één brok zenuwen, niet meer slapen, verdwaasde kop een hele dag door, niet meer eten... ik sta terug waar ik stond zovele maanden geleden. Vanmorgen geHyperVend en ben zomaar eens even 29 seconden gekelderd...

Neuroloog had gezegd dat als ikhet gevoel had overspoeld te worden, ik terug medicatie mag nemen, even. Ga dat maar doen denkik ik? Dit kan toch zo niet? Ben zo jaloers op de vorige positieve berichtjes, sniksnik... ik kan niets meer objectief bekijken, alles is overgenomen zo lijkt het. 'k ben op, weet niet goed wat te doen...

Hey Kim,

Je mag echt niet opgeven hoor, want weet nog dat je mij net hetzelfde vertelde toen het totaal niet meer ging met mij.
Het gaat nu eventjes minder met je, maar je weet toch dat het niet voortdurend zo kan blijven? Dat het sowieso terug beter wordt?
Ik weet wel, het is zo lastig om op zo'n momenten de dingen objectief te bekijken, maar nu ik me beter voel kan ik dat terug en ik ben er van overtuigd dat jij dat ook terug zult kunnen.
Het is lastig, steeds weer die dipjes, maar je geraakt er zeker en vast terug bovenop!
Je hebt je waarschijnlijk te druk gemaakt in bepaalde symptomen die je herkende, maar dat betekent zeker niet dat je terug bij af bent hoor.
Als ik jou zo bezig hoor, ben je al tot heel veel inzichten gekomen. Naast het lichamelijke is dat toch ook van supergroot belang!
Blijven geloven meid, het komt terug goed!

Veel sterkte

Hé Kim.

Hou vol hoor.

We hebben echt allemaal een keer de terugval gehad.
Hoe lang doe je HyperVen?

Ik ging na 6 weken van over de 100 sec ineens terug naar 42 en moest zelfs tijdens het oefenen stoppen omdat ik zo misselijk werd dat ik moest overgeven en mijn hart ging als een razende tekeer incl. overslagen.

Nu zit ik na bijna 3 maanden weer op 91 en voel me echt beter worden.
Zelfs al 2 weken zonder overslagen en de bijbehorende klachten (pijn op de borst, benauwd e.d.)

Ik ben ook heel bang voor weer een terugval maar geniet nu wel van de tijd dat ik me goed voel.

Sterkte joh, liefs Jo

hoi Kim,

niet de moed opgeven hoor....[:]NO[/:]
hoelang ben je al aan't HyperVennen? ben je soms hard gestegen in je scores? (moet haast wel als je 29 terugvalt in de score.

als het niet betert met de klachten eventueel even pauzeren hoor. Dat kan heel goed helpen. Dan heb je a.h.w. zo goed geoefent dat je lijf geen raad meer weet met die hoge koolzuurwaardes.als je dan pauze houdt went je lichaam en dan gaan die nare klachten echt weer weg.
HET LIGT DENK IK NIET AAN JOU MAAR AAN DE OEFENINGEN

ik heb ook van die nare heftige terugvallen gehad, het hoort bij de therapie, niet bang worden het komt goed. Laat van je horen he, hier op het forum.
Ga lekker in bad, zorg goed voor je zelf en laat het oefenen maar even zitten, vraag anders even advies aan rob-arc.

liefs Janne[:](Y)[/:]

Hey,

zo bedankt voor de snelle reacties...

Ben nu ongeveer zes weken bezig, maar was tijdens de hitte een week gestopt. In het begin had ik gemiddeld 65 en ben vlug gestegen tot 118 ongeveer, dat is dan ineens terug gaan slabakken totdat ik vanmorgen terug aan 76 seconden zat. Dacht ook tegen de grond aan te smakken, de vorige dagen had ik de sessies niet meer afgemaakt.

en ondanks het feit dat de familie er niet achterstaat, toch de-anxit genomen vanmorgen. Echt niet omdat ik de gemakkelijke uitweg kies, ik voel alleen dat ik helemaal vastloop in mijn gedachten, gewoon niet meer objectief kan denken, en de-anxit heeft me altijd geholpen terug wat te relativeren. hoop even rust te vinden en dan terug enig inzicht te verwerven om alles een plaats te kunnen geven.

't Is raar, ik heb het weken voelen aankomen en met zoveel schrik naar dit moment toegeleefd, nu het eindelijk zo ver is en ik me weer zo diep voel als tijden geleden, ben ik precies een beetje gerust, zo van: inderdaad nu ja, je hoeft niet meer te vechten tegen de achteruitgang nu, 't is er toch al, en nu zal je er wel weer uitklauteren ook, moeilijk gaat ook... ik begin nu pas te aanvaarden dat het weer heel moeilijk is (al kan dat ook al invloed zijn van de-anxit)

en't is geen onderwerp om hier te zetten, maar ik wéét wat deels de oorzaken/'>oorzaak is (buiten het feit dat stomme hyperventilatie mijn hersenen gewoon lijkt aan te tasten, bah): vroeger kon ik obsessioneel piekeren over het werk. In de loop van de tijd heb ik dus geleerd dat te lossen (geeft een enorm bevrijdend gevoel trouwens) en een plaats te geven. En nu is er iets van totaal andere aard. Ik word verliefd, haha, voor het eerst sinds jaren, en in plaats van nu obsessioneel te piekeren over het werk, pieker ik obsessioneel over hem!! Hoe belachelijk!! het piekeren is de kern bij mij! de kern van alles! Hoe zielig toch... Het is alsof hyperventilatie allerlei manieren zoekt om me te pakken te krijgen, en ik ben beducht op vanalles, maar toch komt het weer opzetten, in een andere vorm weliswaar, en goed gemaskeerd, en dat heb ik het te laat door dat ik me toch weer heb laten vangen, en nu denk ik weer te fel na...

nuja, ik vind het fantastisch dat ik mijn verhalen hier kwijt kan, dat er mensen zijn die ècht voelen wat ik voel, want het is soms zo eenzaam... en zo moeilijk te aanvaarden. Mensen lijken niet te beseffen dat het je hele zijn verstoort, dat je jezelf helemaal kwijtraakt... niemand kan weten hoe beangstigend dat is, en hoe hard het is te vechten om gewoon maar een dag door te komen...

Die dips die eraan komen, dat voelt ook elke keer als verzuipen, met doodsangst als het ware, en enorme machteloosheid en eenzaamheid(als het altijd zo moet gaan in mijn leven...) Ik ken niemand van jullie echt, maar het mag toch wel eens gezegd worden dat ik zonder jullie pas echt het gevoel zou hebben te verzuipen! En dat jullie er voor een groot deel voor zorgen dat ik blijf moeite doen om die pokke-hyperventilatie te aanvaarden en me er niet door te laten gaan...

Dus succes aan ons allemaal!

kim

hey, jullie hebben weer allemaal gelijk gehad. We zijn nu een kleine twee weken verder, en ik kan weer leven.. jippie!! De weg naar beneden heeft zeker een maand geduurd, maar eens rock bottom ben ik er in een week terug uitgeraakt... Dat lijkt me redelijk fantastisch!!

En het is best spectaculair gegaan: kan terug eten, slapen, GENIETEN, ben "erbij", zie er nog altijd redelijk belabberd uit maar dat is dan maar zo..., ik maak me niet meer constant zorgen en vermijd het zelfs te denken. En het werkt. Neem nog wel medicatie, dat zal nog zo'n veertien dagen duren, en dan ga ik terug zonder..

Dus voor iedereen die het moeilijk heeft, het passeert ècht, al duurt het een tijd... er komt echt zonneschijn na regen. Omgekeerd natuurlijk ook, maar met fantastische mensen op het forum die je altijd willen steunen, komen we er wel!!

Bedankt!

kim

hoera voor kim,

die zichzelf er weer heeft uitgetrokken. heerlijk joh, ik leef met je mee hoor

Janne

[:][/:]