Na behandeld te zijn aan een dubbele longembolie mijn leven na een maand weer rustig opgepakt. Dat was ook de boodschap die ik mee kreeg bij het verlaten van het ziekenhuis; Doe dat wat je lijf je ingeeft.
Ik ben een fanatiek sporter dus, ik zat al weer redelijk snel op mijn racefiets. Ik was alweer een week voor halve dagen begonnen met werken toen, na de eerste keer hardlopen (30 min.) s'avonds benauwdheidsverschijnselen optraden. Deze werden zo erg dat ik de volgende ochtend alweer in het zuikenhuis zat. Om een lang verhaal toch iets in te korten, men heeft mij volledig onderzocht, niets kunnen vinden, naar huis gestuurd, twee weken later na een hoop gekwakkel met benauwdheidklachten en pijn op de borst weer terug naar het ziekenhuis. Ik ben toen weer opgenomen. Men heeft mij toen een week lang aan alle voorhande zijnde testen onderworpen. Daar is uiteindelijk niet echt iets uitgekomen. Ik zeg niets, dat is niet helemaal waar. Men dacht aan hyperventilatie. Ik was helemaal beledigd. hyperventilatie. Daar moet je gestrest voor zijn, je moet snel ademen, etc. Dat waren mijn klachten helemaal niet. Ik ademde rustig. Wel vaak diep (al lukte dat maar ten dele) maar in mijn geval lag dat toch anders. Dacht ik.
Ik heb tijdens mijn vakantie in Frankrijk een forse dubbele longembolie opgelopen. Ik ben daar 8 dagen mee door blijven lopen. Het gevolg was dat een long helemaal dicht zat en, dat de andere long ook al aangetast was. Ik had een longinhoud van 7,2 liter, en daar is nu nu nog maar 4,6 liter van over. Dat had mijn ademhaling Kompleet verstoord. Zij men in het ziekenhuis.
Ik moet nu opnieuw leren ademen.

Nu is mijn vraag; Herkent iemand uit de hyperwereld iets uit mijn verhaal of, ben ik echt de enige die dit overkomt. OF; klopt dit verhaal misschien helemaal niet.
Ik smacht naar een reactie

Hoi John,

Voordat ik eerst 'mijn verhaal' als reactie op jouw verhaal geef (omdat ik zo ontzettend veel herken) vroeg ik me af hoe e.e.a zich uitte toen jij dus wél een longembolie bleek te hebben. Ik bedoel, hoe waren die 8 dagen toen je er nog mee rond liep? Had je het toen bijv. extreem benauwd en extreem veel pijn of viel dat wel mee (eh, aan gezien je er toch eerst 8 dgn mee gelopen hebt?).

Roos

Hoi Roos,

Het klinkt eigenlijk te bizar voor woorden maar , ook mijn verhaal begint klasiek.
Ik zal het hele verhaal vertellen;

Na een knieoperatie eind april, kreeg ik een maand later pijn in m,n kuit. Een vreemde pijn. Net of de kramp er elk moment in kon vliegen. En dat de hele dag door. Ik kon er echter wel mee wielrennen en hardlopen. Tijdens de inspanning werd de pijn niet erger. Ik was bang voor een trombosebeen, dus ik het Ziekenhuis gebeld. Men verwees mij door naar de huisarts. Daar aangekomen werd mijn been bekeken. Daar dacht men niet aan een trombosebeen. De kenmerken van verkleuring en zwelling die bij een trombose horen waren namelijk niet aanwezig. De pijn zou te maken hebben met vochtophoping in de kuitspier als gevolg van de knieoperatie.

Een maand later gingen we op vakantie naar Frankrijk. De Franse Alpen. Ik (een fanatieke wielrenner) heb daar de eerste dagen nog twee bergcols opgefietst. De derde dag begon ik in de loop van de dag wat pijn te voelen tussen mijn ribben aan de rechter kant. Ik dacht aan een verrekt spiertje. Ik sliep die nacht onrustig omdat ik toch niet lekker kon liggen. De volgende dag was de pijn nog erger. Desondanks ben ik toch weer op mijn racefiets gestapt, en ben weer een berg op gefietst. Halverwege de berg werd de pijn echter zo hevig dat ik omgedraaid ben.
Ik werd die avond ook kortademig. De nacht die daar op volgde heb ik zittend doorgebracht. Liggen ging niet want dan kreeg ik geen adem. Dit werd de langste nacht uit mijn leven. Ik werd gek van de pijn, en moest de lucht uit m’n kleine teen halen. Ik heb die nacht momenten gehad dat ik dacht dat ik zou sterven.

De volgende ochtend zijn wij meteen naar het ziekenhuis gegaan. Wij werden daar heel prettig ontvangen. Ik werd meteen geholpen en men nam mijn klachten uiterst serieus. Er werden röntgenfoto’s genomen en men zag het eigenlijk al vrij snel. Ik had een ontsteking aan mijn longvliezen. Dat klonk reëel omdat mijn pijnklachten ook in die richting gingen. Ik kreeg een karrenvracht aan medicijnen mee. Dat was voor vier dagen. 80 milligram Solupred (Prednison)per dag, en drie maal daags 1125 gram Augmentin. De arts zei; vanavond moet het beter gaan anders moet je terugkomen.

Die avond ging het inderdaad een stuk beter. Ik heb die nacht geslapen. Ik kon zelfs weer liggen. Ik werd de daarop volgende dagen wel erg zwak. Ik moest na elke 50 meter lopen even rusten. Ik heb sinds die tijd alleen maar op een ligbed aan het zwembad gelegen.
Na vier dagen waren mijn (Prednison)pillen op. Ik zei nog s’morgens “daar gaan de laatste”
Die avond werd ik weer kortademig en kreeg het weer benauwd. De nacht die daar op volgde was eigenlijk een kopie van die bewuste benauwde eerste nacht. Kortom een hel.
Dus zodra het licht werd, weer naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen kreeg ik nu een andere arts. Die las wat de bevindingen waren van de eerste arts, en ging daar vervolgens blindelings in mee. Er werden weer foto’s gemaakt. Dat zag er al een stuk beter uit, kreeg ik te horen. Maar het was nog niet helemaal weg. Dus nog maar een kuurtje er achteraan. Omdat in de vorige dagen mijn pijnklachten toch wat verergerd waren besloot de arts om ook extra pijnstillers voor te schrijven. Drie maal daags 1500 miligram. Ik had inmiddels een indrukwekkend arsenaal aan medicijnen ingeslagen. En dat voor iemand die nog nooit iets anders geslikt had dan een Paracetamol.
Bovenop de al voor mij bekende medicijnen slikte ik nu ook nog de pijnstillers.
Dat ging meteen helemaal mis. Ik kon bijna niet meer lopen. Zag alleen nog wazig. En had het idee dat ik in een bol zat. Ik heb een halve dag met mijn hoofd tegen een muur gezeten, met een kussen er tussen, strak voor mij uit kijkend, en maar water drinken om die rotzooi uit mijn lijf te krijgen.
Tegen de avond ging het beter. De daarop volgende dagen heb ik, zoals de dagen daarvoor op een ligbed doorgebracht.
Mijn klachten werden niet minder, sterker nog ze werden zelfs een beetje erger.
Drie dagen later zijn we naar huis gegaan. De vakantie was voorbij. Mijn vrouw wilde terug rijden. Ik zei; laat mij nou maar rijden dan heb ik tenminste wat afleiding.
Ik moet zeggen, ik ben nog nooit zo scherp geweest over zo’n afstand. Alleen de laatste vier uur waren een hel. Pijnstillers hielpen niet meer. Ik kreeg vreselijke steken in mijn rug en zij.
Wij kwamen midden in de nacht thuis. Ik heb geslapen als een os. Eindelijk mijn eigen bed. Eindelijk in Nederland.
De volgende dag ben ik in kritieke toestand opgenomen in het Radboudziekenhuis in Nijmegen.
Men schrok zich daar helemaal rot, toen men zag wat ik daar aan medicijnen gebruikt had. 80 milligram Prednison geeft men hier nog niet eens aan een olifant. Mijn behandelend arts zei; Geen wonder dat jij je beter voelde. Als je zulke zware medicijnen slikt, maakt het niet meer uit wat je mankeert, dan voel je, je altijd beter.
De Prednison die ik geslikt heb is bijna mijn dood geworden, Het heeft bij mij als een maskeringsmiddel gewerkt. Ik lag vredig te sterven, maar had het alleen zelf niet in de gaten.