Hallo, ik heb een vraag.

Ik heb veel pijn op mijn borst (waarschijnlijk chronische hyperventilatie) en sinds vorige week straalt die pijn uit naar de zijkanten van mijn hals en kaaklijn wat dan vervolgens uren aan kan houden. De pijn is dan ook wel tastbaar, voelt erg verkrampt aan dan. Maar die pijn kan ook ineens compleet verdwenen zijn (en dan is het ook tevens niet meer tastbaar!) om dan later (een uur later, een dag later) weer terug te komen.

Ik weet dus niet of de pijn op mijn borst en die uitstraling, zo ervaar ik het namelijk, afkomstig kunnen zijn door e.o.a. mankement aan mijn hart. De pijn aan hals en kaak kan namelijk ook zònder pijn op de borst ineens opkomen (of zegt dat ook weer niets, kan er m.a.w. pijn in de hals/kaken optreden door enige vorm van hartfalen zonder dat er pijn op de borst hoeft te zijn?).
En wat mijn hart betreft, ben er wel bang voor, maar ik ben compleet onderzocht hiervoor (ik heb hier met name vorig jaar veelvuldig vragen over gesteld op dit forum overigens) en eigenlijk lijkt me dat geen optie. Ik heb in de laatste 2 jaar tot 2 maal toe een screening bij verschillende cardiologen gehad. Ecg's, echo van het hart, fietstesten, holterkastjes, bloedonderzoek. Maar nooit werd er (gelukkig) iets gevonden alleen bleef de pijn maar aanhouden en derhalve heb ik toch afgelopen zomer toch een hartkatheterisatie ondergaan. De uitslag destijds was 'geen cornonair lijden'...gelukkig! Dus...m.a.w. is het ook niet mogelijk om nu alsnog een dichtgeslipte ader te hebben hoor ik van anderen....of wel soms? Vandaar ook toch weer mijn twijfel :-/.

Iemand enig idee wat het wel kan zijn? Spierspanningen? Verkramping? En kan dan die pijn inderdaad zomaar opkomen en ook ineens helemaal weg zijn?

Alvast bedankt voor eventuele reacties

Hai Roos.

Wat is het verwarrend he, deze klachten. Ze lijken zo op "echte" hartklachten. En ook al ben je helemaal onderzocht en is er geen afwijking gevonden, toch steekt de twijfel steeds weer de kop op. Heel vervelend.

Is het een optie voor jou om je huisarts (of evt. behandelend cardioloog) te vragen of je nog eens een ECG mag laten maken? Misschien stelt dat je toch weer wat meer gerust.

Ik zelf denk dat de klachten die jij noemt inderdaad allemaal bij chronische hyperventilatie thuis kunnen horen. Heb je je wel eens laten testen op hyperventilatie? Bijvoorbeeld door een hyperventilatietest of bloedonderzoek? Is daar iets uitgekomen?
En weet je ook wanneer jouw klachten ontstaan? Ontstaan die in rust, of juist bij inspanning? En als het juist bij inspanning ontstaat, zakt het dan weer als je even rust neemt? Misschien kun je het met deze vragen iets duidelijker maken.

En misschien is het een goed idee voor jou om met HyperVen te beginnen??

Heel veel sterkte!!

Groetjes,
Elise

hoi roos,

ik kan me eigenlijk allen maar aansluiten bij Elise, laat je huisarts Het artikel van snitslaar lezen en laat de bicarbonaatspiegel, zuurgraad en de koolzuurdruk meten. Dat is een simpel en goedkope bloedtest. Als daar dan allemaal (sub)normale waarden uitkomen dan weet je tenminste zeker dat het hyperventilatie is.

ik heb zelf ook jarenlang fysieke klachten gehad en er is nooit zelfs mar een arts geweest die hyperventilatie bij me herkend heeft. Uiteindelijk een fysiotherapeute gelukkig wel. Nu doe ik HyperVen en de helft van de klachten is al weg.
He meid , kop op . De klachten die je noemt zijn echt heel herkenbaar voor hyperventilatie. Wat het precies is weet ik ook niet, het belangrijkste is dat je er weer af komt.

ik heb jarenlang uitstralende pijn gehad, vanuit de borst naar eerst een arm, later allebei de armen en zo'n gevoel of er een band onder je borsten door loopt, gewoon heftig.

en echt, ik heb nu met vallen en opstaan 8 weken HyperVen geoefent en het is zo goed als weg. Zo nu en dan nog een steek of even dat ik denk oei, daar gaar het weer door mijn arm heen. En ik ben dus nog maar op de helft van de therapie (gemiddelt staat er 4 maanden voor)

succes Janne


[:](Y)[/:]

Hallo allemaal,

Ik wil toch graag nog een keer dit 'onderwerp' in de 'schijnwerpers' (hehe) zetten. Ik heb inmiddels weer een fietstest achter de rug (dit ter geruststelling van mijn cardioloog). Uitslagen waren goed ;-).

Maar, ik word onderhand helemaal KRANKJOREM van de pijn in hals/kaken. Hoe 'ziet' dat er ongeveer uit? Nou, het ontstaat meestal tijdens inspanning of spanning. Maar ook bijv. als ik 's ochtends gedouched heb en klaar ben kan het er ineens 'inschieten'. Wat er dan gebeurt? Eigenlijk heb ik 'nergens' last van, ook geen pijn op de borst en dan ineens (tijdens stofzuigen/schoonmaken (ook niet altijd overigens!) maar ook wel eens als ik gewoon op de bank lig of bijv. van de week toen ik 's ochtends vroeg een voor mij wat 'gespannen' afspraak had) BAM, verkrampt in één keer mijn hals (de zijkanten zeg maar) en mijn hele kaaklijn tot en met mijn kin (onderkant) (dus niet mijn kaakscharnieren ofzo). Staat dus in één keer helemaal strak. Die hevigheid houdt dan wel even aan en vervolgens kan de 'pijn' dus de hele verdere dag (soms paar dagen, maar soms ook maar 2 uur en kan daarna compleet weer verdwenen zijn :-/) aanhouden. Of van de week, ik had boodschappen gedaan, ging in de tuin zitten, lekker 'relaxed' krant lezen en ook weer, BAM, de boel verkrampt. Dit alles dus meestal zònder pijn op mijn borst ofzo. Soms loopt daardoor ook het zuur in mijn mond.

Gister maar een keer toch langs de huisarts gegaan maar die denkt echt alleen maar in de richting van spanningen etc. (althans, die weet dit zeker). Of dit een beeld is wat ook voorkomt bij 'mensen met een hartaandoening'? Nee werd er gezegd, das een heel ander patroon en bovendien, over 'mijn hart' praten is eigenlijk geen mogelijkheid (bij wijze van) want keer op keer is er bewezen dat ik daar niets aan mankeer....Weet iemand daar overigens ook iets 'meer' van, of dat inderdaad zo is? Dus alleen deze 'pijn' of dat afkomstig van het hart kan zijn?

Eigenlijk ben ik dus op zoek naar herkenning, van wat ik net omschreven heb of misschien een idee/theorie hoe dat toch steeds kan gebeuren (heb er nu bijna 3 maanden last van waarvan het één keer een periode van ongeveer 3 weken weg is geweest, ook weer vaag?)

Thanx alvast.

hallo roos ,
ik herken jouw klachten precies ook ik kan zomaar kramp krijgen in mijn kaken enhals.
ik probeer dan altijd heel rustig door te ademen maar dat lukt niet altijd.
wat weleens helpt zijn twee paracetamol.
ik heb ook vaak last van kramp in het middenrif en bij het borstbeen dit trekt dan door naar de schouderbladen heeft iemand hier soms ook last van en misschien tips om de pijn wat te verzachten.
groetjes dixie

nou die krampen in t middenrif heb ik ook van tijd tot tijd en doet me dan helemaal zeer naar achteren toe , mijn schouderbladeren en soms trekt t bij mij dan ook wel es naar me kaken toe . Ik weet hoe verrot dit kan voelen . En probeer dan rustig te blijven hoe moeilijk dit ook is op zon moment . Je wordt er heel angstig en paniekerig van . Ik denk dat we zo verkrampt zitten of bewegen dat daardoor de spieren toch verkeerd verbruikt worden ofzo zoals je middenrif en je schouders en dat staat toch allemaal met elkaar in verbinding. Zo kun je ook je spieren bij je kaken (on)bewust gespannen houden wat ook tot verkramping kan leiden . Zoiets kan ik mij dus hierover bedenken maar ik ben geen arts ! Ik heb t wel es voorgelegd aan mijn huisarts en die zegt tegen mij dat ik te veel spanningen vast hou .
Ik zou zeggen probeer wat afleiding te zoeken op zon moment en weet dat je niet alleen ermee bent .
heel veel liefs en knuffels mij
[:][/:]

Beste allemaal,

De stijheid en kramp in mijn kaken wordt bij mij veroorzaken/'>oorzaakt door maagklachten. Zuurbranden.
Misschien is het goed voor jullie om dat ook eens na te gaan?

Gr,
Esmeralda

heey..

ik heb ook chronische hyperventilatie en heb sinds een paar weken ook de hele dag door pijn aan mijn kaken.. ben ook bang dat ik iets aan mijn hart heb maar toen ik een hartfilmpje liet maken was alles goed zeiden ze.. maarja toch blijf je bang dat het toch iets aan je hart is.

liefs..

Thanx voor de reacties ;-)

Toch wel meer mensen met deze soort 'kramp'. Vraag me nog wel af of ook bij jullie dan 'de hals' een rol speelt. Zoals ik al eerder beschreef, bij mij kan het er 'in schieten' vanaf de onderkant van mijn hals (de zijkanten) en dan zo naar heel mijn kaaklijn. Vervolgens heb ik er wel eens dagenlang last van (als ik 's ochtends op sta is het altijd wel 'even' weg). Tis op het moment al dagen aan de gang. Het sluimert zeg maar. Maar ineens kan het dan ontzettend erg worden (ik noem het maar een pijnaanval, puur daar op die plek). Zo zat ik gisteren te praten thuis met een vriend en ineens bam, heel de boel verkrampt, zo eng (terwijl het dus al heel rot aanvoelde).

Vroeg me af hoe jij dan precies die pijn ervaart Natascha? En waarom een hartfilmpje, jouw eigen 'idee' of die van een arts? En misschien ook omdat het inspannings/spannings gebonden is?

Van zuurbranden o.i.d. heb ik overigens geen last Esmeralda, heb vorig jaar (toen had ik welliswaar deze klachten nog niet) ook een maagonderzoek gehad.

De klachten die Dixie en Bianca omschrijven zijn voor mij ook zo herkenbaar. Gek word je er toch van :-/. Alleen (en gelukkig maar?) heb ik die momenteel niet en/of ze gaan in ieder geval niet samen met de pijn waar ik nu al sinds 3 maanden af en aan last van heb. Paracetamol/spierontspanners heb ik in de tussentijd al een paar keer geprobeerd wat helaas geen verlichting geeft. Ook weer jammer, want daaraan zou je wel een soort bewijs hebben dat het inderdaad spierverkrampingen zijn. Maar ja.....Hoop nog wat te horen van jullie/anderen.

Groetjes

de eerste keer dat ik een hyperventilatieaanval kreeg dacht ik echt dat ik een hartaanval kreeg.. dus toen ben ik naar de eerste hulp gegaan en toen hebben ze een hartfilmpje gemaakt.. maarja daar was niks op te zien en de dokter zegt dat ik me echt niet druk moet maken omdat het echt hyperventilatie is.. alleen ik denk zo vaak dat het toch mijn hart is omdat ik elke dag last van mn kaken heb en mn nek is heel stijf.. en van mijn linkerarm.. ben ook altijd heel snel moe en als ik aan mijn hart voel lijkt het net of hij de hele tiojd zo gaat krrr krrr echt heel vervelend..

sterkte iig !

liefs..

Thanx voor de reacties alleen, ik word onderhand helemaal gestoord
Wat die kaken/hals betreft, de laatste dagen is het echt alleen maar inspannings/spanningsafhankelijk geweest! Maakt het er niet beter op (in m'n koppie). Had ik vandaag bijv. ook een 'drukke' dag, ging allemaal best, ga ik vanavond ff de keuken en wc schoonmaken, bam, weer pijn in kaken/hals . Hoe ken dat nou toch? Ook als ik heel gespannen ben voor iets of in een gesprek ofzo kan het zo ontstaan. Is echt mijn hart, dat kan toch niet anders? En ja, ik weet het, ik heb eigenlijk nooit ook nog eens pijn op mijn borst dan. Maar misschien komt het wel zo voor, pijnaanvallen op plekken waar naartoe de pijn normaliter vanuit je borst uitstraalt (als je angina pectoris hebt ofzo) én dat de 'oorzaken/'>oorzaak' dan toch ook angina pectoris is (ingewikkelde zin geloof ik)?

En verder, heb ik al zo'n 2 weken maar wordt steeds erger; duizeligheid! Heel de dag door, met name ALTIJD als ik op sta (nah, das nogal vaak op een dag ) of ff moet bukken en weer op sta maar ook nu de laatste dagen gewoon als ik zit. Van die duizeligheids 'aanvalletjes' ofzo noem ik het maar. Kan het me overigens niet voorstellen als je het écht 24/7 hebt, ik heb het gevoel nu dat ik me continue vast moet houden, dat ik bijna knock out ga ofzo. Snap er niets van. En steeds zulke enge benen, lam ofzo. Duizeligheid kan ook een symptoom van angina pectoris zijn, of een 'signaal'....pfff, ben behoorlijk bang aan het wordt. Met name doordat die krampen in kaak/hals nu echt (voor mij) zo inspannings/spannings gerelateerd zijn. Maar ja, voor anderen (vorige week een x naar huisarts geweest bijv.) is het dat absoluut niet. Omdat ik onderzocht ben. Ja dat snap ik, maar nix zo 'onzeker' als een menselijk lichaam toch? Misschien dat er nu wèl iets is

[:][/:]

lieve Roos,

o wat begrijp ik je onzekerheid goed. Dat komt omdat ik al die dingen die jij beschrijft zelf heb meegemaakt. Ook die pijn in de hals trouwens. Ik heb jarenlang, vooral in bed , want dat is mijn favoriete plek om te hyperen,
geweldige kramp gehad in de nek/hals. kon m'n hoofd dan amper meer draaien en het deed pijn !!![:](([/:] Ik heb dat tot nu toe nooit in verbinding gebracht met hyperventilatie, altijd gedacht dat het nog naweeen waren van een whiplash die ik als gevolg van een autoongeluk heb gehad.
Ik heb nu 3 maanden geHyperVent en realiseer me dat ik die pijn ook niet meer heb.

Joepie[:])[/:][:])[/:][:])[/:]

lieve roos, als ik jou postings lees denk ik ieder keer, meid ga HyperVennen, het heeft mij zo geholpen en ik herken je klachten en de angst zo goed.
De artsen weten niet hoe ENG [:][/:][:]?[/:] het voelt en sturen je dan maar weer naar huis en jij voelt je weer niet gezien/ gehoord [:][/:] en word nog onzekerder en banger en gaat weer denken dat het toch angina pectoris moet zijn.

Echt alle klachten die jij beschrijft heb ik zelf gehad of worden hier op het forum genoemd.
In januari lag ik nog als een dood vogeltje in bed, zo duizelig dat mijn echtgenoot beugels in de douche had geschroefd, en een krukje, en onder begeleiding de trap op. en overal pijn en benauwd en.... en.... en....

en nu...., ik doe mijn huishouden weer zelf , voel me goed, maak plannen om in september weer aan't werk te gaan (zo'n beetje langzaam weer beginnen)

echt roos, neem die stap, het werkt

heel veel liefs Janne[:][/:]

Hallo...

Wilde eigenlijk een nieuw topic beginnen (iets in de zin van 'hart....weet het niet meer...) maar geloof dat dat alleen maar verwarrend werkt.

Wat is er eigenlijk aan de hand? Voor een groot deel nog steeds hetzelfde waarover ik onder dit onderwerp al heb geschreven alleen...het is de laatste week erger en erger geworden tot een punt waarin ik nu al een paar dagen zit...'ben radeloos '.

Enige inspanning zorgt direct voor een bizarre verkramping van de zijkanten van mijn hals en onderkaak. Maar wat daarbij dan komt sinds de afgelopen week maakt het niet meer houdbaar voor mezelf en ik weet echt niet meer wat ik moet doen.

Ik heb nu een paar van deze aanvallen gehad (volgende klachten ontstaan binnen enkele minuten); die hals/kaak toestand dus, verkramping/pijn naar mijn hele linkerarm toe (gevoel ook alsof mijn pols afgeknepen wordt en pijn niet alleen aan buitenkant maar ook binnenkant van arm), een drukkende pijn die in eerste instantie mijn maag lijkt te zijn (vlak onder middenrif) maar dan door 'slaat' naar mijn borst en zorgt voor een pijn onder mijn borstbeen, wel allemaal in de buurt van mijn middenrif (vrij laag dus...maar aan de andere kant, wel in mijn hartstreek), erg misselijk (niet overgeven), ontzettend duizelig/lamme benen (ben sowieso de laatste tijd al steeds instabiel in mijn hoofd/lichaam maar dat wordt dan tig keer erger als die aanval komt) en 'gewoon' daarbij een ontzettend 'ziek' gevoel. In deze hevigheid houdt het gemiddeld zo'n half uur aan en zwakt dan af maar de pijn (met name in kaken/hals en maag/borststreek) verdwijnt eigenlijk maar nauwelijks de laatste 2 dagen.

Ik ben de wanhoop nabij man, ik kan het echt niet meer relativeren. E.e.a. is inspannings/spanningsgebonden, bijna geen uitzondering meer. Ik twijfel om naar een SEH post te gaan, iets wat ik in voorgaande jaren toch wel deed maar op de e.o.a. manier heb ik daar het laatste half jaar nauwelijks meer aan toegegeven. Enerzijds hoe ik me voel op die momenten, ik zie het totaal niet zitten (gezien de pijn en de duizeligheid etc.) om daadwerkelijk in mijn auto te stappen en daarheen te rijden, anderzijds omdat ik zo'n 'oergevoel' heb dat het echt mis is (ik weet het gewoon zeker...hoe bizar is dat) en ik òòk nog eens het gevoel heb dat wat 'ze' dan moeten doen met me fout zal aflopen. Het lijkt net alsof ik dit heel erg doordacht heb (en voortkomt uit angsten?) maar dat is niet zo (althans niet bewust). Dat gevoel heb ik 'gewoon'. Ook mijn eerdere ervaringen aldaar en alle onderzoeken die er in de loop der tijd allemaal gedaan zijn, alle therapieen die ik gevolgd heb, alle 'adviezen' die ik krijg van vrienden/familie (je hebt niets, je bent gekatheteriseerd, je moet niet naar dokters/etc. gaan!) houden me nog een beetje tegen...alhoewel ik wel beter weet...(eh, in de zin van dat het dus niet goed zit met mijn hart...)

Zijn er nog mensen onder jullie die dit herkennen? Die dit ook in deze mate zo hebben/gehad hebben? Die mij nog iets 'extra' kunnen vertellen over de mogelijkheid/onmogelijkheid van 'iets' alsnog kunnen hebben aan mijn hart? Die oplossingen/verlichtingen hebben? Die 'hun' verhaal kunnen/willen delen, ook wat het 'fysieke' aspect betreft zodat ik hopelijk klachten herken en toch iets gerust gesteld kan worden....?

I hope so...ik ben het zo zat. Het leven op zich niet want ik weet hoe mooi (vind ik, gelukkig) het leven is. Alleen dit en in dit lichaam, zo is het leven niet mooi meer, ik kan het niet meer zien. Ik ben zo moe gestreden...ruim 4 jaar lang. Ik heb daadwerkelijk momenten gisteren en vandaag weer gehad dat ik heb 'gevraagd' (aan God? e.o.a. 'allmighty'?) om me aub dood te laten gaan, mij eindelijk rust te geven....Wat een contradictie met de persoon die ik eigenlijk ben, zo willen genieten van alles en iedereen om me heen en dat ook altijd ben blijven doen...but no more it seems.....

[:][/:]

[:]([/:][:]([/:][:](([/:]
HALLO ROOSJE
wat een erg en angstig verhaal
ik vind het heel erg voor je en ik zit al te klagen dat ik dood wil door duizelingen en me raar voelen geen zin hebben gewoon stoooooop[:]![/:]ik ben het kots beu
maar jij hebt het veel moeilijker dan mij en ik ben een zeurepiet
ik vind het raar dat we zoveel klachte hebben en dat er niets te vinden is het moet toch ergens van komen he weet je wat ik erg vind ??dat niemand ons serieus neemt
en dat niemand ons begrijpt en dat maakt ons erg boos .
ik heb vandaag HyperVen besteld ik hou je op de hoogte ben jij er mee bezig
ik wou dat ik mezelf en iedereen van alle emotionelle pijn kon helpen en weer ons normaal leven op te pakken want iedereen word door deze ziekte geteroriseert
ik wens je veeeel sterkte en ik hoop dat je snel beter word
veeele groetjes lesley ik hoop op een reactie van jou

Hallo Roos.

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik moet reageren op je wanhoop. Je zit er wel heel diep in he?
Persoonlijk denk ik dat de klachten die je beschrijft echt heel goed met hyperventilatie te maken kunnen hebben. Maar daarmee ben jij niet van je klachten af en al helemaal niet van je angst. Ik kan die angst ook niet van je afnemen. Misschien is de enige oplossing wel dat je toch naar de EHBO gaat tijdens zo'n aanval. Dat is de enige plek waar men uit kan zoeken wat er op zo'n moment met je gebeurt.

Weet je, er is niemand hier die je kan overtuigen van het feit dat er echt niets aan je hart mankeert. Je schreef hier in dit topic op 24 juni dat je weer een fietstest hebt gehad en dat de uitslag daarvan goed is. Wat voor bewijs kan men je nog meer geven? Dat is er gewoon niet. Maar ik weet en herken heel goed die angst die zo diep in je kan zitten, dat gewoon geen enkel onderzoek je kan overtuigen.
Mijn moeder had in het begin van dit jaar angina pectoris door 2 vernauwingen in de kransslagaders. Toen zij een fietstest moest doen storte ze echt bijna van die fiets en werd acuut opgenomen totdat ze geopereerd kon worden. Als je dus angina zou hebben met dichtgeslibde vaten, dan zou je echt geen goede uitslag krijgen op een fietstest! En de kans dat de vaten in de laatste 2 en halve week alsnog dichtgeslibt zouden zijn is vrij klein hoor. Zo snel gaat dat meestal niet. Je vroeg in het begin van dit topic ook of dat mogelijk zou zijn, maar toch heb je in juni nog een prima fietstest gedaan, dus het lijkt mij vrij onwaarschijnlijk. Maar misschien voel je je toch een beetje geruster als je tijdens een aanval naar de EHBO gaat. Dan kunnen ze zien of er toch echt iets met je hart gebeurt en wat dat dan is.

Roos, ik wil echt helemaal niets afdoen aan de afschuwelijke angst waarin je gevangen kunt zitten. Dat doorbreek je niet zomaar even. Ik heb een paar jaar geleden een periode gehad waarin ik echt maandenlang heel zeker wist dat ik de volgende lente niet meer zou halen en de verjaardag van mijn dochtertje niet mee zou maken. En dat was niet zomaar een gevoel, maar ik wist het heel zeker. Ik wist echt zeker dat er iets mankeerde aan mijn hart, ondanks wat er door de arts beweerd werd en dat er met onderzoeken nooit iets gevonden werd. Ik was zooo bang!! Maar toch kwamen weer de eerste blaadjes aan de bomen...en ik was er nog steeds. Toen werd het echt lente en de bloemetje kwamen weer te voorschijn...en ik was er nog steeds. En ook de verjaardag van mijn dochtertje kwam...en nóg steeds was ik er. En inmiddels zijn we 8 jaar verder en ik wandel nog steeds rond. Soms als een zombie, maar soms ook heerlijk als gewoon normaal mens! Het kan dus echt wel!

Ben je inmiddels al met HyperVen begonnen? Dat lijkt mij tot nu toe de beste methode om je klachten én je angsten te verminderen! Er zijn een boel mensen op dit forum die zulke goede resultaten hebben gehaald, dat zou toch voor jou ook geweldig zijn!

Heel veel sterkte!!! Ik hoop dat je iets hebt aan mijn reactie....

Groetjes,
Elise

Ik verrek van de pijn

Gister weer een verrotte dag. Tot halverwege de middag ging het nog wel, heb ook totaal niets gedaan. Rond uur of 3 verkrampten weer mijn kaken zo erg en weer nare smaak in mijn mond etc. Op een gegeven moment maar in m'n bed gaan liggen, paar uur geslapen. Toen ik eruit kwam ging het heel eventjes 'normaal', toch maar eten gekookt, niet dat ik honger had maar ja. Eigenlijk ging het vanaf dat moment al steeds rotter.

Toch gegeten en uurtje tv gekeken maar kreeg het benauwd, zweterig, drukkend gevoel rond middenrif. Pas laat in de avond de boel ff opgeruimd (keuken doen enzo) en toen werd het erger en erger. Een drukkende pijn onder mijn borstbeen, misselijk, kaken verkrampt, moeite met blijven 'staan', mijn bovenrug ging zeer doen (rond schouderbladen), benauwd (niet hijgen ofzo). Trok het niet meer! Wist niet meer wat ik moest doen maar heb uiteindelijk dan toch maar de huisartsenpost gebeld. Duurde wel een tijdje maar de dienstdoende huisarts is bij me langs gekomen. Moet wel zeggen dat ik het gevoel kreeg dat hij écht naar me luisterde en heeft me ook onderzocht. Bloeddruk, hartslag, luisteren etc. Uiteindelijk zei hij ineens, tis echt je hart niet (geloof niet dat ik ooit eerder iemand dat zo stellig heb horen zeggen, apart). Maagslijmvlies wat geirriteerd is. Oh. Nog gevraagd dat of het dan niet vreemd is dat ik niet echte maagpijn heb, of dat het niet vreemd is dat ik geen 'zuurbranden' heb en dat de pijnaanvallen met name bij inspanning op komt zetten (m.a.w., kan maagslijmvliesontsteking dus ook voor de symptomen zorgen die ik heb?). Hij kon dit redelijk ontzenuwen. Tja, wie ben ik dan om er nog meer vragen over te stellen.
Maar goed, ik bleef me beroerd voelen en kon pas laat slapen.

Vanmorgen voelde ik weer heel eventjes 'niets'. Minimaal gegeten (heb wel af en toe honger maar als het m'n maag is lijkt 't me averechts werken, teveel eten enzo), wel een extra pantazol op advies van de huisarts ingenomen (is een maagzuurremmer, deze slik ik al net zo lang als mijn AD medicijnen omdat ik van de bijwerkingen destijds flinke maagpijn kreeg) maar al snel verkrampte kaken, zure smaak in m'n mond (voelt niet alsof dat vanuit mijn keel naar boven komt ofzo, dat lijkt me wel het geval bij maagzuur?) en niet veel later een drukkende pijn midden op borst, iets richting middenrif maar tegelijkertijd ongeveer op die plek ook op mijn rug een pijn. En zo benauwd, lijkt net alsof ik dan heel erg moet inademen om meer lucht te krijgen (dus diep inademen). Kon op een goed moment niet eens meer normaal 'staan', zo wankel was ik er allemaal van geworden. Ik dacht, ik ga het huis stofzuigen, vloeren dweilen. Was ook nodig en wilde weten hoe mijn lichaam hierop reageerde. Klachten bleven (maar werden niet nòg erger), was minder instabiel (liep dus niet te wankelen ofzo), geen benauwdheid, wel veel zweten maar dat zal ook mede door de temperatuur komen. Had nog gedacht dat ik wellicht pijn zou voelen in mijn maag bij het dweilen van de vloeren (zit je toch aardig 'in elkaar', op je knieen) maar dat gebeurde niet (oke, op zich wel prettiger hoor! maar dan had ik voor mezelf wat meer 'bewijs' dat het toch echt mijn maag zou zijn). Toen ik klaar was en eenmaal weer overeind kwam kreeg ik gelijk die verzuring in mijn mond, beetje opboeren enzo, das dan wel weer apart. Weet ook niet goed hoe ik me hierbij 'gedragen' moet. Liefst wil ik gaan liggen maar volgens mij werkt dat alleen maar averechts. Of moet ik het juist af en toe rust gunnen? Heb me nu echt voorgenomen dat zodra ik weer zo'n aanval krijg ik deze keer wel naar de SEH post zou rijden vandaag, hopelijk is het niet nodig.

Wat denken jullie hier allemaal van?....(de maagklachten diagnose, past dit bij mijn klachten? ik denk dan weer, tja, mensen met daadwerkelijke hartproblemen krijgen ook oh zo vaak maagzuur en pijn in de maag/rug etc...)

Nog bedankt voor de reacties overigens, doet me goed. Enne, 'belgische meid', nooit zeggen dat jij een zeur bent of mijn (of andermans) klachten veel erger zijn! Jij bent jij en je voelt je ook zwaar klote, klachten/pijnen zijn niet te vergelijken en/of hoe je daarmee om gaat. Maar je reactie was wel fijn ;-). Elise ook bedankt, een helder verhaal wat je geschreven heeft. Ook het stuk over angina pectoris (hoop dat het goed gaat met je moeder overigens!). Toen jij een paar jaar geleden zo bang was, wat voor klachten had jij toen of was het meer de angst om klachten te krijgen die de boventoon voerde? En over het naar een SEH post gaan...tja, misschien dat het me gerust stelt maar ik ben er in de jaren al zo vaak geweest en alle hulpverleners zeggen altijd dat je als 'hypochonder' (....) uit die medische cirkel moet proberen te blijven omdat het anders alleen maar erger wordt....snap je. Vandaar dat ik het zo aan het uitstellen ben enzo.

Groetjes

[:][/:]
hoi roosje wat erg dat je weer een rot dag hebt .
ik heb mischien een idee[:]![/:]...
je kunt mischien met een ardst in overleg om je een aantal dagen optenemen in het zieken huis en zo kunnen ze je 24/24 in het oog houden dat kan je mischien helpen .
praat er eens over met je arts als je wil .[:]([/:]ik vind het echt erg voor je
pff en het is angstig he al die klachten en pijn
ik wens je veel sterkte ik ga een tijdje niet kunnen antwoorde ik ben in duitsland
maar zodra ik terug ben kom ik je even lezen
veeeeele groetjes en sterkte [:][/:][:][/:]
ik wou dat ik met volle overtuiging kon zeggen alles komt goed

Hoi Roos.

Erg goed dat je de huisarts gisteren hebt gebeld! Natuurlijk is het waar dat je moet proberen om niet ten onder te gaan in het medische circuit, maar soms kun je toch niet anders? En ik denk dat je pas echt wat rustiger kunt worden als je een keertje gezien bent door een arts op het moment dat je in zo'n aanval zit. Hulpverleners hebben soms zo makkelijk praten!
Kun je het voor jezelf aannemen dat die arts gelijk heeft als hij zegt dat het je hart niet is? Voel je je daardoor iets gerust gesteld? Volgens mij doe je er wel goed aan om echt een keer naar de eerste hulp te gaan tijdens een aanval. Als het lukt om te laten registreren wat er met je gebeurt dan krijg je misschien toch meer rust en dat heb je wel nodig! Je moet ergens een opening krijgen in de cirkel waar je in zit, anders is het haast ondoenlijk om er uit te komen.

Mijn klachten in die periode dat ik zo bang was bestonden voor het grootste deel ook uit hartklachten. Veel hartkloppingen, pijn op de borst die uitstraalde naar de linkerarm, pijn in de bovenrug etc etc. En altijd dat nare, doodenge gevoel dat ik echt zeker wist dat ik het volgende voorjaar niet ging halen. En had ik geen hartklachten, dan voelde ik wel iets anders en was ik er zeker van dat het kanker was. En niets of niemand kon me overtuigen dat het "gewoon" hyperventilatie was! Nu weet ik dat wel. 2 jaar geleden kreeg ik echt kanker en toen wist ik dat mijn eerdere angsten echt irrationeel waren! Echt in niets te vergelijken met de angst en paniek die ik doormaakte toen het echt zo bleek te zijn. Gelukkig ben ik nu weer gezond, maar daardoor weet ik nu (meestal [:]Tja[/:]) wel wanneer mijn angst terecht is en wanneer niet. Nu gaat het dus best aardig, maar soms heb ik wel van die peroides dat het niet wil. Dan ren ik maar weer naar de dokter en ben pas gerustgesteld als er weer een ECG, echo of wat dan ook, gemaakt is. Gelukkig is mijn arts daar vrij makkelijk in. In de periode dat mijn moeder ziek was heb ik ook weer de hele mallemolen bij de cardioloog doorlopen en (gelukkig!) weer zonder resultaat. Zo raar reageert mijn lichaam soms dat ik zelf hartklachten kreeg op het moment dat ik hoorde wat er met mijn moeder aan de hand was. Op een gegeven moment zaten we op dezelfde dag bij de cardioloog, zij met echte problemen, ik alleen maar met hartstikke psychische klachten die heel erg op die van haar leken. Soms is het om gek van te worden, dat je lichaam je zo enorm in de steek kan laten! Nu gaat het gelukkig wel weer aardig en ben ik er weer wat beter tegenop gewassen. Gisteravond kreeg ik opeens flinke hartkloppingen die ik doorstaan heb zonder echt in paniek te raken. Ik had gewoon geen zin om me er wéér gek door te laten maken (ging dat altijd maar zo makkelijk!) en ben maar gewoon een beetje gaan opruimen etc net zolang tot het afzakte. Nu voel ik nog wel de naweeen, maar dat gaat wel weer over. Dit was in elk geval een ding op trots op te zijn....

Veel sterkte ermee Roos! Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt! Schrijf maar flink van je af hier, dat geeft je misschien een beetje meer ruimte!

Groetjes,
Elise

Dag Roos,

Ik wil even reageren op jouw maagklachten. Nou we kunnen elkaar een hand gevem hoor want ik heb precies dezelfde klachten. Pijn in de maag, steken, druk op de borst (achter het borstbeen), pijn tussen de schouderbladen, zure oprispingen, kramp in de kaak etc.
En ja ook ik slik nu Pantazol. Eerst was dat omeprazol 20 mg en nu Pantazol 40 mg.
Bij mij zijn de klachten in Februari begonnen, daarvoor nooit problemen gehad. Ik weet hoe je je voelt, het beheerst je hele leven, tis gewoon om even plat te zeggen kut.
Maar ik hoop dat er weer een dag komt dat de maagklachten zullen verdwijnen net zoals je plots zijn begonnen.

Sterkte.

Esmeralda