Hallo allemaal,

een paar weken geleden begon ik last te krijgen van mijn tong. Hij tintelde heel erg en voelde gezwollen aan. Ik kon er echter niets aan zien. Nog geen half uur later begon mijn gezicht ook mee te doen, maar alleen mijn linkerkant. Het voelde alsof ik een verdoving had gehad die nu begon uit te werken. Een week lang heb ik dagelijks die klachten gehad. Ik ben toen op aanraden van familie naar de dokter gegaan. Eigenlijk vond ik het onzin want ik voelde mij kiplekker! Maar goed, de dokter dacht aan een zenuw die klem zat, misschien door een spier. Daar kon ik het mee doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet verder op in ben gegaan, ik dacht er niet zo veel van. De week daarna kreeg ik ineens last van veel spierpijn en na inspanning leken mijn klachten erger te worden en voelde ik dat mijn spieren heel zwak waren. Ook werd ik moe en kreeg ik last van hoofdpijn, ook voornamelijk links achter mijn oog. En daarbij begon mijn linkerarm ook te tintellen en kreeg ik vaak een onrustig gevoel in mijn arm alsof ik hem even moest bewegen. Dat was zo vreemd, eerst had ik het gevoel van 'i am walking on sunshine' en ineens voel je je zo. Omdat ik er niet gerust op was ben ik een week later toch terug gegaan. Inmiddels had ik bloed laten testen maar alles zag er perfect uit. In de spreekkamer voelde ik dat de dokter het ook niet wist en hij verwees me door naar de neuroloog. Op de verwijs-brief stond 'hyperventilatie-syndroom?'. Ik had er nog nooit van gehoord en voelde mij niet serieus genomen, ik heb toch helemaal niets over mijn ademhaling gezegd. Ik ben niet duizelig, ik adem niet snel. Maar goed, de neuroloog dacht ook niet aan hyperventilatie maar om het uit te sluiten kon ik naar de longarts. Verder worden er een eeg en een mri gemaakt.
Bij de longarts weer mijn hele verhaal gedaan en hij denkt ook niet aan hyperventilatie. Wel vindt hij dat ik te weinig weeg, wat ik helemaal met hem eens ben, ik ben de laatste tijd wat afgevallen (reden?). Ik moet dus nog voor een hyperventilatie-test.
Vandaag kreeg ik echter ineens een soort gevoel alsof er een prop in mijn keel zat en een druk op mijn borst. Echt vreemd, nog nooit gehad. Ik vond het niet eng of zo, maar leuk is anders. Thuis ben ik wat gaan liggen want ik was erg moe. Nu, een paar uur later is het gevoel er nog steeds. Zou ik dan toch hyperventilatie hebben?
Herkend iemend iets in mijn verhaal?

Nou veel groetjes Trees

hallo trees,
ik denk ook dat dat hyperventilatie is, want ik ook had ik eerste na mijn bevalling dezelfde meegemaakt , drie dagen geleden was het nog erger want ik had een hyperventilatie aanval gehad, benen en handen bijna verlamd, ik kon niet ademen, ik dacht eerste dat ik dood ga, na een tijdje, ik weet niet hoe lang was dat geduurd, was bijna alles over, alleen voeld ik benauwd en erg moe, en was meteen in slaap gevalen... volgens mijn huisarts is dat hyperventilatie. als gevolg van postnatale depressie... ik loop al een tijdje bij een psycholoog... dus moet van hem als ik dat nog een keer mogen meemaken in een plastic zakje het uitgademd lucht weer inademen om co2 te kunnen balenceren... volgens hem, van hyperventilatie ga je nooit dood, en dat is echt onchadelijk voor het lichaam, moet je gewoon leren goed ademenom dat te kunnen voorkomen.
veel sterkte

Hallo Trees,

Ik denk dat een adequaat onderzoek naar hyperventilatie een eerste vereiste is, om zeker te stellen of het hier wel of niet om hyperventilatie gaat. Er zijn een aantal onderzoeken mogelijk (zie de website in de sectie 'medisch' voor meer info). De klachten die je beschrijft kunnen heel goed komen van hyperventilatie, dus sluit dat niet uit. Meestal heeft men het zelf niet in de gaten dat de ademhaling is versneld. Het kan namelijk een heel subtiel verschil in de ademhalingsfrequentie zijn dat je eigenlijk niet eens merkt. Toch haal je dan te snel adem waardoor de zuurgraad in het bloed te laag wordt en alle bekende klachten gaat veroorzaken.


Hallo Luna,

Proberen om in een plastic zakje te ademen is op zich een goede methode om het verlies aan kooldioxide tegen te gaan. Echter lukt het mensen met een hyperventilatie aanval meestal niet om efficient van zo'n zakje gebruik te maken. Je bent al benauwd en om dan ook nog eens in zo'n zakje te moeten ademen is voor de meeste mensen erger dan de kwaal. Bovendien lost het structureel ook niets op. Je krijgt de aanval misschien onder controle, maar je zal er niet van genezen. Daarvoor is therapie noodzakelijk om het ademcentrum te dwingen om een hogere zuurgraad in het bloed te accepteren. Om dit bereiken moeten gedisciplineerde oefeningen worden gedaan (de zuurgraadgrens verleggen waarop het ademcentrum de ademhaling ‘triggert’, kost tijd en moeite). Ik raad je aan om met het programma HyperVen te gaan beginnen zodat je jouw lichaam voorgoed van hyperventilatie kan genezen.

Allebei sterkte gewenst!

Rob Gravesteijn
HyperVen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hallo Luna en Rob,

ik wil jullie echt heel erg bedanken voor jullie snelle reactie op mijn berichtje.
Ik zal het zeker verder laten onderzoeken, maar het duurt nog een tijd voordat ik aan de beurt ben.
Ik vind het zo frustrerend. Nog geen 6 weken geleden voelde ik me zo goed en nu is het om te huilen. Het geeft me een schuldgevoel van hier tot ginder tegenover mensen in mijn omgeving. En mijn vriend zegt wel dat dat de grootste onzin is, maar ik ben op dit moment niet echt een lolletje om om je heen te hebben.
Ik vraag me echt af waar dat dan vandaan zou moeten komen, ik lees op de site namelijk veel over angsten. Hier kan ik mezelf niet in herkennen. Wel is het zo dat ik mijn mijn vader heb gebroken en heel eerlijk gezegd voelde dat als een bevrijding! (klinkt een beetje naar, maar het is gewoon de waarheid.) Kan hyperventilatie ook komen in een periode van rust?
Ach ja, ik wacht geduldig op mijn onedrzoeken en verder doe ik het rustig aan. Ik heb gelukkig werk waar ik dat wel mee kan.

Nogmaals hartstikke bedankt, en luna heel veel sterkte.

Lieve groetjes Tracy

Hallo Trees,

hyperventilatie ontstaat meestal in de loop van een groot aantal jaren. Jij zegt dat je met je vader hebt gebroken en dat het aanvoelde als een bevrijding. Dat betekent dat je jaren lang in een situatie hebt gezeten die wel degelijk hyperventilatie kan veroorzaken. Het zijn vaak juist dit soort spanningen die mensen laten HyperVentileren. Het gaat jaren lang door en heel langzaam wordt de gemiddelde zuurgraad in het bloed steeds lager. De buffers worden langzaam maar zeker opgebruikt en uiteindelijk is het dan zover: het bloed wordt alkalisch. Op dat moment pas (en niet gedurende al die jaren daarvoor) worden de klachten ineens duidelijk. Meestal gaat dit dan direct gepaard met de eerste echte hyperventilatie aanval. Men ervaart ineens allerlei klachten, de angst slaat toe en deze versnelt de ademhaling nog meer waardoor de klachten nog erger worden. Hierdoor groeit de angst en gaat de ademhaling nog erger van slag. Zo verloopt meestal de eerste aanval. Daarna valt men in het hyperventilatie syndroom. Men ervaart allerlei klachten en begrijpt niet wat er aan de hand is.

Het is frappant dat vaak juist in een rustige periode men de klachten van hyperventilatie gewaar wordt. Dat komt omdat mensen die HyperVentileren vaak hun spanningen pas decompenseren zodra ze tot rust komen. Doordat het loslaten van die stress wordt de ademhaling versneld. Als je dan op de grens verkeert waarbij het bloed alkalisch wordt, val je meteen in de vicieuze cirkel van hyperventilatie...

Nog een advies: laat je vriend ook de artikelen op de site lezen zodat hij ook begrijpt wat er aan de hand is. Daardoor zal hij je beter kunnen ondersteunen.

Rob

HyperVen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hoi Rob,

Volgens mij heb ik mezelf wat ongelukkig uitgedrukt, maar wat ik bedoelde is dat mijn vriend het onzin vindt dat ik me schuldig voel tegenover hem en anderen. Hij is nou juist mijn grote steunpunt in mijn leven. Dat wilde ik even recht zetten.[:][/:]

een fijne week,

Groetjes Trees