Ik zat afgelopen vrijdag bij een vriend in de auto op weg naar Tiel, toen ik na het roken van een shaggie in een keer mijn hart voelde samen trekken. Ik had zoiets al 5 keer eerder mee gemaakt maar dat ging snel weer over. Deze keer was anders het gevoel trok zwaar in mijn linker arm weg. We zijn toen even gestopt en ik ben wat gaan lopen. Opeens werd alles heel wazig om mij heen, ik had het gevoel dat ik mijn lichaam ging verlaten (dat mijn hart zou stoppen en ik ging overlijden). Het klinkt heel dramatisch toch is dit mijn ervaring.

Ik zei tegen die vriend dat ik naar de eerste hulp wilde en hij zei “doe nou maar rustig, je haalt veel te snel adem”. Ik had dat zelf geen eens in de gaten. Kort daarna begon ik helemaal te trillen en volgens hem heel snel te ademen. "Het gaat niet goed joh!” zei ik nog tegen hem. Vlak voordat we de parkeerplaats van het ziekenhuis opreden trokken mijn handen helemaal samen. Ik leek wel een krab met scharen helemaal verzuurt. Ik begon te klappertanden en voelde mijn benen niet meer. Ik ben ook nog plus-minus 20 seconden blind geweest.

Mijn vriend naar binnen en zei: “Er zit iemand in mijn auto die denkt dat die een hart aanval krijgt. Ik werd in een rolstoel gezet en er werd een kapje over mijn mond gedaan en aan de hartmachine gelegd. Na 3 uur ging het wel weer beter. Dit was een ontzettende onprettige ervaring! Denken dat je dood gaat op zo'n manier….

Waar het op lijkt is dat u een extreme vorm van acute hyperventilatie hebt gehad. Tijdens de aanval zakt de zuurgraad in het bloed zo extreem, dat u inderdaad niet meer kunt zien of horen. De bloedvaten knijpen helemaal dicht vanwege de extreem lage zuurgraad en de bloedvoorziening naar de hersenen is absoluut ontoereikend (kan oplopen tot een tekort van 40%!)... De verkramping en verzuring van de spieren komt, omdat de spieren – in een wanhopige poging om het overmatige verlies aan kooldioxide te corrigeren – in hoog tempo melkzuur gaan produceren. De melkzuur zorgt voor een soort kortsluiting in de zenuwen naar de spieren en het gevolg is een samentrekking van de spieren die u niet meer kunt controleren. Meestal manifesteert dit zich het eerst in de handen en voeten. Dit noemt men in de medische wereld latente tetanie.

De aanval kan een incident zijn, maar omdat u al aangaf het al een aantal malen eerder gehad te hebben, vermoed ik dat bij u de hyperventilatie chronisch is geworden. Heeft u de informatie op de website al goed doorgelezen? Het is heel belangrijk om goed te begrijpen wat er precies met u aan de hand is. Dat is namelijk de eerste stap op weg naar genezing. Daarnaast raad ik u aan om met de therapie met het programma HyperVen te gaan beginnen. Als u de hyperventilatie niet aanpakt, loopt u de kans dat u er steeds dieper in afglijdt. Heeft u nu nog klachten zoals extreme vermoeidheid en angsten?

Ik hoop dat u nu wat beter begrijpt wat er precies gebeurd is. U bent niet de enige die dit heeft. Geschat wordt dat alleen al in Nederland zo’n 800.000 tot 1 miljoen mensen last hebben van chronische hyperventilatie. De aanvallen heb je meestal alleen in het begin, daarna komt een periode van ellendig voelen en angsten. En dat kan jaren lang doorgaan...


HyperVen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Beste Anoniem,

Een dergelijke ervaring zoals jij beschrijft, heb ik zo'n 3,5 jaar geleden gehad. Ik zat aan tafel de krant te lezen en ineens begon mijn hart te keer te gaan als een bezetene. Rond mijn mond waren de spieren helemaal verkrampt, zweet brak me aan alle kanten uit. Mijn man heeft de ambulance gebeld en die kwam meteen. Na wat onderzoekjes, bleek het inderdaad om een zware hyperventilatie aanval te gaan. Een dergelijke zware aanval heb ik na die tijd nooit meer gehad, wel dat ik er tegenaan zat te hikken en paniekaanvallen kreeg.
Wat bij mij altijd goed hielp: trap lopen, trap op en af. Of gewoon wat gym oefeningen doen, of een brief schrijven. In ieder geval zorgen voor afleiding, dan werd mijn ademhaling vanzelf wel weer normaal.
Tegenwoordig heb ik er nog amper last van, heel af en toe steekt het de kop op maar het mag geen naam meer hebben.
Ik weet eigenlijk niet precies hoe ik vrijwel hyperventilatie-loos ben geworden, wel heb ik eens grondig naar mijn leven gekeken en hier en daar het roer goed omgegooid. Die eerste zware aanval kwam na een periode vol stress; niet gelukkig met mijn baan, een behoorlijke ramp in mijn buurt. Ik ben gaan zoeken naar manieren om mijn leven zo aangenaam mogelijk te maken en dat is uiteindelijk aardig gelukt.
Ik wens je veel sterkte.

O ja, deze site is echt geweldig. Erg veel zeer bruikbare informatie!