OK,
Ben morgen twee weken bezig met
HyperVen, en misschien is het wel eens tijd om 't één en ander al wat te evalueren...
VOOR ik begon met
HyperVen heb ik nog relaxatietherapie gevolgd, en naar een psychologe (want in de tijd dachten ze nog dat het om een depressie ging) gegaan. Vooral met rationeel-emotieve therapie (die valt onder relaxatietherapie) heb ik belangrijke zaken geleerd, en ben ik ervan overtuigd dat ik enkele
oorzaken van de
hyperventilatie echt heb weten aan te pakken, ben zaken ineens anders gaan bekijken. In ieder geval, zo ongeveer vorige maand kreeg ik het gevoel dat ik er weer door was. De depersonalisatiegevoelens waren weg (voor mij het belangrijkste), af en toe nog eens benauwd en vermoeid, maar best goed. Toch was ik nog niet echt content want ik schrok nogal toen ik 3 maanden geleden, ook al was er niks van
stress en voelde ik me goed, een enorme terugval meemaakte. En dus dacht ik misschien dat
HyperVen wel kon helpen, om een beetje reserves op te bouwen, en niet enkel op de psychische
oorzaken te werken..
Eigenlijk vanaf ik begon met
HyperVen, begon het wat slechter met me te gaan: meer hoofdpijn, meer wazig zien, me terug meer concentreren op mijn lichaam... Maar dat heb ik er dan maar bijgepakt. Was wel enorm angstig na de eerste sessie. Volgens mij heb ik het toen wat hard gerokken, haalde de eerste trial 90 seconden, maar sloeg erna direct lijkbleek uit, kon het nog geen 15 seconden meer houden... op een gegeven moment wist ik zelfs niet meer hoe ik de knop uit had gezet, zat daar te zweten en te tintelen en niet meer te zien, woho, dat was lang geleden... Nuja, 's avonds toch maar weer geprobeerd en deze keer niet geforceerd, en 't ging veel beter. Door die eerste hoge score haalde ik nog een gemiddelde van 60. Na twee weken haal ik ineens al 90 seconden gemiddeld. Ha! en dan zonder
symptomen deze keer! Op zich is dat al een overwinning.
En verder: ineens valt het me op dat ik minder loop te zuchten de hele tijd, voel me minder benauwd, en de laatste weken (dus eigenlijk ook al daarvoor) begon ik meer en meer energie te hebben, en dat is fantastisch!! Kan eindelijk terug genieten van uitstapjes! Wil niet de hele tijd in de zetel liggen om zo uitgerust mogelijk te zijn voor een volgende werkdag...
Ik besef nu dat ik de afgelopen 2 jaar eigenlijk niet geleefd heb, en dat is best pijnlijk. ging wel uiteten, iets drinken, naar de cinema, alles, maar ik genoot van niks nog, kreeg steeds minder voeling met mezelf, ja vind ik nog altijd heel raar. En nu voel ik me stilletjesaan terug tot leven komen, maar ik ben er evengoed zeker van dat dat ook is omdat ik eindelijk in staat ben een aantal zaken in het leven wat anders te zien. Ben echt heel nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt. Ik ben 24 jaar! Ik ben jong en wil deze jaren echt niet zomaar aan me voorbij laten gaan...
Een paar maanden geleden was ik ook constant angstig: om een tumor te hebben, gewoon om ziek te worden en uit te vallen op het werk, schrik dat ik er weer eens niet bij was, de dingen niet echt kon beleven, dat ik 's nachts zo'n verwarrende en slechte nachtrust had... nu (momenteel) brengt eht me echt niet uit evenwicht... Dat is fel verbeterd. en voor mij het opvallendste van alles: ik ben begeleidster, en er is me gevraagd om te solliciteren voor job van hoofdbegeleidster. En ok, dat is een beangstigende gedachte, maar ik ben niet één keer panisch van angst geweest.. denk zelfs: waarom niet? Ik kan het altijd proberen en mijn best ervoor doen, en als het niks wordt, dan is dat nog maar zo, niemand is perfect, we zien wel wat er komt... ik lig er ook niet over te piekeren.
We zullen wel zien wat komen gaat, ik kan niet in een glazen bol kijken, weet niet wat de toekomst voor me brengt, maar ik weet wel dat ik de keuze heb hoe met de dingen om te gaan, en ik wil me niet meer neer laten halen, dat heeft al lang genoeg geduurd...
Zou het echt zo simpel zijn? Anders leren denken? De dingen anders leren bekijken? nuja, simpel 't is waarschijnlijk 't moeilijkste wat er is, maar toch..
Ik wens iedereen hier enorm veel sterkte en moed, en genoeg positieve ervaringen om er tegenaan te blijven gaan, en als't moeilijk gaat, hoop ik dat iedereen hier een beetje troost en herkenning vindt. We zijn niet alleen, er zijn genoeg mensen die erbovenop zijn gekomen! We moeten ons daaraan vasthouden! We komen er wel, desnoods binnen een paar jaar. Geloven in onszelf is misschien nog wel het belangrijkste, en niet meer geloven in de angst...
