Hallo allemaal

sinds een week of 2 voel ik me een beetje down , niet depressief of zo.....
Maar er komen toch weer van die levensvragen.

Wat doe ik hier , en...... we gaan toch zo dood .........bah, dit is niet leuk.
voel me er echt niet lekker bij.


Ik heb wel na 13 jaar ander werk, en moet het oude loslaten.
Er zijn wel wat meer veranderingen geweest de laatst tijd.....eigenlijk niet zo van belang , maar toch.

voel me eenzaan met 1000 mensen om me heen .....raar???
Beetje leeg .

Loop mezelf te zoeken.
Dus echt een beetje down.

Herkenning??????

Groeten Annette

Hoi Annette,

Ik herken dat wel.
Sinds dat ik lijdt aan chyperventilatie vraag ik me vaak af wat ik op deze aardbol doe.
Als ik me zo tot mijn tachtigste moet voelen, hoeft het voor mij niet meer.

De eenzaamheid die wij voelen is door het onbegrip van de mensen om ons heen.
In de eerste periode van paniekaanvallen waren de mensen naast mij nog wel een soort van meelevend. Maar omdat de klachten zo lang aanhouden heb ik nu wel het gevoel dat ze zoiets hebben van: "je weet toch dat het niks ernstigs is, dus pierker toch niet zo" of "is dat nou nog niet over".

Maar we gaan niet opgeven.
Ik hoop maar dat we het leven juist meer waarderen als we van onze klachten af zijn of als ze zo sterk verminderd zijn dat het dragelijk wordt.

Sterkte en liefs Jo.

hoi Jolanda ,

Zou het echt bij hyperen horen ??

Ben blij dat jij daar ook last van hebt , positief bedoelt he .............dat ikin ieder geval niet de enigste ben.

Ik ben ooit wel eens heel depressief geweest , en dan ben je daar toch bang voor.
Dat wil ik niet meer .

Het is niet zo dat ik stil zit hoor , maar ik merk dat ik me te veel forceer, en niet naar mezelf luister, dus heel veel dingen doe die ik niet wil.
kortom een ander naar de zin maken.

Ik kan dit gewoon niet meer , het houd op .
Ik moet daarin veranderen , en gaan leven,zorgen dat ik het naar mijn zin krijg.
Dit is heel moeilijk, ben daar al 20 jaar mee bezig.

Ze zeggen wel eens ; het is erop of eronder .....nou ik wil in ieder geval niet tenonder gaan .
Dus .....ik moet mezelf veranderen , en meer assertiever worden in de positieve zin.

Groetjes Annette

Hoi Annette,

Ik herken deze gedachten ook heel goed, maar ik merk ook dat ze erg gerelateerd zijn aan de mate waarin je angstig bent en aan de hoeveelheid van piekeren. Bij mij heeft het dus alles te maken met mijn hyperventilatie. Ik merk nu ik al enige tijd aan het HyperVennen ben dat ook deze gevoelens en gedachten steeds minder worden! Daarnaast wordt je van deze verschrikkelijke aandoening met alle frustraties toch ook down! Mij kostte het af en toe echt veel moeite om mezelf moed in te praten en er tegenaan te gaan. En wat bij veel hyperventilatie-mensen zeker speelt is dat we geneigd zijn onszelf weg te cijferen voor anderen, veel voor anderen te doen, rekening te houden met anderen en onszelf tekort te doen. Dat is iets wat ik wel heb afgeleerd in de afgelopen jaren. Het zijn mooie eigenschappen als je sociaal bent, dingen goed wil doen, plichtsgetrouw bent maar de balans is zoek als je jezelf vergeet en je daarmee de spanning over je heen trekt en de halve wereld op je schouders wilt dragen!

Het is lastig: voor een deel komt het door de hyperventilatie en voor een deel is het ook weer de bron van hyperventilatie. Het is voor ons belangrijk dat we daarom die cirkel doorbreken zowel om aan het fysiek probleem te werken [de hyperventilatie] als aan hoe we met dingen omgaan.

groetjes Hester

hoi Hester ,

Er is inderdaad niets moeiliker dan op je tenen te lopen [:][/:]
Altijd voelen , doe ik het wel goed, vind iedereen me wel goed........
Het gevoel altijd afkeurende blikken te krijgen, is natuurlijk niet zo, maar ja.......

Je voelt je opgesloten in jezelf , wat er in zit komt er niet uit, de dingen niet durven te doen die je graag wilt.
Overal tegen opzien , ook zelfs de dingen waar je van moet genieten .
Allemaal door die hyperventilatie.[:]:||[/:]

Je raakt een beetje in je isolement he.....vandaar dat down gevoel.
Als je niet uitkijkt wordt je overal fobisch voor.

Ik wil dit echt niet.....ik laat me dit niet gebeuren .

Het ergste is als ik s'morgens wakker wordt...pffffff[:]Tja[/:]

hopelijk is het zo voorbij.

groetjes aan jullie ....Annette

We moeten gewoon echt gaan leren om ook te genieten van het leven en ons minder aantrekken van wat andere denken.

Volgens mij willen wij alles perfect en het liefst alles van te voren hebben geregeld i.p.v. het op ons af te laten komen en te genieten.
We zien overal als een berg tegenop, zelfs tegen de leuke dingen en we denken de hele dag.
Ik betrap mezelf erop dat als ik snachts wakker wordt dat mijn gedachte gewoon een loopje met me nemen.

bij mij ook! je ligt daar te malen en te malen en je kan het blijkbaar niet stopzetten!!

"pak het zoals het komt, pak het zoals het komt" 't is dat je elke keer zoveel ellende bij het goede moet pakken, en als er veel goeds is geweest is de terugslag veel erger vind ik...

leren genieten... wel makkelijk gezegd natuurlijk... 't zou vanzelf moeten gaan... zovele mensen dwarrelen door het leven, ik vroeger ook. Hoe kan dat toch??

hallo allemaal ,

Ja , je zegt het goed Kim........vroeger had ik ook nergens last van, totaal niet , teminste op een bepaalde leeftijd.

ik deed van alles .
Bij mij begon het na de geboorte van mijn zoon .
Kreeg vlak daarna een hyperventilatie aanval.

zul je zeggen , er moet van te voren dan toch wel onbewust iets niet goed gegaan zijn.
En dat denk ik ook.....daarna kwam er van alles uit ....van fobisch, tot teveel drinken van alcohol, dit laatste heb ik al heeeeel lang niet meer gedaan , het was een periode.

Allerlei angsten kwamen de hoek om kijken, ook sociale angst.
zelfs een dwangneurose[:]Tja[/:] verlegenheid en nog meer van die dingen....
En dan opeens vind je je lichaam niet meer goed.....help ik ben te dik kwam om de hoek kijken......bah....toestand .


Soms is het natuurlijk niet voor niets dat je een beetje down bent.

annette

Ik vind het rot voor jou maar fijn voor mij om te lezen.

Na de geboorte van mijn dochtertje (6 jaar geleden) is mijn hyperventilatie teruggekomen na een periode van weggeweest (met behulp van psychologen en medicijnen e.d).

Ik heb ook een dwangneurose in de vorm van het schoonmaken van mijn huis. Ik gun mezelf geen rust voordat alles aan kant is.
Mijn huisarts zegt dat wij hyperventilatieers dat ontwikkelen omdat dat iets is waar we wel invloed op uit kunnen oefenen en op het hyperen niet.

Ik deed vroeger echt alles zonder er over na te denken en niks was teveel.
Nu maak ik me al dagen - soms weken van te voren al zorgen als ik iets moet gaan doen.

Ik doe nog wel alles, werken, sporten en dingen met mijn dochtertje, alleen het plezier beleef ik vaak niet doordat ik me gewoon niet goed voel.

hi jolanda ,

Bij mij werkt het precies hetzelfde, ik werk ook en doe ook wel veel andere dingen ,maar ja zoals je zegt je geniet er niet van.

Ik werk ook bij oudere mensen, en die zijn zo opgewekt, daar ze allemaal bijna ouder zijn dan 75.
Ben er gewoon jalours op.
Ik denk dan dikwijls , kom op Annette kijk eens naar die mensen, verdorie.

Zelf als ik een avondje uit ga , dan wordt het al beroerd, zie er zo tegen op dan pfffft.

En dat schoonmaken , dat herken ik ook .......je wordt er helemaal gek van , alles moet perse[:]Tja[/:]

niks moet!!

jolanda we komen er wel uit hoor meid! Geduld vangt vis!!

groetjes Annette