Hai Agda,
Daar ben ik dan eindelijk. Er was hier even flink veel
stress in huis, dus vandaar dat het even heeft geduurd.
Mijn verhaal zal ik proberen in het kort te vertellen. 14 jaar is lang.
In oktober 1990 is mijn dochter Candy geboren. Ik was 28 jaar oud. Vlak daarvoor had ik mijn geliefde schoonvader John verloren en hij zou nooit meer mijn kindje kunnen zien. Ik had een hartstikke leuke, drukke baan als secretaresse. 8 maanden na de geboorte van mijn dochter kreeg ik mijn eerste, zeer grote aanval van
hyperventilatie en ik was direct uitgeschakeld. Mijn lijf bonkte, mijn zenuwen gierde, ik kon niet meer slapen, haast niet meer eten en vond geen rust meer. In die tijd dachten ze dat ik een paniekstoornis had, maar vergaten derhalve te vertellen dat daar
hyperventilatie aan vooraf gaat. Binnen afzienbare tijd durfde ik niet meer naar buiten, niet meer alleen te blijven, schoot ik in paniek als de deurbel ging of de telefoon. Visite kon ik ook niet meer verdragen.
Je zou kunnen stellen dat ik op de schaal van Rob (zie algemene vragen over
hyperventilatie – onderwerp:
hyperventilatie continu of niet) in de 4e schaal zat.
-75
- regelmatige
hyperventilatie aanvallen, continue vermoeidheid, fobieën, enz
- bloed zit op de alkalische grens
- er zijn heel kleine kooldioxide buffers aanwezig.
Maar toen was dat allemaal niet bekend.
Zo is dat 6 jaar door gegaan al die ellende en inmiddels was ik vervallen naar de 5e schaal:
-100
- zeer ernstige
hyperventilatie met flauwvallen, extreme angsten, krampen enz.
- het bloed is continue alkalisch
- er zijn geen kooldioxide buffers meer aanwezig.
Ik kreeg
antidepressiva, want ik was inmiddels flink depressief. Ik kon alleen maar voor mijn dochter zorgen als er gezinshulp in huis was en mijn gezin kon haast nergens heen, omdat ik niet alleen thuis durfde te blijven.
Toen ben ik bij mijn gezin weggegaan. Ze hadden geen leven meer door wat ik had. Niemand wist trouwens wat ik had. Ja een paniekstoornis, maar die zou je moeten kunnen bestrijden met
antidepressiva, maar dat werkte helaas daar niet voor.
Alleen ben ik verder gegaan, vanuit mijn ouders huis.
Er kwam een nieuw medicijn op de markt: buspar (buspiron) en samen met immipramine (een oude
antidepressiva) kreeg ik de boel weer aardig onder controle. Deze combinatie
medicijnen zorgde ervoor dat ik me niet meer zo verschrikkelijk gejaagd voelde en dat ik niet meer van mijn graadje ging. Ik kon me aardig redden en ontmoette een hele leuke man Ron. (daar ben ik nu mee getrouwd) Candy mijn dochter kwam weer bij mij wonen.
Alleen …………… ik raakte gewend aan deze
medicijnen en de
hyperventilatie-verschijnselen begonnen er dwars doorheen te komen.
Dus mijn wereld werd weer kleiner en kleiner, totdat ik weer bijna in huis zat.
Nou, ……….. in maart 2004 kwam ik
HyperVen tegen en ben hiermee begonnen. 7 maanden lang. En ik voel me nu echt toppie. De
hyperventilatie-verschijnselen zijn weg. Echt weg. Alleen de fobie is voor een gedeelte nog aanwezig en dat betekent voor mij:
Ik kan wel alleen thuisblijven, op visite, boodschappen doen etc. etc. etc. De fobie zit alleen nog in de afstand van huis. Mijn actieradius is ongeveer 10 km rond mijn huisje, maar dat zit niet meer in de
hyperventilatie, maar meer in het vertrouwen wat ik moet opbouwen om weer verder te kunnen.
Maar………….ik ben echt dik en dik tevreden. De fobie ben ik aan het afbouwen en het gaat steeds beterder. Ik surf veel op het forum, omdat ik het fijn vind om mensen die hetzelfde hebben of hebben gehad tegen te komen en te helpen, zodat het niet, zoals bij mij, jaren en jaren gaat duren, en dat je daardoor ook nog eens voor keuzes komt te staan, die je eigenlijk helemaal niet wil maken, zoals weggaan bij de mensen waar je zo verschrikkelijk van houdt.
Het is toch nog een lang stukje geworden, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
hyperventilatie is een hel, een waarlijke hel, maar er is zeker een leuk leven daarna als je het onder controle hebt gekregen.
Agda en anderen,
Ik wens jullie heel veel succes met
HyperVen
Het gaat jullie echt lukken.
Liefs van Ellen [:]
[/:]
