Goeiemorgen,
Het is voor mij ondertussen een jaar geleden ongeveer sinds ik nog een laatste keer heb gepost op de forums. Perfect dus om mensen te laten weten hoe het nu met me gaat.
Hmm, ik zit hier al een half uur achter mijn scherm en krijg de juiste woorden niet gevonden. Het komt erop neer dat het momenteel (en dat is al zo ongeveer een jaar) erg goed met me gaat. Ik kan hier wel neerschrijven hoe de voorbije jaren de
symptomen voor mij zijn geweest, maar ik weet dat ze redelijk parallel zullen lopen met die van iedereen hier. Op een of andere manier heb ik ook niet echt zin de voorbije jaren terug te beleven, fantastisch was het niet. Eerder een overleven dan leven, maar kom.
Wat ik wel wil zeggen is hoe ik nu tegenover
chronische hyperventilatie sta en welk gevolg dit heeft op mijn dagelijkse leven. Maar dit is mijn realiteit. Ik wil niemand zeggen hoe ze dit of dat moeten aanpakken, elk individu is anders... de mate waarin ik
hyperventileer is misschien niet zo groot als anderen.. Dit neerschrijven is nogal moeilijk omdat ik mijn visie pas kan verduidelijken door de
oorzaken/'>oorzaak van mijn
hyperventilatie uit te diepen. Heel ingewikkeld om wat ik voel, om te zetten in woorden, maar hier komt het:
Een aantal jaren was ik hier dus kind aan huis, op deze forums, vanaf de moment dat ik wist dat ik
chronische hyperventilatie had. Vol goede moed ging ik naar de psychologe, bestelde
HyperVen en deed erg mijn best. Probleem is dat ik me zo ongelofelijk bleef focussen op mijn
symptomen, goed wetende dat ik me daardoor eigenlijk nog zieker maakte, maar hoe kon ik die circel doorbreken? Toen ik naar de relaxatietherapeut ging, leerde ik eindelijk verder zien dan de
symptomen zelf. Ik wist dat ik perfectionistisch was, maar zij liet bijna effectief voelen wat die
stress deed met mijn lichaam. voor het eerst werd duidelijk dat al die andere zaken niet hielpen als ik de
oorzaken/'>oorzaak niet aanpakte.
Je moet weten dat denken en situaties en mezelf analyseren bijna het kernpunt is van mijn zijn. Piekeren ligt in mijn aard. Het is enorm angstaanjagend daaraan niet meer toe te geven. ik vergelijk het altijd met dansen op een slappe koord, letterlijk. De hoge standaard die ik mezelf oplegde, was voor mij alleen haalbaar als ik mezelf kapot analyseerde, altijd maar beter wilde doen, denken denken denken.. Dat denken was mijn vangnet, de enige manier om dat leven vol te houden. De relaxatietherapeut leerde me beetje bij beetje de koord lager te hangen, zodat het vangnet niet meer nodig zou zijn. Dat was enorm angstaanjagend want piekeren was het enige wat ik kende, wat zou er met me gebeuren als ik dat niet meer deed, zou ik oppervlakkig worden? In de loop van de maanden die daarop volgden, kon ik mezelf alleen maar wat meer rust gunnen, als ik dat kon delen met haar, als ik haar vertelde over mijn ervaringen. Pas toen ik merkte dat er effectief niks veranderde in mijn leven door minder te piekeren, ging me dat ook beter af, werd ik rustiger. ik bleek niet te pletter te storten zonder mijn vangnet. Integendeel: ik merkte dat mezelf eens een keer niet in vraag stellen op het werk, mij een heel aangenaam gevoel gaf. Mijn collega's gingen me niet anders bekijken...
(ik heb orthopedagogie gestudeerd op school, ik ben begeleidster. Zoals mensen hun hoofd gebruiken als middel om iets te bereiken op hun werk, of hun handen, zo gebruiken wij onze persoonlijkheid als middel. Het leren analyseren van jezelf, en weten wat effect je eigen handelen heeft op anderen en dit beïnvloeden, was dus ook één van onze belangrijkste leerprocessen op school, ik heb het mezelf iets te eigen gemaakt, vrees ik, haha)
OK, de
oorzaken/'>oorzaak aangepakt (waaraan ik moet blijven werken hoor, ik trap heel makkelijk in de valkuil). Punt is dat ik wel
hyperventilatie had en heb. Ik bestelde dus
HyperVen. Deed trouw mijn oefeningen en voelde me effectief beter. Al ging dat heel sterk op en af. Als ik me een paar dagen goed voelde en het ging weer bergaf, was dat verschrikkelijk. Ik bleef erg bezig met de
symptomen. Maar toen ik eenmaal wist dat ik van die hoofdpijn geen tumor zou krijgen, van mijn vermoeidheid geen cvs, van mijn negatieve gedachten geen zelfmoord en van mijn duizeligheid, "het gevoel er niet bij te zijn", niet gek worden enzoverder enzovoorts, werd ik ook daardoor kalmer. "Het hoort er nu eenmaal bij, er is al zoveel gekomen en gegaan qua
symptomen, dat zal het met dit ook wel zijn..." Het werd mijn slagzin. Als er nieuwe
symptomen bijkwamen die ik tevoren nogn iet had gehad en waar ik in de theorie nergens een verklaring voor kon vinden, kwam er toch weer paniek opzetten: misschien toch iets ernstigs aan de hand? Dan kon ik hier terecht met mijn vragen, en altijd waren er wel mensen die de
symptomen herkenden, ...
En zodus ging het steeds beter met me, de
symptomen brachten me niet meer van de wijs.
We zijn nu anderhalf jaar later. Ik heb al een jaar geen
medicatie meer genomen, ik ben bewust een hele tijd van deze forums en site afgebleven omdat ik voelde dat ik afstand nodig had. er moest ruimte komen in mijn leven voor iets anders dan
hyperventilatie. Ik voel me voor het eerst sterk genoeg terug eens een kijkje te komen nemen. Ik leef nog altijd intens mee met de verhalen, angsten en vragen van de mensen die ik hier lees. Ze zijn de grootste troost...
Je gaat me niet horen zeggen dat ik ervan af ben. Geloof me, er gaat geen dag voorbij zonder
symptomen, mijn ervaring is dat ze elkaar altijd afwisselen in periodes en in intensiteit: een tijdje hoofdpijn, een tijdje duizelig, een tijdje het gevoel er niet bij te zijn, wel altijd vermoeid enz. Het is leefbaar momenteel (en heel goed ook) door het feit dat het geen enorme proporties meer aanneemt. Ik kan normaal leven als elk ander mens. Ik bekijk de
symptomen nu ook anders. Ze blazen me niet meer van mijn sokkel. Mijn visie is: ik
hyperventileer chronisch, ik doe dat nu en ik hou er rekening mee dat ik er altijd vatbaar voor zal blijven: zoals andere mensen maaglast krijgen van
stress, of hoofdpijn of nekpijn, zo ga ik
HyperVentileren... dat is nu eenmaal zo. Ik voel mijn lichaam ook heel goed aan nu: wanneer ik rust, ontspanning enz. nodig heb.
Onlangs is mijn grootvader gestorven, ik had een erg goeie band met hem. Een week had ik
hyperventilatie zoals in de goeie (slechtste), hevigste dagen: kon niet meer praten, niet meer eten, niet meer slapen, alleen afzien, en duizelig zijn, en moe zijn... Ik voelde me erg schuldig omdat ik niet om mijn grootvader kon wenen, in mijn ogen was dat rouwen. Na de begrafenis viel er een pak van mijn schouders, ik kon ineens terug glimlachen want ik besefte: misschienis dit mijn manier van rouwen, ik hoef niet te wenen, dit is mijn manier van verdriet hebben. teveel nadenken...
En zo ga ik maar door, ik vecht niet meer, dat kost teveel energie. Ben ik moe? dan ga ik slapen. Heb ik iets negatiefs gedaan op het werk? dan is dat zo en probeer het in de toekomst beter te doen. "ben ik er weer niet bij"? Dan accepteer ik het en merk een paar dagen later dat het voorbij is... Er zijn ergere dingen in het leven.
Vorig jaar was ik single, woonde ik thuis bij mijn ouders, gaf me te pletter op het werk, op weg om hoofdbegeleider te worden. Vandaag heb ik een vriend en woon samen, heb het hoofdbegeleiderschap stopgezet, ga binnenkort 4/5 werken en laat mijn slaap en gepieker er niet meer voor. Dat had ik vorig jaar nooit durven dromen...
Dat was mijn verhaal, wel lang, maar 't doet me goed het op te schrijven, ik hoop dat iemand anders er ook iets aan heeft...
kim
[/:][:]
