Gewoon uit interesse, weten jullie de oorzaken/'>oorzaak van jullie hyperventilatie? Ik ben momenteel in therapie bij een kinesist. Daar heb ik ontdekt dat mijn hyperventilatie stilaan is gegroeid door de vele problemen die ik de afgelopen 2 jaar privé heb moeten verwerken. Maar omdat iedereen hier zo op zijn ademhaling aan het oefenen is, vraag ik mij af of dit voor iedereen ook zo is. Ik heb het gevoel dat ik meer aan mijn emotionele kant moet werken, dat ik rustiger zou worden als al die zorgen van de baan zijn.

hai,

ik ben ook in therapie. Mijn hyperventilatieaanvallen zijn begonnen na een abortus op 16 jarige leeftijd, alleen een vriendin wist daarvan verder met niemand gedeeld en verder ook niet verwerkt. Na een aantal jaar werden die aanvallen wel minder heftig. Ik heb een goede opleiding gevolgd, kreeg een goede baan een leuk kindje af en toe rond stress tijden voelde ik me wel akelig (is achteraf dus chronische hyperventilatie) maar verder niks aan de hand. Tot mijn vriend onze relatie uitmaakte en ik op dat moment zwanger was van de tweede. op dat moment door hem de hoek ingedrukt om weer een abortus te plegen en dat uit radeloosheid ook gedaan. iets wat ik nooit had moeten doen. Dit is inmiddels 3 jaar geleden en de afgelopen 3 jaar zijn heel zwaar geweest. Heel veel last van stress,chronische hyperventilatie maar ook vooral doorwerken want inmiddels was ik wel echt kostwinnaar. Eind vorig jaar was het op. Ik kon niet meer had heel veel last van chronische hyperventilatie. Ben met HyperVen begonnen en tegelijk een fijne therapeute gezocht om mee te praten, om dingen te verwerken...
Daar komt naast al het leed van de afgelopen jaren (ben inmiddels 31) ook heel duidelijk naar voren hoeveel moeite ik heb met een autoritaire vader. Het had ws heel anders met mij gelopen als ik de abortus op jonge leeftijd gewoon had kunnen delen met tenminste mijn ouders en hun steun had gehad.

Ik ben nu een half jaar thuis in ziektewet (wel op at basis aan het werk weer!!), heb HyperVen afgerond en gaat echt stukken beter met me. Helemaal terug ben ik nog niet maar dat heeft ook zijn tijd nodig!!

Jeetje wat erg allemaal. Lijkt me inderdaad verschrikkelijk als je gedwongen een abortus moet laten plegen. Wat erg voor je..
Mijn chronische hyperventilatie is gekomen doordat ik toen ik 13 jaar was jeugdreuma heb gehad. 2 Maal in ziekenhuis gelegen waar ik veel pijn heb gehad en heel veel angst kreeg. Ook heb ik in 2 jaar tijd 2 vriendinnen verloren, wat ook best wel een impact had. Meteen bang dat iedereen dood ging. Ook is mijn thuissituatie niet zo best geweest, had te maken met een agressieve broer die dit erg vaak op mij uitbuitte, en dan mijn vader die zich totaal niet in mijn leven betrok en mij nooit een keer een compliment heeft gegeven, alleen maar de negatieve dingen. Ik ben ontzettend onzeker geworden in een aantal jaren, ben erg perfectionistisch, erg bezig met mn uiterlijk en mening van andere is zo belangrijk voor me.. en nu ben ik in behandeling bij een psychotherapeut, en die zegt me ook dat ik een muur voor me heb gezet, afstand van mezelf genomen, daardoor heb ik dat derealisatie gevoel constant. Ben sinds 4 maart bezig met de therapie HyperVen, en het word al een stuk minder allemaal.. we komen er wel doorheen allemaal!

liefs linda

Goh zeg, wat hebben jullie allemaal vreselijke dingen meegemaakt. Daartegen is mijn verhaal niks.
Ik was iets meer dan 2 jaar zwanger. Op 4 mdn zwangerschap had ik een ongeval, niet erg, maar heb er een vreselijke wiplash aanover gehouden. Ik kan mijn huishouden niet meer doen, kon mijn hoofd amper recht houden gedurende 3 mdn. Ben toch opnieuw gaan werken omdat ik schrik had voor loonsverlies of mijn werk, aangezien ik daarna in bevalingsverlof ging. Mijn bevaling is prima verlopen, heb een wolk van een dochter, dus daar mag ik echt niet van klagen. Na 2 mdn is ze even ter observatie in het ziekenhuis genomen omdat ze slecht sliep, niet erg, maar ik vond dat op dat moment vreselijk. Een maand daarna is mijn vriend in spoed opgenomen wegens onverklaarbare klachten. Na een tijdje hadden ze iets gevonden in zijn hoofd, hersenoperatie als gevolg. Alles is opnieuw goed gegaan, en het was een goedaardig gezwel, maar zijn klachten bleven. We zijn nu al een jaar naar alle dokters aan het gaan voor een oplossing, maar niemand kan hem helpen. Hij gaat ondertussen al wel opnieuw werken, maar is altijd moe en is niet echt aangenaam gezelschap. Ik sta er dan alleen voor met mijn huishouden en mijn dochtertje. Ik kan geen werk laten liggen, maar mijn nek geeft mij nogal problemen en nu met die hyperventilatie, die is uitgebroken tijdens mijn laatste buikgriep, kan ik helemaal niet meer vooruit. Voel mij elke dag slecht, ben altijd moe, maar heb slaapmiddel nodig om te slapen, ik kan echt de slaap niet vatten. Komt er dan nog bij dat ik van niemand begrip heb, op het werk is het een ramp en mijn familie snapt het niet, denk ik. Ik voel mij zo leeg, zo op..

Lieve katelijne,

Hoe kun je nou zeggen dat jouw verhaal niks is..!!! Je hebt nogal wat aangrijpende dingen mee gemaakt hoor! Vreselijk dat het voelt dat je er helemaal alleen voor staat, en zo dus eigenlijk helemaal niet kan genieten. Vraagje ben je al begonnen met HyperVen, want het heeft mij in ieder geval veel energie en ontspanning gegeven. Ook sporten helpt me ontzettend, al is het elke dag even een uur wandelen! En zorgen dat je niet langer dan 8-9 uur slaapt, dan voel je je veel beter. Ik zeg dit nu wel allemaal net alsof ik zelf dit allemaal zo goed doe, nou niet dus! Hier zijn in ieder geval allemaal mensen die precies weten hoe je je voelt! Je bent niet alleen.. in ieder geval HyperVen is een aanrader, misschien in combinatie met een persoon die je kan helpen dingen te verwerken. Het is niet voor niks dat je hyperventilatie krijgt.. luister naar je lichaam.. sterkte dikke kus linda

ja linda je omschrijft mijn gedachtes. ik herken het wel...het denken pfoei wat ik heb meegemaakt is niet zo erg als...maar ieder mens maakt zijn eigen ingrijpende dingen mee en ieder mens gaat daar ook anders mee om.

Ik werk zelf in het onderwijs en omdat niet iedereen (ouders /groot aantal collega's) niet precies hoeven te weten wat er aan de hand is allemaal heb ik het etiketje burn-out opgeplakt gekregen. Tja het is niet anders..weet zelf wat de oorzaken zijn dat ik mijn beroep op dit moment niet naar behoren kan uitvoeren maar weet ook dat ik de kracht echt wel weer in me krijg. maar nu even niet, nu even gewoon tijd voor mezelf. Heerlijk!!

Wat me moeilijk lijkt bij jou katelijne is dat je nog steeds midden in de situatie zit...je kan het dus niet afsluiten maar zal een manier moeten vinden om er mee te leven. Daarnaast heb jij ook zoveel van jezelf gegeven dat het niet gek is dat je je uitgeput voelt. Waarschijnlijk heb je ook tijd nodig om bij te tanken...even niet zoveel moeten en daarnaast lucht het altijd erg op als er mensen zijn waarbij je echt je verhaal,angsten en verdriet kwijt kan.

Heel veel sterkte!!

Kitty

Doet me goed om steun te krijgen. Ik ben, op aanraden van mijn kinesist nog niet met HyperVen begonnen. Ze vreest dat ik dat extra niet meer aankan. Heb ook geen gaatje meer vrij. Ik probeer af en toe te sporten, maar moet er heel vroeg uit, file en een hele dag werken, terug file, eten maken, klein in bad, in bed doen, mijn huishouden en dan komt er een vlaag van vermoeidheid over mij zodat ik echt niet meer kan. Maar een lichtpunt : ik vertrek binnen 6 weken op vakantie, ik ga nu proberen van het iets kalmer aan te doen en dan eens goed genieten en alles op een rijtje zetten. Ik moet een beslissing nemen over mijn job en ik moet actie ondernemen in mijn relatie. Maar gemakkelijker gezegd dan gedaan.