Boehoe, heb een dipje. bweikes, dipjes, ik haat ze!

't is best makkelijk om als het goed gaat de moed erin te blijven houden, je ziet gewoon alles door een veel rozere bril. Nuja, zonder dat roos is het al een pak minder...

Niet dat het allemaal zo erg is, maar voel me zo down, waarbij ik weeral een paar nachten heel slecht slaap, en me erg moe en lusteloos voel overdag, en gewoon veel minder zin heb in dingen. En dan gaat er een lampje branden: ie-a-ie-a! Oppassen!! is dit het begin van wederom een neerwaartse spiraal??

Neen kim, dat is het niet, het hoort erbij, accepteer het eventjes, fixeer jezelf er niet op want je weet dat het erger wordt dan...

Maar stel dat het sowieso erger wordt? Zo hard gewerkt voor niks?

ohhhh, stomme hyperventilatie! Ik kan er zoooooo kwaad op zijn soms. Misschien moet ik kwaad zijn op mezelf, omdat ik het elke keer toelaat?

Pff, hopelijk kom ik hier binnen een paar dagen terug en kan ik besluiten dat het veel beter gaat. Stomme dipjes!!!

Maar je weet maar al te goed dat na de dipjes het beter gaat!

Dus even incasseren en verder en niet meer aan denken

HET GAAT WEER OVER ZO'N DIP!!!!! DAT WEET JE

[:][/:]

Hoi vol Kim!!! Het komt echt helemaal goed met je, zeker weten!

Sterkte ermee!

Groetjes,
Elise

Heel hard bedankt!

't Is af en toe best moeilijk om de moed erin te houden en ik krijg dat moeilijk aan mijn omgeving uitgelegd. Die hebben zoiets van: dat is nu al zo lang aan de gang, je hebt al zoveel gedaan ondertussen, je zou het wel te baas moeten zijn nu, laat je nu niet onderuit halen....

En hebben jullie dat ook? Voor mij is het elke keer heel duidelijk dat het slechter met me gaat als ik op het belachelijke af begin te piekeren. bijvoorbeeld: "voel me slecht vandaag"

Vroeger zou ik dat dan tot op het bot gaan analyseren, maar ècht een hele dag (en nacht) door. "hoe voel ik me nu, voel ik het nu nog, vanwaar zou dat kunnen komen, hoe is dat in vergelijking met vroeger, wordt het erger, ik voel me toch wel slecht, goh, heb toch wel veel hoofdpijn, toch wel erg benauwd, dju, weer duizelig, dat mindert er weer niet op, gedverdemme, voel me weeral moe, nu word ik wéér zo heel raar opgeschrikt als ik in slaap ga vallen maar ondertussen tikt de klok en lig ik hier nog wakker en morgen is weer een werkdag en zo zijn er al vele nachten gepasseerd en zo ga ik toch oververmoeid raken...... en geniet ik nu niet precies minder van de dingen, heb geen zin meer om vanalles te ondernemen, dat is een slecht teken" eindeloos...

En nu met het gore dipje gaat het: "voel me toch wel slecht vandaag"

"ik heb geen zin om weg te gaan, slecht teken NIET AAN DENKEN, kan wel erg weinig verdragen en anderen moeten dat bekopen, zo ging het ook nèt voor de laatste inzinking ALARM BLOKKEREN DIE BOEL slaap slecht STOPSTOPSTOP"
woohooo, 't is vechten tegen een bierkaai soms... en achteraf denk ik weer: maar kim toch, al dat gepieker om niks... je weet het...

'k Ga binnenkort voor een hogere functie op het werk=meer uitdaging=meer stress. En heb er eigenlijk al zo'n zin niet meer in (ben sowieso niet erg ambitieus maar 'k vind dat ik af en toe een stamp onder mijn kont moet geven) want het is toch wel vlug allemaal na die hyperventilatieinzinkingen, en ben ik wel sterk genoeg nu om de stress te kunnen weerstaan? Anderzijds, moet ik weer eens iets in mijn leven laten passeren omdat die hyperventilatie er is? Dan heeft de klootzak wéér gewonnen!!
Ik kan het ook anders proberen te bekijken: ik zie de uitdaging, ga mijn best doen, maar het is MAAR een job, de dag dat ik eronder ga lijden, stop ik gewoon. Je weet nooit op voorhand hoe het gaat zijn, toch?

Hey Kim,

Ga ervoor meid.
Je kunt altijd terug en als het je is gelukt zul je trots zijn op jezelf.

Groetjes Jo.

Hallo Kim

Wat een heel goed stukje heb je geschreven en zo heel erg herkenbaar.
Ik heb nu 3 jaar chronische hyperventilatie ik heb HyperVen gedaan, reiki, psycholoog,voetreflex, en nu ben ik dan bij een adem therapeut, ze adviseerde me na 3 maanden dan ben je er van af.

Maar helaas, ik ben nu 6 maanden bezig en met medicijnen, ik moet zeggen dat het wel beter met me gaat,maar net wat jij schrijft dat heb ik ook steeds, dan weer de twijfel hoort dit wel bij chronische hyperventilatie.

En daarom moest ik van binnen lachen om jouw stukje het is me zo herkenbaar.

Moed houden he? En de humeur er in blijven houden hoor,dan eens zijn we er weer helemaal .

Heel veel succes en groetjes
loes

ja, heel erg bedankt!

Ook al weet ik dat er ups en downs zijn, toch vrees ik dat ik me stiekem, als het al een tijd goed met me gaat, beet laat nemen en voorzichtig durf te juichen dat ik erdoor aan het komen ben! In praktijk is er natuurlijk ook altijd een terugval, en het kost me alle moeite van de wereld om die in een juist perspectief te zien.

Ik blaas maar van de toren (zeggen ze dat zo? denk het niet), dat we ons niet mogen laten leiden door de angst en in goeie periodes is dat geen probleem, maar fwoe, als 't slecht gaat, krijg ik net angst om de angst om de angst. Raar wat die hersenen allemaal kunnen doen...

Een psychologe vroeg me eens wat ik zo deed, een hele dag door, en ik (al helemaal opgefokt, 1 stressbal): piekeren! Constant piekeren, ik kan m'n hoofd niet stilzetten!!!!

en dan zij: "over wat pieker je dan allemaal?"

en dan ik: "over... over... wat ik voel... (blablabla, al die fysieke symptomen die ik heb opgeschreven het vorige bericht)"

==> En dan voelde ik me elke keer zo ongelofelijk dom, want als je 1 keer die dingen denkt, dan heb je het toch wel gehad? Dan wéét je het toch wel? en dan schaamde ik me elke keer te pletter dat er gewoon geen andere gedachten meer in m'n kop zaten! En dat het redelijk absurd is om de hele dag als het ware hetzelfde cassetje te laten afspelen, en dat ik blijkbaar niet in staat was om dat te controleren (terwijl ik dacht dat ik niks anders deed, dan proberen controle te krijgen op de situatie...)! Dat er gewoon NIETS anders was waar ik nog aan kon denken. goh, toen heb ik toch af en toe gevreesd dat ik psychisch gestoord was, of toch minstens iemand met obsessief-compulsieve stoornis... . Het besef dat je de controle over je gedachten verliest, of gewoon niet meer objectief kan denken... erg angstaanjagend... voilà en dan begin je weer

't voelt soms echt alsof ik moet dansen op een slappe koord. Ik zou me om 1000 dingen zorgen kunnen maken, stress op het werk enzo... mar ik zet alles bewust uit mijn kop, probeer eenhouding aan te nemen: we zullen wel zien... laat maar komen... Dat niet doen kost veel meer moeite dan gewoon toegeven aan die twijfels en angst en lekker beginnen te malen tot alles is uitgeperst. Dat geeft me dan de illusie dat ik controle heb over de zaken. Niet meer piekeren staat voor mij soms gelijk aan: de teugels moeten lossen en gewoon laten gebeuren wat moet gebeuren... dus draait alles bij mij ook om controle en veiligheid en ben ik wèl perfectionistisch. Altijd gedacht dat ik dat niet was, maar op mijn manier dus wel!

En wat is dat nu? IK ben toch wel de baas zeker over mijn gedachten en manier van denken? Ik WIL me niet meer laten meeslepen door die stomme gebrek-aan-zuurstof-in-de-hersenen!

hoi Kim,

ik vind dat je het geweldig zegt, ik heb zelf net een behoorlijke dip ( Ik geloof dat het nu weer begint te beteren) en inderdaad, ik begin gelijk weer te malen.

O wanneer leren we dat af he.

En dan weten we nog wel dat dat piekeren ook komt doordat we een dip hebben, dus dat de boel weer verschuift en er allerlei stofjes in onze hersentjes aan de gang gaan.

Maar we komen eruit he.

Janne