Dag allemaal,

Ik kom hier heel regelmatig langs om alle verhalen te lezen en vooral om herkenning te zoeken. Misschien heb ik makkelijk praten, want het gaat al een tijdje best goed met me, maar het verwondert me soms best hoe mensen zich laten leiden en lijden door hun angst, ook al weten ze dat ze lijden aan hyperventilatie. Eerlijk gezegd, volgens mij heeft de diagnose "hyperventilatie" alleen een enorme poort naar de genezing geopend voor mezelf.

Vroeger werd ik enorm angstig door alle dingen die ik voelde en geen plaats kon geven. Heb zo dikwijls gedacht dat ik doodging, en dat niemand het serieus nam. Vooral de onwerkelijkheidsgevoelens, duizeligheid, en de slaapproblemen en de hoofdpijn wogen enorm zwaar. Het heeft bij mij ook een hele tijd geduurd vooraleer de diagnose is gevallen, en 'k moet bekennen dat ik zoooo blij was toen ik het hoorde. Ik zou hier niet aan sterven, ik heb geen tumor, ik ben niet psychiatrisch gestoord... ik zou hier wel door komen, en ok het zou lastig zijn en met ups en downs gaan, maar het is "maar" hyperventilatie.

Sinds kort ben ik gestart met HyperVen en zijn er ook een aantal klachten terug, en er komt altijd een golf van bezorgdheid over me heen, maar ik laat me niet meer misleiden, het is alleen hyperventilatie, denk ik dan, het hoort erbij, en het zal nog wel een tijdje duren ook... En dat helpt enorm. Misschien is er ineens één of andere knop omgedraaid (hoop dat dat dan ook zo blijft...), ik weet het niet. 'k heb bijvoorbeeld ook nog altijd elke dag hoofdpijn, niet altijd evenveel, maar wel èlke dag, maar ik steek er gewoon geen energie meer in, laat het maar zo zijn, en probeer ook niet al mijn plannen ervoor af te zeggen, als dat enigszins kan...

Het is absoluut niet de bedoeling dat het overkomt alsof ik de ziekte niet serieus neem, en dat ik vind dat mensen teveel zelfmedelijden hebben ofzo, zeker niet! Ik begrijp alle reacties en heb alle klachten evengoed of toch gehad en heb me er evengoed ziek van bezorgdheid over gemaakt, maar we moeten echt proberen de angst ons niet klein te laten krijgen en ons laten meesleuren! Als ik een dip heb (heel regelmatig) vrees ik altijd even dat het het begin is van weer eens een spiraal naar beneden, maar dat hoeft niet en dat is het ook niet en ik denk dat we er ook niet tegen te hoeven vechten. Maar het er gewoon proberen bij te nemen en accepteren dat het even moeilijk gaat, en ervan uitgaan dat het wel zal beteren...

Oh! wat kan ik toch preken! excuseer! maar't onderwerp gaat me ook zo na aan het hart!

kim

Hoi Kim

bedankt voor je preek, ik vond h'm zo slecht nog niet...
De ene keer lukt het beter om te handelen zoals jij schrijft, dan de andere keer maar we gaan door en als alles doorgaat zoals het lijkt, voelen we ons volgend jaar veel lekkerder in ons lijf!

Veel succes, Jolanda

Zoals ik in een ander topic schreef:

Quote

Ben nu twee keer naar ademhalingstherapie geweest, ze vindt dat ik voor een chronische hyperventilatie-er erg goed ademhaal, erg rustig en goed, maar ik lig dan ook ontspannen daar.

Volgende stap is idd staand en zitten hetzelfde doen maar eerst de basis techniek onder de knie krijgen, daar oefen ik veel mee en dat werkt prima.

Werken gaat 10 keer beter, laat soms lekker alles langs me heen gaan en wat niet vandaag kan dan maar morgen.

Maar het gewoon van je afzetten, het alsware een schop geven en je schouders eronder zitten ipv eronder gebukt gaan (ook vertellen aan je omgeving, en niet 24/7 het erover hebben) werkt bij mij prima.

Bloedonderzoeken was ook helemaal goed, dat scheelt ook, voel me 300% beter.

Gewoon geen gezeik, Rotterdamse nuchterheid erin en verder leven want het is zo zonde energie om je overal maar druk om te maken.

Wat ik ook doe is als ik 'bang' ben om iets te doen, het JUIST doen en erna denken:"zo dat heb ik geflikt, zie je wel niets aan de hand"

De zon schijnt de vogeltjes fluiten....