Hallo,

Ik merk bij mezelf dat ik heel veel last krijg(ondanks het HyperVennen) van klachten tijdens het praten. Wanneer ik een bekende tegen kom en ik blijf stil staan om even een praatje te maken voel ik mezelf steeds duizeliger worden en ga het liefst weg of wil zitten.Ook op mijn werk tijdens het voorzitten van vergaderingen en voeren van gesprekken met medewerkers krijg ik acuut aanvallen.


Ik heb de laatste tijd ook meer last tijdens het autorijden

Hebben jullie dit ook?

Groetjes en bedankt
Nicole

hoi!!!
Ja Nicole, ik heb juist herzelfde!!!
Ik wordt écht zenuwachtig als ik met iemand aan het spreken ben.
T'is zo erg geworden dat ik zelf liever niet meer uitga met vriendinnen.
Misschien helpt het om ervaringen uit te wissellen.
VEEL STERKTE
XXX

Hallo,

Ja, het komt mij ook heel bekend voor. Vooral tijdens het praten met mensen heb ik het. Ik ben dan ook heel snel buiten adem. Het is net alsof je dan niet kunt doorademen, ik heb altijd het gevoel alsof er een blok onder m'n ribben zit.
In mijn werk moet ik veel met mensen praten en dat is dus echt lastig. Als je eenmaal klachten krijgt blijf je er ook snel inhangen. Je gaat er onbewust ook weer meer op letten en het word erger en erger.
Ook word ik snel nerveus van mensen en krijg ik inderdaad meer klachten, b.v. wazig zien.
Op mijn werk voel ik me standaard slechter dan thuis. Ik heb daar heel veel klachten, terwijl ik mijn werk heel leuk vind. Ik heb een tijd geen vergaderingen meer bijgewoond omdat ik dan echt een aanval kreeg of extreem hoge hartslag. Zal wel van de spanning of zo komen.

Herkent iemand het dat je soms bij spanningen extra diep inademt en dan een "pijnscheut" van binnen in de longen voelt?? Ik dacht eerst steeds dat het mijn zenuwen waren, maar ben er nu achter dat het met mijn ademhaling samenhangt.

Ja, ik herken het ook!

Terwijl op sommige momenten het juist ook wel weer kan helpen om met iemand te kletsen...

Ik heb het met name als ik iemand lang moet aankijken, daar wordt ik altijd een beetje wazig van. Het is echter niet bij iedereen... toch spanning-gerelateerd denk ik, bij mensen waar ik me minder bij op mijn gemak voel (ookal is dat dan vaak onbewust, want ik vind ze niet eng of onaardig ofzo)...

Ik heb dat ook ,ik antwoord mijn vriend zelfs ook vaak niet meteen.
Jullie kunnen gelukkig nog werken.

Suus

Ik werk momenteel ook maar halve dagen. Ben op m'n werk naar huis gestuurd omdat collega's vonden dat het niet goed met me ging.
Op aanraden van de bedrijfsarts en directeur werk is dus sinds 2 maanden alleen de ochtenden en doe ik enigszins aangepast werk.
Ik moet zeggen dat het me echt goed doet. Even een pas op de plaats. Ik was zo moe steeds en kon naast m'n werk eigenlijk niks anders meer.
Over een paar weken gaan we het werk weer langzaam opbouwen en ik heb er ook weer zin in!

Trouwens de bedrijfarts zei nog dat h.v. en paniek etc. heeeeeeeeel vaak voor komt.
Dat geeft mij alweer een extra duw in de goede richting; ik ben niet de enige.
Natuurlijk wist ik dat ook al via deze site, toch helpt het om te horen.

Cindy

WOW!!Tof dat ze jou begrijpen.Maar vindt je dat niet lastig dat je zo opvalt voor de anderen dat je alleen 's morgens hoeft te werken?
ik zit namelijk in hetzelfde boot, daarom vraag ik het ff.
Misschien door je antwoord zie ik mijn situatie ook wat beter zitten
Groetjes
Steffany

Hallo Steffany,

In het begin maakte ik mij er druk om wat mijn collega's ervan zouden vinden. Dat ze me niet lui of een aansteller zouden vinden. Toen dacht ik: wat kan het mij ook eigenlijk schelen, het gaat om mijn gezondheid. Dat heeft wel geholpen. Nu ben ik daar niet meer mee bezig. Heel af en toe denk ik het nog weleens. Ik heb mijn collega's ook een brief gegeven via de postvakjes waarin ik heb uitgelegd wat er aan de hand is. Daar heb ik heel veel positieve reacties op gekregen. Natuurlijk zijn er altijd collega's die niets zeggen, maar daar heb ik dan ook geen boodschap aan.

Het is absoluut niet zo dat ik er hele dagen over praat of steeds aangeef hoe het met me is. Ik begin er zelf eigenlijk nooit over op het werk, maar collega's vragen zelf zo nu en dan hoe het gaat. Ik heb in mijn brief ook aangegeven dat ik er niet constant mee bezig wil zijn en daarom wordt er ook niet veel naar gevraagd.

Ik stond er eerst zelf niet om te springen om toe te geven aan mijn lichaam, maar op een gegeven moment kon ik niet meer. Ook heb ik een baan waar je eigenlijk altijd met hart en ziel aan de slag moet en ik heb uiteindelijk voor mezelf gekozen.
Ik had al eerder aan de bel moeten trekken, nu was ik al aardig ver heen. De eerste tijd heb ik ook echt een beetje aangeklungeld op mijn werk, was totaal niet gemotiveerd en ging 's middags thuis lekker even slapen. Langzaam aan is de energie aan het terug komen en ben ik steeds meer gemotiveerd en heb ik weer zin om echt te werken. We gaan dat wel heel langzaam opbouwen.
Ja, ik besef wel dat ik bof met deze werkgever en collega's. Nou werk ik ook niet voor een winstgevend bedrijf, misschien dat dat scheelt!!

Toch is het eigenlijk "jammer" dat h.v. niet aan je te zien is. Als we met een gebroken been kwamen binnen gestrompeld zou het overduidelijk zijn dat er iets is. Toch denk ik dat je er beter open over kunt zijn. Wij hebben er niet om gevraagd om h.v. te krijgen en het is iets wat heel vaak voor komt. Juist omdat mensen er niet over praten blijft het vrij onbekend. Ik vond eerder zelf overspannenheid / burn-out etc. ook iets waarvan ik dacht: dat overkomt mij niet. Toch kan het iedereen overkomen. Bepaalde persoonlijkheidskenmerken versterken het misschien.

Ik hoop dat je iets hebt aan mijn aanpak. Zelf ben ik erg blij dat ik in een brief heb uitgelegd wat er aan de hand was. Ik vond het heel eng om dit zo open te vertellen, maar het is alleen maar positief geweest!

groetjes Cindy

dankjewel voor de uitleg!![:])[/:][:][/:]
Ik heb er veel aan gehad!
Stef