avond gaat dit gelukkig meestal wel weer weg. Volgens mij komt dit dan puur omdat je op een gegeven moment afgeleid word door veel andere dingen. Je komt bekenden tegen, je ziet mooie vrouwen [:][/:] en je drinkt natuurlijk een biertje. Door de alcohol denk je soms ook niet meer zo helder na. Vaak besef ik dan ook pas bij het verlaten van de discotheek dat ik er later totaal niet meer mee bezig ben geweest. Als ik dan ook thuis kom en ga slapen heb ik meer last van al de drank dan van mijn ademhaling. Ik val dan gelukkig ook altijd snel in slaap.



Bericht bewerkt (31-01-2007 12:59)

Ik herken het hoor Rainbow, klachten krijgen als je met iemand aan het praten bent. Alleen komt het bij mij (maar misschien wel bij veel meer mensen?) dan doordat ik tijdens het praten juist te weinig adem, ik vergeet als het ware te ademen, ik praat maar door. En tja, dan raakt de 'brandstof' een keer op hè...

Ik ben eens op andere mensen gaan letten als ze praten, en het viel me op dat de meeste mensen regelmatig even een rust=adempauze tussen hun woorden en zinnen inlassen. Ik doe dat dus veel te weinig! Nu ben ik daar heel bewust mee aan het oefenen, door wat minder gehaast te praten en tussendoor even te pauzeren om te ademen, en wat blijkt: het gaat ineens stukken beter! En er is tot nu toe niemand die vindt dat ik ineens raar praat of lang wacht tussendoor of zo [:][/:]. Het voelt voor mezelf ook een stuk rustiger en meer ontspannen, ik kan het iedereen aanraden [:])[/:] [:](Y)[/:]!

Groeten, Marja



Bericht bewerkt (31-01-2007 22:14)

Zo herkenbaar [:][/:]
Als ik thuis bij mijn ouders ben en mijn zusters zijn er ook praten we altijd in een verhoogd tempo en luider om over elkaar heen te komen.

Als ik na een uurtje wegga ben ik zo moe als een hond en dizzy van het "lucht hijsen" om er maar tussen te komen.

Ik moet me dan vermannen om niet in dat tempo de hele dag door te gaan, maar echt even in alle rust bijkomen. Meestal neem ik de honden mee naar de heide.

Het is absoluut niet erg dat het gebeurd. Als je maar weet wat het is en weet hoe je ermee om kan gaan.

Precies, ik heb dat ook. Als ik bij mijn zus ben praten we heel druk en dan heeft ze ook nog twee kindjes die aandacht vragen. Ik ben dan half met ze aan het vechten en ook nog nep aan het gillen als ik wordt 'aangevallen'...Resultaat: dizzy na vijf minuten. Als ik naar huis ga trekt het vaak weer weg. Ik heb het niet altijd vreemd genoeg, maar wel heel vaak. Op het werk ook, maar dan hou ik gauw even mijn mond. En ik ben nog wel zo'n kletsmeier! Vervelend hoor...Hopelijk wordt mijn ademcentrum weer zo normaal dat ik dit ook weer kan opvangen.

Rainbow

Maar je kan er dus ook bewust mee oefenen hè [:][/:], zoals ik hierboven al schreef. Helpt echt!

En daar heb je absoluut gelijk in Marja [:](Y)[/:]
Alleen tijdens enthousiaste meetings met mijn familie wil ik het nog wel eens vergeten.

En als ik het wel doe..............rustig praten...........adempauzes nemen...........vragen ze of er wat aan de hand is. [:][/:]

Ach...............ze zullen er wel aan wennen ook al blijven ze het elke keer vragen als ik het toepas.

Hey iedereen,

Ik herken dit probleem ook heel goed! Ik praat ook ongelooflijk graag (soms té graag volgens bepaalde personen[:][/:]), maar ik merk bij mezelf ook dat ik, sinds ik chronisch hyperventileer, gesprekken op feestjes of zelfs soms thuis vermijd. Ik heb liever dat andere mensen het woord voeren. Ik heb de indruk dat het bij mij ook voortkomt uit het feit dat ik er niet tegen kan dat mensen hun aandacht op mij focussen. Ik heb liever dat ze door andere zaken afgeleid worden dan dat ze naar mij kijken of luisteren. Dat maakt mij namelijk immens zenuwachtig en gecombineerd met een verkeerde ademhaling zorgt dat ervoor dat ik het gevoel heb dat ik elk moment kan gaan omvallen. Dit overkomt mij in alle situaties: op recepties, tijdens etentjes, op mijn werk, bij de kapper, in de supermarkt, OVERAL dus... Alhoewel ik een heel sociaal persoon ben, kruip ik nu dus liefst onopvallend weg in een hoekje (dichtbij de uitgang of het toilet uiteraard[:][/:]). Voor mij is het een hele overwinning om op de dansvloer te gaan staan, want ik word dan duizelig, heb het gevoel dat iedereen naar mij kijkt en heb dan de neiging om weg te vluchten. Ik ondervind ook dat, als ik een paar glazen wijn drink en ik afgeleid word door andere zaken, het veel beter gaat. Vanaf de moment dat ik er terug bewust mee bezig ben, begint het opnieuw.

Onlangs moest ik voor mijn werk een speech houden in de schouwburgzaal voor een groot aantal mensen. Dat was voor mij erger dan de ergste nachtmerrie. Twee weken op voorhand was ik al kapot van de stress en stond ik op het punt mijn ontslag te geven[:][/:]. De avond zelf draaide ik als een tol en heb ik echt al mijn moed bijeen moeten rapen, maar ik heb het gedaan! En ik ben rechtop gebleven... zelfs op de receptie nadien. Ik moet er wel bij vermelden dat ik de dag nadien natuurlijk een compleet wrak was[:][/:], maar ja, je kan niet alles in één keer willen hé.

Groetjes,
Griet

Ja, dat verhaal van Griet ook, ik had het zo kunnen schrijven...Ik vind het razendknap van haar dat ze die speech heeft gehouden! Ik zou me er ook vreselijk druk over hebben gemaakt! Bang dat ik neer zou gaan voor al die mensen. Zo zie je maar dat enge dingen vaak gewoon goed blijken te gaan. Ik herken het maar al te goed, dat je duizelig wordt als de aandacht naar je toe gaat. Ik had het vorige week ook op een bruiloft. Iemand vroeg iets terwijl ik stond en hop...de duizelingen kwamen. Heel erg eng. Het werd nog erger omdat de vraag over mijn duizeligheid ging...ik deed toen maar voor hoe ik me aan mijn vriend vastklamp dan, maar in werkelijk moest ik me ook vasthouden! Mensen moeten mij op het werk niet iets vragen op de gang, want dan sta ik los en krijg ik natuurlijk zwabbers. Wat raar eigenlijk he? Bij mij gaat het redelijk als ik dans, omdat ik dan natuurlijk CO2 eh...bespaar/verbrand? Ik moet alleen dan niet te veel aan mijn hyper denken, want dan krijg ik het weer. Het is fijn dat iedereen het zo herkent, maar ik zou er alles voor over hebben om het kwijt te zijn!

Rainbow

Rainbow, ik heb wel eens van iemand een tip gehoord voor als je moeite hebt om je 'los' staande te houden in moeilijke situaties. Zorg dat je iets in je hand hebt waar je je 'aan vast kunt houden', b.v. een sleutelbos o.i.d. Ik heb er geen ervaring mee, maar het schijnt voor sommige mensen echt als een soort houvast te werken.

Groetjes, Marja

Bedankt voor de tip Marja, het is het proberen waard! [:][/:]

Hey Rainbow,

Ik zou inderdaad ook al mijn geld geven om van die rottige duizeligheid vanaf te zijn. Op mijn werk ervaar ik ook dat ik gesprekken in de gang mijd of zelfs op mijn bureau want ik word dan zo raar dat ik niet meer naar het gesprek luister en ik zoek dan een uitvlucht om snel weg te kunnen lopen. Ondertussen denk ik dat iedereen mij al een raar wicht vindt, maar waarschijnlijk merken ze niets aan mij. Je kan natuurlijk niet zien dat het zweet mij uitbreekt, dat ik mijn evenwicht kwijt ben, dat ik wattig ben en dat mijn hart als een sneltrein begint te kloppen... Ik heb een eigen trucje gevonden om mij daar een beetje tegen te beschermen, maar het is heel persoonlijk en uiteraard kan niet iedereen het gebruiken. Het is namelijk zo dat ik redelijk slecht zie en meestal een bril draag. Op de momenten dat iemand mij aanspreekt en ik duizelig word, dan zet ik steeds mijn bril af en dan wordt alles rondom mij wat wazig en zie ik de persoon in kwestie niet zo goed meer. Ik weet het, het is een beetje gestoord maar bij mij helpt het wel[:][/:].

Vermijden mag eigenlijk niet, maar soms kan het niet anders dus Rainbow, ik hoop dat je ook snel een trucje vindt dat jou wat kan helpen op moeilijke momenten!

Griet