Hey allemaal,

Ik ben nieuw en wil ten eerst kwijt dat het een hele geruststelling is om zoveel herkenning te lezen!! Momenteel heb ik meer een praktische vraag. Hoe doen jullie dat met werken terwijl je je soms zo afwezig voelt, neiging tot wegvallen of soms bijna flauwvallen. Ik heb nogal een drukke baan en moet op bepaalde momenten erg scherp zijn, dus niet de hele dag door maar soms even pieken. Tot nu toe is het nog steeds 'goed' gegaan maar soms vraag ik me achteraf echt af hoe ik het voor elkaar heb gekregen.
Op moment van pieken verkrampen m'n handen soms en krijg ik het erg koud. Als ik ff opsta heb ik het gevoel dat de bodem onder me vandaan zakt. Ik ben niet [:]NO[/:] echt van plan om hieraan toe te geven net zoals bij winkels ingaan. Ik weet dat ik me behoorlijk rot kan voelen in zo'n winkel slappe benen etc etc., maar als ik hier aan toe geef is het hek natuurlijk van de dam. Doe ik dus ook niet alleen een dagje echt shoppen doe je mij natuurlijk geen plezier mee.[:]?[/:] Ik hoor graag of jullie tips of ervaringen voor mij hebben.
groetjes Gina

Hallo Gina,

Goed om je verhaal te lezen. Het is voor mij erg herkenbaar. Ik heb ook een vrij drukke baan en heb er regelmatig last van. Ik werk deels binnen en deels buiten en er zijn tal van momenten geweest (in de auto, op bezoek bij een klant, een leverancier over de vloer, maar ook gewoon achter mijn pc) dat ik bang was de controle te verliezen.

Op zo`n moment is het lastig om er gemakkelijk mee om te gaan, maar ik heb mezelf wel geleerd er niet aan toe te geven. Soms loop ik even van mijn werkplek, of probeer mijn gedachten op iets anders te brengen. Maar een paar maanden geleden (toen het zo warm was) had ik er zoveel last van dat ik me ziek meldde en naar huis ben gegaan.

Ik ben nu een week bezig met HyperVen en ik word er toch een stuk rustiger en gecontroleerder van. Ik ben van mening om toch vast te houden aan de dingen die je gewoon zijn (werken, naar winkels te gaan etc) want als je er aan toegeeft dan durf je straks geen stap meer te zetten.

Hoe lang heb jij al last van het hyperventilatie syndroom? En ben je al bezig met de therapie?

Groet,

Joy

Hoi Gina en Joy,

Voor beiden geldt dat het verhaal herkenbaar is. Ook ik heb nooit toegeven aan niet meer naar de winkel gaan enz. Ook ik ben van mening dat het hek dan van de dam is en het zo erg kan worden dat je straks niks meer kunt. Toch blijft het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Ik merk dat ik soms nog wel eens dingen wil vermijden, maar het uiteindelijk toch niet doe. Ik moet dan van mezelf. En dan geeft het me toch weer een goed gevoel dat ik het toch gedaan heb.
Suc6

Groeten Ramona

Hi Joy en Ramona,

Ik heb het al v.a. mijn 5e jaar en ik ben nu 35 dus das best wel lang. Natuurlijk heb ik niet al deze jaren constant zoveel last gehad. Al die vage klachten heb ik wel al van kinds af aan. Ik vroeg als kind geregeld aan m'n moeder'mam ben ik hier nou wel of niet"?
Vier jaar geleden is het echt heel erg misgegaan. Ik kon bijna niet meer praten en m'n been sleepte over de vloer. De huisarts heeft me toen naar het ziekenhuis gestuurd (neuroloog) om een herseninfarct en MS etc uit te sluiten. Toen ik daar aankwam moest ik op de bank/tafel gaan liggen, maar dat heb ik niet meer gered. Ik ging onderuit en ze hebben 3 dagen allerlei onderzoeken gedaan. Niets gevonden. Ik snap alleen achteraf niet dat ze me bloed niet alkalisch aangetroffen hebben...

Ik heb een paar weken niet kunnen lopen, zelfs m'n vork kon ik niet optillen en m'n vriend moest me in bad leggen om me vervolgens af te spoelen. Ben na ca. 7 maanden weer langzaam ah werk gegaan. Achteraf hebben ze gezegd dat ik Burn-out was. Letterlijk was ik dat wel ja, maar al die verhalen die ik erop nageslagen heb waren nooit zo heftig als de mijne. Daarom denk ik dat het een combi is geweest van burn-out en hyperventilatie.

Sindsdien heb ik het volgens mij chronisch en blijft het een zwakke plek. Ik ben nu sinds ca. 4 weken bezig met hyperventilatie en heb ook het idee dat het wel iets doet. Al heb ik in het begin de klachten weer heel heftig ervaren. Later heb ik gelezen dat meerdere personen dat hadden, dus ik denk dat dat erbij hoort.
Ik ben blij te lezen dat jullie ook gewoon door gaan. Met m'n burn-out verleden ben ik soms bang weer net een stap te ver te gaan. Maar opgeven is voor mij echt stoppen met leven en dat wil ik niet, dus dan maar weer doorbijten.

Groetjes Gina