Hoi!
Ik ben Ashley en ik heb al onderhalf jaar last van chronische hyperventilatie.
Wat ik merk , is dat als er veel volk is thuis of in de winkel dan begin ik te hyperventilatieentileren.
Hebben jullie dat ook?

ja ik hb dat ook vooral met veel drukte om me heen komt het na di tijd als de mensen weggaan

heey,
Ja dat heb k ook man...
met koninginnedag wou ik uitgaan...
gwoon in de buitenlucht... stond bij een groepje mensen
en steeds dat benauwde gevoel...
toen ging ik ff naar de auto lopen om wat te pakken
en bleef ik ff in de auto zitten..
en toen had ik nergens last van..
echt raar of niet dan?

Ja, dat heb ik ook constant. Als ik helemaal alleen ben, of tussen veel volk, slaag ik compleet in paniek. Enkel als ik bij mijn vriend of familie ben, voel ik mij goed. Echt heel raar [:]?[/:]

Hoi,

Heel herkenbaar wat jullie schrijven.
Ik heb binnenkort een familiefeestje, en dat duurt totaal een avond, nacht en een dag!!
Ik wil niet altijd mijn snor drukken, dus ga ik deze keer, ook voor mijn man mee.
Ik zie er als een berg tegen op. In 1e instantie was ik van plan om niet te gaan, maar mijn therapeut adviseerde om juist wel te gaan. Ik merk dat mijn sociale fobie erg aan opspelen is. Hebben jullie hier ook last van, hoe gaan jullie hier mee om?

groetjes, Linde.

Hoi Linde!!
Je vroeg hoe wij ermee om gaan...Wel, ik ga er eigenlijk niet mee om.
Ik heb me afgesloten van de buitenwereld omdat ik het zo moeilijk heb.
Ik stap nogwel een winkel binnen maar met vrienden uitgaan doe ik neit meer.[:][/:]
Ik geraak daardoor in paniek, krijg het warm, benauwd enz.
Maar ik zou je niet aanraden om hetzelfde te doen, want dat helpt toch niet!!
Je wordt daardoor banger en banger om rond mensen te zijn. En ik geef toe dat het me afgezwakt heeft. Maarja, ....
Werk jij eigenlijk? en hoe doe je dat dan?

Hoi Kelly,

Ik heb 7 jaar in een apotheek gewerkt, veel werkdruk gehad. Het laatste jaar ging het niet goed meer, ik hield mezelf en mijn omgeving voor de gek.
Ik heb mijn baan opgezegd, omdat ik geen ruimte zag om in de ziektewet te gaan zitten, daarnaast speelde problemen in familiefsfeer een grote rol.
Mijn collega's begrepen niet waarom ik stopte, zo goed kon ik het verbergen!!
Dat is nu alweer 5 jaar geleden. Sinds 3 jaar werk ik in het bedrijf van mijn ouders/broer (1 dag in de week), ik doe daar de administratie. Daarnaast heb ik een oppaskindje, 1,5 dag. Naast de zorg van onze dochter verveel ik me niet, zij is 4 jaar.
Maar echt een baan, waarbij ik niet in een 'veilige omgeving' ben vind ik nu moeilijk. Ik vind het nu goed, ik wil weer een studie oppakken, en misschien in de toekomst toch iets anders gaan zoeken. Maar zolang ik zoveel last heb van hyperventilatie, durf ik dat niet meer.
Ik heb het een aantal jaren geleden 2 x geprobeerd, 1 x 3 dagen gewerkt, en het benauwde me heel erg. Daarna nog een andere baan aangeboden gekregen, maar op het laaste moment afgehaakt. Het zou leuk zijn om iets met mijn vroegere werk te gaan doen, maar ik ben wel veranderd sinds we onze dochter hebben, en neig meer naar de 'natuurlijk hoek'. (homeopathie/fytotherapie enz. (apotheek= meer synthetisch/ of te wel chemisch ;-)

Werk jij ook?

groetjes, linde

Hoi ik heb ook last van deze problemen. Ik ben vooral verlegen en onzeker in het contact met meisjes. Daarnaast heb ik volgens mij een gegeneraliseerde angstoornis. Ik voel me vaak onrustig en angstig. Ik ben nu aan het afstuderen, maar ik ben al bang voor de examenzitting (presentatie) en ik ben bang om het niet te halen. Daarnaast heb ik al een baan op mij wachten, maar ben ik hier niet opgelucht door..eerder bang..omdat ik niet precies weet wat me te wachten staat en of ik het wel allemaal aankan....

Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is, maar volgens mij is een situatie ontlopen geen oplossing. Het maakt de volgende stap alleen maar moeilijker. Overlaatst heb ik een aanval gehad bij de kapper en ben er met een natte kop gaan lopen. Ik heb mij gedwongen om de week erna opnieuw te gaan, had wel veel schrik en heb mij daar ook slecht gevoeld. Maar het is gelukt en de volgende keer zal iets beter gaan, en daarna nog beter. Het lijkt wel dat ik op elke nieuwe, vreemde plaats een aanval krijg, maar geen tweede. Raar. Ik heb ook veel zin om mij op te sluiten, maar ik kan en wil er niet aan toegeven. Ik wil niks liever doen dan mijn job opgeven, omdat ik het gevoel heb dat ik het nooit meer zal aankunnen. Tegen de avond kan ik geen poot meer verzetten, maar ik blijf volharden dat het tijdelijk is. Ik heb financiele verbintenissen, een kind te onderhouden, ik kan niet thuisblijven. Maar het is echt wel zwaar, maar ik geloof erin dat er een dag komt dat het weggaat. Ertegen vechten en je niet laten gaan...

Hey Katelijne!

Ik herken mezelf in jouw verhaaltje. Het enige verschil is dat ik al onderhalfjaar op de tanden heb gebeten en tegen mezelf heb gezegd dat het eens over zal gaan ...Totdat ik het letterlijk niet meer KON volhouden. Nu volg ik een aantal therapieën....en maar hopen dat ik snel weer op mijn eigen benen de wereld terug in kan gaan...

Hoi Linde!
Je vroeg of ik werk...Wel neen, ik ben nog leerplichtig maar ik ga voor het moment niet meer naar school...

Beste Kelly, ik hoop dat dat bij mij niet gebeurd. Ik heb nu 3 maanden hyperventilatie dus ik heb nog volop hoop, en ik hoop dat dat zo blijft. Ben nog niet met HyperVen begonnen, maar ga deze avond beslissen. Ik moet eerlijk zijn, ik heb schrik dat ik het ook ga meemaken dat ik niet meer kan. Mijn eerste hyperventilatie-aanval was voor mij al een teken dat het genoeg was, maar dan moet je opnieuw kunnen herstellen, he? En als het dagelijkse leven zijn gangetje blijft gaan (werken, kinderen, huishouden,...) duurt het herstel heel moeizaam en heb ik schrik voor nog meer stops. Maar voorlopig put ik nog mijn laatste energie uit mijn hoop.
Ik wens je nog veel moed toe.