Hoi allemaal,

Na wederom een paar flinke duizeldagen, vraag ik me zo langzaamaan af of ik niet gewoon maar moet leren leven met mijn klachten. Ik HyperVen keurig, 's ochtends 5 trials en 's avonds 10. Ik kan totaal niet zeggen dat ik me beter voel...Ik blijf con-ti-nu duizelig en ook vandaag voel ik me weer zeer slecht. Ik had een cursus en dat is voor mij haast geen doen...Vanaf moment 1 stijgt dat rare gevoel in mijn hoofd omhoog en tegen het eind moet ik me haast vasthouden aan de tafel om niet om te vallen...Ik word er echt doodziek van, om altijd maar dat rare watten- en duizeligheidsgevoel te hebben...Ik hoopte dat ik met HyperVen van de klachten af zou komen, maar ik vind het resultaat na werkelijk 1,5 jaar oefenen (ok, niet altijd even consequent) zeer magertjes. Ik heb mijn hele leven al aangepast aan die stomme chronische hyperventilatie, wat kan ik nog meer doen?

Ik wil het niet opgeven, maar ik voel me depri omdat de weg nog zo lang is en ik me de laatste dagen ELKE DAG slecht voel...Bij alles wat ik ga doen denk ik: 'Hoe eng is dat?' of 'Krijg ik daar last?' Op momenten dat ik me goed voel, denk ik zo helemaal niet! Ik ben juist positief ingesteld, maar mijn klachten maken het moeilijk om zo te blijven denken. Ik heb het gevoel alsof ik niet verder kom...Moet ik dan toch maar naar 2x10 gaan? Maar dan ben ik weer bang voor de bijwerkingen...Ik wil best oefenen, maar als ik geen vooruitgang zie vind ik dat een harde dobber!

Ik weet dat HyperVen helpt, maar ik blijf rond de 75 hangen, de ene keer meer dan de andere keer. Die scores maken mij niet uit, maar ik zie geen vooruitgang in mijn klachten en vraag me dus steeds meer af of ik niet inderdaad GEEN chronische hyperventilatie heb maar iets anders. Bij mij hebben alle oefeningen voor mijn 'hyperventilatie' namelijk niet geholpen...Gelukkig heb ik over een week de fietstest en weet ik 2 januari of ik eigenlijk wel chronische hyperventilatie heb (ik denk nog steeds van wel). Ik word er soms ook een beetje kriegel van dat ze steeds zeggen dat er stress zit. Ik ben helemaal niet burn-out of iets, ik functioneer zowel privé als op het werk volkomen normaal...Maar ik raak allleen onderhand gefrusteerd van dit chronische hyperventilatie-gedoe en ja, dáár raak ik wel gestresst van. Ik kan die knop ook totaal niet omzetten zolang die watten in mijn hoofd zitten...Hoe leer je dat eigenlijk? Kortom: ik voel me AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!

SORRY VOOR DE ZEURNMAIL, MAAR IK ZIE HET EVEN NIET MEER ZITTEN...[:]([/:]

Groetjes Rainbow

hoi rainbow
hier ook een reactie op jouw bericht. Ik denk dat je eerst moet leren om 'schijt' te krijgen aan je klachten. Ik weet het klinkt allemaal heel makkelijk gezegd maar ik zie alles zo ontzettend slecht.. alles lijkt een droom dag en nacht.. ik zie constant vertaagde beelden met zwarte vlekken ervoor. Teksten lezen is er voor mij niet eens bij omdat ik me niet op de letters kan concentreren. Als ik te snel mijn hoofd draai heb ik het gevoel dat ik om val maar dit gebeurd helemaal niet!!!! we zijn BANG om klachten te krijgen we zijn BANG om ineens bijvoorbeeld te vallen, ,maar bij mij gebeurd dit niet. Je moet vertrouwen in jezelf krijgen. IK werk ondanks mijn erge klachten in de kinderopvang... ooohhh wat een risico wat als ik een kind laat vallen NOU NIET DUS ik ben er heilig van overtuigd dat ik niet omval en ik net zo presteer als de mensen die 'normaal' zijn! Ook ga ik gewoon naar de stad, schijt dat ik dan bijna niks meer zie ik wil niet thuis vast komen te zitten. Morgen ga ik op voor mijn tussentijdse toets. ik heb mijn rijlessen 3 jaar uit gesteld door die klachten, nou nu niet meer. Ik vertrouw op mijzelf ik kan gewoon autorijden en dat blijkt ook wel want het gaat allemaal super goed. Daarom ik hoop dat iedereen hier dit ook kan, gewoon niet te denken aan wat je allkemaal hebt en er niet van schrikken als je klachten krijgt.. zo blijf je in een cirkeltje! Ga gewoon alles doen wat je wilt doen en blijf de HyperVentherapie doen dan komt alles goed.. heel veel sterkte
liefs linda

Hey Linda,

Ik vind het supergoed van je dat je zo omgaat met je hyperventilatie! Ik heb daar veel meer moeite mee dan jij, ik ben elke dag bang voor mijn klachten. Ik werk ook gewoon, ga naar de stad etc omdat ik absoluut niet thuis wil zitten, maar het kost me vaak erg veel moeite. We hebben eind december een feest op het werk. Supergezellig altijd, maar vorig jaar was ik duizelig en nu ben ik alweer bang dat dat wéér gebeurt! Ik maak mezelf echt knettergek met die gedachten van mij! Ik lijk wel een grammofoon! Tegen mezelf zeggen dat het niks is, lukt niet, want er zijn altijd duivels die bliiven zeggen: 'Je voelt je niet lekker!' Die winnen het gevecht dan weer. Tja, ik heb erge anticipatieangst, dus het al vantevoren nadenken wat er gebeurt. 'Ben ik dichtbij een wc?', 'Wat als ik omval?' 'Wie zullen zien dat ik flauwval?' Raar he!

Net als jij zie ik ook vaak weinig of ik zie alles vaag. Ik wil dan altijd zo snel mogelijk naar huis, want daar word ik echt bang van. Ik schaam me dan omdat ik denk: 'Je bent gek!', terwijl ik door een psych ben behandeld en hij mij 'saai normaal' vond, hij kon niks met mij! Ik BEN niet gek, ik MAAK mezelf gek! Je hebt gelijk, ik ben ook nooit gevallen - al is dat gevoel weer eng...Ik zit in die cirkel en weet niet hoe ik daar uit moet komen...Misschien door gedragstherapie? Zucht, ik ben al zo therapiemoe!

Ik probeer dus ook om normaal te leven, maar soms lukt dat niet goed. Eng he, die watten en vlekken? Ik vind het echt super van je dat je de therapie doorzet en schijt hebt aan je klachten. Hou dat vol hoor! Hopelijk kom ik ook nog eens zo ver! Succes morgen met je toets!

Hou je ons op de hoogte van je vorderingen met HyperVen?

Liefs Rainbow

hai rainbow
ik vind het super goed van je dat je in ieder geval eerlijk over jezelf bent! Maar ik herken veel in wat jij zegt, ik was ook zo.. en nu af en toe nog wel eens.. maar dan word ik gewoon boos op mezelf, ik schop mezelf de deur uit en doe net alsof er geen klachten zijn. al heb ik natuurlijk inderdaad soms in een winkel dat alles begint te draaien en ik het liefste naar huis wil maar nee nee ik ga niet.
Ik merk wel nu ik met de therapie bezig ben al mijn angsten enzo weer naar boven komen, nu probeer ik deze te overwinnen. Ik heb echt een heel erg perfectionistme zoo irritant gewoon. ben overal onzeker over maar laat dit aan niemand merken zelfs aan mezelf niet.. beetje vaag verhaal he.. maar goed ik weet zeker dat jij straks die duivels uit je hoofd wegschopt (hihi) want je hebt zoveel mooie dingen in het leven en het word tijd dat we hier eens van kunne gaan genieten.Sommige mensen horen dat ze nog een paar maanden te leven hebben, nou wij zijn zo gezond als een vis alleen zijn we nog een beetje een maffe vis en straks zijn we weer helemaal normaal haha
ik laat zeker mijn vooruitgangen/dieptepunten horen..

had net trouwens weer een nieuw record haha, had een gemiddelde van 119.9 seconden.. niet slecht! ziue alles nu zon 10 keer helderder als voor dfe therapie.. jazeker er is hooppppp

liefs linda

Heej Rainbow,

Even een hart onder de riem steken [:][/:]

Ik weet wat het is om je soms zo ellendig te voelen en wanhopig. Misschien is het laatste woord nu even het meest op zijn plaats in jouw geval. Elke keer weer geconfronteerd worden met die kl... klachten, om gek van te worden.

Hou vast aan de gedachte, zoals Linda die schetst. Er komen straks steeds meer momenten dat je je beter gaat voelen. Je moet over dat ene vervelende, en misschien wel hoge drempeltje heen. Ook wel die grote cirkel genoemd. Je moet vechten. Laat die chronische hyperventilatie je leven niet beheersen!!! Wij zijn toch zeker wel sterker dat die vervelende aandoening.

Het gaat er denk vooral om om die angstige gedachte uit je hoofd te zetten en positief te denken. De klachten worden absoluut minder door consequent te oefenen en daardoor krijg je steeds meer vertrouwen in je lichaam. Je moet nooit gaan twijfelen aan jezelf dat het misschien wat anders kan zijn dan hyperventilatie, maar je moet proberen het aan te vechten.

Ik oefen nu zo`n 3 maanden of iets langer, maar de klachten worden echt!!! minder en de goede perioden duren langer en door dat vertrouwen komen mijn ernstige gedachten ook steeds minder vaak voor. Niet dat ik er vanaf ben, maar ik denk dat ik op de goede weg ben en dat ik uit die cirkel ga komen. Kwestie van doorzetten. Donderdag nog even naar een vervolgconsult met de psycholoog voor die angstige gedachten, maar door alles aan te pakken gaat het me lukken en jou ook!!!!!!!!

Laten we vooral positief denken, want er gebeurt ons niks en er kan ons niks gebeuren!! we gaan dit overwinnen!!!!!!! [:](Y)[/:]

Gr Joy

Ik ben eigenlijk erg verbaasd door de reacties die ik hierboven lees. Ik lees over vechten, jezelf ergens overheen schoppen, de angstige gedachten uit je hoofd zetten, vooral aan niemand laten zien of merken dat je bang en onzeker bent etc. etc. ...
Niemand kan beter worden als hij/zij zichzelf behandelt als zijn/haar eigen vijand, en dat is wat je doet als je zo tegen je klachten aankijkt!

Het is mijn ervaring dat er pas verbetering komt in je situatie als je met begrip en liefde leert kijken naar je angsten i.p.v. jezelf af te beulen en er met geweld doorheen te duwen. Ik heb minstens 25 jaar lang tegen mezelf gevochten en het heeft me in die periode weinig tot niets verder gebracht, integendeel. Pas de laatste pakweg 3 jaar (ben nu 45!) ga ik me steeds beter voelen met mezelf en over mezelf. Waarom? Omdat ik ben begonnen mezelf te waarderen en een stuk liever tegen mezelf te zijn. Te stoppen met vechten tegen alles wat me niet zint, zoals al mijn gezondheidsklachten. Als je ergens tegen vecht krijgt het alleen maar meer reden om te bestaan! Kijk in plaats van te vechten eens naar wat je klachten je te vertellen hebben. Want echt, als je dat wilt kun je een soort dialoog aangaan met alles wat je overkomt. In mijn beleving gebeurt niets voor niets en kun je overal wat van leren. Als je hele wezen vanbinnen schreeuwt dat je (bijvoorbeeld) een tijdje geen cursussen moet doen of je in mensenmassa's moet begeven, luister daar dan naar... En ik spreek uit ervaring hoor, ik ben er achter gekomen dat ik een heel gevoelig mens ben en gewoon niet goed tegen mensenmassa's kan. In plaats van toch steeds weer naar grote feesten e.d. te gaan (zoals ik vroeger deed, want ik vond dat ik me 'er overheen' moest zetten) doe ik dat nu niet meer, of heel selectief, en ik ben er een stuk gelukkiger van geworden. We hoeven toch niet alles (aan) te kunnen? Want ook dat is een valkuil van perfectionisme: te denken dat je alles moet kunnen wat een ander kan...

Rainbow, ik krijg intuitief een beetje het gevoel dat je je veel te veel in situaties begeeft die niet bij je passen, maar dat je vindt dat je het allemaal maar gewoon moet kunnen omdat iedereen het doet. Ik heb zelf door schade en schande ondervonden dat ik veel minder spanning aankan dan de 'doorsnee' mens (en bestaat die eigenlijk wel, de doorsnee mens???) en dat ik een veel rustiger leven moet hebben om mezelf staande te kunnen houden. Nu ik dat eindelijk van mezelf MAG, voel ik me stukken beter en heb ik meer energie dan vroeger. Ik ben er nog lang niet hoor, en heb ook nog regelmatig angsten en dips, maar ook dat MAG nu van mezelf. Ik stel mezelf wel eens voor dat mijn angst een klein kwetsbaar kindje is. Zo'n kindje neem je bij de hand en geef je een aai over de bol. Je schopt het niet, je laat het niet vechten, je duwt het niet ergens doorheen... nee... je begeleidt het met liefde...

Groetjes, Marja

Hai Marja en Hai Rainbow en Hai...............alle anderen.

Wat Marja hierboven aanstipt is absoluut belangrijk. Ook ik ondervindt dat, maar.............ik blijf toch met een probleem zitten, want waar ligt de grens?

De grens van toegeven aan je angst of de grens van toegeven aan wat jezelf wil.

Ik vind dat heel erg moeilijk.

Mezelf weer elke keer afvragen:

- Ben ik nou bang, omdat ik het echt eng vindt of

- Ben ik nou bang, omdat ik iets niet wil en onbewust dit indeel in de categorie angst.

Ook ik ben inmiddels 43 jaar. Op mijn 28-tigste kreeg ik mijn paniekstoornis als gevolg van hyperventilatie en als gevolg van contstant over mijn grenzen heen gaan.

Nu ben ik 15 jaar verder en ik ben een stuk rustiger geworden.
Ook heb ik een nieuw leven opgestart na alle ellende en ik ben gelukkig,
maar toch .......................... die rot grenzen !!!
Ik wil meer dan ik kan.
Ik wil bruisen, dansen, springen, gek doen, uitgaan, op vakantie !!!
En ik blijf maar tegen die snert-grensen aanlopen.
Op één of andere manier gebruik ik mijn energie verkeerd, zodat ik geen energie meer heb voor de dingen die ik leuk vindt.

Wat doe ik toch verkeerd?
Of anders gezegd: "Wat zie ik niet, dat ik in moet zien?"

Misschien is dit onderwerp wel een gesamelijke denktank waard, zodat we misschien wel met elkaar een stukje verder komen in onze persoonlijke ontwikkeling.
De "lijn" ligt eral.

Groetjes van Ellen.

Hoi allemaal,

Bedankt voor al jullie reacties!

Ik blijf het nog steeds erg moeilijk vinden om met mijn chronische hyperventilatie om te gaan. Ik kan heel moeilijk accepteren dat ik, altijd vrolijk, 'opeens' dit soort klachten krijg. Ik merk dat ik anders ben dan anderen. Vandaag was er op het werk bijvoorbeeld een borrel. Nu ben ik niet zo'n borreltypje, maar inderdaad, wat Marja zegt, ik moest me gewoon even laten zien. Ik durfde geen 'nee' te zeggen omdat een collega afscheid nam en ik het niet kon maken om niet te komen. De hele dag had ik last van enorme duizeligheid en de hele dag dacht ik aan die borrel. Resultaat: ik loog dat ik op tijd weg moest omdat ik een andere afspraak had. Eenmaal op de borrel, mijn baas had wel 50x gevraagd wanneer we kwamen en gezegd dat we op moesten schieten omdat hij ging speechen, voelde ik me zéér ontheemd. Ik stond aan een tafel en durfde die niet los te laten uit angst dat ik om zou gaan...Ik stond echt af en te tellen wanneer ik weg 'mocht'. Gelukkig ging iedereen op tijd!

Wat Marja zegt, daar kan ik me goed in vinden. Marja lijkt mij een spiritueel mens en die hoek bevalt mij wel. Ik ben overduidelijk een zogenaamde HSP-er (hoogsensitief persoon) en volgens mij zijn veel hyperventilatie-ers dat. Ik KAN er niet tegen om het constant druk te hebben. Dat had ik als kind al, ik zat liever alleen op mijn kamertje te lezen dan dat ik op stap ging. Ik had veel vrienden, nu nog, maar ik was altijd anders...Ik trek het niet om constant mensen om me heen te hebben, te veel verplichtingen te hebben...Nu heb ik heel veel verplichtingen, ook omdat ik het op z'n tijd ook leuk vind natuurlijk. Maar toch noem ik het vaak 'verplichtingen', zoals feesten enz. Je 'moet' naar die verjaardag, je 'moet' naar die bruiloft...Moeten, moeten, moeten...Soms lijkt het alsof je niet mag weigeren...Met kerst ga je toch niet alleen zitten? Nee, dan moet je naar etentjes enz. Ik trek de grens al jaren snel, zodra ik voel dat ik alleen moet zijn. Maar het liefst ben ik gewoon alleen!

Over dat vechten...inderdaad, hoe meer je vecht hoe erger het allemaal wordt. Tien jaar geleden had ik deze klachten ook, al leek het iets minder dan nu. Ik lag te puffen bij een fysio en dacht: 'Mens, donder op met je stomme oefeningen!' en ik zei 'dag' met het handje. Ik was redelijk snel van de klachten af. Nu ben ik héél anders en vecht ik echt tegen de klachten. Ik wil dit niet, dit mag niet, dit kan niet...Hoe meer aandacht ik er aan geef, hoe erger! En dan komt dat 'moeten' weer he...ik moet toch minstens 1x per dag HyperVennen (alleen als het echt niet uitkomt moet het niet) want ik moet beter worden, want ik moet toch met alles mee kunnen doen, want ik moet toch een normale meid van 32 zijn! Vandaag heb ik fiks zitten brullen bij mijn vriendje op de bank. Hij zei, terwijl ik sniffend zijn blousje nathuilde: 'Stop nou eens met zoeken naar DE oplossing, accepteer nou eens dat jij dit hebt en hou op met vechten tegen iets wat er nu eenmaal is!' Hij snapt me heel goed, hij heeft zelf vaak migraine, maar hij gaat daar anders mee om. Een pilletje en hij gaat naar bed...Hij MOET er niet vanaf komen...ik MOET dat wel...van mezelf...

Ik denk dat ze hier met 'vechten' bedoelen dat je je niet door de chronische hyperventilatie moet laten kisten. Dat komt eigenlijk op hetzelfde neer als wat Marja zegt: accepteren en je NIET verzetten. Dat denk ik. Ik laat me in de luren leggen door mijn klachten, die almaar erger lijken te worden. Ook door het HyperVennen...Feestjes, stadten...ik vind het vaak allemaal eng. Terwijl ik dat natuurlijk zó doe als ik me lekker voel! En gelukkig zijn er nog steeds dagen/momenten dat ik me goed voel. Heerlijk, dat heldere gevoel in je koppie! Ze zeggen vaak dat hyperventilatie een boodschap heeft, wat Ellen ook zegt, maar ik snap ook niet welke dat dan is? Ik las al heel veel pauzes in, ik probeer al goed te ontspannen...Welke grenzen ga ik dan over? Het is mij een raadsel!

Volgende week heb ik de test bij de longarts, want ja, ik MOET weten dat het inderdaad chronische hyperventilatie is! En dan? Accepteer ik dat dan? Ik denk het niet...want ik wil dat rotgevoel in mijn hoofd kwijt en dat zit er te vaak om het te kunnen negeren...Zodra ik meer dan 1x per dag ga oefenen nemen de klachten duidelijk toe...blijkbaar zeer gevoelig voor CO2? Ik ga terug naar 1x - ja, ik luister soms wel naar mezelf - en anders stop ik heel even.

Allemaal bedankt voor de lieve en bemoedigende woorden! Ik ben altijd iemand die anderen 'helpt' met bemoedigende woorden, maar wil nooit laten zien dat ik me zelf klote voel. Ik ben altijd vrolijk, altijd blij, altijd behulpzaam...Dat BEN ik ook, maar mijn chronische hyperventilatie is mijn achillespees. Nu weet iedereen wel dat ik dat heb, maar ik vind het toch vervelend op de een of andere manier, bang dat anderen me zielig vinden ofzo? Het is wel fijn dat ik hier gewoon de 'zwakke Rainbow' kan zijn en dat niemand zegt: 'Het zit tussen de oren!' of, zoals iemand ooit tegen me zei: 'Je weet hoe het is afgelopen met die en die (die zwaar depri was en in een gesloten afdeling terecht kwam)...hyperventilatie kan daar ook toe leiden denk ik!' Nou ja zeg! Dan zouden de klinieken bomvol zitten he! [:][/:] We zijn niet depressief!

Veel liefs van Rainbow

Hallo iedereen,

Marja; Ieder mens interpreteert dingen op zijn / haar manier, op basis van eigen ervaring, norm en perceptie. Dat jij het zo interpreteert is prima. Dat is alleen niet de gedachte die ik had toen ik het schreef. Ik vind namelijk dat je je zeker mag laten blijken aan anderen hoe je je voelt en wat je denkt (kwetsbaar opstellen!). Juist zelfs!! Door je open te stellen zie je alles beter onder ogen denk ik. Het verschil zit hem ook in de duur van de klachten. Ik heb er zelf zo`n 3 jaar last van en ik ben 25 jaar. Bij jou is dat een heel andere situatie, dus ga jij er op een andere manier mee om denk ik.

Ik accepteer de klachten alleen niet en probeer daar ook tegen in opstand te komen. Ik luister wel heel goed naar mijn lichaam. Als het moe is, doe ik rustig aan. Als ik klachten heb, ontspan ik en ik dwing mezelf tot niks!! Niks moet! Dat heb ik mezelf wel aangeleerd gelukkig ;-)

Er zullen wellicht altijd wel valkuilen bestaan en daar moeten we gewoon alert op zijn en daar moeten we adequaat op reageren. Maar ik ben ervan overtuigd dat we de dingen beter kunnen relativeren als we de hyperventilatie onder ogen zien en er wat aan doen. Dat betekent voor mij vechten. Niet dat ik de klachten ontken.. juist niet!

En gevoelens volgen direct na gedachten, dus als je ergens bang voor bent (een borrel bijvoorbeeld) dan ga je daaraan denken (negatief) en dan voel je je slecht en zie je er huizenhoog tegenop. Als je je gedachte verplaatst in positieve zin dan zal je je er ook anders bij voelen. En hou me te goede; positieve gedachten heb je pas als je genoeg vertrouwen hebt in je eigen lichaam en dat krijg je door de hyperventilatie aan te pakken.

Ik hoop dat ik wat duidelijker geworden ben en dat jullie je hierin kunnen vinden.

Gr Joy

dat was inderdaad ook niet mijn bedoeling om het idee te creeeren dat je je emoties niet mag tonen. dat heb ik ook nooit gezegd. ik zeg alleenb als je klachten hebt en je gaat zo mee in je klachten, bijvoorbeeld je word beetje draaierig, vaak ga je dan al denken onee als het zometeen maar niet erger word. dat bedoel ik met dat cirkeltje. Ik wil gewoon niet dat mijn klachten mijn leven beheersen, dus ik vecht inderdaad maar niet tegen het toegeven van mijn klachten want dat doe ik al lang. maar door mezelf gerust te stellen en vertrouwen te hebben in mijzelf dat ik dit kan en dit GA overwinnen! dat is het gewoon bij ons we vertrouwen onszelf niet eens.. en dat is zonde want ik weet zeker iedereen met deze klachten is super sociaal dat kan niet anders.. dus iedereen moet juist blij zijn met ons!! naja ik hoop dat t nu beter te begrijpen is en trouwens als mensen het niet eens hiermee zijn iedereen is verschillend, ik heb al psychptherapie, haptonomie en alle zooi gehad en ik heb mijn verleden echt wel verwerkt.,. nu alleen mijn klachten nog

liefs linda

Hoi Allemaal,

Lopen jullie nou niet tegen de stelling aan: Jeetje.....wat duurt die chronische hyperventilatie lang zeg, wordt het nu geen tijd om weer gewoon te gaan doen. Hup ertegenaan, dan gaat het vanzelf over?

Ik bedoel dus eigenlijk dat mensen om je heen zo gaan reageren?

Het lijkt wel alsof ik de enige ben die veranderd. Mensen om mij heen "accepteren" het wel, voor zover als mogelijk, maar toch hebben ze er moeite mee.
Snappen jullie wat ik bedoel?

Terwijl ik me het apezuur "vecht" om te leren waar mijn grenzen liggen. Om aan te geven: dat wil/kan ik wel en dat wil/kan ik niet.

Ergens leg ik me erbij neer dat mensen zo over mij denken, aan de andere kant merk ik dat er toch een stukje Ellen is die daar verschrikkelijk van baalt.

Herkennen jullie dit?

Groetjes Ellen

hoi ellen,
mensen snappen het inderdaad niet nee.. dan leg je het aan ze uit wat je doormaakt en reageren ze heel begripvol maar na een minuut vergeten ze het alweer :s kan het me ook wel voorstellen dat het iets moeilijks is om te begrijpen voor buitenstaanders.. maar ik snap je gevoel zeker wel ja.. ik heb ook het idee dat als ik weer begin over mijn klachten dat ze denken dat ik een zeur ben ofzo. terwijl dat niet zo is iedereen leeft juist met me mee.. ook als ik een nieuw record heb gehaald bij een sessie dan reageert iedereen daar heel positief op.. misschien zit het ook een beetje in ons hoofd dat we er al vanuit gaan dat mensen ons niet echt accepteren??

liefs linda

Hai Linda,

Ik weet het niet. Tuurlijk reageert iedereen (bij mij althans [:][/:]) heel begripvol, maar als het gaat om iets wat zij graag willen, dan wordt er toch snel gevraagd hoe lang het nog gaat duren.

Dat is juist het moeilijke. Als het mensen niet raakt dan begrijpen ze het wel, maar gaat het over iets belangrijks voor hun dan wordt het al snel een stukje moeilijker.

Nou ik dit neer typ lijkt het net of ik allemaal moeilijke mensen om me heen heb, maar dat is absoluut niet zo hoor. Het zijn allemaal stuk voor stuk lieverds.

Het gaat me alleen maar om dat ene. [:][/:]
Ene..............wat je zegt daar heb je wel gelijk in. Het zit in mijn hoofd. Ik voel me waarschijnlijk toch aangesproken als ze dat zeggen. En dat betekent dat ik het nog steeds niet helemaal aanvaard heb dat ik dit heb. (Ahaaaaaaaaaaaaaa een aha erlebnis [:][/:])

Liefs Ellen

Ik vind dit uitwisselen van ervaringen eigenlijk geweldig, want ik herken in ieders reacties heel veel van mezelf.

Joy, ik denk dat we in feite niet zo ver uit elkaar liggen met onze ideeën over vechten of niet-vechten, want het is in feite allemaal zo dubbel hè. Je kunt zelfs tegen chronische hyperventilatie 'vechten' door juist niet te vechten... [:][/:]. En inderdaad, we interpreteren dingen soms allemaal net iets anders; er lijkt dan een wereld van verschil tussen de meningen en ervaringen te liggen, terwijl ze in feite juist heel dicht bij elkaar liggen. Misschien had ik wat te primair gereageerd...

Rainbow, jouw reactie na die van mij, daar herken ik echt enorm veel in! Alleen op je kamertje zitten lezen, het gevoel 'anders' te zijn, moeten-moeten-moeten... En wat heel grappig is, voordat ik je reactie las dacht ik: eigenlijk zijn we allemaal HSP's... en wat schrijf jij? 'Ik ben overduidelijk een HSP'... Nou, ik ook hoor, een HSP met antennes tot aan de hemel [:]Tja[/:]! Ik hou op zich helemaal niet van hokjes, maar in HSP-beschrijvingen herken ik vrijwel alles van mezelf. (Boektip: 'Leven met hooggevoeligheid' van Susan Marletta-Hart, echt een aanrader!) Ik voel ook heel vaak spanningen van andere mensen, nog voor ze die zelf voelen, en daar kun je soms geen kant mee op... behalve je dus niet te veel tussen de mensen te begeven. Vroeger op de lagere school had ik het al, dan stond ik in het speelkwartier langs de kant... gewoon te kijken naar wat iedereen deed. En dat deed ik met net zo veel plezier als dat anderen tikkertje deden of weet-ik-wat voor wilde spelletjes. Ik had ook vaak vriendinnetjes die door anderen als 'raar' gezien werden, maar ik begreep ze, ik keek blijkbaar wat verder dan de oppervlakte. En ik denk dat velen van ons - HSP's, chronische hyperventilatie-ers of hoe we ons ook noemen - die eigenschap hebben: invoelingsvermogen en daardoor begrip voor mensen, die door veel anderen aan de kant gezet worden omdat ze niet 'normaal' of 'gemiddeld' zijn. Lange antennes voor sferen en spanningen, waardoor het niet zo gek is dat je angstig of uitgeput raakt als er veel mensen om je heen zijn.

Persoonlijk heb ik heel erg veel aan het boek van Eckhart Tolle, 'De kracht van het nu'. Ik heb het denk ik al 3 keer gelezen en haal er iedere keer weer nieuwe dingen uit. Ook de boeken en werkwijze van Byron Katie inspireren me enorm. Het zijn allemaal extra steuntjes voor mij om te leren dat het echt gaat om het NU. Want wat doen we allemaal veel te veel? Ons verleden projecteren op de toekomst; we raken gespannen door onze verwachtingen van wat er mogelijk gaat gebeuren ('de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest'...). En ondertussen vergeten we in het NU te leven.

Wat Ellen schrijft is ook herkenbaar, het (on)begrip van mensen. Maar eigenlijk kun je ook niet verwachten dat een ander het echt begrijpt, dat is denk ik een illusie. En al zullen er 9 mensen zijn die het begrijpen, dan altijd duikt er weer een 10e op die er niks van snapt, en daar blijf je dan toch van balen hè... Het beste dat je qua begrip van anderen kunt bereiken is denk ik dat iemand zegt 'ik begrijp het niet echt, maar ik respecteer je gevoelens'. Meer kun je eigenlijk van niemand verwachten.

Groetjes, Marja

Ook ik herken veel in wat jullie schrijven.
Het graag alleen willen zijn. Gevoelig in het opvangen van signalen. Als je een huiskamer binnenkomt het aanvoelen van wat voor sfeer er hangt. Het weten hoe iemand zich voelt. (Niet dat ik dat gelijk ga zeggen hoor [:][/:], maar vaak als diegene gaat praten klopt het wat ik dacht)
En HSP!!! De boeken van Hart, van Aaron staan bij mij ook op de boekenplank.
Ook surf ik veel op www.hooggevoelig.nl. Ik typ weinig, maar ik lees veel. Ik vind daar ontzettend veel herkenning/erkenning en dat is fijn.

Wat mij, bij mijzelf, gewoon heel erg opvalt is, dat ik de tijd en de rust moet vrijmaken om mij van alle indrukken te ontdoen die ik over de dag heen opdoe. Als ik dat niet doe..........raak ik overprikkeld en dan heeft de hyperventilatie veel meer kans.

Iets waar ik al een tijd mee bezig ben en wat nog steeds niet wil lukken is meditatie.
Het leren om mijn hoofd leeg te maken. Ik ben bezig met de telmeditatie. Dat betekent elke inademing tellen, zonder je ademtempo te willen veranderen. De bedoeling is dat je tot 100 komt en dan rust vindt in je geest. Ik kom niet verder dan 10 en dan zijn mijn gedachten al weer helemaal in "Tokio". Mijn gedachten blijven maar heen en weer rennen en ik blijf maar door associëren.
Dat is dus voor mij mijn valkuil, want daardoor vindt ik haast geen rust voor mezelf.

Herkenbaar?
Liefs Ellen

hoi ellen dat is heel erg herkenbaar voor mij!! ik heb ook vaak als ik ergens mee zit dat ik dan tegen mezelf zeg nee nu ga ik hier niet meer aan denken, maar ik krijg het niet uit mijn hoofd!!! lijkt wel alsof mijn hersenen er expres nog meer aan gaan denken. En inderdaad je hoofd leeg maken lukt mij ook niet dan lijkt het net alsof er een film heel snel vooruitgespoeld word met allemaal verspringingen... echt vreemd allemaal!

maar wat jullie zeggen over HSP klopt bij mij ook helemaal. Ik voel ook altijd de sfeer van mensen en ik ga hier dan heel makkelijk in mee. En dat is iets wat ik moet leren, ook al is iemand anders niet vrolijk dat ik wel gewoon vrolijk blijf anders ben ik helemaal depri.. gek toch dat mijn humeur altijd van andere mensen af hangt.

en hoe gaan jullie om met alleen zijn? ik woon nog thuis bij mn ouders (ben pas 21) emn ik kan dus echt niet alleen zijn. dan word ik helemaal zenuwachtig loop ik rondjes door het huis. hebben jullie dit ook?

liefs linda

Hai Linda2,

Nu ik 43 ben heb ik de rust wel gevonden in het alleen zijn. Dat vindt ik nu niet erg meer.

Tot mijn 25-tigste kostte me dat wel veel moeite.
Ik was graag alleen, maar wel met andere personen in huis. (Snap je wat ik bedoel?) Als ik 's-avonds echt alleen thuis was (toen ik nog bij mijn ouders woonde), ging ik op de bank zitten met mijn rug naar de muur en bleef zitten waar ik zat (tv kijken) totdat mijn ouders thuis kwamen, want ik was gewoon hartstikke bang om alleen thuis te zijn. Ik ging ook niet naar de keuken voor drinken of naar de chips-doos in de kelder. (Terwijl dat toch wel erg lokte)

Niet voor inbrekers of zo, maar voor ................ jeetje hoe moet ik dat nou uitleggen..............nou ja, dan maar met de deur in huis...................voor geesten.
Gewoon het aanvoelen dat je toch niet echt alleen thuis bent.

Oke dit is erg of-topic, dus................ik laat het maar hierbij.

Nu ben ik graag alleen. Heerlijk. Geen mensen om mij heen. Geen indrukken. Gewoon ik ............ met mijn honden [:][/:] (Dus toch niet helemaal alleen)

Liefs Ellen

haha ik vind dat niet raar hoor ik zelf heb ook het gevoel dat ik niet alleen ben. 's nachts durf ik de wc niet door te spoelen omdat ik dan bang ben dat ik ineens iemand om de hoek zie.. maar ik geloof ook in paranormaal enzo dus vandaar dat ik het niet raar vind

liefs linda

[:][/:]

Mediteren door je adem te tellen, jaaaaa die ken ik! En bij mij gebeurt er dan precies hetzelfde als bij jou Ellen, al heel gauw ben ik met mijn gedachten heel ergens anders dan bij het tellen. En ik weet dan niet eens meer wanneer ik zo ben afgedwaald. Nee hoor, mij lukt dat ook niet. Zelfs tot tien tellen is al moeilijk [:]([/:]...

Groetjes, Marja