Hallo,

ik ben een vrouw van 31 jaar en ik hyperventileer al langer (wat ik niet wist) maar sinds dit jaar is het echt chronisch geworden. Geen onbekend verschijnsel in de familie, mijn moeder heeft er al 30 jaar last van. Ik kan er met haar gelukkig over praten alleen beleeft zij het onwerkelijkheidsgevoel anders doordat zij zich er niet angstig door laat maken en ik vaak wel.

Als ik hyperventileer en ik krijg dat rare wazige gevoel in m'n hoofd dan word ik automatisch bang. Ik ben nogal iemand die graag alles onder controle heeft en door het duizelen heb ik het gevoel dat ik alle controle over mezelf zal verliezen (angst om echt gestoord te worden). Ik voed dat in bepaalde periodes ook nog eens door er uren over na te denken en ik kom dan op theorieen dat je van hyperventilatie psychotisch kan worden of dat je zelfs een psychopaat zou kunnen worden [:][/:] puur omdat je tijdens het HyperVentileren niet goed kan nadenken en niet goed kan voelen (het komt allemaal niet goed binnen of vervormd). Ik vind dat ZO beangstigend!!!

Sinds twee dagen gaat het nu weer wat beter omdat ik mezelf zeg dat ik niet mag nadenken. Over alles nadenken en alles analyseren, daar zit mijn probleem, dat houdt de hyperventilatie in stand. Ik ben bij een haptonoom geweest en die heeft wel m'n angst voor lichamelijke ziektes zo goed als weggehaald maar ik ben toen ineens bang geworden om psychisch gestoord te worden tijdens de hyperventilatie. Soms is die angst een tijd weg en dan heeft het me weer in de greep. Ik moet me dan weer proberen los te maken van die enge gedachten.

Ik lees op dit forum wel wat berichten over het onwerkelijkheidsgevoel maar ik zie dat veel mensen toch vooral bang zijn voor hun hart e.d. en niet om gek te worden. Ik zou graag horen hoe anderen het onwerkelijkheidsgevoel (het zweverige, duizelige, alsof je er niet echt zelf bij bent) beleven. En wat zeg je tegen jezelf om er niet angstig door te worden? Ik vraag geen andere adviezen want ik ken ze zowat allemaal (afleiding zoeken, ontspannen, bij je gevoel blijven, etc., etc.) en ik ben nu in behandeling bij een fysio, dus dat is zonde van het advies [:][/:]

Wat ik wil weten is: wat ervaar je als je dat onwerkelijkheidsgevoel hebt? En denken jullie dat je er echt gek van kan worden? Dat je echt de controle zo kan verliezen dat je bijv. echt niet meer weet wie je bent en waar je woont of dat je zomaar uit het raam springt of anderen wat aandoet zonder dat je dat wilt?

Groetjes van Mara

Hoi Mara,

Ik herken dat vage gevoel maar al te goed! Ik ervaar het zo:

Ik voel me licht in mijn hoofd, alsof ik heel veel heb gedronken. Het voelt echt als een dronken roes, alleen gaat deze niet weg. Doordat ik denk: 'Zie je, daar komt het weer!' wordt het alleen maar erger. Ik begin dan echt onwerkelijk te worden, dus...het gevoel hebben dat je zweeft in plaats van loopt, het gevoel hebben dat je in een plastic tent zit waar je door het plastic kan kijken en horen (je ziet en hoort alles door het plastic/een waas), het gevoel hebben dat je weg bent, er niet bij bent met je hoofd. Dat gevoel is akelig en zorgt ervoor dat ik nog sneller ga ademen en nog meer in paniek raak. Ik ben ook vaak bang dat ik omval, doordat ik dus niet vast lijk te zitten aan de grond. Ik voel me als een soort geest...

Ik denk dat heel veel hyperventilatie-ers dit gevoel herkennen. Het komt doordat de bloedvaatjes in je hoofd samenknijpen. Ik ben overigens niet bang voor echt enge klachten zoals aan mijn hart ofzo, want ik ben helemaal getest en mankeer op zich niks. Ik ben ook niet bang om echt gek te worden en zeker niet om rare dingen te gaan doen. Ik denk ook dat dat meer in jouw hoofd zit dan dat dat echt zou gebeuren, dat je uit een raam springt. Het zijn je angsten en je raakt de controle over jezelf kwijt. Maar ik geloof niet dat je zó ver weg raakt, dat je dat zou doen. Je valt hooguit flauw, maar je lichaam verzet zich denk ik tegen echt erge dingen. Ik zou me er niet te druk over maken Mira.

Maar nogmaals: ik ken het gevoel en het maakt mij ook heel bang. Tot nu toe heb ik me alleen nog maar vast hoeven klampen aan trappen of stoelen om niet om te vallen, ik heb nog nooit wat griezeligs gedaan. We zijn niet ziek in ons hoofd, we zijn 'alleen maar' overgevoelig voor CO2...En hyperventilatie is oervervelend, maar je wordt er niet gek van. Echt niet. Dat geloof ik niet. We maken alleen onszelf gek, dat doe ik ook, met onze gedachten...

Ik benieuwd wat de anderen zeggen...

Succes Mira en ja, ik heb het soms ook moeilijk hoor. Maar hou toch moed en maak jezelf niet gek door enge dingen te denken. je moeder heeft al 30 jaar chronische hyperventilatie en die leeft ook nog! [:][/:]

Groetjes Rainbow

Dank je voor je reactie Rainbow. Het is inderdaad net zoals je beschrijft. Ik noem het altijd alsof ik in een cocon zit. En het lijkt soms net of je flink aangeschoten bent. Daar vergelijk ik het dan soms maar mee en dan heb ik ook nooit rare dingen gedaan, hooguit grappige dingen.

Het is ook niet zo dat je werkelijk de controle kwijt bent als je hyperventileert maar je ervaart het wel zo omdat het lijkt of je 'wegzweeft' van alle contact en van je lichaam. Gewoon dat al, dat klinkt zo eng, inderdaad net of je een geest bent.

Ik weet ook dat het mijn gedachten zijn die me die dingen aanpraten. Want het is zo: toen ik begin dit jaar heftige hyperventilatieaanvallen kreeg werd ik heel bang om dood te gaan. Dat was toen mijn angst en ik beleefde het onwerkelijke gevoel ook alsof ik in elkaar zou zakken. Toen ik eenmaal wel zo'n beetje over die ansgt heen was ging het een tijd veel beter en was ik niet bang van het onwerkelijke gevoel. Totdat ik me in m'n hoofd haalde dat ik er vast gek van kan worden. Dus het is net hoe je de angst zelf invult, daar ga je in geloven.

Ik heb het vandaag ook uitgetest. Ik zat in dat onwerkelijke en werd weer bang en stelde me voor hoe ik de controle over mezelf zou verliezen. Toen werd ik heel bang. Maar ik werd ook heel verdrietig omdat ik in feite wel weet dat het m'n angst is die me die dingen aanpraat en dat ik helemaal niks engs wil doen. Toen ben ik me gaan concentreren op andere dingen en heb gezegd dat ik best bang mag zijn maar dat ik ook afleiding moet gaan zoeken. En dat hielp want daardoor had ik niet meer het gevoel dat ik gek zou worden.

Het is zo: dat idee zit in mijn hoofd. Zou ik me nu weer bang maken dat ik er 1 of andere lichamelijke ziekte van kan krijgen dan zou ik in een aanval ervan overtuigd zijn dat dat aan het gebeuren is. Heel verwarrend soms. Vooral omdat je tijdens een hyperventilatieaanval toch al niet helder kan denken.

Jij hebt dus de angst dat je zal vallen. Ook omdat dat jouw gedachte is: je denkt dat je zal vallen. Ik weet wat je ermee bedoelt, soms lijkt het alsof je valt of dat je omgeduwd wordt.

Hv neemt ons ons zelfvertrouwen en vertrouwen in ons lichaam af. Zo voel ik het. Er zijn heel simpele situaties waarbij ik nu zenuwachtig onzeker word of faalangstig, dingen waar ik voorheen geen moeite mee had. Dan kan ik zo ineens angstig worden of in janken uitbarsten. Het is dus denk ik ook heel belangrijk, zo niet het meest belangrijk om het vertrouwen in onszelf terug te krijgen.

Jij ook succes en ik lees graag nog meer reacties van mensen en hun beleving van die onwerkelijkheid.

Hoi Dames,

Ik ben 31 jaar en heb ca. 9 jaar hyperventilatie. Ook ik herken het gevoel gek te worden en rare dingen te doen.

Inmiddels heb ik negen maanden geHyperVend en ben nu ca vier weken gestopt (bibber, bibber, eng!!!) en het gaat echt stukken beter! Tijdens die negen maanden heb ik (ook na een aantal maanden oefenen) nog hele grote terugslagen gehad waarbij alle klachten in alle hevigheid terugkwamen en dacht ik: ik word nooit beter! Na een flinke uithuilbui en wat bemoedigende woorden van m'n vriend ging ik vervolgens toch stug verder met HyperVennen onder het motto: baat het niet... Want erger kon het namelijk niet worden.

Om een heel lang verhaal te voorkomen, mijn boodschap is: VOLHOUDEN!!!

Ik weet dat er hele angstige momenten zijn, maar probeer je erdoor te slepen, praat erover met iemand waarbij je je goed voelt (want die persoon zal bevestigen dat je niet gek wordt!) en probeer vol te houden. Maak ook je agenda lekker leeg, wees maar egoistisch en neem tijd voor jezelf, anders loop je jezelf voorbij. Het wordt echt beter, alleen duurt het bij de een langer dan bij de ander.

Heel veel succes allebei!

Groeten, Martine

Hoi!

Ik ken het gevoel. Ik heb sinds vorige week zo'n raar, licht gevoel in mijn hoofd. Niet echt duizelig, maar heel erg raar. Kan ik niet goed omschrijven. Ook heb ik een raar gevoel in mijn benen als ik loop: onzeker, soort slap gevoel...ook dit kan ik niet zo goed omschrijven. Erg akelig, alsof ik elk moment door m'n benen heen zak.

Ik heb me vorige week weer wat druk gemaakt: in had zaterdag een etentje en zondag ging ik naar een beurs. Ik was er dagen van te voren eigenlijk al mee bezig: als ik maar geen last van hyperventilatie ga krijgen. Misschien wordt het laat na het etentje en dan heb ik wat gedronken, zondag vroeg op en als ik maar geen last ervan krijg: zondag was het dus prijs: ik liep op de beurs en opeens had ik het gevoel alsof m'n knie van pudding was, slapjes, los, heel erg raar en wankel.
Dit symptoom was nieuw voor me, waardoor ik toch weer angst over me heen kreeg, ging denken als het maar niks is, kreeg het benauwd en ben snel naar buiten gegaan en in de auto gaan zitten.

Kben een week verder en heb nog steeds last ervan:
raar gevoel in mijn hoofd en 'rare zweverige onzekere wankele' benen met lopen.
Ik merk zelf dat als ik een 'nieuw' symptoom van de hyperventilatie krijg wat ik eerder nog niet heb gehad, dat ik dan toch bang wordt en dat ik weer begin te denken. Dan maak ik mezelf weer hartstikke gek...

Soms gaat het weken goed met me en opeens krijg ik weer last van de hyperventilatie! En dan ga ik weer denken: m'n ademhaling is toch goed, als het toch maar niks anders is...denken denken denken...

Sorry, nu is het weer zo'n lang verhaal geworden.

In ieder geval succes iedereen en ook hier komen we weer bovenop!!!!![:][/:]

Hoi,

dank voor jullie reacties!

Het is al een hele steun om zoveel herkenning te vinden vind ik altijd.

Wat denk ik vaak hyperventilatie veroorzaken/'>oorzaakt is al dat gedenk. Met denken maak je jezelf onrustig en die onrust gaat zich uiten door gespannen spieren, misselijkheid, hyperventilatie, etc.

Ik heb wat dat betreft veel inzichten verkregen door fysiotherapie (haptonomische en psychosomatische). Het lastige is om de inzichten om te zetten naar doen. Ik weet dat ik weinig tot geen last heb van hyperventilatie als ik die gedachten stopzet en me op mijn gevoel concentreer. Maar zoals ik nu weet: het is een soort verslaving aan denken. En als je je je eenmaal een patroon hebt aangeleerd van denken, denken, denken dan is het moeilijk om daar uit te komen. Maar ik weet ook: het kan! Het is als een langspeelplaat die blijft hangen. Als je 'm eenmaal uit die groef hebt draait ie prima. Maar je moet ervoor waken dat ie niet opnieuw in die groef terecht komt.

Ik las toevallig net in de Yes (jawel :-) ) over dwangneurose. Ik heb last van dwanghandelingen (in lichte vorm gelukkig) en ik las dat al dat denken (ook die angst om rare dingen te zullen doen of de controle te verliezen) dat dat ook bij een dwangneurose hoort. Je MOET van jezelf steeds daaraan denken. Maar het MOET helemaal NIET. Gek is dat toch he, je weet ook wel dat het niet moet en toch blijf je denken. Ik leerde met haptonomie al om meer te concentreren op gevoel en gedachten afkappen en nu in fysio ga ik daar verder mee. Ik weet dat er een hoop doorzettingsvermogen voor nodig is. Ik WIL ook van de hyperventilatie en die angstige gedachtenstromen af. Laten we elkaar allemaal wat moed inspreken: we gaan ervoor! En probeer je niet te laten ontmoedigen als je terugvalt, dat hoort erbij. Je kunt niet in 1 keer voor de hoofdprijs gaan.

Davy, dat van de 'papbenen' herken ik. Ook een hyperventilatie-symptoom. En soms lijkt het of je gewoon ademt maar merk je aan kleine dingetjes dat je toch aan het HyperVentileren was. Als je die kleine dingetjes leert voelen stelt het vaak gerust omdat je weet: ik hyperventileer, het is dus niet iets anders.

Ik dank jullie voor de reacties. Ik ga nu weer van het forum af. Want ik merk dat hoe meer ik me ermee bezig ga houden hoe groter het probleem hyperventilatie wordt. Je voedt het a.h.w. door er constant mee bezig te zijn.

Groetjes en sterkte,
Mara